بررسی داستان وست ساید و نگاه نکنید

شصت سال پیش، رابرت وایز فیلم خود را با نمایی از منهتن از آسمان آغاز کرد. او ما را از پاشنه جزیره، بالای ساختمان امپایر استیت، و به سمت قله زمین برد، آغازی که وایز چهار سال بعد در آوای موسیقی تکرار کرد. (چگونه تصمیم می گیرید دو مشکلاتی مثل ماریا؟) درست است، ما روی راهبه ای فرود آمدیم که به جای اینکه جت انگشتانش را بکوبد، ریه هایش را شکست، اما مسیر همان بود.

استیون اسپیلبرگ، شروع می شود خود یک فیلم داستان وست ساید در آسمان می پرد و در میان خرابه ها سفر می کند. دوربین روی آجرها، فلزات پیچ خورده و یک توپ متلاشی شده قبل از فرود آمدن روی کودکی که مانند خال از زمین می پرد، می لغزد. روی تابلویی نوشته شده «پاکسازی محله فقرا» و متوجه می شویم که کجا هستیم: منطقه انفجار در اطراف میدان لینکلن، که در حال تخریب است تا راه را برای پروژه های ساختمانی دیدنی باز کند. بعداً ما بیلبوردی را می‌بینیم که آپارتمان‌های جدید را از ماه می 1958 در دسترس قرار می‌دهد. به طور خلاصه، اسپیلبرگ و فیلمنامه‌نویسش تونی کوشنر ما را به سرزمین موعود رابرت موزس رساندند. دوره ای که فیلم در آن می گذرد ممکن است - این را بفهمید - زمانی است که در آن "داستان وست ساید" اصلی شکل گرفت، قبل از نمایش آن در برادوی در سال 1957. شیرین یا چه؟

برای ستوان شرانک (کوری استول) و افسر کروپکه (برایان دارسی جیمز) که وظیفه آنها حفظ صلح بین باندهای محله، کوسه ها و جت ها است، بهبودی ممکن است به زودی اتفاق نیفتد. بعد از پاره شدن چمن دیگر جنگ علف وجود ندارد. شرانک از شکنجه هر دو خانه لذت می برد. از یک طرف، او انتظار دارد "افراد ثروتمند در آپارتمان های زیبا که باربرها را از پورتوریکو استخدام می کنند" و از سوی دیگر، او جت ​​ها را که پیشینیان سختکوششان به عنوان "آخرین کسانی که نمی توانند با قفقازی ها کنار بیایند" کوچ کرده اند را تحقیر می کند. " این نگران کننده است که او چقدر جذاب است.

این جملات اولیه مهم هستند، زیرا داستان وست ساید از همان ابتدا، یک پیمان ناخوشایند را با چیزهای خارق العاده و واقعی عوض کرده است. (هیچ کس این را بهتر از مرحوم استفان ساندهیم نمی دانست، که اشعار او با موسیقی لئونارد برنشتاین یک پاس دودو را تشکیل می داد.) به همین دلیل است که تئاتر خانه طبیعی نمایش باقی می ماند. در تن، اعتماد به نفس رقص ژروم رابینز - خشونتی که دوباره به عنوان رقص متولد می شود - برای تماشای هنگام روی صفحه نمایش هیجان انگیز است، اشاره ای به سگ های مضحک در هر قدم برازنده. شما صحنه نبرد آغازین فیلم وایز را تماشا می کنید و تعجب می کنید: این بچه ها فکر می کنند دارند چه کار می کنند؟ وقتی هوای خالی را می شکنند چه کسی به چه کسی صدمه می زند؟ هنگامی که یکی از جت ها واقعا مورد اصابت قرار می گیرد، کوچکترین لکه های خون را می بینیم. تقابل پذیرش همان ضربه توسط اسپیلبرگ; جت او درست از لای پرده گوش میخکوب می شود و شرنک، سامری بد، آن را می شکافد.

پیام واضح است: این داستان وست ساید می خواهد کثیف تر از نسخه قبلی خود مبارزه کند و بدخواهی قومی بسیار اسیدی تر خواهد بود. یکی از کوسه ها گفت: دیر یا زود، گرینگوها همه چیز را می کشند. لمس های روایی برای افزودن خاکی بودن و عرق کردن طراحی شده اند. برناردو (دیوید آلوارز) دیگر تنها کوسه اصلی نیست، بلکه یک بوکسور نیز هست و پس از یک درگیری عصبی، شماره مقابل او، ریف (مایک فیست)، کاپیتان جت، دستش را روی پیشانی و سپس پیراهنش پاک می کند. با ویژگی های رنگ پریده و له شده اش، فایست - پر جنب و جوش ترین حضور دراماتیک در فیلم - به نظر می رسد یک پیکسی شرور است و ما به ناامیدی او ایمان داریم. اگر فقط برای تونی (انسل الگورت)، ساکن رومئو، که، همانطور که به ما گفته می شود، قبلاً یک سال را به دلیل حمله در زندان گذرانده است، صادق بود. بله درسته مانند ماهی تن کشنده به نظر می رسد.

