مسیرهای محو شکارچیان محلی قطب شمال

ترک تفنگ، خرخر خرس قطبی، خار نهنگ قاتل، برخورد استخوان در استخوان عاج ناروال. طناب‌ها می‌شکنند، قایق‌ها می‌شکنند، انگشت‌ها در معرض باد قرار می‌گیرند و یخبندان به سرعت وارد می‌شود. چشم ها و گوش ها با صداهای زنده ماندن هماهنگ می شوند - صدای جیر سورتمه ها، آب شدن یخچال ها، ناله یخ دریا و کوبیدن پنجه ها در برف. حرکت آهسته روی یخ نازک یعنی اجازه دادن به وزن سورتمه در آب سقوط کند. سقوط به معنای خطر مرگ است، نه تنها در اثر هیپوترمی، بلکه به دلیل قدرت خرد کردن صفحات یخی که به آرامی حرکت می کنند اما می توانند میلیون ها تن وزن داشته باشند.

اکسلسون در مورد شمالی ترین شکارچیان محلی می نویسد: "اینها افرادی هستند که بسیار فراتر از آن چیزی که ما ممکن است دنیای مسکونی بدانیم زندگی می کنند." دنیای آنها در حال از بین رفتن است. به دوستانی که در افسردگی، خشونت و زمان گم شده اند. سگ هایی که در نبرد با خرس های قطبی گم شده اند. یخ از دست رفته از گرم شدن آب؛ روشی از زندگی که به دلیل فناوری، جهانی گرایی و اثرات مصرف کربن دور از روستاهای کوچک قطب شمال به طور فزاینده ای از دست می رود. ده سال پیش، به گفته اکسلسون، حدود سی هزار سگ سورتمه در گرینلند وجود داشت. اکنون فقط دوازده هزار وجود دارد. او نوشت: «با مرگ داستان‌نویسان گرینلند، اکنون این خطر وجود دارد که بخش اعظم این داستان در تاریکی زمان بلعیده شود.