میلیون ها تن انتشار کربن که به طور رسمی وجود ندارد

در کنفرانس اخیر سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا در گلاسکو (پلیس26)، یک مشکل غالب، مانند کنفرانس‌های قبلی، این بود که دولت‌ها و کسب‌وکارها انتشار گازهای گلخانه‌ای را در نظر نمی‌گیرند. با این حال، صحبت نسبتا کمی در مورد درب زیست توده وجود داشت. اگر هیچ چیز دیگری نباشد، در گلاسکو به نظر می رسد اتحادیه اروپا در حال دو برابر شدن زیست توده است. فرانس تیمرمنس، معاون اجرایی کمیسیون اروپا برای پیمان سبز اروپا، به خبرنگاران گفت: «برای اینکه کاملاً صادق باشیم، اگر بخواهیم از وابستگی خود به سوخت‌های فسیلی خلاص شویم، زیست توده باید بخشی از ترکیب انرژی ما باشد. در همین حال، جو زمین همچنان مقادیر زیادی کربن را جذب می کند که به طور رسمی وجود ندارد.

یک تور گروهی از نیروگاه دراکس، که در سال 2019 انجام دادم، در مرکز بازدیدکنندگان با کف‌های براق، سقف‌های بلند، عکس‌های سیاه و سفید از معادن زغال‌سنگ گذشته و یک مدل توربین قرن نوزدهمی آغاز شد. شبیه یک کلاس درس علوم در یک مدرسه دولتی در شهری با پایه مالیاتی قوی بود. دیوارها با عناوین مثبت پوشانده شد: "دراکس اروپا را به سمت انرژی سبز هدایت می کند"، "نیروگاه به آینده ای زیست محیطی نگاه می کند". از حدود 15 نفری که به تور گروهی پیوستند، چهار نفر پسر زیر ده سال بودند. دو برادر حدوداً هفت و نه ساله، با مقنعه و گوش های بزرگ، کلاه ایمنی و جلیقه های محافظ خود را با هیجان خجالتی از راهنماها دریافت کردند. یک بچه کوچک، شاید در مهدکودک، با لباس ورزشی جذاب - جیسون استاتهام - به پای مادرش چسبیده بود.

یکی از راهنماها - سفید، قد بلند، طاس، در اواسط پنجاه سالگی، عینک بدون لبه، شوخ طبعی پدر - با برداشتن یک شیشه کوچک شفاف گلوله های چوب توجه همه را به خود جلب کرد. او پرسید: "در مورد زیست توده چه می توانید به من بگویید؟" سکوت "گروه بسیار آرام امروز." بزرگترها مشتاقانه لبخند زدند. بچه ها انعکاس خود را روی زمین بررسی کردند.

بالاخره یکی از برادران لاستیک گفت: طبیعی است؟

راهنما راضی بود. "درست است!" او فریاد زد. در حالی که پسر با خوشحالی خجالتی و پنهانی به پایین نگاه می کرد، کوزه کوچک را تکان داد. «این بازمانده‌ای از صنعت چوب است که از ضایعات و خاک اره ساخته شده است.» راهنما لهجه موسیقی ولزی داشت و گویی با صدایش به جلو و عقب تکان می‌خورد. بطری غمگین چوب یتیم را دور اتاق داد و پرسید که آیا کسی می داند چوب از کجا آمده است؟ نه، ما آن را از انگلیس دریافت نمی کنیم. خیر از آلمان دریافت نمی کنیم. آیا می توانیم بهتر عمل کنیم؟ شاید؟ کمی بهتر است؟"

گفتم: ایالات متحده. مردم خندیدند چون مرد با لهجه آمریکایی گفته بود "USA".

راهنما دوباره گفت: درست است. ما صنعت چوب در بریتانیا نداریم، بنابراین تمام زباله هایی که آنها در آنجا در ایالات متحده و همچنین در کانادا دارند را نداریم. آنها این همه درخت زیبا دارند، برای انجام کارها و غیره، آن درختان را قطع می کنند، این کارها را انجام می دهند، مبلمان، تخته ها، می دانید، و ما فقط از تکه های چوبی استفاده می کنیم که آنها استفاده نمی کنند.

