ساختارشکنی و توهم مناظر HBO

مناظر با یک ترفند جادویی شروع می شود. عصر است و میدان شهری در انگلستان تقریباً بی حرکت است. یک صدا اعلام می کند: «اقدام! باران! "و منطقه بلافاصله شروع به اتمام زمان کرد. ما حدس می زنیم که صدا متعلق به ویل شارپ، کارگردان و خالق این مینی سریال HBO بر اساس داستان واقعی سوزان و کریس ادواردز، یک زوج انگلیسی است که در سال 2013 به دلیل قتل والدین سوزان - و دفن اجساد دستگیر شدند. در حیاط خلوتشان - پانزده سال قبل.

«صحنه های ازدواج»، یکی دیگر از مینی سریال های اخیر اچ بی او که بر این رابطه متمرکز شده است، به طور مشابه، چهره کارگردان به درون قاب می ریزد. اما این حرکت سطحی به نظر می رسید، مانند یک تزئین پست مدرن، نه یک داستان. در منظره، شارپ و خالقش، اد سینکلر، که فیلمنامه را نوشته است، شکستن دیوار چهارم را به طور کامل در مطالعه وسواسی خود در مورد ازدواج، قربانی شدن و ایفای نقش ادغام می کنند. نمایش درباره ساختارشکنی است - دستکاری های مورد نیاز برای خلق هنر و تخیل مورد نیاز برای ایجاد حسی از خود. Landscapers در دنیای واقعی هیچ حکمی صادر نمی کند. او حقایق جنایت را به سرعت و روی کارت عنوان مشخص می کند و سپس به بیان داستانی می پردازد که در رویاپردازی آن می توان به عنوان یک افسانه غم انگیز به آن نگاه کرد.

اما شما می توانید و باید آن را در درجه اول به عنوان یک داستان عاشقانه، هرچند افسرده، ببینید. سوزان (اولیویا کلمن که با سینکلر ازدواج کرده است) و کریس (دیوید تولیس) میانسال هستند و کمی ناراحت هستند. پس از قتل، آنها در فرانسه زندگی کردند، جایی که زندگی پناهندگان بدون حادثه بود. سوزان، یک عاشق فیلم، مبالغ باورنکردنی را برای پوسترهای کمیاب فیلم و سوغاتی های فیلم به دست می آورد در حالی که کریس تلاش می کند و نمی تواند شغلی برای حفظ سبک زندگی خود پیدا کند. مکالمات آنها سرعت خاصی دارد: کریس سوزان را متقاعد می کند که به ناامنی مالی آنها اعتراف کند، سوزان مقاومت می کند و سپس کریس عقب می نشیند و نمی تواند میزانسن را در ذهن همسرش بشکند. زندگی آنها خارج از قانون فوق العاده ساده و کمی خسته کننده است. آنها آنقدر در حال دویدن نیستند که در یک پیاده روی طولانی.

زوج‌ها فرهنگ‌های عجیب و غریب خود را ایجاد می‌کنند، و برای موضوعات فیلم‌های «منظره‌ها»، خلایی را پر می‌کنند که در غیر این صورت می‌توانست با رابطه جنسی یا کلیسا ارضا شود. - فیلم چطور؟ کریس از سوزان می پرسد. «آیا می‌خواهی فیلم تماشا کنی؟» هنگامی که او High Noon، داروی او را روشن کرد، برآمدگی‌های گری کوپر و گریس کلی، پوست متحرکی را روی بدن سرگیجه‌زده او تشکیل داد، یک موتیف بصری برای سطوح و بازتاب. سینما به‌عنوان یک واقعیت نیابتی، داستان‌سرایی به‌عنوان فرآیندی که در آن حقایق کوچک زشت به حقایق بزرگ و احساسی تبدیل می‌شوند - اینها مفاهیم جدیدی نیستند. با این حال شارپ و سینکلر راه‌های خیره‌کننده‌ای برای مطالعه آنها پیدا می‌کنند، البته به قیمت تراژدی انسانی که در زیر سطح پنهان شده است.

