سفر بد "پرواز بر فراز غروب آفتاب"

همانطور که موزیکال جدید جیمز لاپین، «پرواز بر فراز غروب» اثر ویویان بومونت را تماشا می‌کردم و سعی می‌کردم با سوژه‌اش همدلی کنم، شروع کردم به فکر کردن درباره داستان توهم‌زای نسبتاً محدود خودم. "غروب" - به کارگردانی لاپین، که نویسنده کتاب نیز بود، با موسیقی تام کیث، شعر مایکل کوری و طراحی رقص میشل دورنس - داستانی تخیلی درباره سه فرد مشهور است که در سال 1950 ال اس دی را منتشر کردند و به دنبال خدا می داند چه چیزی را دارند: رنگی. با گره ای از روشنگری، شاید، یا ارتباطی تسکین یافته و احتمالاً روشن شده با گذشته، یا شاید صرفاً سرگرمی. نویسنده آلدوس هاکسلی (هری هدن-پاتون)، رقصنده کری گرانت (تونی یازبک) و دیپلمات متفاوت، کلر بوث لوس (کارمن کیوزاک) گرد هم می آیند (دلیلی برای این که باور کنیم در زندگی واقعی این کار را انجام داده اند) و چیزهای غیرعادی را دفع می کنند. (این ظاهراً ، همه این کار را انجام داده اند)، مخاطب را رها می کند تا ذهن های مضطربی را که در زیر شخصیت های به خوبی حفظ شده شان می لرزد، اغلب با رنگ های آتشین و حرکات غیر معمول ببینند.

مدت‌ها پیش چند مشت قارچ بدبو خوردم و باعث ایجاد بحران‌های شخصی با طراحی خودم شدم. رنگ‌های روشن زیادی وجود نداشت، اما برخی از بافت‌های عجیب و غریب که تا به حال متوجه نشده بودند - روی لباس‌ها، روی چهره‌ها - با جزئیات عمیق و دقیق عکاسی می‌چرخیدند. ساعت ها بعد از محو شدن این جلوه های بصری، راهروهای ذهنم را تعقیب می کردم و حسرت خاطرات زیادی را که حفظ کرده بودم و ناراحتی های عصبی پرورش داده بودم. بیشتر از همه از خوردن چیزی پشیمان بودم. هیچ اتفاقی نیفتاد که بخواهم روی صحنه بیاورم. مطمئنا کسی نخوانده

وقتی غروب را تماشا می‌کردم، به این فکر می‌کردم که آیا تیم خلاق او در مورد ال‌اس‌دی تحقیقات دست اولی انجام داده‌اند. (ژورنال داخلی تئاتر مرکز لینکلن شامل توصیه هایی از نویسندگان دبورا کاس، فرانسین پراز، و گریگوری باتس برای سفرهای گذشته است؛ لاپین در مصاحبه هایی در مورد تجربیات جوانی خود صحبت می کند.) برخی دیگر از منابع تولید روشن هستند. در یک صحنه ترکیبی، آلدوس در ابتدا علیه ممنوعیت کتابش «دنیای جدید شجاع» صحبت کرد. کری در یک کنفرانس مطبوعاتی بازنشستگی خود را از تجارت نمایش اعلام کرد و از چارلی چاپلین در برابر اتهامات کمونیست بودنش دفاع کرد. نامزدی کلر، دوایت دی. آیزنهاور برای سفیر در برزیل، در حال گذراندن یک جلسه تاییدیه است.

بخشی از فرضیه بازی - یا شاید دقیقاً همان چیزی که آرزو می کنم آزاردهنده باشد - این است که LSD کاربران خود را به سؤالات ملایم تری سوق می دهد. آلدوس و کلر دوستان نزدیک جرالد هرد (رابرت سلا)، فیلسوف هندو ودانتا و پیشرو جنبش "آگاهی" هستند، که به عنوان "راهنمای" آنها در هنگام مصرف مواد مخدر عمل می کند و همیشه آنها را تشویق می کند که پاهای ضربدری بنشینند. پاها و آواز خواند در حالی که آثار آن به تدریج رخ داد. کری اولین بار در مورد ال اس دی از همسرش شنید که در جلسات خود با یک تحلیلگر فرویدی از آن استفاده می کرد. در یک صحنه، کری را می‌بینیم که در دفتر ساکت تحلیلگر چانه‌زنی می‌کند، از چاپلوسی، جذابیت، و مدتی نگذشته استفاده می‌کند که صراحتاً فریاد می‌زند تا به این چیزهایی که درباره‌اش خیلی شنیده است دست یابد.

این دو محیط اولیه - معنوی و بالینی - دو راه برای تفکر نه تنها در مورد اثرات LSD، بلکه در مورد دلایلی که یک سلبریتی مستاصل، ثروتمند اما گمشده، ممکن است برای پاسخ به او مراجعه کند، باز می کند. با این حال، در پرواز بر فراز غروب، همه جاده‌ها به زندگی‌نامه‌ای تخیلی منتهی می‌شوند. همسر آلدوس بیمار است و به زودی می میرد. دختر کلر در یک تصادف رانندگی کشته شد. طلاق قریب الوقوع کری باعث می شود که به دوران سخت کودکی خود فکر کند. وقتی شخصیت‌ها روی صحنه می‌روند، این قسمت‌ها و شخصیت‌های اصلی آنها - همسر کری، دختر، خود جوان - بارها و بارها ظاهر می‌شوند، با تغییرات بسیار کمی که ممکن است اغلب وجود نداشته باشند.

