لوئیس لوری چه چیزی را به یاد می آورد؟ نیویورکر

قهرمان مشهورترین رمان لوئیس لوری، «بخشنده»، پیرمردی است که تمام تاریخ و خاطرات بشر را حفظ کرده است. شخصیت اصلی کتاب، جوناس، شاگرد اوست. آموزش جوناس شامل مقاومت در برابر جریان منشوری گذشته - خاطرات شادی و درد، جنگ و رنج - است تا جامعه کاملاً منظم او بتواند در جهل رشد کند. زمانی که کتاب در سال 1993 منتشر شد، لوری قبلاً طرفداران پرشور خود را به دست آورده بود. او مدال نیوبوری را در سال 1990 برای Number the Stars دریافت کرد، رمانی درباره خانواده‌ای دانمارکی که در برابر حکومت نازی‌ها مقاومت کردند. سریال تلویزیونی او با بازی آناستازیا کروپنیک، یک نوجوان شیطون سابق با عینک با جغد، هم خواهران بزرگتر عبوس و هم والدینشان را مجذوب خود می کند. اما The Giver عمیق ترین دستاورد او باقی مانده است. غرق در تمجیدها، از جمله نیوبری دیگر و شاید شهرت بر بهترین رمان کودک نوشته شده، بیش از دوازده میلیون نسخه فروخته است. این کتاب همچنین در فهرست کتاب‌های مورد بحث دهه 1990 انجمن کتابخانه‌های آمریکا قرار دارد. از دیدگاه سال 2021، این رمان یک فال دوگانه است: یک فانتزی ضد اتوپیایی و یک جرقه اولیه در آتش جنگ برای برنامه درسی.

لوری در هاوایی به دنیا آمد و خانواده‌اش به لطف شغل پدرش در ارتش، اغلب نقل مکان می‌کردند. (سردارانی در نیویورک، پنسیلوانیا، توکیو داشت). پس از طلاق آنها، در سال 1977، همان سالی که لوری اولین رمان خود را منتشر کرد، در سن چهل سالگی، با مارتین اسمال، که سه دهه با حیوانات در حال چرخش احاطه شده بود، آشنا شد. زندگی شخصی او با تلفات مختل شد: خواهر بزرگترش هلن زمانی که هر دو زن در بیست سالگی خود بودند بر اثر سرطان درگذشت و پسرش گری، خلبان جنگنده، در یک سانحه هوایی در سال 1995 کشته شد. لوری اکنون در حال جدایی است. زمان بین مین و فلوریدا با شریک زندگی خود، یک روانپزشک بازنشسته.

در هشتاد و چهار سالگی، لوری در زوم حضور کج‌رو و ملایمی داشت، جایی که ظاهر شد (لوبیای نقره‌ای، رژ لب قرمز، ژاکت کرکی) تا یک بعدازظهر این دسامبر با من صحبت کند. کپی شکسته ام از آناستازیا، از تحلیلگرت بپرس، به او نشان دادم. لوری فنجان قهوه ای را که چند هفته پیش در حال انجام یک مکالمه با زوم در کلاس درس کلاس هشتم در ژاپن استفاده می کرد، به من نشان داد. یک زن برهنه شهوانی، نقاشی شده به سبک اکسپرسیونیستی، از وسط شیشه جذب می شود. (لوری گفت: دانش‌آموزان آنقدر مؤدب بودند که حتی نمی‌خندیدند.) پس از شروع مصاحبه، نویسنده به ندرت مستقیماً به سؤالات من پاسخ می‌داد. چیزی که گفتم خاطره ای را در ذهن تداعی می کند که به خاطره ای دیگر منتهی شد. در پایان، می دانم که این سوال به صورت بیضوی پاسخ داده شده است یا در راه رسیدن به مطالب غنی تر، کنار گذاشته شده است. لوری دیگر مطبوعات زیادی انجام نمی دهد، اما به نظر می رسد او به گفتگوهایی که دارد به عنوان فرصتی برای گفتن هرچه بیشتر داستان نگاه می کند. گفتگوی ما برای وضوح ویرایش شده است.

