سالی که دیدگاه ورزشکاران را در مورد سلامت روان تغییر داد

در ماه فوریه، شبیه یک مورد معمولی از یک چیز خارق‌العاده بود: نائومی اوزاکا، که شکست خورد و در دور چهارم مسابقات آزاد استرالیا با گاربینه موگوروزا روبرو شد، یک فورهند را با یک چرخش بالا باز کرد که به گوشه‌ای دور پیچید و اشتباه را مجبور کرد. موگوروزا اوزاکا در این مسابقه پیروز شد و سه راند بعد قهرمان شد. این دومین تورنمنت متوالی گرند اسلم او و چهارمین تورنمنت او در سه سال اخیر بود. او در این تورنمنت نکات جالب و دیدنی دیگری داشت: ضربه رگباری از کفشش در برابر اونز جابر. یک فورهند در مرکز زمین به قدری قدرتمند که سرنا ویلیامز، در چند قدمی دورتر ایستاده بود، به سختی توانست به سمت او خم شود. اما زمانی که به عملکرد اوزاکا در ملبورن فکر کردم، در چند ماه آینده به آن بازگشتم. این یکی از آن لحظاتی بود که ورزش با قاعده مندی به من پیشنهاد داد - لحظه ای که همه چیز از بین رفته بود و فقط شرط بندی های مسابقه مهم بودند.

من این حس را در سال قبل به دلایل واضح تجربه نکرده بودم. وقتی اوزاکا جام را در استرالیا برد، البته همه چیز به حالت عادی برنگشت، یا حتی به این شکل به نظر می رسید - ملبورن تازه از یک بلوک کوتاه اما وحشیانه بیرون می آمد، نه اولین او، و جنیفر برادی، حریف اوزاکا در فینال، دوران اقامت خود را در استرالیا در قرنطینه دو هفته ای و انجام تمرینات مهارتی در فضای کنار تخت هتل خود آغاز کرده بود. اما حال و هوا شروع به تغییر کرد. مردم در جایگاه ها حضور داشتند. واکسن‌های کرونا به طور گسترده‌تری در دسترس بودند و بدترین موج بی‌رحمانه عفونت‌های زمستانی در حال کاهش بود. رستوران ها در حال بازگشایی بودند. تام بردی به تازگی یک سوپر بول دیگر برده بود. به زودی هوا گرم شد و تمرینات بهاری آغاز شد. همه‌گیری تمام نشده بود، اما تصور روزی که ممکن است رخ دهد ممکن بود. ورزش، همیشه آینه ای سرگرم کننده از جهان گسترده، منعکس کننده این حس فرصت است.

2021 در حال بررسی

نویسندگان نیویورکر در مورد اوج و فرودهای سال تأمل می کنند.

حال و هوا دوام نمی آورد. بسیاری از مردم از واکسینه شدن خودداری کردند. برخی از نقاط جهان نمی توانند واکسن های کافی را از کشورهای ثروتمندی که این واکسن ها را داشتند دریافت کنند. بر کووید تعداد تلفات در سال 2021 از سال 2020 پیشی گرفت و بعداً از آن فراتر رفت. احساسی که غالب بود امید نبود، بلکه یک ضربه شلاق بود، چه در ورزش و چه در هر چیز دیگری. دیگر معلوم نبود چه چیزی حتی عادی تلقی می شود یا چه چیزی ضروری است.

در میان همه اینها، در اواخر ماه مه، اوزاکا منتشر کرد یادداشت طولانی در شبکه های اجتماعی توضیح داد که در طول مسابقات اوپن فرانسه هیچ مطبوعاتی انجام نخواهد داد. او می‌نویسد: «بارها احساس کرده‌ام که مردم به سلامت روان ورزشکاران علاقه‌ای ندارند و این موضوع زمانی صادق است که من یک کنفرانس مطبوعاتی را می‌بینم یا در آن شرکت می‌کنم. صراحت اوزاکا هم تحسین و هم دفع را برانگیخت. در Reddit، خواهر اوزاکا ظاهراً سعی دارد از او محافظت کند. پیشنهاد که اوزاکا سعی داشت خود را از انتقاد از بازی خاکی خود منزوی کند. اما به نظر می رسید که اظهارات اوزاکا به چیز جدی تری اشاره می کند. یک هفته بعد، پس از اینکه چهار تورنمنت گرند اسلم بیانیه مشترکی را منتشر کرد که هر بازیکنی را که با رسانه‌ها صحبت نمی‌کند جریمه می‌کند، او به طور کامل از مسابقات آزاد فرانسه کناره‌گیری کرد و سپس دوباره وارد شبکه‌های اجتماعی شد و در آنجا به جزئیات اشاره‌ای به ذهنیت گفت. سلامتی در پست اصلی خود توضیح می‌دهد که از زمانی که در سال 2018 با شکست دادن سرنا ویلیامز در فینال اوپن آمریکا به شهرت رسید، دوره‌هایی از افسردگی را تجربه کرده است.

