نگاهی دقیق تر به بیتلز در "بازگشت"

من گمان می‌کنم که هیچ‌کس - واقعاً، هیچ‌کس - نمی‌توانست موفقیت مستند جدید بیتلز، بازگشت، به کارگردانی پیتر جکسون در ژانویه 1969 را تصور کند که مستند تلخ Let It Be را تولید کرد. جکسون پس از این که در مستند قبلی "به روز شده" خود "They Shall Not Grow Old" وظیفه تغییر مفهوم جنگ جهانی اول را بر عهده گرفت، اکنون وظیفه دشوارتر بازسازی دیدگاه ما از نزاع پل با جورج برای گیتار را بر عهده گرفته است. ریف ها در Two of Us. با این حال: برای تقریباً هشت ساعت، پسرها آهنگ‌های قدیمی را پاس‌های بی‌معنی می‌دهند، آهنگ‌های جدید را به‌طور دردناکی در طول ساعت‌ها تمرین، و تمرین‌های آزمایشی می‌سازند - "آیا توسان در آریزونا است؟" جان با پل موافق است که "بازگشت" را می‌نویسند - همیشه. دعوای خفیف و صحبت کردن با یکدیگر در یک آبگوشت خانوادگی از خاطرات گرم و نزاع های مبهم؟ واقعا؟ فقط بقیه طرفداران موهای خاکستری بیتلز جواب می دهند. اما این مستند کار می کند و بدیهی است که موفقیت چشمگیری داشته است، هم از نظر تعداد افرادی که آن را تماشا کرده اند و هم از نظر تعداد پاسخ هایی که دریافت کرده است.

کل این پدیده، پنجاه سال بعد، پژواک غیرمنتظره‌ای از بیتلمانیاهای اصلی در آمریکا بود، زمانی که حضور آن‌ها در شوی اد سالیوان در فوریه 1964، تنها چند ماه پس از تراژدی ترور جی‌اف‌کی، روحیه افسرده آمریکایی را برانگیخت. این بازگشت درست زمانی اتفاق می‌افتد که ما شروع به بیرون آمدن از چنین شوکی از همه‌گیری می‌کنیم - قتل آشکارا در مقیاس بسیار کوچک‌تر است، اما از نظر وحشت عاطفی بسیار شبیه است، احساس چیزی که نمی‌تواند اتفاق بیفتد. همانطور که بیلی جوئل زمانی گفته بود، ورود بیتلز یک نفس تازه و یک شروع مجدد بود. در همان سال، بروس اسپرینگستین در خاطرات اخیر خود نوشت که "در انگلیسی کلمات جادویی تر از بیتلز وجود ندارد" - و دستیارش استیو ون زند، در خود کتاب، تأثیر فرهنگی آنها را با "فرود یک سفینه فضایی در پارک مرکزی" مقایسه می کند - لحظه ای دگرگون کننده در زندگی های موسیقی بی شماری.

با این حال، گیج کننده است که آنچه قرار است در طول تقریباً هشت ساعت حمام کردن با مواد در Get Back فاش شده باشد، قبلاً برای هر کسی که توجه می کند به خوبی شناخته شده است. (خب، بیایید یک ویرایش پیشنهادی توسط یک سردبیر زیر سی سال را بپذیریم: «از قبل برای وسواس‌های رقت‌انگیز بیتلز که به چیزهای دیگری فکر نمی‌کنند، کاملاً شناخته شده است.») اینکه گروه هنوز هنگام نواختن با هم خوشحال بودند، و به سختی در بدبختی بی‌پایانی که جان - که همیشه هر چه به ذهنش می رسید می گفت - بعداً ادعا کرد که حتی در دوره قبلی Let It Be نیز مشهود بوده است، زمانی که روحیه بالای یک کنسرت پشت بام بر دعواهای پیش از آن غالب شد. (و این نزاع‌ها طوری ویرایش شدند که کثیف‌تر از آنچه واقعا بودند به نظر برسند.) اینکه یوکو عامل فروپاشی گروه نبود - اینکه بیتلز را شکست - مدت‌ها عادی بود. او در "برگرد" خوب به نظر می رسد و با کنار گذاشتن یک قسمت از هق هق دسته جمعی، یک چهره نسبتاً منفعل است. اظهار نظر متفکرانه پل در مورد حضور او در اینجا ثبت شد - "این یک چیز فوق العاده خنده دار خواهد بود، مانند پنجاه سال دیگر، می دانید، "آنها از هم جدا شدند زیرا یوکو روی آمپر نشسته بود" - به لحن عمومی او در همه جا صادق بود.

