بامبی حتی تیره تر از آن چیزی است که فکر می کنید

این یکی از معروف ترین قتل های تاریخ سینماست. مادر و فرزندش در اولین روز گرم پس از زمستان سخت به پیاده روی می روند. ما که با تغییر آب و هوا مسحور شده ایم، خطری را که در راه است نمی بینیم. در واقع، ما اصلاً آن را نمی بینیم، زیرا مرد اسلحه از صفحه خارج می شود. ما فقط اضطراب ناگهانی مادر را می بینیم. تلاش وحشتناک او برای رساندن فرزندش به امنیت. جدایی آنها در هرج و مرج لحظه؛ و سپس کودک، بیرون در سرما مانند برف، دوباره شروع به باریدن می کند و فقط برای مادرش گریه می کند.

البته فیلم مورد بحث، بامبی کلاسیک والت دیزنی محصول 1942 است. شاید بیش از هر فیلم کودک دیگری، این فیلم عمدتاً به خاطر لحظات ترسناکش به یاد می‌آید: نه تنها قتل مادر قهرمان، بلکه آتش‌سوزی جنگلی که همه شخصیت‌های اصلی را تهدید به نابودی می‌کند. استیون کینگ بامبی را اولین فیلم ترسناکی خواند که تا به حال دیده است، و پائولین کیل، منتقد قدیمی این مجله، گفت که او هرگز نمی‌دانست که کودکان به اندازه بامبی از فیلم‌های ظاهراً ترسناک بزرگسالان بترسند.

برخلاف بسیاری دیگر از آثار کلاسیک دیزنی، از "سیندرلا" تا "یخ زده"، این جشنواره بزرگ بر اساس یک افسانه نیست. این رمان برگرفته از رمان بامبی: زندگی در جنگل، نویسنده و منتقد اتریشی-مجارستانی فلیکس سالتن است که در سال 1922 منتشر شد. این کتاب باعث شهرت سالتون شد. فیلمی که تغییر کرد و منبع اصلی آن را تحت الشعاع قرار داد، تقریباً ناشناخته شد. و این باعث شد که Bambi اصلی نیز مبهم باشد، اگرچه هم مورد تحسین گسترده قرار گرفته بود و هم به شدت مورد توهین قرار گرفته بود. نسخه انگلیسی زبان که در سال 1928 توسط جاسوس شوروی به زودی ویتاکر چمبرز ترجمه شد، بسیار محبوب بود و در یک دهه قبل از اکران فیلم، نقدهای مثبتی را به خود جلب کرد و ششصد و پنجاه هزار نسخه فروخت. در همین حال، نسخه اصلی در آلمان نازی ممنوع و سوزانده شد، جایی که آن را تمثیلی در مورد رفتار با یهودیان در اروپا می دانستند.

همانطور که بامبی نشان می دهد، کتاب حتی از بامبی در فیلم تیره تر است. تا به حال، خوانندگان انگلیسی زبان مجبور بودند بر ترجمه چمبرز تکیه کنند، ترجمه ای که به لطف یک تصمیم بحث برانگیز حق چاپ تقریباً در یک قرن اخیر تنها ترجمه موجود بود. اما امسال، «بامبی: زندگی در جنگل» منتشر شد و نسخه چمبرز با نسخه جدیدی همراه شد: «بامبی اصلی: داستان زندگی در جنگل» (پرینستون)، ترجمه جک زیپس. ، با تصاویر سیاه و سفید زیبا توسط آلنکا سوتلر. زیپس، استاد افتخاری ادبیات آلمانی و تطبیقی ​​در دانشگاه مینه‌سوتا که همچنین داستان‌های برادران گریم را ترجمه کرده است، در مقدمه خود گفت که چمبرز بامبی را تقریباً به اشتباه دیزنی اشتباه گرفته است. که دو سوال ایجاد می کند: دقیقاً چگونه داستانی در مورد زندگی یک آهو تا این حد بحث برانگیز شد و واقعاً در مورد چیست؟

بعید بود که فلیکس سالتون بمبی را بنویسد زیرا او یک شکارچی سرسخت بود که به تخمین خودش بیش از دویست آهو را شلیک کرد و کشت. همچنین بعید بود که او مثلی در مورد آزار و اذیت یهودیان بنویسد، زیرا حتی پس از سوزاندن کتاب ها، سیاست مماشات با آلمان نازی را ترویج می کرد. و بعید است که او یکی از معروف ترین داستان های کودک قرن بیستم را بنویسد، زیرا یکی از رسوایی ترین آثار پورنوگرافی کودکان را نوشته است.