این معمای قدیمی است: هر چه به اصل داستان وست ساید نزدیکتر شوید، ادعای اصالت آن ضعیف تر می شود. گوش های سوراخ شده چه ربطی به معصومیت بی آلایش تونی از عشق به ماریا (راشل زگلر)، خواهر برناردو دارد؟ نه اینکه این یک رابطه برابر است. زگلر با شیرینی پرانرژی می درخشد، در حالی که الگورت، که به نظر می رسد دو برابر قد او باشد، یک احمق متحیر است. امشب، دونفره بزرگ آنها، طبق معمول بر روی یک آتشگاه قرار می گیرند. انتخاب منطقی اگر آنها رو به روی هم بودند، نت های بالایی آن مستقیماً به جناغ جناغ او می تابید.

صادقانه بگویم، این عاشقانه در سال 1961 حتی دشوارتر بود. ناتالی وود و ریچارد بامر، مانند ماریا و تونی، هر دو هنگام خواندن نامشان نامگذاری شدند و وایز تصمیم گرفتند با محو کردن صفحه اطرافشان، شکوه اولین ملاقات خود را نشان دهند. به نظر می رسید که آنها از سوراخ بزرگی در دیوار وازلین نگاه می کردند. این فیلم زندگی خود را مدیون بازیگران مکمل است - راس تامبلین در نقش ریف، جورج چاکیریس در نقش برناردو و ریتا مورنو در نقش آنیتا، عاشق سرسخت برناردو. مورنو که در 11 دسامبر نود ساله می شود، با روحیه ای لجام گسیخته به نبرد بازمی گردد. برای اسپیلبرگ، او نقش والنتینا را بازی می کند که فروشگاهی را که تونی در آن کار می کند اداره می کند، و نقش آنیتا به آریانا دبوز می رسد که او را با قدرت و جسارت خود مسلح می کند. او در مخالفت با زبان اسپانیایی بدون زیرنویس گفت: "من آمریکایی نیستم، من پورتوریکویی هستم."

تغییرات و سرهم بندی های دیگر فراوان است. "I Feel Pretty" در Gimbels خوانده می شود، جایی که ماریا و دوستانش بعد از ساعت کاری به عنوان نظافتچی کار می کنند. "یک دست، یک قلب" ماریا و تونی را در مرکز صومعه پیدا می کند، جایی که پنجره شیشه ای رنگارنگ، ارادت آنها را در درخشش سطل های پنیر غوطه ور می کند. "افسر کروپکه" در یک ایستگاه پلیس قرار می گیرد، نه در خیابان، و "آمریکا" به سمت دیگری کج می شود - پس از تاریک شدن هوا دیگر روی پشت بام بسته نمی شود، بلکه توسط یانوش کامینسکی، اپراتور معمولی اسپیلبرگ با او تماس گرفت. ، برای تمیز کردن نور روز، در میان عابران پیاده و ترافیک. راستش را بخواهید، من هنوز نوسانات و دگرگونی‌های سخت‌تر و صمیمی‌تر را ترجیح می‌دهم که مورنو و گروهش بیش از نیم قرن پیش برای برق‌رسانی به آمریکا استفاده کردند. یا واقعاً ادای احترامی که مارتین اسکورسیزی در موزیکال موزیکال خود برای مایکل جکسون "Bad" (1987) به داستان West Side Story کرد. هجده دقیقه طول کشید و حرکات رقص مانند چاقو بود.