همچنین مشخص بود که جلسات «بگذار» تحت الشعاع مشت‌زدایی یا فریاد قرار نگرفت، بلکه مجموعه‌ای از احساسات جریحه‌دار و خفه‌کننده سوء تفاهم بود. (یک مفسر باهوش اصرار دارد که وجود دارد باید بیشتر در مورد بیرون آمدن جورج بودند تا زمانی که تمام موضوع این بود که نباید وجود داشت. نادیده گرفته شدن و ساکت شدن بی سر و صدا کافی بود تا او را مجبور به ژست استقلال کند.) در واقع، وسواس های واقعی پس از مواجهه با آن، اگر نشنیده بودند، بسیاری از دیالوگ های «جدید» فیلم را قبلاً خوانده بودند. پنجاه سال پیش. ، در کتاب صوتی منتشر شده طولانی که با مجموعه اصلی Let It Be همراه بود. این اظهارات شامل حفاری به یاد ماندنی پل و جورج در مورد تمایل شرکت ضبط EMI آنها برای انتشار یک ضبط کننده هشت آهنگ برای بیچ بویز اما نه بیتلز (به گفته جورج "ما به EMI یارانه می دهیم)" و "ما" دردناک پل است. از زمان مرگ آقای اپستین بسیار منفی است.» (اشاره به مدیر اصلی و پدر بیتلز، برایان اپستین).

و با این حال بیتلز ما را هرازگاهی به عنوان استعاره ای از خانواده به حرکت در می آورد. خیر: مانند خانواده، ارادی - و دیدن شدت روابط خانوادگی آنها، حتی زمانی که تحت استرس هستند، چیزی است که هیجان انگیز است. رینگو، اگرچه از نظر زمانی مسن ترین است، اما ایده آل ترین برادر و خواهر است. آخرین فردی که به گروه ملحق می شود مورد علاقه همه است: صلح طلب، با پل پیانو می نوازد، با جورج ترانه ای می نویسد. جورج کودک میانسالی است که به طور کلاسیک مورد غفلت قرار گرفته است، با خواهر و برادرهای بزرگترش که غیبت سر تکان می دهند و هرگز او را جدی نمی گیرند. وقتی از او پرسیده می شود، آنها سریع می گویند که او با استعداد و مهم است، اما آنها آنقدر متعهد هستند که نمی توانند آن را در مواقع مهم بگویند. سکانس فیلم که با ترک بی سر و صدا گروه جورج به پایان می رسد، چشمانش از درد تار می شود در حالی که سعی می کند نظرات بسیار شیرین و مفیدی ارائه دهد، در حالی که جان و پل او را نادیده می گیرند و به شدت برای یکدیگر آواز می خوانند - در آهنگی که واضح است. مربوط به دیگری، "دو نفر از ما" - مطالعه احساسات آسیب دیده یک قلب باز است.

جان آشکارا مسن‌ترین، مسلط‌ترین فرد است، اگرچه حتی همانطور که هست ناخودآگاه است، و پل یک دوم کلاسیک است، درست همانطور که او را می‌گویند ("من چیزی شبیه یک رئیس بودم")، همچنین مسلط است، اما به مانور دادن به جای زورگویی عادت کرده است. جلو او به دور از اینکه یک رئیس باشد، تلاش می کند عمل کنید رئیس - و سپس از رفتار رئیس عذرخواهی می کند. پل همچنین در توانایی شیطانی یک برادر و خواهر بزرگتر متمایز است: تظاهر به حواس پرتی در جای چیزی که در واقع بی علاقگی است. لحظه ای تکان دهنده وجود دارد که جورج با شور و شوق برادر کوچکترش را می ستاید و آهنگ قدیمی پل، "Every Little Thing" را منتشر می کند، و پل به خوبی آن را به عنوان چیزی جز به خاطر آن نمی پذیرد - پس از آن جورج صادقانه اضافه می کند که امیدوار است این آلبوم ممکن است شبیه باشد. آلبوم قبلی ("تنها آلبومی که تا به حال امتحان کرده ام")، تنها برای دریافت حداقل پاسخ از پل. (سپس پل بلافاصله یک آهنگ قدیمی جان از آلبوم قبلی، "من خیلی خسته هستم" ساخت.)