بورلی درایور ادی در بیوگرافی خود، فلیکس سالتون: مردی با چهره‌های متعدد، این بحث‌ها را به خوبی نشان می‌دهد. سالتن که در سال 1869 در مجارستان زیگموند سالزمن به دنیا آمد، تنها سه هفته داشت که خانواده‌اش به وین، مقصد جدیدی برای یهودیان نقل مکان کردند، زیرا اتریش اخیراً به آنها شهروندی کامل اعطا کرده بود. پدر او از نسل خاخام‌هایی است که ریشه‌های مذهبی خود را به نفع یک انسان‌گرایی گسترده‌تر کنار می‌زنند. او همچنین یک تاجر ناتوان بود که به زودی خانواده را در فقر فرو برد. برای کمک به پرداخت قبوض، سالتون در نوجوانی شروع به کار در یک شرکت بیمه کرد، تقریباً در همان زمان شروع به ارسال شعر و نقد ادبی برای روزنامه ها و مجلات محلی کرد. در نهایت، او شروع به ملاقات با نویسندگان و افراد خلاق دیگر در کافه‌ای به نام گرین‌اشتایدل، روبروی تئاتر ملی کرد. اینها هنرمندان fin-de-siècle بودند که معمولاً با نام Young Vienna شناخته می شدند، که اعضای آن شامل آرتور شنیتسلر، آرنولد شوئنبرگ، استفان تسوایگ و نویسنده ای بود که بعداً گروه را رد کرد، کارل کراوس.

سالتون در جوانی خود هم لفظی و هم لفظی بود. او آشکارا روابط زیادی دارد - با خدمتکاران، خوانندگان اپرت، بازیگران زن، یک فعال برجسته سوسیالیست و، متوالی یا همزمان، چندین زن که سایر اعضای وین جوان نیز با آنها رابطه نامشروع داشتند. با گذشت زمان، ازدواج کرد و ساکن شد، اما در طول زندگی‌اش هر چیزی را که می‌توانست پول بگیرد، نوشت: نقد کتاب، نقد تئاتر، نقد هنری، مقاله، نمایشنامه، شعر، رمان، تبلیغ یک کتاب طولانی برای یک شرکت نقابدار برای فرش مانند گزارش‌ها، راهنماها، لیبرتوها، پیشگفتارها، پس‌گفتارها، فیلمنامه‌ها. مخالفان او این سیاره را دلیلی بر هک می دانستند، اما این دلیل واضح تری از ضرورت بود. تقریباً تنها در میان اعضای جوان وین، نیاز به کسب درآمد او را برانگیخت.

و با این حال، مانند پدرش، سالتون ممکن است در مورد پول بی پروا باشد. او که برای شبیه شدن به یک خودی بی تاب بود، اصرار داشت که در راه همسالان ثروتمندتر خود بخورد، بیاشامد، لباس بپوشد و سفر کند، در نتیجه دائماً بدهی انباشته می کرد که برخی از آنها را به روش های عجیب و غریب می فرستاد - مثلاً: امانت گرفتن» و سپس کتاب های گران قیمت را به یکی از دوستانش می فروشد. و ممکن است از راه های دیگر بی پروا باشد. تمایل به حساس بودن یا خلق و خو بودن داشت، یا چون احساس می کرد نیاز به اثبات خود داشت، بسیاری از عمر جوانی خود را صرف برانگیختن مشاجرات کرد (یک بار که وارد گرینشتایدل شد و بعد از اینکه کراوس در چاپ از او انتقاد کرد با مشت به صورتش کوبید)، سپس آنها را از طریق حل و فصل کرد. دعوا یا دوئل هم قضاوت شخصی و هم قضاوت انتقادی او می تواند تکانشی و اشتباه باشد. او در سی و چند سالگی وام هنگفتی برای ایجاد یک کاباره مدرنیستی گرفت، همان کاباره ای که در برلین مرسوم بود، اما آن را به عنوان یک فاجعه بحرانی و مالی تلقی کرد.

با این حال، تولیدی که بیشترین آبروریزی را برای سالتن به ارمغان آورد، نام او را نداشت: «ژوزفین موتزنباخر. یا «داستان یک فاحشه وینی که خودش گفته است». در سال 1906 به صورت ناشناس در وین منتشر شد و از آن زمان تاکنون به طور مداوم به زبان آلمانی و انگلیسی منتشر شده و حدود سه میلیون نسخه فروخته است. با وجود زیرنویس، به نظر می رسد هیچ کس هرگز به این احتمال فکر نکرده است که آن را یک فاحشه یا حتی یک زن نوشته است. در طول زندگی سالتون، تقریباً همه فکر می کردند که او آن را نوشته است، به جز کسانی که او را آنقدر دوست داشتند که باور کنند او می تواند چیزی به قدری کثیف خلق کند، و کسانی که از او متنفر بودند و نمی توانستند باور کنند که او می تواند آن را بنویسد. خود سالتون دو بار ادعا کرد که مسئولیت این موضوع را بر عهده ندارد، اما در غیر این صورت در مورد این موضوع ساکت یا خجالتی بود. این روزها همه از دانشگاه گرفته تا دولت اتریش او را نویسنده بلامنازع این کتاب می دانند.

