سوزان سولز، ملکه صحرا

وقتی براون بزرگ شد، قدرت را به دخترش برنیس و شوهرش وکیلی به نام موری سورلز سپرد. برنیس در سیاست خود بسیار مترقی بود، بیشتر از پدرش. موری که به این سمت گرایش داشت، کرسی را در هیئت ناظران شهرستان اینیو که از سال 1948 تا 1964 فعالیت می کرد، به دست آورد. او همچنین در سراسر کشور، با پرواز به ساکرامنتو، سانفرانسیسکو، لس آنجلس و سایر مقاصد جت خصوصی، شهرت زیادی به دست آورد. سوزان سورلز، دختر موری و برنیس، دوران کودکی غیرعادی داشت. یکی از پرستارهای کودک او یک رئیس معدن بود که لغزنده بود و او را با گذاشتن او در گاری سنگ معدن به سر کار می برد. اما او همچنین با پدر و مادرش زیاد سفر می کرد. در سال 1965، او با آنها به سلما، آلاباما رفت تا در راهپیمایی حقوق مدنی در آنجا شرکت کند.

ریچارد نوترا، محصولی درخشان از fin-de-siècle وین، سال های اولیه سورلز را جالب تر کرد. والدین او پس از تماس با او از طریق جان آنسون فورد، یک لیبرال قدرتمند در هیئت امنای شهرستان لس آنجلس، در سال 1955 خانه‌ای را از معمار سفارش دادند. نوترا طبق روال معمول خود اطلاعاتی در مورد زندگی روزمره مشتریان خود درخواست کرد. موری روز کاری خود را توصیف کرد - "من ساعت 6:30 صبح بیدار می شوم و فروشگاه را ساعت 7:00 باز می کنم" - و برنیس ملاحظات زیبایی شناختی را اضافه کرد: "من خانه ای می خواهم که مدرن باشد اما نه مدرن یا مد روز، بلکه چیزی که می خواهد. در آزمون زمان مقاومت کن.» پس از تکمیل خانه، نوترا به خود اجازه داد، همانطور که اغلب با مشتریان دور خود انجام می داد، بدون اطلاع قبلی برای ملاقات در خانه ظاهر شود. سورلز یک سفر جانبی به لاس وگاس را به یاد می آورد که طی آن نوترا به طور روشمند مناظر هتل Dunes را در حالی که دستانش را به هم گره کرده بود، بازرسی کرد. پس از مدتی حکم خود را صادر کرد: «این مکروه است».

سورلز قصد نداشت زندگی خود را در شوشون بگذراند. پس از فارغ‌التحصیلی از اسمیت، او به سناتور توماس کوچل، یک جمهوری‌خواه میانه‌رو کالیفرنیا پیوست که در دوران ظهور رونالد ریگان، هشدار داد که «یک فرقه سیاسی متعصب و نئوفاشیست» در حال تصرف حزب او است. سپس سورلز به سپاه صلح پیوست و در لیبریا خدمت کرد و چهار ماه را در اتحاد جماهیر شوروی گذراند. پس از بازگشت به کالیفرنیا، او مدرک کارشناسی ارشد خود را در رشته مطالعات آفریقا از UCLA دریافت کرد. او در سال 1974 با نویسنده و هنرپیشه اهل کنیا، کیالو ماتیوو ازدواج کرد. این ازدواج ادامه پیدا نکرد، اما سورلز به زندگی جهانی خود ادامه داد و مدتی را در برلین و ژنو، سوئیس گذراند.

تراژدی های خانوادگی سورلز را به خانه آورد. پدرش در سال 1965 در یک سانحه هوایی در فرودگاه کوچک شوشون درگذشت. او در حال آزمایش مجموعه جدیدی از چراغ های فرود بود. برنیس به مدیریت شوشون ادامه داد، اما در دهه 1970 به سرطان روده بزرگ مبتلا شد و در سال 1980 درگذشت، بنابراین کنترل دهکده ای را که پدربزرگش بزرگ کرده بود به دست گرفت. در سال 1985، او با رابرت هاینز، که یک شرکت محلی پروپان را اداره می کند و با مدیرش، شوشون، کار می کرد، ازدواج کرد.

در سال های اولیه، احزاب مختلف پیشنهاد دادند که شوشون را از دست سورلز خارج کنند. دولت فدرال با او تماس گرفته است تا یک مرکز زباله هسته ای راه اندازی کند. او با چنین طرح‌هایی مخالفت کرد و چشم‌انداز جدیدی برای شهر به‌عنوان مرکز گردشگری آگاه از محیط زیست ایجاد کرد. تالاب های اطراف رودخانه آمارگوس تقریباً نابود شدند. سورلی شروع به بازسازی آنها کرد و مسیرهای طبیعی ایجاد کرد. او به من گفت: "فلسفه من این است که اگر اکوسیستم سالم نباشد، پس مردم نمی توانند سالم باشند." «نمی‌دانستم که این باعث می‌شود بیشتر از زندگی‌ام را با توله‌سگ و سگ‌ها بگذرانم. اما از کل سفر لذت بردم."

موجوداتی که می‌توانند در بیابان زنده بمانند، روح‌های انعطاف‌پذیری هستند، اما تخریب عظیم انسانی چندین گونه را به مرز انقراض کشانده و گونه‌های دیگر را کاملاً از بین برده است. Pupfish - ماهی های کوچک و جنتلمن مانند که استخرها و نهرها را در نقاط مختلف رودخانه Amargosa اشغال می کند - زمانی تصور می شد که در شوشون منقرض شده اند، اما در سال 1986 دوباره در یک ناودان در کنار پارک RV کشف شدند. سورلز به نیروهای دپارتمان ماهی و حیات وحش کالیفرنیا و تیم‌هایی از زیست‌شناسان پیوسته است تا زیستگاهی را ارتقا دهد که جمعیت را افزایش دهد. در حال حاضر هزاران توله سگ در شبکه ای از دریاچه های مصنوعی وجود دارند که با سه بوته مربع کاشته شده اند و ظاهری ابدی قانع کننده می دهند.

معرفی مجدد Amargosa تلاش پیچیده تری است. ولزها موجودات مینیاتوری جذابی با سرهای بزرگ، چشمان مهره‌دار و بدنی چمباتمه زده هستند. تصور می شد که زیرگونه Amargosa منقرض شده است تا اینکه در اواخر دهه 1970 در Tekopa در جنوب شرقی شوشون دوباره کشف شد. در سال 2012، سورلز شروع به صحبت با جانت فولی، استاد بوم شناسی در دانشکده دامپزشکی دیویس دانشگاه کالیفرنیا در مورد ایجاد یک زیستگاه فرار در شوشون کرد. دیویس در آزمایشگاه خود حشرات پرورش داد و می خواست ببیند آیا آنها می توانند در خارج از Tekop زنده بمانند، جایی که کمتر از پانصد نفر در تالاب حدود یک مایل مربع زندگی می کنند.