مادلین تین در مورد تنهایی مهاجران

داستان شما، "Lu, Reshaping" حول قهرمانی است که از هنگ کنگ به کانادا مهاجرت کرده و اکنون در زندگی حرفه ای خود از نژادپرستی پرهیز می کند. چه چیزی شما را به نوشتن این داستان ترغیب کرد؟

وقتی در ونکوور بزرگ شدم، جامعه مهاجران اطراف من بسیار کارآفرین بودند - آنها غذاخوری ها و رستوران های خانگی، مغازه های کوچک، شرکت های واردات و صادرات و غیره را اداره می کردند. اما مادرم چندین دهه در این صنعت کار کرد، ابتدا به عنوان دستیار کارمندان در دفاتر شرکت ها و بعداً در سمت های مدیریتی. او در سن پنجاه و هشت سالگی در حالی که من بیست ساله بودم درگذشت. اگرچه «لو، تغییر شکل دادن» برای او نیست، اما داستان راهی برای من بود تا به تنهایی یک مهاجر فکر کنم، زنی که سعی می کند با شغلی که توانایی های خود را برای آن ثابت کرده است، از خانواده خود حمایت کند. هرگز فراتر از یک نقطه خاص افزایش نمی یابد.

داستان در حدود سی سال پیش اتفاق می افتد. چرا این بازه زمانی را انتخاب کردید؟

چیز خنده‌داری است، اما من به نوشتن در مورد نسل بالای سرم ادامه می‌دهم. فکر می کنم به من کمک می کند زمان و محدودیت های خودم را ببینم. لو یک سلف است. هیچ مدل ساده ای برای زندگی او وجود ندارد - او وارد یک کشور جدید، یک زبان جدید، مشاغل جدید، فمینیسم جدید، اشکال جدیدی از آزادی جنسی می شود. دهه نوزده و هشتاد است، تماس‌های تلفنی و پروازها بسیار گران است و خواهران لو در سراسر جهان پراکنده هستند. برای زنده ماندن، او باید پوست ضخیم و چابکی عاطفی داشته باشد. نسل اول مهاجران به فداکاری ها و سختی هایشان معروف هستند، اما فکر می کنم ما فرزندانشان هم آنها را وحشی می دانیم. میزان مبارزه، سازگاری و لجاجت خالصی که پدر و مادرم به من نشان دادند، با وجود غم های فراوان، چیزی بود که باید دیده می شد.

لو نمی تواند آنچه را که در دفتر می گذرد یا اینکه چگونه در آنجا درک می شود کنترل کند. در پاسخ، آیا او کنترل زندگی عاطفی و جنسی خود را به روشی که انجام می دهد به دست می گیرد؟

من احساس می کنم این در طبیعت اوست. لو به خواسته های خودش احترام می گذارد. عملگرایانه نیز هست. او بامزه است. این ترکیبی نادر از اشتیاق و واقع گرایی است. به نظر می رسد او خیلی زود - و با وضوح بسیار - می بیند که باید قاضی عالی ارزش و اخلاق خودش باشد، زیرا این زندگی اوست و نه کس دیگری. من فکر می کنم این نوع وضوح بسیار غیر معمول است.

لو از لذت جنسی و مادی قدردانی می کند. آیا این بخشی طبیعی از شخصیت اوست یا شورشی علیه کلیشه یک مهاجر آسیایی فداکار و مطیع؟ یا هر دو؟

تقریباً می‌توانم ببینم که او لباس‌های شسته شده را با عجله دیوانه‌وار تا می‌کند، به ما نگاه می‌کند و می‌گوید: «باید؟ "باید" چیست؟ "او به شدت بی معنی است! من فکر می کنم که لذت لذت جنسی بخشی از طبیعت اوست و او نمی خواهد وقت خود را با انکار آن تلف کند. در حین نوشتن داستان، گاهی اوقات فکر می کردم که آیا او به دنبال آن است یا خیر. نوعی وابستگی که با سخت وو وو قبل از مرگ پیدا می کند اکستازی به عنوان یک نوع لوازم جانبی انتقالی - کاملاً در خانه بودن در حواس خود، با لمس شخص دیگری به آنجا برده می شود.