اوزاکا به سختی اولین ورزشکار برجسته ای است که آشکارا در مورد مبارزات روانی خود صحبت می کند. در سال‌های اخیر، به‌ویژه، ستاره‌های تعدادی از ورزش‌ها به طور علنی درباره مقابله با افسردگی، اضطراب و افکار خودکشی صحبت کرده‌اند. NBA، NCAA، و حتی NFL - احتمالا لیگی که بیشترین ارتباط را با ذهنیت غلبه بر یک شخص دارد - اکنون خدمات مشاوره و سلامت روان نسبتاً محکمی دارند. با این حال، کناره گیری اوزاکا مانند رویدادی به نظر می رسید که می تواند نحوه صحبت درباره سلامت روان در دنیای ورزش و شاید فراتر از آن را تغییر دهد. موضوع فقط صراحت او نبود. او انتخاب کرده بود که بازی نکند.

در ماه ژوئیه در المپیک توکیو، سیمون بیلز از فینال تیم ژیمناستیک زنان کنار رفت. او حس هوایش را از دست داده بود - همانطور که ژیمناستیک ها به او یادآوری کردند یک مورد "پیچ خورده" داشت. بایلز، چهره محبوب و غیررسمی همه جانبه بازی های بحث برانگیز، پس از خشونت جنسی، عاطفی و فیزیکی گسترده در ورزش خود - خشونتی که خودش متحمل شده بود - به رقابت پرداخت. او بعداً اعتراف کرد که برای هر کسی خیلی زیاد است. بایلز گفت که در ابتدا قصد نداشت بیانیه ای بدهد. او فقط می دانست که نمی تواند رقابت کند. اما از زمانی که او بازنشسته شد، جستجوهای گوگل برای "سلامت روان" در سراسر جهان افزایش یافته است. دهکده المپیک بیلز مملو از ورزشکارانی بود که می خواستند از او تشکر کنند. او برای فینال پرتو بازگشت، با یک فرود تغییر یافته اجرا کرد و برنز گرفت. او گفت که تصمیم گرفته برای خودش و نه هیچ کس دیگری رقابت کند.

کالوین ریدلی، جانشین آتلانتا فالکونز، در ماه اکتبر از NFL کناره‌گیری کرد تا روی سلامت روانی خود تمرکز کند. آن را بگذار. مبارزه فیلادلفیا ایگلز با لین جانسون در حالی که با اضطراب و افسردگی مبارزه می کرد، سه بازی را از دست داد. بیانکا آندرسکو قهرمان سابق اوپن آمریکا اطلاعیه ها او در مسابقات آزاد استرالیا شرکت نخواهد کرد و نوشت که تحت تأثیر دوره های مکرر انزوا و بستری شدن مادربزرگش در بیمارستان بوده است. کووید. او نوشت: "او غم و اندوه جمعی و آشفتگی را در اطراف من احساس می کند و این بر من تأثیر گذاشت." کریستین پرس، ستاره فوتبال آمریکایی، پس از تبدیل شدن به اولین بازیکنی که به تیم گسترش آنجل سیتی اف سی لیگ فوتبال ملی شهرت زیادی پیوست، اعلام کرد که برای مدتی از این ورزش کناره گیری می کند تا بر سلامت روان خود تمرکز کند و غم و اندوهی که در آن به وجود آمده است را برطرف کند. پس از مرگ مادرش، زمانی که NWSL چند هفته بعد مسابقات را برای یک آخر هفته به حالت تعلیق درآورد، در میان ادعاهایی مبنی بر اینکه یک سرمربی برجسته بازیکنان را از نظر روانی و جنسی تحت فشار قرار داده است - یکی از یک سری اتهامات آزار و اذیت و رفتار نادرست در لیگ - انجمن بازیکنان اطلاعیه ها که این استراحت از سوی بازیکنان درخواست شده و قرار است به آنها «فضایی برای رسیدگی به این درد» داده شود. (مربی اکثر اتهامات را رد کرد.)

