بازبینی میراث نژاد و رابرت ای لی

آلن کی. گوئلزو، مورخ، در کتاب جدید خود، رابرت ای. لی: زندگی، کارنامه ژنرال کنفدراسیون را تجزیه و تحلیل می کند و سعی می کند دلایل تصمیم او برای مبارزه با اتحادیه را درک کند. گوئلزو محقق قدیمی جنگ داخلی است و کتاب های متعددی درباره آبراهام لینکلن نوشته است. در داستان خود، لی مردی پیچیده با هوش نظامی تیز بود که از قدرت خود برای حمایت از هدفی استفاده کرد که گوئلزو آن را "جنایت" نامید. گوئلزو از انتقاد از نگرش های نژادی لی ابایی نداشت، اما با این وجود به دنبال درک اعمال او بود. او نتیجه می گیرد که «خیریه» ممکن است «به هر حال مناسب ترین نتیجه در مورد جنایت - و شهرت - رابرت ای لی باشد».

گوئلزو همچنین درباره جنجال‌های اخیر درباره شیوه‌هایی که لی را به یاد می‌آوریم، می‌نویسد، از جمله تجمع نژاد سفید در سال 2017 در شارلوتزویل، که به دنبال جلوگیری از برداشتن مجسمه لی بود. در جای دیگر، گوئلزو به تفصیل درباره اینکه چگونه میراث نژادپرستی باقی مانده و اثری از خود بر عصر کنونی ما نگذاشته است صحبت می کند. در سال 2020، او در میزگردی به میزبانی دولت ترامپ ظاهر شد که تا حدی به دنبال ارائه دیدگاهی جایگزین از بار پروژه 1619 و شروع به سخن گفتن اغلب علیه نظریه انتقادی نژادی کرد، که به گفته او می تواند در را به روی دیکتاتوری و نسل کشی باز کند.

اخیراً با گوئلزو، محقق ارشد شورای علوم انسانی دانشگاه پرینستون تلفنی صحبت کردم. در طول مکالمه ما که برای طولانی و وضوح ویرایش شد، درباره اینکه چرا لی به کشورش خیانت کرد، بحث در مورد بخشش تاریخی، و اینکه آیا کانت در نظریه انتقادی نژادی مقصر بود، بحث کردیم.

به نظر شما چه چیزی در زندگی لی به اندازه کافی مورد مطالعه قرار نگرفته است اما برای درک او و انگیزه هایش مهم است؟

یکی از عادت‌های دیرینه زندگی‌نامه‌نویسان لی برای کشیدن هاله‌ای دور سر یک مرد و با انجام این کار، به تصویر کشیدن لی به‌عنوان شخصیتی بسیار ساده، واضح و بدون پیچیدگی بود که به سادگی وظیفه‌اش را انجام می‌داد. فکر نمی کردم با چیزی که برای رابرت ای لی برخورد کرده بودم مطابقت داشته باشد، بنابراین می خواستم آن را کشف کنم. این کتاب واقعاً مطالعه‌ای در مورد شخصیت یک مرد از این نظر است، زیرا اکثر افرادی که در مورد لی نوشته‌اند واقعاً به آن عمق نپرداخته‌اند.

چیزی که من متوجه شدم این بود که لی شخصیت بسیار پیچیده ای بود و افرادی که در ابتدا با او ملاقات کردند، تصوری از آن داشتند. اما در پس این برداشت از این مرد با وقار مرمری، تعدادی جریان بسیار پیچیده نهفته بود، که همه آنها در تصمیمی که او در سال 1861 برای ارتکاب خیانت گرفت، تلاقی می‌کنند. و من کلمه "خیانت" را با دقت زیاد به کار می برم، زیرا نمی خواهم مردم فکر کنند که من فقط آن را به عنوان چیزی ناپسند مطرح می کنم که می توانم در مورد یک شخصیت تاریخی بگویم. من به تعریف قانون اساسی و قانونی آنچه که ما خیانت می نامیم نگاه می کنم و توضیح یا توصیف بهتری از کاری که رابرت ای لی انجام داد ندارم.

شما روی پدر لی تمرکز زیادی دارید. چرا فکر کردی او برای لی مهم است؟

هر چه بیشتر نامه های لی را می خواندم، چیزی مرا آزار می داد. او باید در طول زندگی خود حدود هشت هزار نامه شخصی نوشته باشد. چیزی که من مدام متوجه شدم این بود که شما آن را "سگی که پارس نمی کند" می نامید. در تمام این نامه ها فقط یکی از آنها قبل از سال 1861 اصلاً از پدرش نام می برد. و این نامه درخواست او به وست پوینت بود. پس مسلماً از شهرت و آوازه پدرش به عنوان قهرمان جنگ انقلاب در این راه استفاده خواهد کرد. زمانی که "لایت هری اسب" لی به هند غربی پرواز کرد و رابرت دیگر هرگز او را ندید، رابرت ای لی در زندگی خود دچار یک شکست واقعی شد. رابرت شش ساله بود. در عوض، رابرت به نوعی جایگزین پدرش شد. رابرت خانه را به دست گرفت. او به جای پدرش رفت و از جهاتی تا سی سال دیگر از آن بیرون نیامد.

این در کمال گرایی او نمود پیدا می کند. او به شدت از افراد دیگر خواستار بود. منظورم معنای سخت و آزاردهنده نیست، هر چند او مزاجی داشت. او نسبت به آنچه از خود و دیگران انتظار داشت بسیار خواستار بود. و چیزی که من در این می بینم این است که رابرت لی تلاش می کند نوعی کمال گرایی را جبران کند برای شکست های پدرش، و نه فقط شکست های پدرش. او یک برادر ناتنی بزرگ‌تر داشت که شاید بدتر از اشتباه زندگی‌اش و اشتباه نام لی در ملاء عام انجام داد تا جایی که به «هری اسب سیاه» معروف شد. به نظر می رسد که رابرت لی بار پاک کردن نام لی را از لکه هایی که با او مرتبط است به دوش می کشد.