او در ابتدا متعجب می‌شود که متوجه می‌شود همکارانش او را مطیع و «طبیعاً مطیع» می‌دانند - در تضاد کامل با نگاهی که او به خودش دارد. فرافکنی آنها روی آن آنقدر قوی است که در واقع نمی توانند لو را خارج از آن کادر ببینند. وقتی او به لو بودنش ادامه می دهد، آن را عمیقاً گیج کننده می دانند.

لو به طور شگفت‌آوری از دیدگاه‌های جانبدارانه همکارانش نسبت به او آشفته به نظر نمی‌رسد - او در دیدگاه خودش نسبت به خودش احساس راحتی می‌کند. یا او نیست؟ چه چیزی باعث حملات هراس ناتوان کننده او می شود؟

نمی دانم که آیا این وحشت ناشی از درک محدودیت های جایگاه او در شرکت و در این دنیای خاص است؟ فکر می‌کنم در یک جعبه است، اما سال‌هاست که او به خودش می‌گوید اگر مجوزهای خاصی را دریافت کند، شرکت هیچ انتخابی وجود نخواهد داشت اما برای بلند کردنش فکر می‌کنم وقتی متوجه می‌شود که اینطور نیست، او عمیقاً سرگردان است. مدت زیادی طول می کشد تا عصبانی شود و حتی در آن زمان نیز خشم به طور کامل شکل نگرفته است. شاید هراس احساس از دست دادن همراه با درماندگی و ناامیدی است که او نمی تواند تجربه کند.

نوشتن در مورد نژادپرستی بدون اتخاذ موضعی محکوم کننده دشوار است. وقتی میراندا، شیلا و دیگران را خلق کردید، چگونه به این موضوع برخورد کردید؟

من فکر می کنم نزدیکی و صمیمیت محل کار، محیطی ناسازگار برای میراندا، شیلا، آنتوانت و گروه ایجاد می کند. آنها مانند لو، زنانی هستند که از طریق مدیریت میانی بالا می‌روند، ریسک می‌کنند، سعی می‌کنند بفهمند که چگونه تعلق داشته باشند. جوک، رفاقت، شکستن تابوها، روابط جنسی، معاشقه، شوخی، علاقه به قدرت - چیزهایی که لو به عنوان جسارت و کینه در هم آمیخته تعریف می کند - فضای این دفتر خاص را شکل می دهد. میراندا، آنتوانت و دیگران به خود اجازه می دهند با این چیزها شکل بگیرند. این راه آنها برای تعلق و در مرکز قرار گرفتن است.

جای تعجب نیست که لو یک خارجی است یا هم تهدیدکننده (یعنی بیگانه) و هم غیرتهدیدکننده (یعنی تابع) به نظر می رسد. باید زنان زیادی مانند لو در محل کار وجود داشته باشند، که به سختی قابل توجه هستند، اما توجه زیادی دارند.

شرم و تعلق دو انگیزه در تاریخ است. بازی آنها را در زندگی لو چگونه می بینید؟

بله، آنها قلب این داستان هستند. جهان همچنان به تغییر قضاوت خود در مورد او ادامه می دهد و او این را می داند. آردوس به او می‌گوید: «زندگی نمی‌خواهد ما بدهی شرمساری را بپردازیم.» فکر می‌کنم این فکر در طول زندگی او تکرار می‌شود: شرم من کی یا چه می‌خواهد؟ چه کسی یا چه چیزی برای ادامه زندگی من به شرم من نیاز دارد؟

اشاره کردید که سال ها روی این داستان کار می کنید. چرا اینقدر طول کشید؟

فکر می کردم به این دلیل بود که لو خیلی محتاط بود - سال ها بود که توضیح نمی داد، و من فقط باید صبر می کردم. حالا فکر می‌کنم دوست داشتم این داستان را تکرار کنم، از شرکت او، شوخی‌هایش، کمیاب بودنش خوشم آمد. فکر نمی کنم بخواهم او را به دنیایی بفرستم که در آنجا محاکمه شود. اما او با آن خوب است. و فکر می کنم به همین دلیل است که احساس می کنم جمله آخر داستان را نوشته ام و خوب است که آن را رها کنم.