قلم مو با تاریکی توماس مان

در سال 1950، یک منتقد کوتاه در این مجله مقاله کوتاهی درباره The Thomas Mann Reader، گلچینی برگرفته از نثر گسترده نویسنده آلمانی انجام داد: «تصور کلی که این بنای سیصد هزار کلمه ای ایجاد می کند این است که مان نویسنده است، اما شاید. نه همه که عمده. " آ اهل نیویورک یکی از مشترکین لس آنجلس ساکن در 1550 San Remo Drive، Pacific Palisades، آزرده خاطر شد. توماس مان به یکی از دوستانش نوشت: "بله، ممکن است من "نویسنده اصلی" باشم، اما نه چندان عالی." خالق تونیو کروگر و مرگ در ونیز در اوج شهرت بود، اما منتقدان بسیار جوان‌تر او را بدون توجه به دوران بی‌باپ و بمب، او را به عنوان یک یادگار بورژوایی رد کردند. مفسر دیگری، مان را یکی از آن «یکپارچه‌های ادبی» می‌دانست که از زمان خود گذشته است.

در آلمان این حکم اجرا نمی شود. در حوالی سال 1950، مان یک شخصیت تفرقه‌انگیز در سرزمین مادری خود بود و به دلیل اعتقادش به اینکه نازیسم ریشه‌های عمیقی در روان ملی دارد، به طور گسترده مورد انتقاد قرار گرفت. پس از رفتن به تبعید در سال 1933، او از بازگشت امتناع کرد و در سال 1955 در سوئیس درگذشت. مهمتر از آن، داستان های او در هر نسل جدید خوانندگانی پیدا می کند. انباشت ادبیات آلمانی زبان درباره او و خانواده اش بسیار زیاد است و به اندازه کندی نزدیک می شود. هر مقاومتی که مان الهام می‌گیرد - برتولت برشت ایراد استاندارد را بیان کرد و آن را "یقه نشاسته‌ای" نامید - تسلط او در شطرنج با نثر آلمانی قابل انکار نیست و نمی‌توان هیچ نجابت تاریخی را از او گرفت. بدون اشاره به توماس مان نمی توان به طور جدی درباره سرنوشت آلمان در قرن بیستم صحبت کرد.

اما در آمریکا می توان بدون کار با مان در زمینه هنرهای لیبرال تحصیل کرد. خوانندگان عمومی بدون توجه به اهریمنی موسیقایی دکتر فاوست یا اسطوره شناسی کتاب مقدس جوزف و برادرانش، به طور قابل درک در غوطه ور شدن خود در زوال هانسیایی بودنبروک ها یا آسایشگاه های کوه جادو تردید دارند. در دهه‌های 1980 و 1990، زمانی که انتشار خاطرات مان گسترش تمایلات او را برای همجنس نشان داد، علاقه افزایش یافت. چهار بیوگرافی ظاهر شد و ناپف ترجمه های جدید و شگفت انگیزی از رمان های اصلی جان ای. وودز منتشر کرد. سپس هاله حماقت شرافتمندانه به جای خود بازگشت. دو کتاب اخیر - رمان جادوگر (اسکریبنر) اثر کولم توبین، یک فانتزی جذاب اما بدون چالش از زندگی مان. و بعید است که تجدید چاپ مشکل‌ساز مانیفست محافظه‌کار مان توسط نشریه نیویورک ریویو بوکز، بازتاب‌هایی در مورد یک مرد غیرسیاسی، اجماع را به هم بزند.

