آلبوم طلاق ادل در دفتر خاطرات نیویورکر

زمانی که ادل قصد داشت آلبوم جدید خود، 30 را تکمیل کند، شرکت ضبط او در این فکر بود که چگونه آن را با مخاطبان جوان تر طنین انداز کند. ادل یک نیروی آوازی جاودانه است و بین آلبوم ها استراحت های طولانی می کند. شش سال از رکورد قبلی او "25" می گذرد و چیزهای زیادی در دنیای موسیقی عامه پسند تغییر کرده است که ادل مدت هاست با سرعت آن هماهنگ نیست. این خواننده در مصاحبه اخیر خود به شخصیت رادیویی زین لو گفت: «مکالمه TikTok زیاد مطرح شد. آنها می گفتند: "ما واقعا باید مطمئن شویم که این بچه های چهارده ساله شما را می شناسند." او به لیبل گفت: "همه آنها مادر دارند و قطعاً به موسیقی من گوش داده اند، این بچه های چهارده ساله."

یکی از توصیف‌های تقلیل‌آمیز که برای توصیف موسیقی ادل و تأثیر فرهنگی آن استفاده می‌شود این است که «برای مادران» است. از زمانی که فعالیت حرفه ای او در سال 2011 آغاز شد، با آلبوم دومش "21"، رکورد قدرتمندی برای فروپاشی که به تدریج تبدیل به یک قانون شد، دیدگاه معاصر ادل از روح، بلوز و گاسپل به عنوان یادگاری برای سنت مورد ستایش قرار گرفت. او که به شدت نگران مسائل قلبی است و به اصول بی تکلف ترانه سرایی و هنر موسیقی متعهد است، ستاره ای مدرن است که احساس ابدی و مادری دارد - قابل اعتماد، پایدار و دلسوز. او زمانی که فوران کرد، نوجوان بود، اما کرامت زنانه از ابتدا اساس کار او بود.

با این حال، خلاصه کردن موسیقی ادل به عنوان "برای مادران" به معنای دست کم گرفتن تأثیر گسترده آن است. ادل نه تنها پرفروش ترین ستاره پاپ در تاریخ است، بلکه از نظر نهادی نیز شناخته شده ترین است. او موسیقی می سازد که همه می توانند نسبت به آن احساس خوبی داشته باشند، به خصوص رای دهندگان آکادمی ضبط صدا، که پانزده جایزه گرمی را در طول سال ها به او اهدا کرده اند، که بیشتر آنها در دسته های اصلی هستند. حتی اگر به دنبال موسیقی ادل نباشید، بیشتر آن را جذب می کنید. کاتالوگ آهنگ های او با مشعل های تندر بخشی از فضا شد. ادل در بیشتر آداب و رسوم سلبریتی های مدرن شرکت نمی کند و اغلب از چشمان عموم کناره گیری می کند و تنها آهنگ ها را پشت سر می گذارد. این آهنگ ها پیام هایی از تجربیات شخصی او با عشق و قلبی شکسته هستند، اما قرار است جهانی باشند. گاهی اوقات این احساس وجود دارد که موسیقی او ابزاری است که متعلق به همه است و هیچ کس، مانند برق یا آب جاری.

"30" که اوایل این ماه منتشر شد، اولین آلبومی است که به نظر می رسد فقط متعلق به اوست. ادل ادکینز متولد شده - اگرچه او آنقدر سزاوار یکنواختی است که دیدن خانواده اش در چاپ شرم آور است - و بیشتر در شمال لندن بزرگ شده است، او در همان آکادمی هنرهای نمایشی تحصیل کرد که امی واینهاوس چند سال قبل آن را ترک کرده بود. مانند واینهاوس و بسیاری دیگر از زنان بریتانیایی پس از او، ادل در درجه اول به سنت های موسیقی سیاه پوست آمریکایی از جمله بلوز، موتاون، ریشه ها و گاسپل علاقه مند بود. اما او همچنین مهارت تصنیف های پاپ مدرن و استعداد آوازی برای اجرای آنها را داشت. کاتالوگ ادل مطالعه ای طولی از زندگی او است که هر آلبوم بر روی سن خاصی متمرکز شده است. اولین رکورد او "19" نوعی مجموعه موسیقی پراکنده و جسورانه، اما کامل بود. دنباله تاثیرگذار او، "21" با هدف جدایی پر سر و صدا، مهار و تکمیل حس تحقیر ادل بود. او در «شایعاتی وجود دارد» استفراغ می‌کند: «او نصف سن توست، اما حدس می‌زنم دلیل انحراف تو همین است».

ادل در نهایت با یک کارآفرین به نام سایمون کونکی ازدواج کرد و در سال 2012 صاحب پسری به نام آنجلو شدند. در «25» تلخی را که پس از «21» در هوا معلق بود پاک کرد و به مرور زمان تن داد. این محافظه کارانه ترین آلبوم او بود، صیقلی و صمیمانه، اما با خطوطی گسترده نقاشی شده بود و به سبکی اجرا می شد که گاهی اوقات در لبه شلاک معلق بود. بالاخره یک فیلم پرفروش بود. در این زمان، ادل به طور کلی به ترک موسیقی فکر می کند. شاید احساسات و نوستالژی های روزمره به الهام بخش ترین هنر منتهی نشد. اما در سال 2019، ادل از کونتسکی طلاق گرفت و پس از جدایی، در تنهایی و سردرگمی او یک موزه جدید پیدا کرد.