انجام یک مرور گذشته نگر حرفه ای با نویسنده ای که آثارش عمیقاً در حافظه منعکس می شود، سرگرم کننده است. آیا از چیزهایی که به یاد می آورید و آنچه را که به یاد نمی آورید شگفت زده می شوید؟

من همیشه - شاید به اشتباه - به خاطره ای عالی افتخار کرده ام. من میل پنهانی دارم که به عنوان شاهد در دادگاه فراخوانده شوم تا هیئت منصفه تحت تأثیر جزئیاتی که از صحنه جنایت به یاد دارم غرق شوند. من الان هشتاد و چهار ساله هستم. حافظه مثل گذشته خوب نیست هر از گاهی کودکی درباره کتابی که سی و پنج سال پیش نوشته ام، یکی از کتاب های کمتر شناخته شده، برایم می نویسد و جزئیات می پرسد. و من نمی توانم به یاد بیاورم. و این کتابی است که از من بیرون آمده است بودن. پس تحقیر کننده است.

آیا وقتی این اتفاق می افتد به کتاب برمی گردی؟

به ندرت پیش می آید که یکی از کتاب های خودم را دوباره بخوانم. من اخیراً با یک شرکت تئاتری که کتاب های من را با صحنه نمایش تطبیق می دهد، با زوم مصاحبه کردم. و یکی از آنها کتابی است که خیلی دوستش دارم [“Gossamer”]اما چیز زیادی مشخص نیست آنها آن را یک اقتباس زیبا ساختند، اما از من خواستند در مورد آن صحبت کنم. و این کار را کردم - بلوف زدم، سپس کل کتاب را دوباره خواندم و کمی گپ زدم زیرا کتاب غم انگیزی بود. کمی مرا تحت تأثیر قرار داد که دوباره اینقدر از خودم غافل شدم.

آن چه بود؟ من فقط داشتم نسخه آناستازیا خود را بررسی می کردم، دوباره از تحلیلگر خود از فروشگاه بپرسید و کاملاً پرچ شدم.

که در [Anastasia Krupnik] این سریال با جلدهای جدید و مدرن دوباره منتشر شده است. من فکر می کنم ممکن است نه کتاب در مورد آناستازیا وجود داشته باشد و او کمی بزرگتر باشد [original] جلدها - همان کودک ساخته شده توسط همان تصویرگر، دایان دگروت. و موارد جدید براق و پیچیده هستند، اما برای من چندان جذاب نیستند. علاوه بر این، کتاب خاصی در این مجموعه که شما دارید، عنوان آن را تغییر داده اند. آنها این کار را کردند زیرا فکر می کردند بچه های امروزی نمی دانند تحلیلگر چیست. فکر نمی کنم مهم باشد که بچه ها معنی چیزی را ندانند. زمانی که کتاب ها را می خوانند، از قبل می دانند که یک تحلیلگر چیست، و شاید این موضوع برای آنها مهم باشد که یاد بگیرند. اما در این مورد حرفی ندارم.

آیا تا به حال فکر کرده اید که اگر آناستازیا امروز بزرگ می شد چگونه بود؟ آیا شخصیت او بسیار متفاوت خواهد بود؟

اخیراً شخصی در توییتر از من پرسید که آناستازیا در بزرگسالی چه می کند. فکر کنم گفتم او فوق لیسانس را در رشته کتابداری، نمی دانم، گرفته است.

برای بازگشت به حافظه، خاطرات شما با نگاه به گذشته خطی یا زمانی نیست. شما خاطرات را در اطراف اعلان‌ها می‌بافید - عکس‌ها، نقل‌قول‌هایی از کتاب‌هایتان - که باعث می‌شود کتاب احساس طبیعی‌تر و تقریباً خودانگیخته‌تر کند. چه چیزی شما را به این ساختار کشاند؟

اولا پدرم با اینکه حرفه اش نبود اما عکاس خیلی خوبی بود و ما همیشه یک اتاق تاریک در خانه داشتیم. در نهایت عکس های هشت در ده او از من و خواهرم به عنوان دختر کوچک به دستم رسید. من یک برادر کوچکتر دارم، اما او در زمان جنگ جهانی دوم به دنیا آمد و پدرم که یک افسر حرفه ای ارتش بود، در طول جنگ غایب بود. بنابراین هیچ عکسی از جانی وجود ندارد - boo-hoo.