از آنجایی که من از هجده سالگی تقریباً به طور ناسالم وسواس ناسالمی برای نوشتن Mann دارم، ممکن است آمادگی خوبی برای جلب نظر شکاکان نداشته باشم، اما می دانم چرا سال به سال به آن بازمی گردم. مان اول از همه، راوی فوق العاده با استعدادی است که در چرخش آهسته و چرخاندن سریع پیچ مهارت دارد. او یک مرد حیله گر جدی است که هرگز در مورد هیچ چیز کاملا جدی نیست، به خصوص شخصیت بزرگ گوته خود. در دل هزارتوی او صحنه هایی از هرج و مرج عاطفی، قسمت هایی از هذیان فلسفی، نکاتی از سردی غیرانسانی وجود دارد. سیاست های او از طیف قرن بیستم عبور می کند و از راست به چپ کمانه می کند. تمایلات جنسی او یک راز نمایشگاهی است. هم در زندگی و هم در کار، تضادهای آن مانند لایه‌هایی در سنگی دگرگون به هم فشرده می‌شوند. پیر نشدن در طبیعت یکپارچه هاست.

جادوگر لقبی بود که فرزندانش به مان داده بودند و نشان دهنده فاصله ای است که او حتی با نزدیکترین افراد به خود داشت. رمان تویبین با این عنوان ادامه داستان متالورژیک قبلی او، استاد (2004) است که وارد دنیای سایه هنری جیمز می شود. Tóibín، با سبکی به اندازه سبک Mann، بسیار تزئین شده است و گرما را به چهره ظاهراً خنک می بخشد. مرد توبین گیج شده است، با خودش مشغول است، نه یک فرد تنهای ناخوشایند، اینجا و آنجا توسط شخصیت های قوی اطرافش جذب می شود، که قدرتمندترین آنها همسرش کاتیا پرینگشیم مان است که از نوادگان یک خانواده ثروتمند و فرهنگی یهودی است.

در نگاه اول، تلاش Tóibín زائد به نظر می رسد، زیرا در حال حاضر تعدادی رمان بزرگ درباره توماس مان وجود دارد، و آنها از مزیت توماس مان برخوردارند. تعداد کمی از نویسندگان داستان‌های تخیلی به این شکل بی‌امان تجربیات خود را در آثار خود گنجانده‌اند. هانو بودنبروک، پسر مغرور و مجروح که فانتزی های واگنر را بر روی پیانو بداهه می گوید. تونیو کروگر، نویسنده جوان مفتخر و مجروح که جان خود را برای هنرش فدا می کند. شاهزاده کلاوس هاینریش، قهرمان اعلیحضرت سلطنتی که به شدت وظایف خود را انجام می دهد. گوستاو فون اشنباخ، سلبریتی ادبی پنهانی که در کودکی در ساحلی در ونیز عقل خود را از دست می دهد. Mut-em-enet، همسر پوتیفار، که ناامیدانه عاشق یوسف زیبای اسرائیلی می شود. مردی با اعتماد به نفس، فلیکس کرول، که مردم را فریب می دهد تا فکر کنند از او تأثیرگذارتر است. آهنگساز فاوستی، آدریان لورکوزن، که با "پرتگاهی که در آن احساسات ابراز شده توسط دیگران بدون هیچ اثری ناپدید شد" مقایسه می شود - همه آواتارهای نویسنده هستند که گاهی اوقات نامه ها و خاطرات او را کانالیزه می کنند. مان می گفت که او مطالبی را پیدا کرده است، نه اختراع آن - بازی با افعال پیدا می کنم و اختراع کردن.

گیج‌کننده‌ترین خود درامات‌سازی مان را می‌توان در رمان «لات در وایمار» در سال 1939 یافت. گوته دارای ویژگی های شیدایی، چاپلوسی و غیره است. او مردی است که از زندگی دیگران تغذیه می‌کند و کار شاگردانش را تصاحب می‌کند و با نبوغ انگلی‌اش تمام آن را خنثی می‌کند. مان همچنین قربانیان ادبی بیشماری از جمله اعضای خانواده بر جای گذاشت. یکی از آنها هنوز با ما است: نوه‌اش فریدو، که عاشق شرکت اوپوس خود بود و سپس متوجه شد که نسخه‌ای خیالی از او در «دکتر فاوست» کشته شده است.

