'پسران دولت' ارکستر مسخره هرج و مرج سیاسی با ظریف تعجب آور

درجه: 4.5/5.0

شیفتگی فرهنگی عجیبی به داستان های «دولتی که توسط کودکان اداره می شود» وجود دارد. naivete اگر چه قطعات قدیمی تر تمایل به قاب شکست از بازیگران براش و نابالغ خود را به عنوان برخی از داستان احتیاطی بدبینانه، موقعیت مرسوم ، مد روز تر به نظر می رسد به جشن ساده لوحی از سیاستمداران تازه وارد است. دموکراسی واقعا کار می کند، این داستان ها ادعا می کنند، تا زمانی که دست اندرکاران توسط شرارت های دنیای بزرگسالان - یا چیزی به همان اندازه مبهم باقی می مانند.

خوشبختانه «دولت پسران» بین این دو نتیجه گیری یک خط رمان غیرمعمول و با طراوت راه می رود. به کارگردانی آماندا مک بین و جسی ماس و تولید شده از طریق A24، این مستند به دنبال یک سال از اردوگاه تابستانی تیتولار تگزاس است که شرکت کنندگان جوان خود را به چالش می کشید برای ساخت یک دولت ایالتی نماینده از زمین تا - ایجاد سیستم عامل حزب، برگزاری درجه اول و مبارزات انتخاباتی برای دفتر - همه در طول یک هفته است.

این ورزش می بیند چند دانش آموزان دبیرستانی با استعداد و فوق العاده کاریزماتیک به این مناسبت افزایش می یابد، امیدوار به دنبال در رد پای فارغ التحصیلان برنامه، از بیل کلینتون تا راش لیمباوگ. آنها موضع گیری در مورد مسائل، بحث و ارائه سخنرانی های برانگیخته - که متن آن، خارج از زمینه، می تواند غیر قابل تشخیص از مواد یک کمپین واقعی و برجسته است. با وجود داشتن مطلقا هیچ قدرت واقعی و یا سهام، "دولت پسران" قطاری از تعهد پرشور به تمسخر دکوروم و روش، برجسته هر دو pathos و فرصت طلبی سرد سیاست است.

اما این فیلم همچنین با دقت این سکانس ها را با دیگران ژوکستاپه می کند که به معنای روشن کردن یک چیز است: این ها هنوز پسران دبیرستانی قرن بیست و یکم هستند. هر تاکتیک کمپین با دقت تنظیم شده در برابر اثربخشی خام یک صفحه اسمیر اینستاگرام edgy اندازه گیری می شود.

و برای هر سخنرانی صادقانه سیاسی، دو پاندیت خردسال با بازی طرفداری از جدایی وجود دارد - چه از حزب، چه از دولت و چه ملت، به ندرت مشخص شده است.

هنگامی که هر محکومیت قلبی با یک میم سیاسی بد در نظر گرفته شده همسان و تمرین صحبت کردن اشاره می کند بیش از ایدئولوژی واقعی، نتیجه اغلب خنده دار است، همیشه هرج و مرج قانع کننده است. "پسران دولت" این هرج و مرج را با گام زدن درخشان و با شدت کانال می کند و به سختی می توان در شور شبه میهن پروری فیلم جاروب نشد. به کمک تک گویی های بصیرت آمیز از بازیکنان کلیدی در کمپین های متعدد فیلم، فیلم برای نتیجه گیری های شگفت آور ظریف می رسد: شاید زمینه ای وضع پس از کنایه آمیز، به عنوان یک نامزد muses، همه این پسران یک اجبار واقعی برای به انجام رساندن چیزی - برای نشان دادن این که مسائل کشور در واقع غیر قابل حل نیست. با نگاهی صادقانه به این دولت ساختگی و پسرانی که آن را ساختند، با فرضیات موضوعی از پیش تعیین شده، «دولت پسران» احساس می کند که انگار به طور کامل نتیجه گیری خود را به دست می آورد.

همه اینها البته به کمک جهت هنری به سادگی نفس گیر فیلم است. "دولت پسران" به راحتی بلندپروازانه ترین مستند بصری در حافظه اخیر است. در زمان، آن را هنوز هم در آغوش دوربین رومینگ جهت verite از یک دکتر پرواز ساده بر روی دیوار، اما آن را بدون اینکه هرگز قربانی سبک سینمایی خود را. از حرکات دوربین فراگیر خود را به عمق تیغ نازک خود را از میدان, "دولت پسران" است به همان اندازه خیره کننده در جهت بصری خود را به عنوان آن را به روایت قانع کننده است. 

طراحی صدا نیز به همین ترتیب مؤثر است: موسیقی متن ارکستری آن اغلب در حال حرکت است، اما فیلم هنوز می داند که چه زمانی رویکرد ظریفی را در پیش بگیرد و اجازه دهد سوژه های فیلم بیشتر صحبت ها را انجام دهند. اگرچه ویژگی های سینمایی آن در زمان هایی احساس خودبه خودی برخی سکانس ها را کاهش می دهند، اما شکی نیست که این توجه شدید به جهت هنری کمک زیادی به حس میهن پرستی معتدلی می کند که هدف فیلم آن است.

هرج و مرج هماهنگ شده "دولت پسران" هم ترسناک و هم انگیزه بخش است. رهبران خردسال کاریزماتیک این قدرت را دارند که همزمان دولت جدید خود را متحد و تقسیم کنند، در حالی که سیاست هایی که دنبال می کنند برای ائتلاف سازی بی اثر، بی اثر و شگفت آور خوب است. اما در عین حال فیلم شباهت های عمدی بین موضوع نسبتاً بی نتیجه خود و فضای سیاسی ملی بسیار واقعی ترسیم می کند. در نهایت، "دولت پسران" ارائه قابل توجه از موضوع آن است: آن را نه تنها آن را با ظرایف و پاتو اسیر، بلکه این کار را در پی یک نتیجه گیری منحصر به فرد بینش است. به کمک سبک بصری قابل توجه آن و حس گاه به گاه طنز، "دولت پسران" یک دستاورد تقریبا در هر معنا است.