قدرت و فرماندهی اسپیلبرگ در گوشه و کنار این فیلم زیبا نمایان است. با این حال، او به نوعی احساس اطاعت می کند و زیر بار تعهد می رود (بیشتر، به طور غیرمنتظره، نسبت به لینکلن در سال 2012، که کوشنر نیز نوشت). ادای احترام به یک کلاسیک در آرزوی مداوم برای تبدیل شدن به کلاسیک دیگر انجام می شود. مجموعه ها از نت های برازنده فراتر می روند. اگر بخواهم یک لحظه موسیقی مورد علاقه در اسپیلبرگ را انتخاب کنم، جدای از موسیقی های جان ویلیامز، آن صدای برادر الیوت در "ای تی" (1982) خواهد بود که از تمرین فوتبال به خانه می آید، به یخچال می رود و قطعاتی را می خواند. حوادث توسط الویس کاستلو اتفاق خواهد افتاد. اکثر ما اینگونه می خوانیم، اگر اصلا بخوانیم، و فقط اسپیلبرگ متوجه می شود، اما آیا در دنیای بی نقص داستان وست ساید جایی برای چنین مهارت مشاهده ای وجود دارد؟

وجود دارد، حداقل در لحظات آرام تر. مثلاً وقتی اسلحه ای به سمت ریف نشانه می رود، جلو می رود و پیشانی خود را به لوله فشار می دهد، انگار می خواهد بگوید: چیزی در راه است، پس می تواند اکنون بیاید. از سوی دیگر، زمانی که والنتینا، در جسورانه ترین سوئیچ فیلم، «جایی» را ارائه می دهد، به آرامی از بین می رویم. معمولاً این شماره توسط تونی و ماریا می‌خواند، پر از حسرت است، در حالی که امید خاصی به آن می‌دهد. ریتا مورنو آن را به یک سرود حسرت برای همه تبدیل می کند: جوانان، بزرگسالان، جت ها، کوسه ها و کسانی که به آمریکا آمدند و دیگری را جایی پشت سر گذاشتند. او به تنهایی پشت یک میز می نشیند، اما صدا و بیان او حکایت از زمان و مکانی دارد که رقص هرگز متوقف نمی شود.

آخرین فیلم آدام مک کی، به بالا نگاه نکن، یک داستان مسخره برای پایان جهان است. در میشیگان، خبر خوب نجومی این است که کیت دیبیاسکی (جنیفر لارنس)، دانشجویی که با دکتر میندی معروف (لئوناردو دی کاپریو) کار می کند، یک دنباله دار را کشف کرده است. یک خبر خوشایند کمتر این است که به زمین مسابقه می دهد و طبق ریاضیات دکتر میندی، شش ماه دیگر به ما حمله خواهد کرد.

ما قبلاً چنین بمب‌هایی را در فیلم‌هایی مانند آرماگدون و Deep Strike دیده‌ایم، بسته‌ای دوگانه از فالگیرهای سال 1998. تفاوت در «به بالا نگاه نکن» این است که عذاب به سختی ضبط می‌شود - حتی در تلویزیون، جایی که میندی و دیبیاسکی تلاش می‌کنند. برای بیان آن در چند مجری شرور (کیت بلانشت و تایلر پری) در یک برنامه صبحگاهی، یا در کاخ سفید، جایی که رئیس جمهور گستاخ اورلین (مریل استریپ) تصمیم می گیرد به توصیه پسرش جیسون "بنشیند و قضاوت کند". جونا هیل) که رئیس ستاد آن نیز می باشد. شوخی این است که سر انسان ها اکنون آنقدر راحت می چرخد ​​و آنقدر پر از ریزه های گنگ است که ممکن است حتی متوجه ناپدید شدن خود نشویم، چه برسد به اینکه متوجه شویم.

مک‌کی درست می‌گوید، اگرچه چارچوب مرجع او به سختی فراتر از ایالات متحده است، و بوی تعفن تحقیر سیاسی محلی تقریباً بر طرح داستان غالب است. اورلئان یک نئوترامپیست است و البته فقط طرفداران آن از نگاه کردن به آسمان (از این رو عنوان) و تصدیق امر بدیهی خودداری می کنند. هرگونه شباهت به ضد اپیلاسیون ها و منکران تغییرات آب و هوایی کاملاً عمدی است. با این حال، ما یک بازیگر مضحک شلوغ داریم که توسط تیموتی شالامی به عنوان یک فرد اسکیت باز با خط کناری در نماز و مارک رایلنس به عنوان یک میلیاردر فناوری، ترسناک، کودکانه و در عین حال سیری ناپذیر گرد آمده است. و یک بدعت وسوسه انگیز در این ایده وجود دارد که توسط یک آخرالزمان برانگیخته شوید، مانند شخصیت بلانشت، نه متحجر یا بی حس. "به من بگو همه ما این کار را انجام خواهیم داد براو ناله کرد و دکتر میندی را به اتاق هتل کشاند. هر چه شما را هیجان زده کند. ♦