حضور جرالد هرد باعث شد به عینک های خداپسندانه جی. فکر کنم. دی. سلینجر، که علاقه‌اش به وداها و اوپانیشادهای هندی باستان و مسیح باعث شد آنها از نوع مکالمات ناخودآگاه در مورد کارهای بالاتری که ممکن است انجام داده‌اند مانند آلدوس، کلر و کری - گروهی تاریک در اینجا - ارتعاش کنند. اما شخصیت ها به جای درگیر شدن در گفتگوی جدی با یکدیگر، بیشتر نمایش را در ذهن خود می گذرانند.

در سال‌های اخیر، تئاتر مرکز لینکلن دو نمایشنامه درباره زمین‌های صخره‌ای و رازهای سرسخت زندگی معنوی ارائه کرده است: «مشکل سخت» تام استوپارد، درباره آگاهی و فداکاری مذهبی. و کریس ارچ رولینگ استون در مورد خشونت مذهبی همجنسگرا در اوگاندا. پرواز بر فراز غروب ممکن است نوعی سه گانه را تکمیل کرده باشد، اما اصرار او بر یک رابطه علّی زندگی نامه ای با یکدیگر - این درمان برای این مشکل - اشارات او را در سطحی سطحی از معنویت خشک می کند.

شاید به همین دلیل است که نمایش علیرغم ارجاعات زیادی که به پرواز دارد، بسیار زمینی است. "غروب" رویکرد نسبتاً کلیشه ای به موسیقی دارد: هر دوز آهنگ خاص خود را دارد. این مدل از همان ابتدا تأسیس شد، زمانی که آلدوس با جرالد در داروخانه ای است و در ابتدای مرتفع عرق می ریزد، که در طول کوهپیمایی با همسر بیمارش ادامه خواهد یافت. او بر روی نقاشی در کتاب بوتیچلی، بازگشت جودیت به وتولیا تمرکز می کند. طراحی صحنه - توسط Beowulf Boritt، که شاید به طور مداوم عالی ترین بخش نمایش باشد - تغییر می کند و تصویر زنده می شود. در اینجا جودیت به همراه خدمتکارش با سر هولوفرنس به دوش می آید. این ایده بصری هیجان‌انگیز جای خود را به تعدادی زیبا، اما عمدتاً معمولی از بلکانتوها می‌دهد، که از طریق آنها به نقطه‌ای می‌رسیم که مدام به دست می‌آوریم: آلدوس از آنچه تحت تأثیر می‌تواند ببیند هیجان‌زده است، اما تحت تأثیر شرایط در حال تغییر زندگی‌اش تسخیر شده است.

هادن-پیتون دلسوز است، زیرا اجرای بی دغدغه و شدید آلدوس و یازبک با نسخه جوان کری (آتیکوس ور) اوج رقص دورنس است که در غیر این صورت از آغاز گام ها و ریتم های طبیعی همراه با آنها استفاده می کند. . . به حرکات قلب - برای ایجاد یک موضوع که هرگز موفق به نفوذ در سر و صدا. کیوزاک خوب می‌خواند، اما زحماتش صرف آهنگ‌هایی می‌شود که شبیه ترانه هستند.

یکی از چیزهایی که به نظرم مبهوت کننده بود این بود که موسیقی چقدر عجیب بود - در اینجا، مانند چندین موزیکال دیگر، این فرصت را داشتم که با انتزاع و حتی آتونالیته سر و کار داشته باشم. در عوض، آهنگ ها نسبتا استاندارد به نظر می رسند و یک یا دو آکورد شکسته را می دهند یا می گیرند. اگر گاهی اوقات یک موزیکال مواد مخدر ممکن است عجیب یا زننده به نظر نرسد، چه کسی می تواند؟ نزدیک‌ترین چیزی که به «پرواز بر فراز غروب آفتاب» به سورئال واقعی نزدیک می‌شود، زمانی است که کری، مردی که با مادرش مشکل دارد و به مردانگی و معانی آن وسواس دارد، جوراب شلواری و کلاه می‌پوشد و تاب می‌خورد و تبدیل به یک فکس می‌شود. او صاحب فالوس است. لحظه کوتاه است و به طور کلی دو ساعت و چهل دقیقه بسیار طولانی نمایش ادامه دارد.

در مصاحبه ای، آلن گینزبرگ - که کار و شخصیت او همیشه تحت سیطره ایده الهام از مواد مخدر بوده است - این ایده را رد کرد که بین تلو تلو خوردن و برتری در هنر ارتباط خاصی، مثبت یا منفی وجود دارد. او گفت: "من فکر می کنم افسانه ای که پلیس مطرح می کند مبنی بر اینکه شما نمی توانید تحت مواد مخدر کار خلاقانه انجام دهید، مزخرف است." این افسانه که هرکس مواد مخدر مصرف می کند چیز جالبی تولید می کند به همان اندازه احمقانه است. او اعتراف کرد که شعر رونیک و شیفته طبیعت A Visit to Wales را تحت تأثیر ال اس دی سروده است:

من متوجه چه چیزی شدم؟ جزئیات! که در
چشم انداز بزرگان بی شمار است -
دود از زیرسیگاری می چرخد،
آتش در خانه بی سر و صدا می سوخت
شب، هنوز خیس و تاریک، بهشت ​​سیاه
بی ستاره
در حرکت با باد مرطوب

شدتی که «پرواز بر فراز غروب» با دکورهای همیشه توانا و گاه تماشایی اش به ندرت در دیالوگ ها یا ترانه های او یافت می شود. این نمایشنامه بر اساس یک ایده فوق العاده است، اما افراط در افسانه ای است که گینزبرگ نسبت به آن هشدار می دهد: مواد مخدر به تنهایی جالب نیست. برای رسیدن به شکاف بین صحنه و صندلی، تجربه درونی - تشدید شده، تقویت شده یا غیر آن - به حرکت رو به بالا بیشتر نیاز دارد، بیش از احساس قوی "باد مرطوب". جزئیات بیشتر!" ♦