برنامه اقتصادی منطقه ای برای صلح افغانستان حیاتی است

دستیابی به صلح در افغانستان به دلیل منافع بین المللی همپوشی که این کشور را به پیشگاه رقابت های ژئوپولتیکی از جمله بین آمریکا و ایران پیشی گرفته است، کار پیچیده ای است. اجماع کشورهای منطقه ای که هم به طور مستقیم و هم به طور غیر مستقیم در درگیری ها درگیر هستند، برای رسیدن به صلح پایدار ضروری است - هر چیزی کمتر تنها درگیری را به احزاب مختلف منتقل خواهد کرد و در نتیجه ادامه جنگ را در پی خواهد داشت. تاثیر منفی اقتصادی COVID-19 زمینه مشترکی را برای بازیکنان منطقه ای ایجاد کرده است تا با هم برای بهبود اقتصادی و رشد بی اتکا ی مورد نیاز همکاری کنند. وقت آن است که فشار اقتصادی را به فرصتی برای همکاری های اقتصادی و یکپارچگی منطقه ای تبدیل کنیم که می تواند بر روند صلح افغانستان تأثیر ی بیشتر داشته باشد.

گسترش ناگهانی COVID-19 سیاست گذاران در سراسر جهان در خارج از گارد گرفتار, و آن را دشوار برای برخی از کشورهای آسیای مرکزی و جنوب آسیا به توسعه استراتژی برای مبارزه با تاثیر اقتصادی پشتسر از بیماری. در نتیجه، کشورهایی که در حال حاضر چالش های اقتصادی و مالی را تجربه می کردند، بیشتر به رکودهای عمیق یدچار شده بودند. پاکستان دارای بدهی های عمومی رو به افزایش است که 87.5٪ از تولید ناخالص داخلی و جمعیت رو به رشد است که در آن 24.3٪ زیر خط فقر زندگی می کنند. این، همراه با چندین شاخص اقتصادی بدتر دیگر، مانند نرخ تورم فعلی آن ۱۱/۸٪، همه نشان دهنده نیاز به اقدام فوری است.

ایران به طور مشابه توسط هر دو تحریم اقتصادی COVID-19 و ایالات متحده ضربه سختی خورده است، و رشد اقتصادی رو به کاهش هند و افزایش تقاضا برای انرژی نیاز به سیاست ها و استراتژی های رشد گرا را ضروری می کند. انرژی غنی از کشورهای آسیای مرکزی - که اقتصاد آنها از زمان استقلال خود از اتحاد جماهیر شوروی رشد زیادی ندارد - در تلاش برای آزاد سازی اقتصاد مبتنی بر کالاها، توسعه زیرساخت های نرم و گسترش اقتصاد خود است.

و این فراتر از شک است که یکپارچگی اقتصادی و اتصال افزایش یافته جنوب و آسیای مرکزی می تواند در شرایط اقتصادی پیشگوانه برای همه کشورهای منطقه منجر شود. افزایش اتصال منطقه ای که به دلیل جنگ طولانی در افغانستان ضعیف یا وجود نداشته است، برای تحقق منافع بالقوه اقتصادی ضروری است. رشد اقتصادی به اتصال بستگی دارد، و اتصال بدون یک افغانستان با ثبات و صلح آمیز امکان پذیر نیست.

COVID-19 ممکن است نشان دهنده فرصتی برای تشویق اتصال از طریق یک برنامه اقتصادی منطقه ای باشد. این برنامه پاکستان، هند، تاجیکستان، ازبکستان، ترکمنستان، قزاقستان و قرقیزستان را از طریق پروژه های بزرگ فراملی به هم متصل می کند. افغانستان به دلیل موقعیت جغرافیایی اش، با فراهم کردن مسیرهای امن برای تجارت و دیگر مبادلات اقتصادی، ایجاد همکاری در تلاش های صلح در افغانستان، نقش کلیدی در چنین اتصالی ایفا خواهد کرد.

با پیشرفت تلاش های صلح افغانستان، یک برنامه اقتصادی چند ملیتی چند ملیتی همزمان که توسط آژانس های توسعه چند جانبه و کمک های سرمایه گذاری از کشورهای درگیر حمایت می شود، یکپارچگی منطقه ای، تجارت پیشرفته و فرصت های سرمایه گذاری بیشتر را به پیش خواهد راند. پروژه های فراملی مشابه CASA-1000، پروژه برق آسیای مرکزی- آسیای جنوبی، که انتقال برق از آسیای میانه به پاکستان و هند از طریق افغانستان، تمرکز منطقه را از درگیری به همکاری منحرف خواهد کرد.

تحت فشار اقتصاد های رو به زوال و تقاضا برای اقدام شهروندان، بازیکنان منطقه ای خواهد شد با چنین برنامه ای مجبور به همکاری و مذاکره. این برنامه چارچوبی برای اتصال اقتصادی، تقویت همکاری های متقابل ملی فراهم خواهد کرد که نه تنها بر روند صلح در افغانستان تاثیر مثبت ی خواهد داشت، بلکه می تواند در تداوم آن نیز تاثیر مثبت ی داشته باشد.

صلح پایدار در افغانستان در صورتی امکان پذیر نیست که جمعیت، از جمله جنگجویان طالبان، جایگزین معیشتی فراهم نگردد. طالبان در طول سال های اخیر نه به دلیل دیدگاه های مذهبی شان، بلکه به دلیل در دسترس بودن استخری که تا حد زیادی از جمعیت روستایی محروم هستند- که از میلیاردها دلار که جامعه بین المللی به کشور ریخته است، قوت گرفته اند. زندگی در شرایط بی مبهم و بی قانون بدون هیچ جایگزین برای معیشت، بسیاری از گروه های مبارزه به سادگی برای زنده ماندن پیوستند.