عکس های کودکان - با نگاهی دوباره به آنها، در برخی موارد ارتباطی بین کودکی که بودم و کودکی که بعدها ساختم و درباره اش نوشتم، دیدم. این اتصالات چیست [memoir] با گرفتن عکس استفاده می شود، بیشتر توسط من، اما دیگران هستند، و آن را با چیزی که من نوشتم مرتبط می کند. دو نسخه از خاطرات وجود دارد زیرا ناشر سال ها پس از نسخه اول از من خواست آن را به روز کنم. در آن لحظه شوهرم مرده بود. با هاوارد، شوهر جدیدم، روانپزشک آشنا شدم. که در [cover of the] نسخه اول تصویر من حدود پنج سال است. این یک عکس بسیار زیباست. یکی از همان روزهایی بود که موهایم عالی به نظر می رسید و چشمان آبی درشتی داشتم. اما ورژن دوم باعث میشه اخم کنم و با مایو زشت اخم کنم و خواهرم با مایو زشتش کنارم. این پرتره بسیار جذاب تر از پرتره زیبا است.

جالب است بدانید که چگونه پدر شما نگهبان حافظه خانواده است. گفتی که لحظه ی فراموشی از سوی او به تو انگیزه نوشتن «بخشنده» را داد.

بله، هر دو والدین من در یک خانه سالمندان در ویرجینیا به زندگی خود پایان دادند. مادرم در بخش پرستاری بود - او نابینا بود و اکسیژن دریافت می کرد - و پدرم هنوز بیدار بود و در بخش حمایت زندگی سرگردان بود. در آن زمان، من در بوستون زندگی می کردم و هر شش هفته یک بار پرواز می کردم. در یک ملاقات، ابتدا برای دیدن مادرم رفتم. او معلول بود، اما ذهنش سالم بود و دوست داشت در مورد گذشته صحبت کند. او یک داستان نویس فوق العاده بود. و او اغلب در مورد خواهر من، اولین فرزندش، که در جوانی فوت کرد، صحبت می کرد.

بعد از اینکه مادرم خسته شد به ساختمان دیگر رفتم و پدرم را ملاقات کردم. من و برادرم برای او آلبومی درست کرده بودیم: عکس های دوران کودکی، مکان هایی که زندگی می کردیم، افرادی که می شناختیم. در آن بازدید خاص، وقتی صفحه ای را با دو دختر کوچک ورق زدم، پدرم گفت: "اوه، اینجا با خواهرت هستی." و بعد با ناراحتی گفت: اسمش یادم نیست. به او گفتم که اسمش هلن است، که اسمش را به نام مادربزرگش گذاشته اند. و گفت: چه اتفاقی برای او افتاده است؟

مجبور شدم در مورد مرگ او به او بگویم که برای او شوکه کننده بود زیرا او این خاطره را سرکوب کرده بود. در بازگشت به فرودگاه، شروع به فکر کردن کردم: اگر قرص یا تزریقی وجود داشته باشد که بخش‌هایی از حافظه ما را پاک کند و احساس امنیت و راحتی بیشتری داشته باشیم، چه؟ من قصد نداشتم رمان ضد اتوپیایی داشته باشم. من هرگز طرفدار چنین ادبیاتی نبودم، اگرچه در زبان انگلیسی در براون فارغ التحصیل شدم و مجبور شدم سال 1984 و بقیه را بخوانم. من فقط در مورد مردم می نویسم، گروهی از مردم که راهی برای زندگی بدون غم و ترس پیدا کرده اند.