آتش سوزی برانکس در مورد زندگی مهاجران در نیویورک چه می گوید؟

در پایان هفته اول ژانویه، زمانی نمادین برای شروع های جدید و برنامه های آینده، هفده نفر بر اثر استنشاق دود در خانه خود، یک ساختمان آپارتمان نوزده طبقه در برانکس غربی، جان باختند. هشت نفر از آنها کودک بودند. یکی دو ساله بود آتش سوزی بر اثر بخاری در یک آپارتمان در طبقه سوم رخ داد. زمانی که ساکنان آپارتمان فرار کردند، درب ورودی آنها باز بود، البته مکانیزمی برای بسته شدن خودکار وجود دارد که طبق مقررات شهری الزامی است. سایر ساکنان گفتند که درهای آنها نیز به خودی خود بسته نشد - و با گسترش آتش، دود پله ها را پر کرد و افرادی را که سعی در فرار داشتند خفه کرد. هفته گذشته بیش از شصت نفر مجروح شدند و پانزده نفر در وضعیت بدی قرار داشتند. تقریباً همه مردگان و بسیاری دیگر که در این برج زندگی می‌کنند، بخشی از مجموعه پارک‌های دوقلو شمال غرب، اصالتاً گامبیایی هستند. (در ساختمان لاتین تبارها و سیاهپوستان آمریکایی نیز حضور دارند.) آنها وقت خود را با هم سپری کردند و به مسجد چند خیابان آن طرف تر رفتند و مانند خانواده با یکدیگر رفتار کردند.

و به عنوان مستاجر در نیویورک، آنها انتظار خدمات اولیه را داشتند: گرما، آب گرم، خروجی های کاری در صورت وقوع فاجعه. در عوض، آنها زندگی را در ساختمانی 50 ساله یافتند، زمانی که یک مدل مسکن مقرون به صرفه بود که بیش از دویست شکایت و گزارش تخلف از سال 2010 در مورد آلودگی جوندگان، رنگ سربی، قالب و درهای امنیتی داشت که کار نمی‌کردند. (سخنگوی مالکان فعلی ساختمان - سه دلال سرمایه گذاری ملکی که دو سال پیش آن را خریدند و از وام های کم بهره دولتی استفاده کردند - گفت که تخلفات اصلاح شده است؛ سوابق نشان می دهد که در زمان آتش سوزی هفده نفر مواردی که بسیاری از مهاجران به جای مسکن ایمن و مقرون به صرفه دریافت می کنند، این احساس است که آنها باید سپاسگزار باشند - برای حضور در این کشور، در نیویورک. آنچه ساکنان پارک های دوقلو در 9 ژانویه تجربه کردند، آپارتمان هایی بود که به قدری سرد بودند که یک خانواده مجبور شد بخاری را برای چند روز در نزدیکی تخت کودک روشن نگه دارد و سپس آتش سوزی چنان ویرانگر بود که جامعه مطمئن نبود چگونه بهبود یابد.

مومودو ساوانا، بنیانگذار سازمان جوانان گامبیا، که تلاش ها را برای کمک به قربانیان و خانواده های آنها هماهنگ می کند، گفت: «این واقعاً آسیب زا است. "این بد است. ما افرادی را می شناختیم که در این ساختمان زندگی می کردند و آنها بخشی از ما هستند. اگر آنها اینجا بودند، آنها داوطلب بودند، با ما، نوجوانان، کودکان کار می کردند." هنگامی که رهبران شهر، از جمله اریک آدامز، شهردار جدید، این خبر را شنیدند، ناراحتی جمعی را ابراز کردند. آدامز گفت: «وقتی در این شهر یا ایالت بحرانی وجود دارد، ما با هم هستیم. و اگر متحد نباشیم موفق نخواهیم شد». دفتر شهردار صندوقی را برای کمک به آتش سوزی های برانکس ایجاد کرد که بیش از دو و نیم میلیون دلار کمک مالی از مردم دریافت کرد، اما با گذشت زمان، پاسخ آدامز به سرعت به مسئولیت شخصی تغییر کرد. او هفته گذشته گفت: «اگر از این پیامی بگیریم، این است که «در را ببند، در را ببند». گزارش‌های خبری بعداً گزارش دادند که ریک گروپر، یکی از بنیان‌گذاران و مدیر عامل گروه کمبر پرپرتی، یکی از شرکت‌هایی که مالک ساختمان و شرکتی که مسئولیت عملیات روزانه آن را بر عهده دارد، اهداکننده کمپین آدامز است و به عنوان یک مشاور مسکن تیم انتقال او.

ناامنی زندگی در نیویورک برای مهاجران طبقه کارگر مرا به یاد زمانی می اندازد که در لاگوس، کلان شهر نیجریه زندگی می کردم. وقتی در سال 2015 درباره لاگوس نوشتم، حداقل صد و سی و پنج ساختمان در هفت سال گذشته فرو ریخته بودند، از جمله شهرک های مسکونی و مدارس. توسعه‌دهندگان ساختمان‌ها را ارزان و سریع ساختند تا نیاز تازه‌واردان به شهر را که با وجود پرداخت درصد بالایی از اجاره‌هایشان، نمی‌توانستند مسکن بهتری بخرند، برآورده کنند. یکی از مقامات لاگوس به من گفت: "ما گران ترین محله های فقیر نشین جهان را داریم."

