همه گیری در نیومکزیکو در حال گسترش است

در یکی از بیمارستان هایی که در آن کار می کنم، در روستایی نیومکزیکو، کووید-19 بیمار اغلب جوان هستند. بسیاری از آنها به شدت بیمار هستند و بیشتر آنها واکسینه نشده اند. اخیراً به اتاقی رفتم تا زنی سی و چند ساله پیدا کنم. (اطلاعات بیمار برای حفظ محرمانه بودن تغییر کرده است.) او واکسینه نشده بود و آزمایش هفته قبل مثبت بود. اشباع اکسیژن او فقط پنجاه درصد بود، و اشعه ایکس قفسه سینه او وحشتناک به نظر می رسید. او سرسخت و ترسیده به نظر می رسید. وقتی از او پرسیدم که چرا واکسن را تزریق نکردی، شانه هایش را بالا انداخت. پایین سالن، مردی بیست و چند ساله را دیدم که چهل بار در دقیقه نفس می‌کشید. ما همچنان منتظر جواب آزمایشات او بودیم، اما عکس رادیوگرافی قفسه سینه نیز افتضاح به نظر می رسید. وقتی از او پرسیدم که چرا واکسینه نشدی، گفت: «نمی‌دانم» و شانه‌هایش را بالا انداخت. بیرون، در سالن، تابلوی وضعیتمان را چک کردم. یک کودک ده ساله از نظر وخامت آزمایش شد کووید علائم. پانزده بیمار دیگر منتظر آزمایش بودند. در نیومکزیکو، ما احساس نمی کنیم که در حال تجربه یک موج جدید "همه گیری" هستیم - ما بیشتر در میانه یک سفر بی پایان، در دریاهای بیست فوتی، مایل ها از خشکی هستیم.

من به عنوان پزشک اورژانس در سرتاسر همه‌گیری، ابتدا در بوستون و اکنون اینجا کار کردم. مراقبت از بیماران واکسینه نشده احساسات پیچیده ای را در من برمی انگیزد. سنگین کووید-19 در حال حاضر تا حد زیادی یک بیماری قابل پیشگیری است و من اغلب احساس خشم و ناامیدی می کنم: فکر نمی کنم می توانید نگران انجام کاری به سادگی برنامه ریزی دو تزریق باشید و اکنون ممکن است بمیرید - مشکل شما چیست؟ من خطری را که هر فرد واکسینه نشده برای اطرافیانم، از جمله من و خانواده‌ام، پرستاران، خانواده‌هایشان و کارکنان بیمارستان که اتاق‌ها را با ویروس‌های لغزنده تمیز می‌کنند و خانواده‌هایشان در نظر می‌گیرد - این خطرات به‌طور سرگیجه‌آوری پیچیده هستند. کریستال های یخ در یک ابر تشکیل می شوند. به دلایل واضح سعی می کنم این افکار را برای خودم نگه دارم. چه کسی می خواهد بشنود، بعد از اینکه آنها ماشین خود را انباشته کردند و پاهای خود را شکستند، که آنها نباید سرعت می گرفتند؟ گاهی اوقات وقتی کنار تخت بیماران جوان و بدحال می ایستم که سرشان را تکان می دهند و از آنها می پرسم که آیا واکسن زده اند یا نه، تقریباً با خودم زمزمه می کنم: "واقعاً ای کاش داشتی". اما انتخابات گذشته آنها دیگر مهمترین چیز نیست. آنها مریض و ترسیده اند و مانند دیگران به کمک ما نیاز دارند. من به آنها می گویم که ما هر کاری که بتوانیم برای محافظت از آنها انجام خواهیم داد. من هرگز به آنها نمی گویم که برای برخی از بیماران، همه چیز کافی نیست.

وقتی از مردم پرسیدم که چرا از این عکس‌های فوق‌العاده ایمن و مؤثر اجتناب می‌کنند، چیزهای زیادی در مورد گیج‌کننده بودن اکوسیستم اطلاعاتی آموختم. بیماران به من گفتند که نگران عوارض جانبی مانند میوکاردیت یا لخته شدن خون هستند. (این اثرات در حال ناپدید شدن هستند.) سپس، در ماه سپتامبر، من شروع به شنیدن یک نگرانی جدید کردم: VAERS "در هنگام گوش دادن به یک برنامه رادیویی محافظه کارانه در مورد آن بیشتر شنیدم؛ شنوندگان مدام تماس می گرفتند تا در مورد آن صحبت کنند. آنها می گفتند که ده ها هزار آمریکایی پس از دریافت واکسن کرونا جان خود را از دست داده اند و این گزارش آن را ثابت می کند. بیماران من در بخش اورژانس نیز هستند. شروع کرد به گفتن آن

