آیا کنی جی موسیقی خوبی می سازد؟
کنی جی، نوازنده ساکسیفون، در مستند جدیدی به کارگردانی پنی لین که هفته گذشته در شبکه HBO نمایش داده شد، با بازیگوشی اعتراف می کند: «نمی دانم که آیا من آنقدر موسیقی را دوست دارم یا نه. همانطور که او می گوید، کنی جی - متولد کنت گورلیک در سیاتل در سال 1956 - به نظر می رسد متوجه شده است که این ممکن است معقول ترین چیز برای اعتراف نباشد. او سعی می‌کند مسیر را تنظیم کند: «حدس می‌زنم برای من، وقتی به موسیقی گوش می‌دهم، به نوازندگان فکر می‌کنم و فقط به این فکر می‌کنم که برای ساخت آن موسیقی چه چیزی لازم است، و اینکه چقدر باید تمرین کنند و چقدر خوب باید انجام دهند. باشد. . "
در طول فیلم، گورلیک اغلب به بینندگان یادآوری می کند که برای سخت کوشی و نظم و انضباط بیش از هر چیز ارزش قائل است. ما از فیلمی از او در حال درست کردن پای سیب، شستن کامل یک شلوار سفید، کوک زدن تاب گلف و تکان دادن دقیق بوقش لذت می بریم. در یک صحنه، از او خواسته می‌شود که دیواری را در دبیرستان قدیمی‌اش امضا کند، جایی که او همچنان برای چند دقیقه نگران است تا در نهایت تصمیم بگیرد: «آنچه را که دوست داری انجام بده و تمرین کن، تمرین کن، تمرین کن». و با این حال چه کسی از ما فقط به آن فکر می کند تمرین در حالی که مثلاً به سانی رولینز یا دکستر گوردون گوش می دهید؟ زمانی که چارلی رز مجری برنامه گفتگو از گورلیک پرسید که آیا تحت تأثیر یکی از ساکسیفونیست های بزرگ - افسانه های موسیقی جاز مورد علاقه، اجداد ظاهری او - قرار گرفته است، او مخالفت کرد. او گفت: «این تکنیک است. "جان کولترین، چارلی پارکر - تکنیک آنها فوق العاده بود. . . . اما این موسیقی هرگز برای من دلچسب نبود. . . . این چیزی نبود که بخواهم از آن تقلید کنم."
گوش دادن به کنی جی نشان می‌دهد که گورلیک این ایده را - که می‌تواند با مطالعه وسواس‌آمیز، کمال‌گرایی خود را اشباع کند - در تمام جنبه‌های وجودش، حتی جنبه‌های نرم و غریزی، مانند والدین، به کار می‌گیرد. "چگونه می توانم بهترین پدری شوم که دنیا دیده است؟" او پس از به دنیا آمدن پسرانش متعجب است. من نمی دانم، کنی - آیا شما فرزندان خود را عمیقا و بدون قید و شرط دوست دارید؟ (او از ازدواج دومش با طراح مد، لیندی بنسون، دو فرزند دارد.) او به یاد می آورد: "من شروع به یادگیری آن خواهم کرد." «من شروع به خواندن کتاب کردم، شروع به سوال پرسیدن کردم. او همچنین می خواهد بهترین مصاحبه کننده در جهان باشد. او به لین گفت: «اگر به این معناست که دوازده ساعت اینجا بنشینم و نخورم و ننوشم، این کار را خواهم کرد. برخیز و رحم کن عزیزم!
آیا این رویکرد برای کنی جی کار می کند؟ خوب، بله و نه. در لحظات آغازین فیلم، وقتی گورلیک روی صحنه گرم می شود، لین از او می پرسد که چه احساسی دارد. او می گوید: «به طور کلی دست کم گرفته شده است. گورلیک در سال 1982 پس از اینکه موسس این لیبل و پیامبر پاپ، کلایو دیویس، او را با گروه جف لوربر دید، با آریستا رکوردز قرارداد امضا کرد. دیویس در این فیلم به یاد می آورد: «این کنی بود که ایستاد و جادوی خود را انجام داد. او کاملاً معتقد بود که گورلیک می تواند به عنوان یک هنرمند انفرادی حرفه ای مناسب داشته باشد. دیویس می گوید: «او استعداد بسیار طبیعی برای ارتباط با مخاطب داشت. به نظرم رسید که اگرچه او یک نوازنده جاز بود، اما جذابیت اصلی او واقعاً پاپ بود.» در ابتدا، دیویس گولیک را با تهیه کننده و اجراکننده R. & B. Kashif جفت کرد، که آوازهای خامه ای و صیقلی را به کنی جی اضافه کرد. اما گورلیک مطمئن بود که می تواند به عنوان یک نوازنده ساکسیفون از راه برسد. هنگامی که کنی جی برای نمایش امشب در سال 1986 رزرو شد، او انتخاب کرد که ساز پرنده آوازخوان را بنوازد که فقط شامل ساکسیفون ظریف و چسبناک گورلیک است - و خیلی چیزهای دیگر.