جهان رمانتیک سوزان و کریس ممکن است حول آثار هنری بچرخد، اما رابطه آنها ساختگی نیست. کریس که در واقعیت تسلط قوی تری دارد، می خواهد در دنیای فانتزی سوزان به عنوان یک ژست عاشقانه زندگی کند. تنها هیجان زندگی آنها مکاتبه ظاهری با یکی از دوستان ژرار دوپاردیو، ستاره سینمای فرانسوی، و مورد تحسین متقابل آنهاست. وقتی کریس از نامه‌های دوپاردیو که در آن بازیگر زیبایی داستان‌ها را منعکس می‌کند، می‌خواند، صدای سوزان را می‌شنود، که درخششی از دو برابر شدن اروتیک است. اما تعهد کریس به سوزان و خیال‌پردازی‌هایش بهایی دارد: بعد از اینکه او تمام پول آنها را خرج وسایل کلکسیونی می‌کند، کریس با نامادری خود تماس می‌گیرد تا درخواست وام کند که منجر به دستگیری زوج می‌شود.

سینکلر وقتی در سال 2013 خود را به پلیس بریتانیا تسلیم کرد، جزئیات فیلمبرداری را از ادواردز واقعی که فقط سوغات فیلم در خود داشت، دریافت کرد. کاری که شارپ در عوض انجام می دهد این است که خود را به طور کامل وقف پادشاهی سوزان و کریس می کند. سوزان و کریس در طول بازجویی‌های جداگانه پلیس، داستان‌های خود را به گونه‌ای فاش می‌کنند که گویی در حال تعریف داستان‌های سبک هستند. شارپ به شکلی استادانه به دو منظره ذهنی شکسته منظره می بخشد. خاطره سوزان از اولین ملاقاتش با کریس، که البته در سینما بود - برای دیدن "آخرین مترو" با بازی دوپاردیو - سیاه و سفید ارائه می شود و سوزان در حال ذوب شدن با تمرکز ملایم روی صفحه ای از دهه 30 بود. پنیر در حالی که به چشمان معشوقش خیره شده است. با قدرت تخیل سوزان، صحنه جنایت والدینش به صحنه ای واقعی تبدیل می شود، با مادر و پدرش، دیوانه و توهین آمیز، پوشیده از نور قرمز خون، گویی توسط هیچکاک یا شاید حتی برگمان به صحنه رفته است.

اگر راستی آزمایی از واقعیت ادواردها وجود داشته باشد، پس این باید دیدگاه کارآگاهانی باشد که در مورد قتل تحقیق می کنند. اما اگر یک ماشین داستان نویسی پیچیده نباشد، یک سیستم پلیس چیست؟ دی سی لنسینگ (کیت اوفلین) نوعی کارگردان است. او با هدایت والدین سوزان اکنون اتاق بازجویی را به صحنه جرم تبدیل کرد او بازیگران، مطابق با درک او از جنایت.

لنسینگ معتقد است این اقدام مزدورانه بوده است. پس از قتل، سوزان و کریس شروع به خالی کردن حساب های بازنشستگی والدینش کردند و سال ها با جعل نامه هایی به نام آنها وانمود کردند که هنوز زنده هستند. سوزان اعتراف می‌کند که در کودکی توسط پدرش مورد آزار و اذیت قرار گرفته است و سپس ادعا می‌کند که او توسط مادرش کشته شده است، او که نمی‌توانست با این وحشی زندگی کند، کودکشان را مورد آزار و اذیت قرار داد و او را در یک اقدام خشمگین اوج کشت. سوزان از ترس جان خود، سپس مادرش را در دفاع از خود کشت و کریس، محافظ او، اجساد را دفن کرد. چیزی که در مورد Landscapers جذاب است این است که فرقی نمی کند کدام یک از این داستان ها درست باشد. این نمایش به دنبال حفر تنش بین افسانه ها و پراگماتیست ها است تا نشان دهد که عمل گرایان به همان اندازه مبهم هستند و نسبت به تجربیاتی که دیگران را وادار به ترک دنیای عقلانی می کند بسیار بی احساس هستند.