Drax گلوله های چوبی را از کارخانه های پلت که عمدتاً در ایالات متحده و کانادا واقع شده اند می سوزاند. در جنوب، چهار آسیاب متعلق به Drax و چندین کارخانه دیگر متعلق به یکی از بزرگترین تامین کنندگان Drax به نام Enviva هستند. انرژی تجدیدپذیر Pinnacle در کانادا وجود دارد که Drax امسال آن را خریداری کرد. این عملیات درختان بسیاری را قطع کرد: جنگل های کاج و چوب سخت در جنوب. و صنوبر، کاج و سرو قرمز در بریتیش کلمبیا. بخشی از این فعالیت در جنگل‌های رشد اولیه است - جنگل‌هایی که قبلاً هرگز قطع نشده‌اند. گلوله های ساخته شده از این درختان از بنادر (باتون روژ، لوئیزیانا، یکی، پرنس روپرت، بریتیش کلمبیا، دیگری) به انگلستان حمل می شود، جایی که در قطارهای ساخته شده مخصوص بارگیری می شوند، به دراکس آورده می شوند و برای تحویل سوزانده می شوند. برق مورد استفاده در انگلستان

Dogwood Alliance شواهد عکاسی گسترده‌ای از درختان کامل در کارولینای شمالی و ویرجینیا دارد که روی کامیون‌هایی که به سمت کارخانه‌های گلوله‌سازی Enviva می‌رفتند، انباشته شده‌اند، که برای کار کردن به حدود پنجاه و هفت هزار جریب الوار در سال نیاز دارند. Conservation North، یک گروه اجتماعی بریتیش کلمبیا که برای حفاظت از جنگل‌های اولیه کار می‌کند، عکس‌های هوایی از هزاران هکتار از جنگل‌های بریتیش کلمبیا گرفت که دولت استان مجوز آن را به شرکت انرژی تجدیدپذیر Drax Pinnacle داده است. این جنگل ها اخیرا با صنوبر، توس و کاج کوتاه شده اند. میشل کانولی، مدیر حفاظت از شمال، گفت: «این جنگل‌ها به پیناکل رفتند و سپس به نیروگاه دراکس رفتند تا سوزانده شوند.

این شواهد با مطالب تبلیغاتی رسمی Drax در تضاد است. طبق یک تور مجازی که توسط Drax تهیه شده است، چوبی که برای زیست توده می سوزد "از تکه های کوچک خاک اره ساخته شده است" که "زمانی ساخته می شود که تنه درخت به قطعات بزرگ مورد نیاز برای ساخت و ساز و مبلمان بریده شود". دقایقی بعد در همان ویدیو، درختان کامل را می بینید که در یک دستگاه پوست کندن بارگذاری می شوند، در حالی که راوی در مورد "نازک شدن جنگل ها با منابع پایدار و چوب با کیفیت پایین" صحبت می کند.

وقتی برای اولین بار از سلینا ویلیامز، سخنگوی Drax در مورد این شواهد واضح پرسیدم، او از من خواست که از کلمه "logging" استفاده کنم. ویلیامز بارها گفته است: «پیناکل یک شرکت چوب بری نیست. وقتی "قطع کردن" را به "قطع درختان" تبدیل کردم، او این عبارت را با لحنی تمسخر آمیز تکرار کرد: "قطع درختان؟" منظور شما از قطع درختان چیست؟» در نهایت، او گفت: «کانادا یکی از منظم ترین صنایع جنگلی در جهان را دارد و قوانینی دارد که هرس سالانه خاصی را برای به حداقل رساندن خطر آفات، بیماری ها و آتش سوزی ها الزامی می کند.

مبارزه حفاظت از شمال کمتر با درکس یا پیناکل است تا با دولت بریتیش کلمبیا، که به گفته کانلی، "نمی‌داند که جنگل‌های اولیه وجود دارند و برای زیستگاه‌های حیات وحش و به عنوان غرق‌کننده کربن مهم هستند." در اینجا خلأ دیگری وجود دارد: طبق تعاریف بین‌المللی، اگر دولتی یا یک نهاد خصوصی یک جنگل را قطع کند اما زمین را توسعه ندهد، رسماً متعهد به جنگل‌زدایی نشده است. کانلی گفت: "هیچ قانونی علیه تخریب اولیه جنگل ها در بریتیش کلمبیا و کانادا وجود ندارد." جنگل های کانادا یکی از بزرگترین مخازن کربن در جهان بودند، اما حدود ده سال پیش، به دلیل ترکیبی از قطع درختان و بلایای طبیعی مانند آتش سوزی و خشکسالی، شروع به انتشار کربن بیشتر از جذب کردند. (طبق گفته لوئیس، سخنگوی Drax، "چهل و سه درصد از مواد مورد استفاده برای ساخت همه گلوله های ما از ضایعات کارخانه چوب بری می آید") و "این نسبت در کانادا بسیار بیشتر است، جایی که عملیات ما حدود هشتاد درصد ضایعات کارخانه چوب بری را استفاده می کند. ". ")

در طول تور Drax، به نظر می رسد که پیام استفاده خوب از ضایعات صنعت نجاری طنین انداز شده است. جیسون استاتهام، مادر مینی، در حالی که به یکی از برج‌های خنک‌کننده عظیم نگاه می‌کرد، می‌گوید: «خیلی خوب است که آن‌ها برنامه‌ای برای این همه چوب باقی‌مانده ارائه کردند.