بیشتر، اگرچه نه همه، این ورزشکاران سیاه پوست هستند، و مطمئناً تصادفی نیست که این اتفاق پس از یک بیماری همه گیر رخ داد که جامعه سیاه پوست را به ویژه در ایالات متحده تحت تأثیر شدید قرار داد. اوزاکا یکی از بسیاری از ورزشکارانی است که در تظاهرات گسترده عدالت نژادی که پس از ترور جورج فلوید انجام شد و برای مدتی در سال 2020 حتی از ویروس کرونا به عنوان یک تاریخ بزرگ در دنیای ورزش پیشی گرفت، شرکت کرد. از آن زمان، توجه عمومی کاهش یافته است، اما برای بسیاری اینطور نشده است.

اگر بمب قابل پیش بینی سربازان اسباب بازی جنگ های فرهنگی را کنار بگذاریم، واکنش عمومی به بیلز، اوزاکا و دیگران بسیار مثبت است. افراد بیشتر و بیشتری با این ایده که سلامت روان به اندازه سلامت جسمی مهم است، خوب به نظر می رسند. ای جی براون، خبرنگار تنسی تایتانز، پس از انتشار ویدئویی در تیک تاک و اینستاگرام در مورد مقابله با افکار خودکشی در سال گذشته به خبرنگاران گفت: «شما باید از مغز خود نیز مراقبت کنید، همانطور که از بدن خود مراقبت می کنید. (رسانه های اجتماعی نقش مهمی در گفتگوهای سلامت روان در سال گذشته ایفا کرده اند، و هر دو جهت را قطع کرده اند - کنترل شدید بسیاری از ورزشکاران را تقویت کرده، اما همچنین به ورزشکاران اجازه می دهد که مستقیم و صریح با هواداران و مردم صحبت کنند.) انگ علیه صحبت کردن برای او درد روانی کاهش می یابد. این یک چیز فوق العاده مثبت است.

و با این حال، هر چقدر هم که این گفتگو با نیت خوب باشد، به طور مداوم از برخی عوارض اجتناب می شود یا نادیده گرفته می شود. شما می توانید MRI را برای تشخیص پارگی ACL انجام دهید و سپس یک برنامه توانبخشی به خوبی تثبیت شده را دنبال کنید که با یک برنامه نسبتا قابل پیش بینی برای بازگشت شما همراه است. مشکلات روانشناختی به ندرت در تشخیص یا درمان آن‌ها واضح است. خود عبارت «سلامت روان» به قدری گسترده است که گاهی اوقات بیهوده می شود. عبارتی که مردم تمایل دارند از آن اجتناب کنند، البته «بیماری روانی» است - شاید یک اعتراف ضمنی به این که این ورزشکاران معمولاً در مورد مشکلات روانی رایج‌تر صحبت می‌کنند، اما احتمالاً دلیلی بر این است که برخی از انگها ناپدید نشده‌اند.