"مناظر" به طور رسمی جذاب ترین نمایش سال است. با صحنه‌های گردانش، می‌تواند شبیه یک تولید تئاتر باشد، و روایت بصری داستان‌ها ما را بسته نگه می‌دارد. این امر حتی زمانی که نوشتن در آستانه‌ی داستانی است، صادق است، مانند خطر هر پروژه‌ای که خودآگاه وسترن، رمانس و هیجان‌انگیز را بازتولید می‌کند. یادم افتاد که چند بار از «شکننده» برای توصیف سوزان استفاده شده است. کریس برای اولین بار وقتی با نامادری خود صحبت می کند از آن به عنوان راهی برای توضیح وضعیت روحی همسرش استفاده می کند. بعداً، پلیس این کلمه را به کار گرفتند و مفاهیم آن را تقسیم کردند. لنسینگ گفت: "من می دانم "لعنتی شکننده" به چه معناست. "این بدان معناست که شما مسئول هستید." او توضیح می دهد که فیلمنامه سینکلر از چه چیزی فرار می کند: تضادهای شخصیت سوزان.

فیلمنامه دارای شیب اخلاقی است که سوزان را عاشقانه می کند. گویی نویسندگانی که خشونتی را که قهرمان داستان در کودکی متحمل شده است در نظر می گیرند، از کشف احتمال خشونت او می ترسند. کریس به پلیس اصرار می‌کند که سوزان هرگز نمی‌توانست مرتکب قتل عمد شود زیرا از اسلحه می‌ترسد، و ما، تماشاگران، با توجه به آنچه در مورد شکنندگی او به ما گفته شده است، موافق هستیم.

در محاکمه علیه این زوج، جایی که دادگاه با سوزان به عنوان یک مایه خنده برخورد کرد، او اعتراض کرد که او شکننده نیست، بلکه شکسته است. بازی در نقش دختر مشکل دار، قهرمان داستان، سخت است، اما در این صحنه، کلمن دو بعدی بودن سوزان را پیچیده می کند. تراژدی های زندگی سوزان او را از توانایی برقراری ارتباط واقعی با شخص دیگری محروم کرد. چه او مقصر قتل باشد، چه او در سوء استفاده از کریس، که زندگی می کند تا مورد استثمار قرار گیرد، مقصر است. او به او می گوید: «من زندگی تو را تباه کردم» که او پاسخ می دهد: «تو زندگی من هستی».

فیلمنامه سینکلر بهتر از تولیس، که نقش یک کشتی شکسته مردانه را بازی می کند، عمل می کند. کریس فکر می‌کند که اوضاع را تحت کنترل دارد، اما می‌توانیم ببینیم که او ساده‌لوح است: او متوجه نمی‌شود که از شرایط زوج غمگین است، بنابراین روی دفاع از سوزان، زنی که در کودکی موفق به نجاتش نشد، تمرکز کرده است. او مطیع عاطفی اوست و در خشم پردازش نشده نشسته است - در این روند می آموزیم که کریس استاد تیراندازی است، اما او این سرگرمی را برای همسرش رها کرده است.

تنش ویرانگری در تغییر یکپارچه تولیس بین یک شوهر نرم و لاغر و جانشین گری کوپر از رویاهای سوزان وجود دارد. صریح ترین جنبه بازی تولیس این است که او اجازه نمی دهد شخصیت به یک چهره رقت انگیز تبدیل شود. کریس تحت راه رفتن سخت خود یک مزیت دارد. در یک صحنه، پلیس او را با این ایده که مجموعه سوغاتی های فیلم سوزان ارزشمند است ناامید می کند. او در کمال ناباوری، هرچند کوتاه، شعله ور می شود، اما پس از آن توسط پلیس خشمگین می شود، پلیسی که جرأت می کند قداست حقیقت متقابل این زوج را زیر پا بگذارد. ♦