زندگی قابل توجه ویرجیل آبلو
همیشه یک موضوع اصلی برای دانشمندان وجود دارد، دغدغه اصلی که همه علایق دیگر حول آن می چرخند. برای طراح مد ویرجیل آبلو، بر دانشمندی از هم گروه خود که یکشنبه بر اثر سرطان نادر قلب درگذشت، به طرز توهین آمیزی بسیار جوان، مرکز معماری بود. او به عنوان معمار تحصیل کرد و تحصیلاتش هرگز او را رها نکرد، حتی زمانی که به هنرهای دیگر پرداخت. تفکر آبلو سازمانی، فضایی و به طرز شگفت انگیزی عالی بود. او در آرزوی ساختن یک زندگی ساختاری پیچیده برای موز خود، سیاه جوان بود. آبلو نه تنها لباس های این مرد را طراحی کرد، بلکه کفش های او را نیز طراحی کرد، موسیقی هایی که برای آماده شدن برای روز کاری گوش می داد، مبلمانی که قبل از رفتن به روز کاری بررسی کرد، زبان محلی براقی که در سخنرانی خود استفاده می کرد، نمایشگاه بلند موزه. مفهومی که در آن او می توانست این سخنرانی را تمرین کند. در سن چهل و یک سالگی، آبلو همه این کارها را انجام داده بود، و بنابراین سؤالی که در ذهن عزادارانش که زندگی آنها به معنای واقعی کلمه با ثمره تخیلاتش مهر و موم شده بود، می چرخد، این است: بعد از آن چه بود؟
ایده‌آل سلطه غربی به خوبی با زندگی چشمگیر آبلو پیوند خورده است، اگر به آن نیاز داشته باشید. پسر شیفته پاپ مهاجران غنا در راکفورد، ایلینوی، سفری بی‌سابقه از طریق لباس‌های خیابانی به یکی از بلندترین مانتوهای مد - مدیر هنری لباس‌های مردانه لویی ویتون - انجام داد و همه پسرانش را با خود آورد. پس از مرگ او، شناسه اصلی او این بود که او تنها سومین مرد سیاهپوستی بود که یک خانه بزرگ مد فرانسوی را اداره می کرد. اما ارتفاع او تا حدی منطقی بود زیرا او از اصلاح "ارتفاع" صرف نظر کرد. LVMH او را سفیری کلیدی برای مشتریانی می‌دید که قبلاً از آنها دوری می‌کرد و اکنون می‌خواست، اما آبلو خود را مشتاق بچه‌های بزرگتر می‌دید که مفاهیم تجمل‌گرایی ما را رونویسی می‌کرد، یک معتقد واقعی به رویاهای جوانان. حسادتی که او برای اصلاح یک کمربند براق یا برجسته کردن یک اندام پف کرده با کسل کننده بودن یک جفت کفش کتانی به کار می برد، برابر با غیرتی بود که او در یک شب دی جی بداهه در پاریس، نیویورک یا شیکاگو به ارمغان آورد. حضور او باعث شد یا صنعت مد را مجبور به پذیرش ارزش هایی کرد که به عنوان بیهوده رد کرده بود: جدیت، هیجان، اعتماد، عشق. چه چیزی می تواند جدی تر از عشق باشد؟
بیشتر در مورد شخصیت آبلو - قد او. تمایل او به صحبت کردن پاراگراف های کامل و گره خورده. راه رفتن پرورش یافته او چشمگیر بود، اما چیزی بیش از خلق و خوی او نبود. او فوق العاده متعادل و آرام بود. زمانی که بیش از پانزده سال پیش در اینترنت به شهرت رسید، شخصیت او، برخلاف شخصیت رئیس وقتش، کانیه وست، داستانی جذاب ساخت. وست براوودوسیو نابغه بود، مردی که قصد داشت والت دیزنی دوران جدید شود. Ablo، مدیر خلاق آن، مشاور خردمندی بود که برنامه ها را مشخص کرد. این به معنای طراحی جلد آلبوم، یک ظاهر طراحی، کارگردانی هنری بود - شاید Ablo بیشترین مسئولیت را در گسترش حرفه مبهم "کارگردان خلاق" دارد.
اما چیزی که وست و آبلو، همراه با همتایان شیکاگوی خود، در نهایت آرزوی آن را داشتند این بود که به مد روز بپیوندند. اینها کودکانی بودند که سبک شخصی خود را در دوران لوگومانیا توسعه دادند. تسخیر فعل است که اغلب برای توصیف ظهور آنها در صنعت استفاده می شود، احتمالاً به دلیل نژاد آنها و لفاظی تند غرب. با این حال، تجدیدنظر طلبانه است که این سال‌های اولیه را به عنوان دروازه‌های طوفانی معرفی کنیم. هر دو در فندی کار می کنند. آرشیوها را قورت دادند. آنها محترم بودند. حتی زمانی که نمایش ها در پاریس در ساعات پایانی "شکست" می خورد، طایفه پوشیده از مونوگرام های خانه ها بود.