ورزشکاران فوق و سایر چهره های برجسته ورزشی، مانند مایکل فلپس، که در مورد رنج بردن از افسردگی آنقدر عمیق صحبت می کرد که مطمئن نبود می تواند از آن رهایی یابد یا خیر، سلامت روان را به شیوه های جدی مورد استناد قرار می دهند. او همچنین به عنوان مثال به آرون راجرز اشاره می کند که پس از هفته ها ترول کردن تیمش، گرین بی پکرز - و ظاهراً نقشه ای برای اجتناب از کووید واکسن - او گفت که تابستان را "برای سلامت روانم" کار کرده است. منظورش همین بود یا بی ادب بود؟ گفتنش سخته قبل از شروع فصل NBA، مدافع ستاره بن سیمونز گفت که بازی برای فیلادلفیا 76رز را تمام کرده است، اگرچه چهار سال از قراردادش باقی مانده بود. بسیاری از هواداران و حتی برخی از هم تیمی هایش آشکارا از او ناامید شدند تا اینکه او به تیم گفت که از نظر ذهنی آماده بازی نیست - در این مرحله هم تیمی هایش حداقل شروع به نشان دادن حمایت خود کردند. لحظه بیانیه او، مدت کوتاهی پس از اینکه مشخص شد سیمونز در صورت امتناع از بازی باید حقوق خود را از دست بدهد، از جمله باعث بدبینی و همچنین امتناع اولیه سیمونز از مشارکت در خدمات مشاوره تیمش شد. (براساس گزارش ها، او با درمانگرانی که توسط انجمن بازیکنان NBA ارائه شده بود، کار می کرد، قبل از اینکه بالاخره با مشاوران تیم ملاقات کند.) نماینده او، ریچ پل، گفت که درگیری سیمونز با تیم "بیشتر به مشکلات سلامت روان بن کمک کرد."

تردید انعکاسی سیمونز این خطر را دارد که جدیت این نگرانی ها را تضعیف کند. ابراز تردید بدون تقویت ننگ قدیمی دشوار است. با این حال، در واقع، ورزشکاران تقریباً به ناچار الگوهای ناقصی برای بسیاری از ما هستند که هم سلامت جسمی و هم روانی به میان می آید. آنها یاد می گیرند که بدنشان - و ذهنشان - را به سمت افراط و تفریط سوق دهند که می تواند هم الهام بخش و هم ناسالم باشد. آنها با غضروف پاره شده و استخوان های شکسته رقابت می کنند. آنها خودشان تحت فشارهایی به جلو حرکت خواهند کرد که یک فرد عادی را در هم می شکند. ما آنها را برای این و به درستی جشن می گیریم: این چیزی است که به آنها امکان می دهد شاهکارهای تقریباً غیرقابل تصوری انجام دهند. اما اغلب با قیمتی همراه است. امسال بسیاری از ورزشکاران به این موضوع اشاره کردند و برخی به این نتیجه رسیدند که قیمت برای آنها بسیار بالاست.

اوزاکا ویمبلدون را از دست داد. او در المپیک توکیو به کانون توجه بین المللی بازگشت. با زمان بسیار دور از تور و کنترل شدیدی که با عملکرد ژاپن به وجود آمد - او مشعل بازی ها را روشن کرد - وقتی در دور سوم شکست خورد تعجب آور نبود. با این حال، واضح بود که اوزاکا از باخت عمیقاً غمگین بود. چند هفته بعد، در US Open، او یک برتری راحت نسبت به لیلا فرناندز، اسباب‌بازی جوان و بدون رتبه کانادایی داشت. سپس بازی او شروع به باز شدن کرد. او بیش از یک بار موشک خود را با انزجار به زمین کوبید.

پس از اینکه اوساکا در مسابقه باخت، او در حالی که اشک هایش را خفه می کرد به رسانه ها روی آورد. او گفت: «احساس می‌کنم اخیراً وقتی برنده می‌شوم، احساس خوشحالی نمی‌کنم، بیشتر احساس آرامش می‌کنم. "و وقتی میبازم، خیلی ناراحت میشم. و من فکر نمی‌کنم این طبیعی باشد." مجری کنفرانس مطبوعاتی به او این فرصت را داد که آن را خاتمه دهد، اما او با تلاش آشکار به صحبت ادامه داد. او ادامه داد: بیان کردن آن بسیار دشوار است. "خب، اساسا، من احساس می‌کنم در این لحظه تلاش می‌کنم تا بفهمم می‌خواهم چه کار کنم، و صادقانه بگویم که نمی‌دانم چه زمانی بازی تنیس بعدی خود را بازی خواهم کرد."

ذهن من به لحظه ای برگشت که در ملبورن با یک نقطه مسابقه روبرو شد. اعتماد به دادگاه نوعی شجاعت واقعی اما محدود است. کاری که اوزاکا اکنون انجام می داد به نظر می رسید به شجاعت دستور دیگری نیاز دارد. به همان اندازه که تماشای آن دردناک بود، امیدی در آن وجود داشت - شاید فرصتی برای بازتعریف معنای موفقیت و آنچه ما در نهایت عادی می دانیم.