بهترین فیلم های سال 2021

از نقطه نظر هنری، سال 2021 یک محصول سینمایی عالی بود، اما جایزه تحت الشعاع فضای عذاب است. بازگشایی سینماها باعث شده است که بسیاری از فیلم‌های بزرگ - که برخی از آنها از سال گذشته به تعویق افتاده‌اند - به اکران بزرگ بپردازند، اما تعداد تماشاگران کمتری است. بزرگترین موفقیت ها، طبق معمول، فیلم های ابرقهرمانی و فرنچایز هستند. «The French Dispatch» در باکس آفیس عملکرد خوبی داشت و «پیتزای شیرین بیان» در چهار پرده سینما در نیویورک و لس آنجلس عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت، اما تعداد کمی از بهترین فیلم‌های سال احتمالاً به باکس آفیس می‌رسند. - نمودارهای اداری انتقال به استریم از قبل با شیوع همه گیر در حال انجام بود، و با سرعت گرفتن این روند، تأثیر متناقضی بر فیلم ها داشت. از یک طرف، نسخه پخش یک نسخه گسترده است که با خوشحالی برای همه (یا همه مشترکان) قابل دسترسی است. از سوی دیگر، نسخه آنلاین معمولاً به عنوان یک غیر رویداد ثبت می شود و بسیاری از فیلم های بزرگ به سختی در چشم انداز رسانه ای یادداشت می کنند، اگرچه بیشتر از همیشه در دسترس هستند.

هنگام ردیابی سرنوشت فیلم های جاه طلبانه، نظارت بر توزیع بسیار مهم است - نه مانند شرط بندی های ورزشی، ناراحتی اعداد، بلکه توزیع زیبایی شناختی که اصلی ترین فیلم های روز را از هنجارهای تجاری رایج جدا می کند. دو دهه اخیر دوران انقلاب مسالمت آمیز در سینما بوده است. نویسندگان مشهور، از اسپایک لی گرفته تا مارتین اسکورسیزی، با ظهور تولیدکنندگان مستقل و افراد خارجی کم‌هزینه - از جمله گرتا گرویگ، بری جنکینز، برادران سافدی، جو سوانبرگ، لین شلتون فقید و دیگران در این کشور، آرامش پیدا کرده‌اند. مدارهای آنها، هسته اصلی سینمای تجاری. زمینه استودیویی استخدام ترنس ننس برای کارگردانی Space Jam 2 نشانه ای از پیشرفت بود. خروج او از پروژه در جولای 2019 (بر اساس گزارش ها به دلیل تفاوت های خلاقانه) نشانه بازگشت بادهای هالیوود به سواحل آشنا بود. (فیلم با عنوان "Space Jam: A New Legacy" در ماه جولای اکران شد؛ خوب نیست، اما در جدول باکس آفیس سال قرار دارد.) برای بازگرداندن تماشای تئاتر، احتمالاً جایگاه فیلم ها در بازار خواهد بود. حتی ضعیف تر باشد

به یک معنا، این مدل به قدمت خود فیلم‌ها است: به هر پیشرفتی واکنش نشان می‌دهد. در سال‌های اولیه هالیوود، یک قرن پیش، یک سیستم ستاره محور جای خود را به سیستم کارگردانی داد که سپس به سرعت توسط مدیران استودیو سرکوب شد. آنچه پدیدار شد یک سیستم از بالا به پایین بود که از آن زمان به عنوان یک حالت طبیعی و اجتناب ناپذیر از هنر پوچ به نظر می رسید. اخیراً، در دهه 1970، کارگردانانی مانند استیون اسپیلبرگ و جورج لوکاس محافظه کاری پاپ جدیدی را ارائه کردند که ریشه در تلویزیون و نوستالژی داشت که به سرعت محبوب ترین همتایان هالیوود جدید خود را به حاشیه های صنعتی سوق داد. درس این است که هیچ چیز طبیعی، اجتناب ناپذیر یا تغییر ناپذیری در روش هالیوودی برای انجام کارها وجود ندارد - نه روش های تولید، و نه دیکته های سبک و فرم که منجر به نتیجه می شود. (فقدان یک سیستم مستند واحد و متمرکز دلیلی است که ادبیات علمی همانطور که در فهرست امسال منعکس شده است، بدون هیچ مانعی به گسترش زیبایی‌شناختی خود ادامه می‌دهد.)

