«ضعف یعنی زمان» نوشته کریستین ویمن

شنای آرام تمام صبح

در بدبختی یک نویسنده مرده

فقر به عنوان یک وصیت ژنتیکی، تنهایی قطبی.

قطع نهایی، متعصبانه و متقابل ذهن و ماده.

و سکوت های طولانی، بیانات دیرهنگام خدا و صدا

به عنوان گلیف در سرزمین مادری قرار می گیرند،

دوران کودکی. تمام صبح، انگار به من دست نزده باشد،

چون در واقع بیشتر اینطور نیست

یک دختر مرده، دیگری دیوانه جک،

پیش نویس ها و یادداشت های روزانه مانند سقوط هواپیما در اقیانوس پراکنده شده اند.

و تکه هایی چون میوه و تبعید به عنوان حق تولد،

و در حالی که خورشید یک شب مانند خودکشی خونریزی می کند،

خودکشی کردن. ورزش من تمام صبح

تا آن عضلات را به اندازه کافی قوی نگه دارید تا آنها را تشخیص دهید

ضعف یعنی زمان،

جوری بالا رفتن که انگار راهی هست

خشک شود که انگار خشک است،

نگاه کردن به پشت بدنه آبی که مانند هر آبی،

هیچ اثری باقی نمی گذارد