بر اساس گزارش سال 2019 توسط دفتر شهردار، نزدیک به یک چهارم خانواده‌های شهر که دارای بار انرژی هستند - خانواده‌هایی که بیش از شش درصد از درآمد خود را صرف قبوض آب و برق می‌کنند - در برانکس زندگی می‌کنند. نیویورکی های کم درآمد اغلب به دلیل عایق بندی ضعیف و سیستم های گرمایش قدیمی در ساختمان های خود با هزینه های انرژی بالاتری روبرو هستند. برخی از بخاری های متعددی استفاده می کنند که انرژی زیادی مصرف می کنند.

فاجعه آتش سوزی برانکس باعث شد که سیزده نیویورکی، که بیشتر آنها در کوئینز بودند، در اواخر تابستان گذشته در جریان طوفان آیدا جان باختند، زیرا باران شدید آنها را در خانه هایشان غرق کرد. 11 نفر از این قربانیان در آپارتمان های زیرزمینی زندگی می کردند که تقریباً همه آنها به طور غیرقانونی توسط صاحبخانه ها اجاره شده بودند. آپارتمان های زیرزمینی غیرمجاز معمولا فقط یک راه برای ورود و خروج دارند، پنجره ندارند، سقف کم دارند و به راحتی زیر آب می روند. آنها همچنین اغلب بیش از حد شلوغ هستند - افرادی که در آنها زندگی می کنند معمولاً مهاجران طبقه کارگر هستند. اکثر افرادی که در کوئینز جان باختند، آسیایی تبار هستند. بقیه اهل کارائیب بودند. مطابق با باراحتمالاً ده ها هزار آپارتمان از این دست در شهر وجود دارد که به نظر می رسد تا حد زیادی مورد توجه مقامات محلی قرار نگرفته است. بودجه یک برنامه آزمایشی شهر که در سال 2019 برای ارتقاء آپارتمان های زیرزمین به مسکن راه اندازی شد، در سال 2020 به دلایل همه گیر، از حدود دوازده میلیون دلار در سه سال، به تنها نود و یک هزار دلار کاهش یافت.

«مسکن یک مشکل همیشگی است که در این مدت بدتر می شود کوویدلینا لی، که سازمان مستأجران «مقاومت در جوامع» را اداره می‌کند، گفت. مهاجران آسیایی آمریکایی بالاترین نرخ فقر را در نیویورک دارند. اما آپارتمان های زیرزمینی در "شرایط وحشتناک" می توانند اجاره ای نزدیک به هزار دلار در ماه داشته باشند. در غیاب مسکن بهتر و مقرون به صرفه‌تر، ساکنان چنین آپارتمان‌هایی با دوراهی مواجه می‌شوند: اگر در شهر از تخلفات شکایت کنند، می‌توانند حکم آزادسازی دریافت کنند و اگر آپارتمان‌هایشان به صورت قانونی اجاره داده شده باشد، امکان نقل مکان به آپارتمان موقت وجود دارد. خانه مسکن شهرداری اما اگر فضای غیرقانونی اجاره کنند، دستور آزادی به این معنی است که باید جای دیگری را برای زندگی بدون کمک پیدا کنند.

ساوانا از سازمان جوانان گامبیا در مورد آتش سوزی پارک های دوقلو گفت: "این یک زنگ بیدارباش است." «یک کاری که اکنون باید انجام دهیم این است که مردم خود را آگاه کنیم. در غیاب پاسخگویی واقعی از سوی مسئولان ساختمان یا شهر، او گفت که او و سایر رهبران جامعه به مردم توضیح دادند که در صورت وقوع آتش سوزی چه کاری انجام دهند، خطرات بخاری ها و مزایای اجاره مسکن امن تر به جای اینکه در معرض خطر انباشته شدن باشند. پس انداز آنها زوجی که از آتش‌سوزی جان سالم به در برده‌اند، از طرف ساکنان پارک‌های دوقلو به‌دنبال غرامت ۳ میلیارد دلاری از صاحبان ساختمان، به اتهام عدم نگهداری از ساختمان یا اهمیت دادن به گزارش‌های مربوط به شرایط خطرناک هستند. (کنسرسیوم مالکان گفت که با آتش نشانی همکاری می کند.) شنبه گذشته، یک روز قبل از تشییع جنازه دسته جمعی در مرکز فرهنگی اسلامی برانکس، شیخ موسی درامه، یک فعال گامبیایی، با بستگان قربانیان و اعضای جامعه صحبت کرد. برنامه ریزی خدمات. درام به آنها گفت: "سیستم ارزش ما را نمی شناسد." "این یک تشییع جنازه عادی نیست."