در صداقت عاطفی، در حال در خوانده شده توسط سالن های سینما

در اوایل ژوئیه، من راه اندازی به نوشتن یک سری از مقالات در تاثیر COVID-19 در برکلی "فرهنگ فیلم" است. من قصد داشتم برای راه اندازی مصاحبه با اپراتورهای بسیاری از سالن های تئاتر در خلیج شرق -- که در نتیجه یک گفتگو بزرگ با برکلی موزه هنر و اقیانوس آرام فیلم آرشیو مدیر بخش فیلم سوزان Oxtoby -- اما من هیچ راهی برای در تماس با دیگران پیدا کنید.

نمی دونم چرا انتظار داشتم تا تا وقتی که به عموم بسته شده اند، تماس های تلفنی را بردارد. اما باور کن، من همه چيز رو امتحان کردم شما تا حالا به فیس بوک پیام های مستقیم یک سالن نمایش فیلم را کشویی؟ حالا ميتونم بگم که دارم و اون منو روح کرده

این یک نوع ایده ناقص برای یک سری در گذشته بود. چقدر متفاوت، واقعا، انتظار داشتم تجربه COVID-19 از سینماهای شتاک از تئاتر کالیفرنیا باشد؟ قطعا به اندازه کافی به تکه های فکر می کنم متمایز در مورد این موضوع کشش نیست، دیدن آنها را به عنوان متعلق به همان شرکت است.

اما به موازات تحقیقاتم، من در مورد شب های فیلم قبل از قرنطینه در رسانه های اجتماعی ام، یادآور می شدم. این زمانی است که من تصادفا بر عکس از یک زن و شوهر دوستان خود نما goofily در زیر نئون نئون تئاتر کالیفرنیا's یکپارچه سازی.

من عکس گرفتن را به یاد ندارم، اما من به یاد داشته باشید شب: اکتبر گذشته بود، ترم اول ما. ما مدت زیادی را صرف گپ زدن در مورد قهوه دم سرد و سحر و جادو: گردهمایی در سالن مسیحی کثیف من سه گانه و واقعا تلاش برای کشف کردن برنامه اتوبوس هنوز، بنابراین ما مانند کودکان از دست رفته پایین خیابان دورانت به سمت تئاتر پیچ. neat Korean indie thriller من فکر می کردم ما در حال دیدن "فانوس آبی"، اما دانیل ما را متقاعد کرده بود به بررسی این هیجان انگیز ایندی کره ای شسته و رفت و آمد است که برخی از امواج در مدار جشنواره.

من می دانم که هیچ اسب مرده تر از خود به خود در مورد قرنطینه وجود دارد. ضرب و شتم آن در این نقطه تقریبا مانند یک عمل از شوهر اندر کار احساس می کند. اما در تمام این منعکس کننده در سال اول من، آن را سخت به اذعان نیست که این سال آینده است که واقعا متفاوت است -- به خصوص برای دانشجویان وارده. کلاس های دور افتاده به احتمال زیاد حتی بیشتر خورد اگر آنها اولین تجربه خود را از کلاس در UC برکلی. و من صادقانه نمی دونم که چطور یجوری از این خرس طلایی دیجیتالی استفاده میشه

اما اگرچه ممکن است من در این تنها باشم، اما صحنه فیلم برکلی نیز از تجربه سال اول من جدا شدنی نبود. این یک نقطه منحصر به فرد از غرور در برکلی است که اغلب می رود تا اذعان: BAMPFA یکی از آرشیو فعال ترین در کشور است، و تئاتر مرکز شهر کار می کنند تا نزدیک با بدن دانش آموز از طریق SUPERB و سازمان های دیگر. این درست است که بسیاری از این از راه دور ادامه خواهد داد، و در عین حال من به طور غیر قابل بیان bummed که آن را نمی خواهد تقریبا به عنوان پر جنب و جوش در آینده قابل پیش بینی.

من می دانم که این شکایت نسبتا ً فجاوده است، و راستش را بگم، من از اعتراف کردن به آنها کمی شرمنده ام. در میان مرگ های بی سابقه از این همه گیر، اقتصاد مخزنی و دولت اثبات صلاحیت کمتر در رسیدگی به این روز، چرا من از دست دادن انرژی عاطفی از دست رفته این شب های فیلم احمقانه؟

به نظرم انگیزه من از مجموعه مقاله در اصل از همین جا بود: شاید احساس می کردم اگر این انژست را بالای برخی روزنامه نگاری های تحقیقی بپاشم، کافی است دلیلی برای نوشتن در مورد آن داشته باشم. این گسترش این عادت بد من به نظر می رسد در طول قرنطینه شکل گرفته است -- این بی ميلي به در واقع پردازش احساسات من مگر اینکه من می توانم به یک شکلقاب آن را مانند یک ورزش مولد.

اما بعد شايد عکس هاي دنيل و کريستا رو زير اون علامت کيتشي ببينم به یاد دارم که ذهنم کاملاً توسط انگل دمیده شده است. همچنین به یاد دارم که از تنفر تماشا کردن "جوکر" در Shattuck و بعد از آن پیوند با نویسندگان همکار من در بخش هنر بیش از دشمنی مشترک ما. من به یاد داشته باشید مشتاقانه منتظر سخنرانی های جمعه من برای پایان دادن به گرفتن اقسط بعدی از "جنگ و صلح" در BAMPFA. و به من یادآوری می شود که امسال متفاوت خواهد بود. این تعداد ناتمام ماه ها قبل از اینکه بالاخره به "Tenet" برویم، خواهد بود و چه کسی حتی می داند که آیا وقتی بالاخره این کار را انجام می دیم روی صفحه نمایش بزرگی قرار خواهد گرفت یا نه. من آنقدر آماده بودم که از "بیل و تد صورت موسیقی" در میان یک تئاتر از فیلم برداران به همان اندازه نا امید ناامید شود، اما من حدس می زنم که باید هم صبر کنید.