اندکی پس از انتشار، چهارمین آلبوم کنی جی، "Duotones" پلاتینیوم شد و "Songbird" به رتبه 4 در جدول رسید. تابلو تبلیغاتی Hot 100. Kenny G در نهایت بیش از هفتاد و پنج میلیون آلبوم در سراسر جهان به فروش خواهد رساند. (بدون غفلت از آرزوهای خود، گورلیک شرایطی را درک می کند که چنین اعدادی را مجاز می کند: "من بسیار خوش شانس بودم، خوش شانس بودم که در زمانی که مردم آلبوم، کاست و سی دی می خریدند، هنرمند بودم." او گفت: "هنرمندان دارند بیرون می آیند. اکنون - هیچ پلتفرمی برای فروش تعداد زیادی رکورد وجود ندارد.») «Songbird» همان Kenny G معمولی است: احساساتی، شیک، بی عارضه، چیزی به شدت رمانتیک و به همان جهنم. اینکه آن را پیش پا افتاده بدانیم بیش از حد بی ادبانه است. چشمانت را ببند، چند ثانیه بازی کن و ببین چه چیزی را به چالش می کشی: اقامتگاه صندالی، فیلم عاشقانه دهه هشتادی، زمانی که ناامیدانه روی یک صندلی پلاستیکی یک ساعت و سی و پنج دقیقه در انتظار دیدن یک حسابدار مالیاتی نشستی. این صدایی است که به نظر می رسد ربطی به چیزی که من در مورد جاز فکر می کنم ندارد، اما هنوز هم به نوعی "جاز" یا شاید در کنار جاز است - جازی که میلیون ها سال در بستر رودخانه رها شده و تا حد فراموشی اتو کشیده شده است. .
کنی جی به دلیل فقدان یک اصطلاح دقیق تر، در شکاف بین فضیلت و چیزی که اغلب "روح" نامیده می شود - آن چیز غیرقابل بیانی که یک قطعه موسیقی را زنده می کند، به آن زندگی می بخشد، به آن شرط بندی می کند، می افتد. به راحتی می توان گورلیک را به عنوان بیش از حد تمرین شده، بیش از حد نگران ترفندهای فنی، وسواس بیش از حد به تنفس دایره ای رد کرد. اما آیا گورلیک حتی در دقیق ترین مفهوم مکانیکی در مقایسه با شخصی مانند جان کولترین خوب است؟ یادداشت برداری برای مدتی بی خدا مطمئناً یک شاهکار ورزشی است - در سال 1997، گورلیک یک مایل تخت را روی ساکسیفون خود به مدت چهل و پنج دقیقه و چهل و هفت ثانیه نگه داشت و رکورد جهانی گینس را ثبت کرد - اما آیا این زیباست؟
رابطه لین با گورلیک زیرمتن غنی فیلم را فراهم می کند، اگرچه تعامل آنها تقریباً به طور کامل خارج از صفحه نمایش اتفاق می افتد. لین که به ساختن مستندهای هوشمندانه و سرگرم کننده در مورد چهره ها یا ایده های عجیب و غریب معروف است - از ریچارد نیکسون گرفته تا جان رومولوس برینکلی، کلاهبرداری که سعی کرد ناتوانی جنسی را با کاشت غدد بز در افراد ضعیف از نظر جنسی درمان کند - به نظر می رسد به موضوع آنها نگاه می کند. همان کاری که بسیاری از ما انجام می دهیم، با آمیزه ای از سرگرمی، کنجکاوی، محبت عجیب و وحشت. این شامل چندین گپ صریح است که بین او و کنی جی در خارج از دوبله های "رسمی" انجام شد - این مطالب قطعاً بازی جوانمردانه است، اگرچه بیننده را متعجب می کند که چگونه گورلیک، یک بدجنس آشکار از کنترل، احساس می کند که داستان خود را به او داده است. یک کارگردان (در برخی موارد، او به وضوح سعی می‌کند لین را راهنمایی کند.) این باتلاق مستند است: چگونه داستان شخص دیگری را به شیوه‌ای واقعی‌تر یا عمیق‌تر از آنچه که خودشان می‌توانند (یا می‌کنند) تعریف می‌کنید؟
و با این حال، در نهایت، این مشکلی برای لین نیست، زیرا "گوش دادن به کنی جی" فیلمی است درباره بیهودگی تاریخ به طور کلی: کنی جی بدترین موسیقیدان تمام دوران است یا یک تایتان در رشته خود؟ فقط بستگی به این دارد که از چه کسی بپرسید. فیلم با این واقعیت کسل کننده اما اجتناب ناپذیر که ذائقه ذهنی است دست و پنجه نرم می کند: برخی از مردم به دنبال کاری هستند که کنی جی انجام می دهد - حسی بودن فرضی. باتوس ها؛ تجملات عجیب و غریب و مخملی - و برخی از مردم واقعاً واقعاً این کار را نمی کنند. پیر بوردیو، جامعه شناس فرانسوی، در «تمایز: نقد اجتماعی قضاوت ذائقه» که هنوز بخش اصلی نظریه است که منجر به بحث در مورد اینکه چه چیزی دوست داریم و چرا آن را مطرح می کند، ذائقه را عمدتاً «انزجار، انزجار ناشی از وحشت یا عدم تحمل درونی» تعریف می کند. همه ما مخفیانه می خواهیم اخلاق را به آنچه دوست داریم یا دوست نداریم نسبت دهیم - لذت بردن از کنی جی به معنای آدم بد بودن است و پوچ بودن او به معنای ادعای برتری خود است.
[ad_2]