«ژوزفین موتزنباخر» که به سنت خاطرات خشن زنانه نوشته شده است، «فانی هیل» در مورد ماجراجویی های جنسی شخصیت اصلی داستان می گوید که از پنج سالگی شروع شد و پس از روی آوردن او به فحشا در اوایل نوجوانی، پس از مرگ مادرش امروز تکان دهنده ترین چیز در کتاب دوران جوانی ژوزفین است. با این حال، در آن زمان، بسیاری از رسوایی ها مربوط به آغوش نابخشودنی او در حرفه اش بود، که او از آن لذت می برد و به خاطر رهایی او از فقر، آموزش او و آوردن او به دنیایی بسیار گسترده تر از حومه های فقیر وین بود. (مثل سالتن) بزرگ شد.

شاید دانشمندان به ناچار سعی کرده اند شباهتی بین ژوزفین موتزنباکر و بامبی ترسیم کنند. هر دو قهرمان، مادران خود را در دوران جوانی از دست می دهند. هر دو کتاب خوانندگان را با جزئیات با مناطق مرزی شهر - حومه های فقیر، ولگردها، جنگل ها - آشنا می کنند که بیشتر وینی های واقعی عمدتاً از آن بی اطلاع بودند. با این حال، در بیشتر موارد، چنین مقایسه‌هایی متشنج به نظر می‌رسند. «ژوزفین موتزنباخر» تقریباً همان جایگاهی را در Salten œuvre دارد که ادای احترام او به فرش است: چیزی که در چهارراه جاه طلبی، گرافومانیا و فقر قرار دارد.

اما جای بامبی فرق می کند. اگر در زندگی حرفه ای سالتون نتیجه ای وجود داشته باشد، علاقه او به نوشتن در مورد حیوانات است، همانطور که اولین اثر هنری منتشر شده او، The Vagabond، داستان کوتاهی درباره ماجراهای یک داچشوند، که در بیست و یک سالگی او نوشته شد، گواه آن است. بسیاری از قهرمانان غیرانسانی دیگر دنبال می‌شوند، که بیشترشان بدبخت هستند: گنجشکی که در جنگ می‌میرد، مگسی که خود را به سمت شیشه‌ی پنجره می‌زند. رمان سالتن تازی فلورانس درباره جوانی اتریشی است که قرار است هر روز از زندگی خود را به عنوان سگ دوک سپری کند. او در نهایت به شکل یک سگ در حالی که سعی می‌کند از زنی که دوستش دارد در برابر حمله محافظت کند، با چاقو کشته می‌شود. (در دگرگونی شدیدتر از تغییری که بامبی طی کرد، این داستان به دست سگ سیخ دار دیزنی افتاد.) آزار و شکنجه، در حالی که تعداد آنها به تدریج در حال کاهش است. "رنی ناجی" برای یک چوپان آلمانی که به عنوان یک حیوان جنگی آموزش دیده است، یک کبوتر حامل را ارائه می دهد که در زمان جنگ آسیب دیده است. و البته، بامبی وجود دارد - که مانند این داستان‌های دیگر، به‌ویژه برای کودکان مناسب نبود تا زمانی که دیزنی آن را تبدیل به یک کاسه‌زن برای برآورده کردن این صورت‌حساب کرد.

اگر از هشت سالگی نسخه دیزنی Bambi را ندیده‌اید، در اینجا یک تازه‌سازی سریع وجود دارد: قهرمان یک بهار از مادری بی‌نام و پدری دور، اما به‌طور باشکوهی شاخدار متولد می‌شود. او با یک خرگوش جوان مشتاق به نام تامپر دوست می شود. اسکنک شیرین، گل؛ و یک گوزن ماده به نام فالین. پس از مرگ مادرش در بهار سال بعد، او و فالین عاشق هم می شوند، اما رابطه آنها توسط یک آهو رقیب، یک گله سگ شکار و در نهایت یک آتش سوزی جنگل آزمایش می شود. پس از پیروزی بر هر سه، بامبی یک جفت آهو به دنیا آورد. با پایان فیلم، قهرمان داستان، مانند پدرش قبل از خود، از صخره ای دور مراقب خانواده اش است.

Bambi زمانی که برای اولین بار منتشر شد چندان موفق نبود. تا حدی به دلیل فعالیت تماشاگران، که به دلیل جنگ جهانی دوم کاهش یافت، و تا حدودی به دلیل انتظارات تماشاگران، مانع شد، زیرا برخلاف تولیدات قبلی دیزنی، فاقد جادوی میکی بود. با گذشت زمان، بامبی، فیلم مورد علاقه والت در میان فیلم‌هایش، به یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های تاریخ صنعت تبدیل شد. در چهار دهه پس از انتشار، چهل و هفت میلیون دلار درآمد کسب کرده است - بیش از ده برابر بیشتر از کازابلانکا، که در همان سال منتشر شد. شايد قابل توجه تر، او در قانون داستان هاي طبيعت آمريكايي نيز جايگاه مسلطي به دست آورد. به گفته رالف لوتز، مورخ محیط زیست، «تشخیص یک فیلم، داستان یا شخصیت حیوانی که تأثیر بیشتری بر دیدگاه ما نسبت به حیات وحش داشته باشد، دشوار است».