راهنما گفت: قطعاً همینطور است. "بنابراین، ده توپ فولادی در هر یک از این آسیاب های گرد و غبار قرار دارد که بعداً از آنها بازدید خواهیم کرد، و کاری که آنها انجام می دهند این است که این گلوله ها را به خاک گلوله تبدیل می کنند، و سوخت می افتد، می سوزد، خاکستر می ریزد. بالا پایین، همه خوشحال هستند؟ سوالی دارید، اکثراً راضی هستید؟ همه خیلی خوشحالن؟"

بعداً همان روز متوجه شدم مادر پسرهای کلاهدار از آنها می پرسد که چه چیزی یاد گرفته اند. او پرسید: "چرا درختان می سوزند؟"

"چون هیچ کس دیگری آن را نمی خواهد؟" یکی پاسخ داد

او در حالی که پر از نور بود گفت: "درست است."

گروه تور سوار بر یک ون حمل و نقل برای گشت و گذار در مجموعه درکس شدند. درکس در وسط حومه شهر انگلیسی است، اما وقتی از دروازه ها وارد می شوید، احساس می کنید تنها چیزی که در اطراف درکس وجود دارد، درکس بیشتر است. چندین ساختمان اداری بتنی سبک وزن وجود دارد که توسط راهروهایی به هم متصل شده اند. در غیر این صورت، ساختمان‌ها کاملاً صنعتی هستند، دیگ‌ها، سمپاش‌ها و کوره‌ها را در خود جای داده‌اند، که توسط آن دو مجموعه از شش برج خنک‌کننده و سالن‌های توربین احاطه شده‌اند، با یک دودکش جایی در وسط آن. از یک فضای باز از بوته ها گذر کردیم - حدود چهل و هفت جریب - و در مقابل انبوهی از زغال سنگ ایستادیم. راهنما گفت: اینجا همه زغال سنگ بود. هنوز زغال سنگ زیاد بود.

به یک کلبه فلزی بزرگ و روباز رسیدیم، جایی که خطوط راه‌آهن از طرف دیگر به داخل و خارج می‌شد. در اینجا قطارهایی با شعار «توانایی فردا» گلوله‌هایی را از بنادر انگلیس حمل می‌کنند. روزی هفده قطار با بیست و هشت واگن هر روز بیست هزار تن گندله وارد این سوله می کند.

دراکس، مانند خود انگلستان، رابطه ای دوسوگرا با زغال سنگ دارد. کار در یک معدن زغال سنگ به این معنی بود که شما برای دریافت حقوق در یک گودال یا از ریه های خود خفگی می کنید، اما این یک زندگی پایدار بود. در اوج خود، در دهه 1920، صنعت زغال سنگ بریتانیا بیش از یک میلیون نفر را استخدام کرد. تا سال 1990 تعداد آنها به پنجاه هزار رسید. تا سال 2016 فقط هزار. در طول اعتصابات معدنچیان 1984-1985، مارگارت تاچر اتحادیه ها را دشمن خود کرد، اما واردات زغال سنگ برای انگلستان بسیار ارزان تر از استخراج آن بود. با فروپاشی صنعت زغال سنگ، کار در انگلستان عمدتاً شهری و حرفه ای یا خدمات محور شد. شهرهایی که زمانی مردم برای حفظ زیرساخت های کشور دست به کارهای یدی می زدند، تبدیل به خوابگاه و بیکار شده اند. آخرین معدن زغال سنگ زیرزمینی در مقیاس بزرگ در بریتانیا - Kellingley، همچنین واقع در شمال یورکشایر، در حدود دوازده مایلی از Drax - در سال 2015 بسته شد. امروز حدود هفتصد کار در Drax.

بسیاری از مردمی که در درکس و اطراف آن زندگی می کنند، شغلی قوی در دولت یا در یک مدرسه بزرگ کلاس ششم به نام کالج سلبی یا در دانشگاهی در نزدیکی یورک دارند. افراد ثروتمندتر به یورک یا حتی لندن سفر می کنند. اما بسیاری از ساکنان نیز هستند که بیکار، کم کار، قراردادی یا در مشاغل کم درآمد کار می کنند. من با استفان شاو رایت، مشاور سلبی در زوم، در مورد چشم انداز اقتصادی منطقه سلبی صحبت کردم. او زنجیره ای از پارک های تفریحی سرپوشیده را در دوازده مایلی سلبی به نام XScape توصیف کرد که خانه سینما و رستوران نیز می باشد. این در محل یک معدن زغال سنگ سابق ساخته شده است. شاو رایت گفت: «XScape مشاغل زیادی دارد، اما این مشاغل بر خلاف پول مناسبی که گود می‌پرداخت، ساعتی ده پوند پرداخت می‌کنند».