حتی قبل از همه‌گیری، دستیابی به هر نوع سینمایی برای کارکردهای بلندپروازانه هنری و کم‌هزینه به‌طور فزاینده‌ای دشوار شد، چه رسد به دستیابی به قابلیت تجاری. (برخی از بهترین فیلم‌های مستقلی که در سال‌های اخیر دیده‌ام تا به امروز اکران نشده‌اند.) اما اقتصاد سرویس‌های استریم چالش‌های خاص خود را دارد. در نسخه‌های تئاتر، تماشاگران برای تماشای فیلم هزینه بلیت نمی‌پردازند. اشتراک‌های پخش جریانی، در واقع، پیش پرداختی برای فیلم‌ها قبل از در دسترس بودن است، به این معنی که پلتفرم‌ها انگیزه‌ای برای ارائه چیزهای آشنا دارند - چه فیلم‌های ستاره‌ای و ژانری با فرمت دقیق یا فیلم‌هایی از نویسندگانی با نام‌هایی که به راحتی می‌توانند علاقه را به خود جلب کنند. . و افزایش شکاف بین پردرآمدترین فیلم‌ها و اصلی‌ترین کارگردان‌ها باعث می‌شود که کارگردان‌ها را تحت فشار قرار دهند تا اصلی‌ترین الهامات خود را ملایم یا سرکوب کنند یا آنها را در قالب‌ها، ژانرها یا سیستم‌هایی که مخالف یا مخالف آن‌ها هستند، فیلتر کنند.

خطری بدتر از استودیوها و روش‌های بیش از حد تولید و بودجه‌ریزی آن‌ها وجود دارد: هالیوود ضعیف‌شده‌ای که با سرویس‌های استریم غول‌پیکر حتی کمتر از سلطه خود در تولید فیلم دست خواهد کشید. نتفلیکس و آمازون (و تا حدی Apple TV +) کار قابل احترامی در تولید و انتشار فیلم های هنری انجام داده اند، از جمله برخی که در فهرست من قرار دارند. آنها این کار را به گونه ای انجام می دهند که بتوانند به عنوان بازیکن، نه ویرانگر، با استودیوها و تولیدکنندگان مستقل بزرگ برای هنرمندان و پروژه های معتبر رقابت کنند. اما اگر تماشای تئاتر به کاهش ادامه دهد و برتری استودیوها را به همراه داشته باشد و تولیدکنندگان و توزیع‌کنندگان مستقل را به مقیاس‌های وابسته تبدیل کند، سرویس‌های پخش بزرگ انگیزه‌های بسیار کمتری برای تأمین مالی فیلم‌هایی با جاه‌طلبی‌های هنری قابل توجه خواهند داشت.

اقتصاد هر فیلم به پیشرفت شکل هنری بی ربط است. پانتئون کلاسیک هیچ ربطی به خزانه صنعت ندارد. با این حال، حرفه کارگردانان از توانایی آنها برای دسترسی به منابع مالی جدایی ناپذیر است، و تاریخ سینما گورستانی از پروژه های تحقق نیافته است که باید به عنوان هشداری در برابر هدر دادن استعدادهای ارزشمند باشد. کارگردانان جوانی که خارج از سیستم کار می کنند و انتظار چندانی برای ورود ندارند، آینده سینما هستند، نوعی هنری که تا زمانی که آن را به دست نیاورد نمی داند به چه چیزی نیاز دارد. هنر از طریق جذب یک نسل پیشرفت می کند - که تنها زمانی می تواند اتفاق بیفتد که فیلم ها اصلاً ارزش تسخیر را دارند. به‌عنوان یک علاقه‌مند به فیلم، که مراقب خطر عفونت هستم، با احتیاط به سینما می‌روم و به نمایش‌ها توجه می‌کنم، جایی که تعداد زیادی فضاهای خالی در اطراف من وجود دارد. با این حال، هر فضای خالی آینده شومی را برای فیلم‌های بلند به تصویر می‌کشد. سینما بحران‌های مختلف اقتصادی و سیاسی را تجربه کرده است، اما اگر خود فیلم‌ها درسی داشته باشند، احتمالاً تناسخ به اندازه یک ققنوس شبیه یک زامبی است.

به این لیست توجه داشته باشید: برای انتخابات سال گذشته، زمانی که نسخه‌ها به دلیل همه‌گیری تغییر کرد، فیلم‌هایی را وارد کردم که برای پخش از طریق جشنواره‌ها و سریال‌های ویژه در دسترس بودند. تعدادی از این فیلم‌ها به‌طور رسمی در سال 2021 منتشر شدند، و من آنها را برای حفظ (یا بازگرداندن) پایبندی به تقویم سنتی، دوباره معرفی کردم.

اقتباس وحشتناک کمدی اما بسیار جدی از داستان ها و شخصیت های وس ​​اندرسون از دوران کلاسیک نیویورکر سیلی عالی از پیچیدگی دراماتیک و تزئینی، قدرت فلسفی و شدت فیزیکی را رها می کند. این یک فیلم خارق العاده در مورد زندگی ارتباط بین ذهن و بدن، در مورد تاریخ در زمان حال است.

آنچه پل توماس اندرسون به‌عنوان یک داستان عاشقانه غم‌انگیز درباره سن بازیگر نوجوان و سفری پرمشغله برای خود یابی برای بیست و چند ساله رویاپرداز تعریف می‌کند، که در دره سن فرناندو در اوایل دهه 1970 اتفاق می‌افتد، در نسخه او از «یک بار» شگفت‌انگیز و شادی‌آور می‌شود. روزگاری . . در هالیوود - و به دلیل طیف گسترده ای از حساسیت، شک، شوخ طبعی و بینش او بسیار بهتر است.