به طرز متناقضی، لباس همیشه چیز اصلی نبود. آبلو به فلسفه و نظریه انتقادی مشغول بود. پیرکس ویژن، اولین تلاش او در زمینه پوشاک - که در سال 2012 در نیویورک راه اندازی کرد - آزمایشی توسط دوشان بود، او بعداً ادعا کرد. او وسایل مرده، تی شرت های بزرگ را از رالف لورن برداشت و روی آنها شماره 23 را چاپ کرد، شماره مایکل جردن. منتقدان اولیه او را به عنوان یک شوخی رد کردند و انگیزه تروریستی در خود لورن را فراموش کردند، یک ریمیکس یهودی از کمد لباس واسپ. حتی محققان باتجربه لباس خیابانی خانه مد Abloh که در سال 2013 تأسیس شد، پیرکس و بعداً Off-White را مورد تمسخر قرار دادند. جسارت او، استقبال از طنز و کنایه او روند محافظه کاری نهفته را در این صنعت نشان داد - خدماتی که شاید تا به حال به آن فکر کرده باشید. پیراهن های راگبی یا نقل قول های افسانه ای. از لحاظ تاریخی، مد لباس مردانه از دیگر وسواس های جنسیتی فرهنگی مانند ورزش و رپ جدا شده است. آبلو بین مناطق ارتباط برقرار کرد. اکنون تقریباً همه برندهای لباس مردانه از او الگو می گیرند. برای بسیاری از مردان، طرح های آبلو ممکن است مجرای اصلی باشد که از طریق آن احساس راحتی می کردند و آرزوی زیبایی داشتند.
از میان تمام هنرهای تجاری، مد مستلزم بالاترین توقف ناباوری در مخاطبان خود است. چند نفر از طرفداران Vogue Runway تا به حال لبه لباسی را که به یاد می آورند لمس می کنند؟ آبلو تضادها و کنایه‌های تجاری‌گرایی و همچنین اخلاق نمونه‌گیری را به منصه ظهور رساند که نه تنها از حوزه‌های اصلی مانند دوشان و وارهول، بلکه از هیپ‌هاپ، زبان عصر ما، وام گرفت. او درام کوچک کشیدن سرپوش، یا نوشیدن از یک بطری آب اوین، یا صیقل دادن یک فرش از IKEA- همه با شیطنت عناصر قابل تشخیص طراحی گرافیکی آن - کمی جالب تر. شاید این همه جا بودنش بود که گاهی باعث اشتباه خواندنش می شد. با این حال، آبلو بازیگوشی داشت که مؤسسه مد منتقد را به احترام تبدیل می کرد، حتی اگر لباس ها با سلیقه او مطابقت نداشت. آبلو برای همه نبود - مخصوصاً برای بدبین ها. سازمان بهداشت جهانی بود او برای طرفداران. خودآموز. سوخته و وسواسی. چارچوبی از طراحان وجود دارد که می توانند باور نکردنی واقعی را در سطح صنایع دستی نشان دهند. چیزی که آبلو به آن دست یافته بود چیزی عجیب‌تر، اما به همان اندازه غیرقابل انکار بود: حماسه فرهنگ هزاره بدون او قابل گفتن نبود.
آبلو خستگی ناپذیر کار می کرد، انگار معتاد بود. شناخته شده بود که او در یک روز تقویمی به دو یا حتی سه شهر رفته است و گاهی آن شهرها در قاره های مختلف بودند. او همچنین شخصیت برادر بزرگتر نسلی از پیک ها، دی جی ها، هنرمندان مفهومی و امثال آن بود. من او را فقط به روشی عجیب و پرتنش می‌شناختم که روزنامه‌نگار پس از پروفایل او برای این مجله در سال 2019، موضوع خود را می‌دانست. در عرض دو ساعت، ما از استودیوی Off-White او به دفتر لویی ویتون، به محل مجله بعدی او سفر کردیم. نمایشگاه هنری در باغ تویلری، جایی که مجموعه لباس های مردانه پاییز و زمستان لویی ویتون شکل گرفت و چیدمان شد. بدنه کاری لویی ویتون به فرهنگ پاپ دست نخورده اشاره می کند - «ویز»، مایکل جکسون، این فهرست ادامه دارد. برای ورود به این مکان ها سعی کردیم مسیرهای عقب را طی کنیم. او به عنوان یکی از نوازندگانی که می پوشید شناخته می شد. ازدحام جمعیت، بیشتر از مردان جوان، هر جا که می رفت او را ازدحام می کردند. همدیگر را فهمیدند. نوع خاصی از اشتیاق توسط بچه تجربه می شود، که اغلب به عنوان هیولای بی رویه رد می شود. آبلو این اشتیاق را درک کرد، زیرا هر چقدر هم که موفق شده بود، هرگز از شر آن خلاص نشده بود.
موارد دلخواه در نیویورکر
[ad_2]