استفان سوندهایم عاشق یک خانم برنجی بود

در اوایل مارس 1971، استفان ساندهیم، که در آن زمان چهل سال داشت، وارد سالن‌های تئاتر استعماری استعماری در بوستون شد و انبوهی از صفحات دست‌نویس تازه را برای آهنگی کاملاً جدید به همراه داشت. موزیکال جدید او، حماقت ها - درباره گروهی از وودویل های گیج و سالخورده که برای یک شب در تئاتر ویران شده ای که زمانی سرگرم آن بودند گرد هم می آیند - تقریباً نیمی از تجربه او در خارج از شهر بود، و عمل دوم کاملاً شفابخش نبود. ایوان دی کارلو، بازیگری که در آن زمان پنجاه ساله بود، نقش کارلوتا چمپیون، یک شووممن سابق را بازی کرد که حرفه ای کوتاه و آتشین در هالیوود داشت و پس از آن حدود یک دهه ناامیدی و بن بست به دنبال داشت. دی کارلو پس از گذراندن دوره خاص خود در فیلم، به تنهایی نام بزرگی بود - او در دهه های 1940 و 1950 با بازی در "سالومه، آنجایی که می رقصد"، "آواز شهرزاده" و "ده ده" یک "وسوسه انگیز" مورد علاقه بود. اوامر» که در آن نقش زن لغزنده موسی صفورا را بازی می کند. اما او همچنین یک نیمه سابق بود، زیرا از نقش‌های فیلم‌های هذیان‌آمیز به پنیر تلویزیونی تبدیل شد و در سریال The Munsters از شبکه سی‌بی‌اس بازی کرد. او برای کارلوتا، یک شخصیت جانبی کوچک در "چرند" عالی بود که کارکرد اصلی آن این است که به عنوان چراغی برای طول عمر تجارت نمایش باشد. چیزی که او نداشت آهنگ عالی بود.

وقتی دویدن در بوستون شروع شد، شماره امضای دی کارلو در قسمت دوم به معنای واقعی کلمه یک شوخی بود. کارلوتا "Can That Boy Foxtrot!" را خواند، آهنگی طولانی و عمدتاً دیوانه کننده در مورد استقامت جنسی یک رقصنده دیگر (ترت را در انتهای عنوان قطع کنید، دوباره بگویید و شوخی خواهید گرفت). خط ضربه یک بار، شاید دو بار سرگرم کننده بود، اما مطمئنا برای علاقه مند کردن مخاطبان به اجرای تقریباً هفت دقیقه ای آهنگ کافی نبود. ساندهایم در مصاحبه‌ای بعدی گفت: «این عدد چیزی شبیه به پرکننده بود. «این واقعاً در مورد احساسات یا داستان عصر نبود. . . . ما می دانستیم که می توانیم آن را بهبود بخشیم." نویسنده سریال، جیمز گلدمن، پیشنهاد کرد که "این باید آهنگی برای بقا باشد، می دانید، "من هنوز اینجا هستم." تنها چیزی که ساندهیم باید بشنود همین سه کلمه بود. به گفته دستیار وقتش تد چاپین، او از گلدمن تشکر کرد و در چند روز ناپدید شد. وقتی دوباره ظاهر شد، یکی از بزرگترین شماره های موسیقی-تئاتری را برای موسیقی گسترده نوشته بود.

"من هنوز اینجا هستم" یک نمایش بلوز و پر زرق و برق است که به ویژه برای صدای آلتو ساخته شده است که مانند یک گرامافون قدیمی خط خطی شده است - آهنگی برای یک سیگاری. شما دقیقا می دانید که کارلوتا کیست و داستان های نظامی که او باید از خط مقدم بگوید: "روزهای خوب و بد / همه آنها را دیده ام و عزیزم، من هنوز اینجا هستم / مخمل مخملی گاهی اوقات، گاهی اوقات فقط چوب شور و آبجو / اما من اینجا هستم." او در مورد تمام قرن بیستم آواز خواند: رکود بزرگ ("آیا من افسرده بودم؟ هیچ کجا. اشعار Sondheim بدون زحمت کشمکش های شخصی کارلوتا (که مجبور به رقصیدن در لباس های خفیف «سه دلاری در شب») با اشعار کشور، به شدت سروده شده اند، در هم می آمیزند و اصرار سرسختانه هافر را به تمثیلی واضح از آنچه برای «موفقیت» لازم است تبدیل می کند. در دنیایی که اغلب به شما ضربه می زند. کارلوتا پیشنهاد می‌کند آنچه برای موفقیت در آمریکا باید انجام دهید این است که به راه خود ادامه دهید - و انتظارات خود را کاهش دهید. او آواز می خواند: "اول از همه، تو یه خون آشام دیگه ای با چشمای گندیده." "بعد مادر فلانی، پس تو اردوگاهی. / آنگاه از شغلی به شغلی پیشه می کنی." گاهی در الماس فرود می آیی، گاهی در سنگ.