بنابراین کاملا مناسب است که مان قربانی تاکتیک های تهاجمی خود شود. فصل‌های اولیه رمان تویبین، عشقی را که مان در جوانی‌اش در شهر لوبک در شمال آلمان تجربه کرد، بازسازی می‌کند. با آرمین مارتنز آشنا می شویم که مان با او پیاده روی های طولانی مدت داشت. توبین می‌نویسد: «او فکر می‌کرد که آیا آرمین نشانه‌ای به او نشان می‌دهد یا اجازه می‌دهد یکی از پیاده‌روی‌هایشان اجازه دهد که مکالمه از شعر و موسیقی دور شود تا بر احساساتشان نسبت به یکدیگر تمرکز کنند. به مرور زمان متوجه شد که بیشتر از آرمین به این پیاده روی ها توجه کرده است. سوال این است که این تا چه حد به گزارش موازی تونیو کروگر در سال 1903 می افزاید: "او به خوبی می دانست که دیگری فقط نیمی از وزن خود را به این پیاده روی های مشترک می دهد. . . . واقعیت این بود که تونیو عاشق هانس هانسن بود و قبلاً برای او رنج های زیادی کشیده بود. کسی که بیشتر دوست دارد مطیع است و باید رنج بکشد - روح چهارده ساله او قبلاً این درس دشوار و ساده را از زندگی دریافت کرده است.

توبین به طور انحصاری به سوابق بیوگرافی پایبند نیست و قاطع ترین مداخله او در زمینه جنسی است. به احتمال زیاد، مان هرگز کاری شبیه به آنچه که حساسیت های مدرن به عنوان رابطه جنسی همجنس گرا شناخته می شود، انجام نداده است. خاطرات او در مورد مسائل واقعی قابل اعتماد است و از جزئیات شرم آور نمی ترسد. ما در مورد نعوظ، خودارضایی، نمایش های شبانه می شنویم. اما واضح است که او حتی در تصور کنش انسان علیه انسان مشکل دارد، چه رسد به شرکت در آن. وقتی در سال 1950 کتاب شهر و ستون گور ویدال را خواند، از خود پرسید: «چگونه می‌توان با آقایان بخوابد؟» مان از جادوگر، در مقابل، اجازه دارد چندین ملاقات با یک جنس داشته باشد، اگرچه جزئیات نامشخص است.

در خاطره انگیزترین سریال Tóibín، تمایلات جنسی و سیاست با پیامدهای تکان دهنده لطیفی در هم آمیخته می شوند. در بهار 1933، مان، پس از چندین ماه تبعید، برای سرنوشت خاطرات قدیمی خود که در خانه خانوادگی مونیخ رها شده بود، عذاب کشید. همانطور که او در دهه گذشته ناسیونالیسم جناح راست را کنار گذاشت، رژیم نازی او را به عنوان یک خائن تلقی کرد - راینهارد هایدریش خواستار دستگیری مان بود - و می توان از خاطرات روزانه برای تخریب شهرت او استفاده کرد. پسر من گولو آنها را با مدارک دیگری در چمدانی بسته و به سوئیس فرستاده بود. برای چند هفته چیزی تحویل داده نشد. مان در اواخر آوریل در دفتر خاطرات خود نوشت: «چیزهای وحشتناک و حتی مرگبار ممکن است اتفاق بیفتد. چند دهه بعد، مشخص شد که یک مرزبان آلمانی چمدان را متوقف کرده است، اما فقط به لایه بالای قراردادهای کتاب توجه کرده است. قراردادها به پلیس سیاسی هایدریش فرستاده شد، بررسی و پس فرستاده شد و پس از آن چمدان آزاد شد.

وقتی دفترهای خاطرات ناپدید شدند، تویبین به وضوح مان را دچار وحشت کرد. با جزئیات کامل، قهرمان داستان از یک کتابفروشی در زوریخ درباره زندگی‌نامه اسکار وایلد می‌پرسد: «اگرچه او انتظار نداشت که در نتیجه افشاگری‌ها به زندان برود، همانطور که وایلد انجام داد، اما می‌داند که زندگی وایلد منحل شده است، همانطور که او بود. علاقه ای به انتقال از یک نویسنده مشهور به یک شخصیت عمومی بدنام ندارم."