عدم آزادی در کره جنوبی مورد استقبال قرار می گیرد

هنگامی که من و مادرم در ماه نوامبر به فرودگاه اینچئون رسیدیم، پس از بیست ساعت ناخوشایند با ماسک های K94، از خالی بودن آن شوکه شدم. به نظر می‌رسید که تعداد کارگرانی که ماسک‌های صورت و لباس‌های سفید تایلندی دارند بیشتر از مسافران است. یک مرد جوان مودب از سپاه ملی بهداشت کره جنوبی مجموعه اسناد ما را بررسی کرد، دمای بدن ما را اندازه گرفت و شرایط قرنطینه ده روزه آینده ما را توضیح داد. یک اتوبوس پلکسی مجهز به پلکسی گلاس و روکش های پلاستیکی صندلی ما را مستقیماً با هزینه ای اندک به آپارتمان اجاره ای خود در پیونگ یانگ، حدود یک ساعت در جنوب سئول، برد. مامان گفت: عجب خونه به خونه. واکنش این بیماری همه گیر نشان داده است که این کشور از زمان مهاجرت به ایالات متحده در دهه 1970 چقدر تغییر کرده است. او به من گفت: "وقتی که من را ترک کردم، کره را فقط به عنوان یک مکان دشوار می دانستم." "اکنون من با کره جدید آشنا می شوم."

اجاره قرنطینه ما یک خوابگاه ارزان قیمت بود - یک آپارتمان کاملاً جدید در یک ساختمان کاملاً جدید در یک محله کاملاً جدید. فضای زمین بسیار کم بود، اما همه چیز ابتدایی بود: یک آشپزخانه کوچک با ماشین لباسشویی زیر پیشخوان، یک حمام، یک اتاق نشیمن-ناهارخوری کوچک، و یک اتاق خواب زیر شیروانی. «صاحب به من گفت که بیرون نرو، حتی اگر از سالن پایین نروم. مادر با نگاهی حیله‌گر گفت که مقامات گاهی اوقات فیلم‌های دوربین‌های مداربسته را برای دستگیری فراری‌های قرنطینه بررسی می‌کنند. تنقلات، چای، قهوه و غذاهای فوری که از ایالات متحده آورده بودیم را از بسته بندی خارج کردیم، عمویی در سئول یک بسته برنج گذاشته بود. بنچان، تخم مرغ ، گوچوگارو، و تولید کنید.

ما بیشتر ساعات بیداری خود را روی یک میز پلاستیکی گرد (یک تقلبی شکننده از لاله سارین) که به عنوان اتاق ناهار خوری و میز کار می کرد می گذراندیم. تلفن های ما هر چند ساعت یکبار با سیگنال های اضطراری "بسیار" از مقامات محلی زنگ می زدند. شهر پیونگ تاک: 49 کووید-افراد مثبت سفرها، سفرها و گردهمایی ها را به حداقل برسانید. ماسک بزنید، دستان خود را بشویید، محل را تهویه کنید و تمام قوانین پیشگیری از بیماری را رعایت کنید. یا «شهر پیونگ تاک: امروز از ساعت 6 تا 21، اقدامات اضطراری آلودگی هوا انجام می شود. رفت و آمدها را محدود کنید، ماسک بزنید، مراقب فردی باشید. هیچ آتش سوزی ممنوعه ای وجود ندارد. محدودیت های ترافیکی آخر هفته."

هیچ عجله ای برای قرنطینه جت لگ در قرنطینه وجود نداشت، زیرا نه کسی برای دیدن و نه جایی برای رفتن وجود داشت. اما کیفیت تعطیلات مبهم بود. اتاق زیر شیروانی اتاق خواب، از یک پلکان پیچ در پیچ از بلوک های چوبی، هرگز زیر هشتاد درجه پایین نمی آمد. من و مامان متوسل شدیم تا ملحفه‌ها را به طبقه پایین بکشیم و روی دو بالش مکعبی که به عنوان مبل مدولار عمل می‌کردند، مثل تخته‌ها، با دستانمان در کنار هم بخوابیم. محیط پوچ اما ملایم بود. بعضی شب ها به او نگاه می کردم و فکر می کردم: صورت من، اما صورت من نه. بدن آینده من من نسخه قدیمی‌تری از خودم را تصور می‌کنم که آن دوران جدایی‌ناپذیری را به یاد می‌آورد.