وقتی چاپن دست نوشته سونهایم را به خانه برد تا به صورت متن بنویسد، نمی توانست آنچه را که می خواند باور کند. او در کتاب «همه چیز ممکن بود»، خاطراتش در مورد خلق حماقت نوشت: «غزل پس از غزل هوشمندانه، زیرک، بی ادب، غمگین، نافذ، خنده دار و صادقانه بود. به نوعی، این آهنگ برای ایوان د کارلو به همان اندازه که برای قهرمان کارلوتا به نظر می رسید.» خط بعدی حزب سوندهایم این بود که او آهنگ را برای جوآن کرافورد پس از بازگشت به خانه نوشت و کل فیلم‌برداری او را از سال‌های مهندس بودنش تماشا کرد. در آخرین بازی زشت خود در "هر چه که برای بیبی جین اتفاق افتاد". شاید او قصد توهین به دکارلو را با اشاره به اینکه او در دوران فلاپ خود است، نداشت. با این حال، در پایان، "من هنوز اینجا هستم" هر کسی را که برای خواندن آن روی صحنه می رود (از جمله بزرگانی مانند الین پیج، کارول برنت و جودی کالینز) تقدیر می کند. در اصل، این یک عدد بی عیب و نقص است، زیرا تمام اشتیاق، درد، خرد و ترحم او در اشعار و تمپوی آهسته جاز تنیده شده است. الین استرچ این آهنگ را در هفتاد و شش سالگی در طول برنامه خود "در آزادی" اجرا کرد: او به ساندهایم گفت: "من به او گفتم که او از من نخواسته است، "که تا زمانی که این کار را توجیه نکنم، به این آهنگ دست نخواهم داد. بخوان تا وقتی برگشتم، نمی دانم، هشتاد سال بود.» او گفت که وقتی فقط زنان میانسال را می شنید که این شماره را می خوانند، تعجب می کرد: "جایی که آنها بودند؟"

وقتی شنیدم که سوندهایم درگذشت - در آخر هفته شکرگزاری، در سن نود و یک سالگی - بلافاصله به موسیقی روی آوردم. اما من نمی خواستم به Into the Woods یا Sweeney Todd یا Company بشنوم. می خواستم مزخرفات بشنوم می خواستم بشنوم که او درباره مرگ و میر و پیری، درباره ارواح و نامناسبی، درباره زندگی سخت تا آخر بنویسد. سوندهایم پنجاه سال دیگر پس از نوشتن "من هنوز اینجا هستم" زندگی کرد. آیا او سرسختی خود را پیش بینی کرده بود؟ درباره رابطه واضح ساندهیم با ژرژ سیورا، موضوع برنده جایزه پولیتزر یکشنبه در پارک با جورج، هنرمندی رنج‌دیده که برای تکمیل شاهکار خود از ارتباطات شخصی اجتناب می‌کند، مطالب زیادی نوشته شده است. اما من همچنین فکر می‌کنم که او حتی در جوانی به کارلوتا لطافت زیادی داشت، و شاید با ماندگاری او، کوبیدن تنهایی‌اش در هر چیزی که پس از آن اتفاق افتاد، یکی بود.

بسیاری از بهترین اعداد سوندهایم برای زنان - و منظورم این است که به بهترین معنای کلمه، به عنوان زنی که زندگی می کرد، بانوی ماجراجو و رام نشدنی - با در نظر گرفتن مترجمانشان نوشته شده اند. اولین برخورد بزرگ او با یک زن بزرگ در سال 1959 اتفاق افتاد، زمانی که او متنی را برای ماما رز اتل مرمن در کولی نوشت، و این متن را برای شیوه نوشتن سوندهیم در مورد زنان در حال پیشرفت ایجاد کرد. مرمان گل پژمرده نبود و باید می نوشت که در جسارت او، نه در اطراف او. سونهایم همین کار را کرد زمانی که «دلقک‌ها را بفرستید» به مدت دو روز برای گلینیس جونز برای نمایش «یک موسیقی شبانه کوچک» در سال 1973. اگرچه جونز کنترل چندانی بر تنفس خود نداشت، اما به قول سونهایم، "صدای نقره ای و زیبا" داشت. او که در نقش یک بازیگر مو خاکستری به نام دزیره بازی می کرد، مجبور بود وزن عاطفی قسمت دوم را تحمل کند. این آهنگ که تا به امروز به بزرگترین موفقیت سوندهایم تبدیل شد، یک آهنگ کوچک در مورد آب و هوای بد و شرم است که توسط شخصی مسن و باتجربه خوانده شده که بتواند با هر دو آشتی کند.

چیزی که من در مورد آهنگ‌های «گسترده» سونهایم - از جمله «خانم‌هایی که ناهار»، «می‌توانم تو را ترک کنم؟» و «از دست دادن ذهنم» بسیار شگفت‌انگیز می‌دانم - این است که بازیگران باید در آن‌ها پیر شوند. او هرگز احساس نمی کرد که زنان در تئاتر پیر شده اند - نه اگر برای آنها آهنگ می نوشتید. بنابراین بسیاری از شخصیت های مرد جوان او (جرج، آنتونی، جک، بیکر) به افق آینده چشم دوخته اند. حتی سوئینی تاد نیز به روش تحریف شده خود خوشبین است. زنان سوندهایم به پشت سر نگاه می‌کنند، لبخند می‌زنند و می‌خندند. این جایگاهی است که فرد باید فقط با بلند کردن آن به مدت کافی برنده شود. ساندهیم متوجه شد که با افزایش سن غم و اندوه به وجود می آید، اما چشم انداز نیز وجود دارد. به همین دلیل است که آهنگ های او هنوز اینجا هستند.