'Bill & Ted Face the Music' never fulfills its destiny

درجه: 2.5/5.0

"بیل و تد چهره موسیقی" مسلماً یکی از پیش بینی شده ترین فیلم های سال ۲۰۲۰ است. اگرچه ستاره های پیشرو آن (الکسی وینتر و کینو ریوز) و کارگردان دین پاریسوت علاقه عمومی به این پروژه را در طول تولید مشکل دار خود حفظ کردند، یک سری تاخیر با توجه به همه گیر COVID-19 به نظر می رسید که آنها ممکن است به خوبی سرنوشت فیلم را مهر و موم کنند. اما هنگامی که اکران فیلم از طریق آمازون پرایم در اوایل سال جاری تأیید شد، بحث های عمومی به سرعت به این تغییر کرد که آیا "چهره موسیقی" تا اعتیاد به مواد مخدره در حال رشد نمایی زندگی خواهد کرد یا نه.

با توجه به فشار بر فیلم برای بازپس گیری جذابیت قسط اصلی آن، «چهره موسیقی» آن را با تصمیمات پیش فرض و روایتی اش نسبتاً بی خطر می نوازد. اگرچه نزدیک به ۳۰ سال است که مخاطبان آخرین بار دونفره تیتولار را دیدند - که طی آن به دست آورده اند و از شهرت در کنار گروه راک بین بعد خود "وایلد استالین" محو شده اند - این نشان داد که بیل و تد تمام زندگی بزرگسالان خود را صرف ادامه تلاش خود برای نوشتن یک آهنگ برای متحد کردن تمام بشریت کرده اند.

این تعقیب به ازدواج های آن ها تلفاتی وارد کرده است، اما الهام بخش دختران نوجوان شان بیلی (بریگت لوندی-پاین) و تیا (سامارا بافی) بوده است تا در رد پای خود دنبال کنند. هنگامی که فرستاده هایی از آینده برمی گردند تا به آن ها هشدار دهند که ماموریت شان فوری تر از همیشه است، بیل و تد در حالی که سفری را در طول زمان آغاز می کنند به هم می پیوندند تا در نهایت سرنوشت ترانه نویسی خود را برآورده کنند.

این تا حدودی مناسب است که، به عنوان نتیجه گیری از سه گانه سفر در زمان، "چهره موسیقی" صرف زمان زیادی افراط در گذشته حق رای دادن است. در عین حال این فیلم تلاش می کند زیبایی شناسی خود را برای مخاطبان جدید مدرن کند: به ردی آن از «آینده» کت رنگ سفید و نقره ای نرم و صاف داده شده است و رپر کید کندی به عنوان یکی از همپیمایان آناکریستی بیل و تد به جیمی هندریوکس و باخ می پیوندد.

اما با وجود این تلاش ها، فیلم در یک تله راه اندازی مجدد آشنا قرار می گیرد: «چهره موسیقی» به سادگی برای توجیه بازگشت به مطالب اصلی خود خیلی کم عمل می کند. شکست نهایی آن نهفته است در عدم اعتماد به نفس خود را به طور کامل کشف ایده های جدید، و در نتیجه یک فیلم است که به سادگی مانند یک پوشش بی جذابیت و کمتر موثر از کسانی که قبل از آمد احساس می کند. از بسیاری جهات، آن را کاملا کافی است، اگر بلاند، کمدی علمی فی - اما به عنوان نتیجه گیری از یک سریال محبوب، "بیل و تد چهره موسیقی" احساس ناامید کننده توسعه نیافته است.

آشکار است که ریوز و وینتر انفجاری داشت که نقش های خود را توبیخ می کرد، اما فیلم به سرعت از راه های بدیعی برای استفاده از این بازیگران نمادین تمام می شود. بین دونفره اصلی، کپی های کربنی آن ها (در قالب دخترانشان) و خود آینده بسیاری از آن ها که به عنوان خصومت گرا خدمت می کنند، «چهره موسیقی» با جفت های دوستان استونر سفر در زمان و خوش بینی دودبرو بی شرمانه اشباع شده است. تقریبا هر شخصیت داده شده آژانس روایت قابل توجهی است به معنای واقعی کلمه و یا عملکردی نسخه ای از بیل و / یا تد، به سرعت خسته کننده چه مواد کمی جدید در پویا خود باقی می ماند.

شخصیت های دیگر به طور مشابه یک توجه داشته باشید: مرگ (ویلیام سادلر) هنوز هم دیوانه از بیل و تد برای لگد زدن او را از گروه، و دنیس - ربات نابودگر esque فرستاده شده از آینده - صرف زمان کمیک معرفی خود را نسبت به او پیشرفت طرح. نتیجه عدم تنوع خیره کننده در کمدی فیلم و ریتمی راکد و قابل پیش بینی به تقریباً هر صحنه ای است.

چیزی که ناامید کننده هم هست روایت فیلم است - یک ماشوپ خفه کننده و بیشتر آشنا از دو قسط قبلی. طرح اطراف بیلی و Thea در ابتدا امیدوار کننده است، با این حال آنقدر پیش بینی شده و قابل پیش بینی است که آن را به پایان می رسد تا داشتن تاثیر بسیار کمی است. و پس از یک سکانس موسیقی ناجور شات و گام، فیلم به یک نتیجه گیری فوق العاده ناگهانی می رسد که پایان های سست تری نسبت به پیوندهایش ایجاد می کند.

در نهایت ، "بیل و تد چهره موسیقی" کاملا متوسط علمی فی کمدی است. حتی در بهترین حالت متکی به تقلید است و به ندرت به خود اتاق می دهد تا مواد جدید بالقوه جالبی را کاوش کند. در جذاب ترین لحظات جهانی خود، "چهره موسیقی" قطعا ممکن است به دلتنگی برای اقساط قبلی خود استناد کند، اما هرگز مانند یک قسمت مستقل رضایت بخش احساس نمی کند. اگر چه آن را به اندازه کافی برای خراب کردن میراث دو نفره تیتولار آن نیست، "بیل و تد چهره موسیقی" به سختی یک فیلم است که آزمون زمان ایستاده است.