در نظر داشتیم زودتر بیاییم، در بهار 2020. اما با گسترش ویروس در سراسر جهان، مامان و بابا در تاکوما، واشنگتن، جایی که من بزرگ شدم، گیر کرده بودند، درست در جنوب اولین اپیدمی در خانه های سالمندان در ایالات متحده. ایالت، من در بروکلین بودم و با گوش گیر می خوابیدم تا آژیر آمبولانس را خاموش کنم. برادر کوچکتر من در فیلادلفیا بود، جایی که ساعت رستوران او کوتاه شد و او حذف شد. کره جنوبی تصمیم گرفته است با قوانین سختگیرانه قرنطینه، خارجی ها را دور نگه دارد. سفر، به ویژه در آن سوی اقیانوس، به نظر می‌رسید که توهین‌آمیز و حتی بی‌رحمانه باشد.

بروکلین پاسخ کره جنوبی را از طریق تلفن گزارش داد. دولت مرکزی تولید ماسک ها را که داروسازان محله و مقامات دولتی با هزینه کم توزیع می کردند، کنترل می کرد. تست رایگان و فراوان بود. از تلفن های همراه برای نظارت بر فاصله گذاری اجتماعی و ردیابی مخاطبین در زمان واقعی استفاده می شد. برخی از این تاکتیک ها از تایوان وام گرفته شده است، که مانند کره جنوبی از شیوع بیماری آموخته است. TORS در آغاز دو هزار و برنامه ریزی برای بدترین. کره بزرگ دید کووید هنوز آتشدان در کلیساها و کلوپ های شبانه. همچنین نگرانی های جدی در مورد حفظ حریم خصوصی وجود داشت: تلفن مکان های دقیق و سوابق سفر را سیگنال می داد کووید-افراد مثبت در جامعه که شناسایی آنها را آسان می کند. با این حال به کارآمدی نظام سلامت کشور غبطه خوردم.

مامان در دوران دیکتاتوری نظامی پس از جنگ برای همیشه کره را ترک کرده بود. او در نوجوانی به دبیرستان شبانه رفت تا تمام وقت کار کند و خانواده اش را تامین کند. او امتحان خدمات ملکی را گذراند و در زادگاهش سئول مشغول به کار شد، اما هیچ آینده ای برای خود در خدمات فاسد و مردسالارانه نمی دید. بنابراین وقتی یکی از اقوام دور امکان نقل مکان به ایالات متحده را مطرح کرد، دریغ نکرد. در کالیفرنیای جنوبی، او در مشاغل و دوره‌های با دستمزد کم شرکت کرد و برنامه‌های ناموفقی برای پیوستن دوباره به مادر و خواهر و برادرش انجام داد. او بعداً با پدرم که او نیز به تنهایی از کره مهاجرت کرده بود ملاقات کرد و هر دو تابعیت کره ای خود را برای تبدیل شدن به شهروندی ایالات متحده انصراف دادند. او در اواخر دهه 1970 و دوباره در سال 1985، قبل از تبدیل شدن به یک مددکار اجتماعی در ایالت واشنگتن، به سئول بازگشت تا کار کند. علاوه بر این، سفرهای خانوادگی به کره به صورت پراکنده و اغلب کوتاه است.

با این حال، ما هرگز ارتباط خود را با اقوام خود در آنجا قطع نکردیم و چندین نفر از آنها پیام های متنی هشدار دهنده ارسال کردند کووید-19 به نیویورک حمله می کند. آنها فیلمی از بیمارستان های شلوغ شهری و خانه های سالمندان شبیه سردخانه را در اخبار کره دیده بودند. خوب بودم؟ شهردار وقت سئول در یک کنفرانس خبری گفت: «این لحظه به ما آموخت که غرب که ما آن را بسیار تحسین می کنیم، آنقدر که فکر می کردیم منطقی و معقول نیست. «روزی ششصد و سی نفر در نیویورک می میرند. دو نفر در تمام سئول جان باختند. شهردار اضافه کرد که هزینه های پزشکی در ایالات متحده "غیرقابل تصور" بالا است. می توانم بگویم که پدر و مادرم این گرافیک را در ذهن مهاجران تجدید نظر کردند. که در ایکسبه مرور زمان از محل تولد تا طرف خوانده بر . سلامت، ثبات و رفاه عمومی است. خطوط کشیده شده آنها به سرعت و به سمت پایین خم شد. آیا آنها انتخاب درستی کردند؟