شاید برای ادل شاهکاری هنری مناسبتر از آلبوم طلاق وجود نداشته باشد، اما "30" چرخش های غیرمنتظره ای ایجاد می کند. ادل به جای تمرکز بر ناامیدی و جدایی زناشویی، به خود اجازه می دهد تا به عواقب شرم آور اما هیجان انگیز جدایی اش بپردازد. (اگر می خواهید یک آلبوم موسیقی پاپ داشته باشید که آشکارا با طلاق روبرو شود، امسال به دنبال Star-Crossed کیسی ماسگریوز باشید.) در «30»، ادل در آینه نگاه می کند. او در «دوست داشتنی بودن»، تصنیف تقریباً هفت دقیقه‌ای که بر اساس همان انرژی بالقوه حماسی ساخته شده است که ویتنی هیوستون در «همیشه دوستت خواهم داشت» اعلام می‌کند: «وقت آن است که با خودم روبرو شوم». ادل فاصله بین موسیقی و زندگی درونی خود را برداشته است و "30" یک دفترچه خاطرات و بسیار شخصی است. این باعث می شود سه آلبوم اول او کمی بالینی به نظر برسد.

ما به شنیدن صدای کمربند ادل عادت کرده ایم، اما در این آلبوم او ترجیح می دهد چت کند، زمزمه کند، غرغر کند، یا غر بزند و ناله کند. در یک آهنگ، "عشق کوچک من" - مبادله ای با پسرش، که به عنوان مرکز احساسی آلبوم عمل می کند - او از نمونه هایی از نت های صوتی استفاده می کند که پس از ترک کونکی ضبط کرده است. او به پسرش می گوید: «مامان اخیراً احساس زیادی داشته است. "مانند؟" او می پرسد. این لحظه ای است که اگر آنقدر صریح و ناجور به نظر نمی رسید ممکن بود غم انگیز به نظر برسد. بعداً در آهنگ، ادل در حین اعتراف گریه کرد: "من خیلی احساس تنهایی می کنم. . . . من از این می ترسم که اصلاً چنین احساسی داشته باشم. "این آلبوم کاری را انجام می دهد که به ندرت در دوران توجه جریان سازی ناپدید می شود، با کنار هم قرار دادن یک لیست پخش که یک مسیر عاطفی را ترسیم می کند. با تأمل و ناامیدی شروع می شود، و انتشار لیبیدینی پیدا می کند (" آیا می توانم آن را بدست بیاورم) و سپس به سمت وضوح، خودشناسی و کاتارسیس می رود، هر یک از سه آهنگ آخر شش دقیقه طول می کشد، از جمله "دوست داشتنی بودن"، تصنیفی که در آن صدای خود را تا حدی گسترش می دهد که " بگذار بدانم که من... تری اییییی،" او با صدای خشن نفسی داد، انگار می خواست مطمئن شود که ذخایر عاطفی خود را تمام کرده است.

وقتی ادل در سن 30 سالگی به پسر کوچکش خطاب نمی‌کند، اغلب خودش را با یک گفتگوی تشویق‌کننده یا سرزنش می‌کند. او در مورد آهنگی به نام «دلت را فریاد کن» توصیه می‌کند: «دلت را گریه کن، صورتت را پاک می‌کند/ وقتی شک داری، با سرعت خودت برو». آهنگ Motown-lite است، با نوازندگی گیتار رگی و تشویق بیشتر خدایی تر شده است و به کشش سبکی تازه کشف شده اشاره دارد. نسخه قبلی ادل ممکن است تمام هوس های عاطفی طلاق را به چیزی آرامش بخش در عظمت خود تقطیر کرده باشد، اما «30» به رضایت بخش ترین شکل ناهموار است، به این معنی که وقایع نگاری معتبری از آشفتگی شخصی است.

ادل هرگز در روندهای موسیقی معاصر شرکت نکرده است و این بخش بزرگی از جذابیت او است. «30» تفاوتی ندارد و در گذشته برای الهام گرفتن از موسیقی فراتر رفته است. او ضبط را با «غریبه‌ها از طبیعت» آغاز کرد، آهنگی پرآذین که از اجراهای وودویلی جودی گارلند الهام گرفته شده بود. یکی از نزدیک ترین همکاران ادل، تهیه کننده و نوازنده پیانو جاز، گرگ کرستین است، و تأثیر جاز در آلبوم نفوذ می کند - آهنگی به نام "All Night Parking"، نمونه ای از خواننده تصنیف پیانوی جاز، ارول گارنر را می سازد و ادل را به خواننده ای خوش اخلاق تبدیل می کند. اسیر عشق جدید قسمت آخر آلبوم تاثیر قوی گاسپل دارد. و با این حال، «30» مدرن‌ترین صدای ضبط شده ادل تا به امروز است، شاید به این دلیل که چقدر نرم و بدون زحمت بین این حالت‌ها می‌چرخد و از اینکه بخیه‌ها نشان داده نمی‌شود - اجازه می‌دهد صدایش ترک بخورد، در حالی که نت بالایی دارد. بنابراین بسیاری از هنرمندان جوان بیش از هر چیز برای این نوع سبکی و انعطاف پذیری تلاش می کنند. ادل در آهنگی به نام "من شراب می خورم" قول می دهد: "امیدوارم یاد بگیرم بر خودم غلبه کنم و دیگر تلاش نکنم که شخص دیگری باشم." این یک جمله تکان دهنده از کسی است که خیلی شبیه خودش است. ♦