در همین حال، خواهرخواندگی بین پل و جان، هسته اصلی گروه، دست نخورده باقی می‌ماند، حتی زمانی که جان ناتوان به نظر می‌رسد - مطمئناً تا حدی به خاطر مواد مخدر - و پل در حضور او عصبانی است و به شوخی از او می‌خواهد به گونه‌ای توجه کند که او را وادار کند. روشن پل شوخی نیست. صحنه ای شگفت انگیز در فیلم تخیلی "پسری هیچ کجا" وجود دارد که در آن جان با بازی آرون تیلور جانسون و پل - با بازی توماس برودی سنگستر، درامر فیلم "عشق واقعی" - با هم ملاقات می کنند. اگرچه این ملاقات بدون شک کمی زیبایی است، اما این دو بازیگر خوب، شیمی اولیه این زوج را به تصویر می کشند. پل جذب غرور، کاریزما و اعتماد به نفس پسر بزرگتر - خونسردی او - می شود. جان توانایی عالی موسیقایی و ظاهر زیبای پسر کوچکتر را تشخیص می دهد و تصمیم می گیرد در همان زمان دوست پیدا کند و بر او مسلط شود. آدم مشکوک است که روزی نگذشته است که معادله شراکتشان تحلیل نشده باشد. (در یک لحظه قابل توجه در فیلم، جان در مورد برخی از اشعار متداخل چند آهنگ آنها به پل می گوید: "مثل اینکه من و تو عاشق هستیم" و بلافاصله اضافه می کند: "ما باید برای این دو آماده شویم." )

در سرتاسر مستند جدید، توانایی سرزده موسیقایی پل در همه جا مشهود است، حتی تنظیم بهترین آهنگ جان، «Don't Let Me Down» را بر عهده گرفت. پل رینگو به او دستور می دهد: «باید ریتم متفاوتی داشته باشد و همه چیز در مورد چیزهای سبک و سنج باشد. از خانواده ها! هیچ کس یک کلمه بی ادبانه یا بی حوصله نمی گوید. جان و پل که مخفیانه ضبط شده اند تا درباره جورج پس از بازنشستگی صحبت کنند، او را دیوا نمی خوانند، بلکه فقط متاسفند که «این زخمی است که ما متحمل شده ایم. . . . و ما هیچ بانداژی به او ندادیم.» استعداد پل به عنوان یک نوازنده واقعاً بر جلسات مسلط است، اما او بیشتر با اغوا کردن و درگیر کردن، نه اصرار بر آن تسلط دارد. در حال حاضر سکانس افسانه ای که در آن پل آکوردهای کامل را روی گیتار بیس خود می نوازد - چیزی که اجرای آن دشوار است - آهنگ "Get Back" را در کمتر از چهار دقیقه ساخته است، هنوز هم شاید کمی سوءتفاهم شده باشد. پل این کار را می کند، اما او آن را انجام می دهد برای گروه او با یک زوزه جزئی تند شروع می کند که به خودی خود جالب است و سپس الگوی آکورد آشنای آهنگ را کشف می کند. اما رینگو و جورج مخاطب لازم هستند. جورج که در آن زمان حوصله اش سر رفته بود زمزمه کرد: "خوب است. این است... می دانید. از نظر موزیکال، و عالی است" - و به تله کستر خود با یک ریف تیز به سبک استیو کراپر پاسخ داد که می تواند در آهنگ تمام شده جایی پیدا کند. سپس جان. دیر وارد شد و بدون اینکه حرفی بزند، فوراً - همانطور که گیتاریست ریتم باید - آکورد هفتم غالب اپیفون الکتریک خود را پیدا کرد و با بی دقتی شروع به اجرای نقش خود کرد. این اتفاق در موزیکال های دهه 1940 رخ داد، زمانی که گروه بزرگ در ماشین خواب ناگهان آهنگ را پیدا کرد، اما اینجا اتفاق می افتد. این است گروه