در سال 2020، خانواده بزرگ ما از چیزی که به نظر می رسید بدترین بیماری همه گیر بود جان سالم به در بردند - والدینم و من هر دو منتظر فرصت دیگری برای سفر به کره بودیم. تابستان 2021 ما را امیدوار کرد. پس از اینکه نرخ واکسیناسیون در کره در ماه اکتبر به 70 درصد رسید، دولت از مردم خواست تا هنجار جدیدی را اتخاذ کنند. شعار او "تاج" (به زبان کره ای ترجمه شده) حاکی از سطح پایه ای از انتقال و ایمنی احتمالی گله است. اگر من و پدر و مادرم در اواخر پاییز به سفر می رفتیم (برادرم نمی توانست به ما ملحق شود زیرا به رستورانش برگشته بود)، باز هم باید در هنگام ورود قرنطینه می شدیم، اما ده روز دیگر، کمتر از چهارده.

پدرم تصمیم گرفت در ایالت واشنگتن بماند، زیرا فکر یک بازداشت طولانی مدت را پس زده بود. من و مامان چمدان هایمان را بستیم. ما سه ماه می مانیم - حداکثر برای شهروندان آمریکایی بدون ویزا. من روی یک کتاب کار می‌کردم و مادرم برای ویزای اقامت طولانی‌مدت درخواست می‌کرد، حقی که به کره‌ای‌های قومی خارج از کشور اعطا می‌شود. قبل از رفتن، یک فونت بسیار کوچک خواندیم: علاوه بر پاسپورت، به کارت واکسن منفی خود نیز نیاز خواهیم داشت. کووید نتایج آزمایش PCR کمتر از سه روز قبل از پرواز ما، گواهی تولد، مدارک شهروندی و فرم های ثبت خانواده نشان می دهد که مادرم هنوز خواهر و برادری در کره دارد. خارجی هایی که پیوند خونی نزدیکی نداشتند مجبور بودند روزانه حدود صد دلار در هتل های دولتی اقامت کنند. ما هم خارجی بودیم، اما باقی‌مانده‌ی تبار کره‌ای‌مان این امتیاز را به ما داد که هزینه کمتری بپردازیم و در اجاره‌ای که انتخاب می‌کنیم بمانیم.

از آپارتمان کوچک خود در طبقه هفتم، پیونگ تاک را که به سرعت در حال رشد بود تماشا کردیم. پنجره های ما دو محل ساخت و ساز را قاب می کرد: یک مرکز خرید استوانه ای در سمت چپ. در سمت راست، یک مجتمع مسکونی که کل یک بلوک شهر را اشغال کرده بود. درست جلوتر، یک ساختمان اداری برای اولین مستأجر خود، اتاق بازرگانی پیونگ یاک آماده می شد. مقابله با این نمادهای سرمایه مناسب به نظر می رسید: پیونگ تاک به سرعت توسط کارخانه های سامسونگ و ال جی و گارنیسون هامفریس ارتش ایالات متحده، مقر جدید نیروهای ایالات متحده در کره، بازسازی شد. هامفریس میزبان حدود چهل هزار پرسنل نظامی ایالات متحده، پیمانکاران و خانواده های آنها است. در شمال پیونگ تاک، دومین مرکز ایالات متحده، پایگاه نیروی هوایی اوسان، قرار دارد. از زمان شروع همه گیری، بسیاری از کره ای ها از آزادی رنجیده اند کووید پروتکل های موجود در این پایگاه ها و ترس از سربازان آمریکایی به عنوان ناقل ویروس. تا اوایل ژانویه، نیروهای آمریکایی در کره بیش از 3000 مورد مثبت را گزارش خواهند کرد که نرخی "بسیار بالاتر از حد مطلوب" است و "فعالیت های خارج از سایت" را محدود می کند.