این جریانات در تصمیم نهایی برای ارتکاب آنچه شما خیانت می خوانید چگونه ظاهر شدند؟

بخشی از آن احساس مسئولیت در قبال خانواده است. و این تمرکز بر چیزی است که به یک خانه خانوادگی تبدیل شد، یعنی آرلینگتون. امروزه مردم به خانه آرلینگتون و نام آن، خانه رابرت ای لی نگاه می کنند و مردم آن را ملک رابرت ای لی می دانند. خب واقعا اینطور نبود. او با خانواده ای که صاحب این ملک هستند ازدواج می کند. سپس، هنگامی که پدرشوهرش در سال 1857 درگذشت، رابرت به عنوان مجری وصیت نامه منصوب شد، اما وصیت نامه او را قطع کرد. در عوض، خانه آرلینگتون به پسر بزرگ رابرت ای لی، جورج واشنگتن کاستیس لی می رود. این یک رسوایی است. و به منظور محافظت از آرلینگتون - و برای محافظت از حقوق خانواده‌اش در مورد او و سایر املاک کاستیس - است که فکر می‌کنم او واقعاً این تصمیم را می‌گیرد تا پیشنهادی را که به او برای فرماندهی ارتش اتحادیه در زمین و استعفا داده شده را رد کند. . . در ارتش آمریکا او سپس به ریچموند رفت تا با افرادی که از این دولت جدید جدایی طلب در ریچموند به او پیشنهاد می دادند صحبت کند. داره چیکار میکنه؟ او سعی می کند از آرلینگتون محافظت کند. چرا او این کار را می کند؟ زیرا این امر از او لازم است تا انسان کامل باشد. او به قدری کامل است که از خطاها و کاستی هایی که دیگران از جمله پدرشوهرش به او وارد می کنند بالاتر می رود.

شما در کتاب می نویسید که «نگرش ها و ایده های لی در مورد نژاد آشکارا در کنار سلسله مراتب سفیدپوستان بود و حتی نمی توانست پس از جنگ داخلی به توافقی صرف با نظم جنوب تبدیل شود. مطمئناً در آن سال‌ها بسیاری از جنوبی‌ها وجود داشتند که به شرارت‌های برده‌داری و نژادی اذعان داشتند و شجاعانه خود را با آرمان آزادگان همراهی کردند - و لی یکی از آنها نبود. می‌توانید بگویید وقتی او در کنار برده‌داران قرار گرفت، این چه نقشی داشت؟

از یک طرف، می توانید رابرت ای. لی را بگیرید که به همسرش در 18 و 50 سالگی می نویسد و می گوید: "بردگی یک شر اخلاقی و سیاسی در هر کشوری است." شما به آن نگاه می کنید و می گویید: "باشه. بله متشکرم خوب. "سپس خواهید دید که بعداً چه می گوید: که بار واقعی شر، شری است که بر سفیدپوستان تحمیل می کند. برده داری در واقع یک مکتب اخلاقی است، تقریباً یک تمدن برای خود بردگان. در این مرحله، فکر می‌کنی من تعجب می‌کنم که آیا او در این مورد از بردگان سؤال کرده است؟

پدرشوهرش در وصیت نامه خود رهایی بردگان کوستیس را ظرف پنج سال پیش بینی کرده بود. اما برای انجام این کار، لی باید آرلینگتون را سودآور می‌کرد، و الدر کاستیس واقعاً جایی را برای نقطه‌ای که کتاب‌ها فقط در هم ریخته بودند، باز گذاشته بود. و بنابراین رابرت ای لی، آقای مهندس، می‌گوید: «خب، خب، اولین کاری که می‌خواهیم انجام دهیم این است که آرلینگتون را دوباره سودآور کنیم. سپس همه را آزاد خواهیم کرد.» و بردگان آرلینگتون به این نگاه می کنند و می گویند: «یک دقیقه صبر کن. ما در واقع معتقدیم که اراده او ما را در لحظه مرگش رهایی می بخشد، نه «پنج سال صبر کنید». "این باعث ایجاد مقاومت می شود که لی نسبت به آن بسیار بی ادب است. سپس، هنگامی که سه تن از برده های آرلینگتون فرار می کنند و در مریلند دستگیر می شوند و به آرلینگتون باز می گردند، لی به سادگی او را کاملا از دست می دهد. او به سرپرست آرلینگتون می گوید: "شلاق را بردارید و بپوشید." سرپرست آرلینگتون امتناع می کند. بنابراین به افسری برگشت که بردگان را به آرلینگتون بازگرداند. او می گوید: "باشه، انجامش بده." کاری که پلیس انجام می دهد، اما حداقل یک داستان می گوید که لی یک شلاق در دست گرفت و آن را به تن کرد. سپس لی نمی خواهد در مورد آن صحبت کند. وارد روزنامه ها می شود. او عمیقاً از این موضوع تحقیر شده است. و وقتی بالاخره باید برای کاستیس لی نامه بنویسد، می گوید: "پدربزرگت میراث بسیار ناخوشایندی برای من به جا گذاشت." و باز هم آنچه من اینجا به آن نگاه می کنم نمای این مرد است. نمای عالی در این مرحله ترک می خورد. و چیزی واقعاً ابتدایی از آن شکاف بیرون می‌آید که بلافاصله آن را پر می‌کند.