انگار از زنی که نمی‌شناختم ایمیلی دریافت کرده بودم که در آن پیشنهاد داده بود اطلاعاتی در مورد خطرات پنهان واکسن‌ها برایم بفرستد. او یک ارتباط را روشن کرد - فقط، او نوشت، "گزیده ای از آنچه اتفاق می افتد." من روی ویدیویی با بازی جسیکا رز، محقق مستقلی که در حال مطالعه زیست‌شناسی محاسباتی در دانشگاه Bar-Ilan در اسرائیل بود، کلیک کردم. در ویدیو رز می گوید که سیستم گزارش عوارض جانبی از واکسن ها، یا VAERS، نشان دهنده افزایش بیش از هزار درصدی گزارش افرادی است که می گویند در سال گذشته تحت تأثیر واکسن قرار گرفته اند. در یک سند جداگانه بیست و سه صفحه ای که به صورت آنلاین منتشر شده است، او و یکی از نویسندگانش ادعا می کنند VAERS داده ها نشان می دهد که حدود یکصد و پنجاه هزار نفر پس از واکسیناسیون علیه آن جان خود را از دست دادند کووید.

VAERS واقعی است: این یک پایگاه داده عمومی است که توسط CDC و FDA اداره می شود و به هر کسی اجازه می دهد تا گزارشی از عوارض جانبی بالقوه ای را ارائه دهد که معتقد است ممکن است به یک واکسن مرتبط باشد. شواهد اولیه از میوکاردیت مرتبط با واکسن ظاهر شده است VAERSو بعداً پس از بررسی دقیق تر تایید شدند. تا پایان شهریور ماه VAERS گزارش هایی مبنی بر مرگ 8164 نفر پس از واکسیناسیون دریافت کرده اند. این ممکن است زیاد به نظر برسد تا زمانی که متوجه شوید که بیش از دویست و سی میلیون نفر در ایالات متحده حداقل یک دوز دریافت کرده اند و هر روز حدود 8000 مرگ در این کشور رخ می دهد، یک مورد در هر یازده ثانیه. این دو جمعیت - واکسینه شده و مرده - ناگزیر با هم همپوشانی خواهند داشت، اما این بدان معنا نیست که واکسن ها باعث مرگ و میر شده اند.

به نظر می رسد رز به این واقعیت توجه نکرده است و او و نویسنده همکارش از نمودارها و ریاضیات زیادی استفاده می کنند تا به یک ایده بی اساس علم دوزی کنند. آنها از یک مطالعه آنافیلاکسی غیرمرتبط یک "عامل گزارش کمتر" را استخراج کردند و از آن برای افزایش تعداد مرگ و میرهای گزارش شده تقریباً بیست برابر استفاده کردند. سند رز مورد بررسی قرار نگرفته و در هیچ مجله ای منتشر نشده است. به عنوان یک کار علمی بی فایده است. اما به عنوان یک بتونه احساسی که به عنوان یک مقاله علمی مبدل شده است، بسیار خوب است. اگر تجربه ای در تفسیر تحقیق ندارید، به نظر واقعی می رسد. تصور اینکه کسی در فیس بوک آن را بخواند و فکر کند سخت نیست، لعنتی.

یکی از چشمگیرترین نمودارها در مقاله یک جهش بزرگ را نشان می دهد VAERS اندکی بعد گزارش می دهد کووید واکسن ها معرفی شدند. رز این را به عنوان نشانه ای از آسیب تفسیر می کند، اما مت موتا و دومینیک استکولا دانشمندان علوم سیاسی نظرات متفاوتی دارند. "زیرا VAERS آنها در ماه آگوست نوشتند: "ادعاها خود گزارش شده اند، آنها چیزی در مورد آنچه مردم عادی فکر می کنند، برخلاف پزشکان و محققان پزشکی در مورد ایمنی واکسن ها به ما می گویند." "ممکن است افراد بیشتر احتمال دارد عوارض جانبی را گزارش کنند، به عنوان مثال در پاسخ به داستان های رسانه ای در مورد نگرانی های ایمنی واکسن. آنها متوجه مضرات واکسن نمی شوند - آنها به دنبال آن هستند. از این نظر موتا و استکولا ادعا می کنند: «سیستم گزارش دهی می تواند مانند یک نظرسنجی عمومی عمل کند.» حالا در اورژانس عواقب این نظرات را می بینم.

همه بیماران کرونای من واکسینه نشده اند. در حال حاضر عفونت های پیشرو بیست و سه درصد از بستری شدن در بیمارستان در نیومکزیکو را تشکیل می دهند. ماه گذشته از یک مرد 60 ساله مراقبت کردم که واکسینه شده بود اما از آن رنج می برد کوویدکه یک هفته است بیمار است. اشباع اکسیژن آن هفتاد و سه درصد بود. بعداً فهمیدم که بیمار اتاق بغلی که شب قبل وارد شده بود و با عفونت سوراخ شدید لوله گذاری شده بود، خواهرش بود. بیماران موفق من تقریباً همیشه مسن تر هستند و مشکلات پزشکی بیشتری دارند. آن‌ها جزو اولین کسانی بودند که واکسن‌هایشان را دریافت کردند، و وقتی به آنها می‌گویم هنوز ویروس را دارند، اغلب متعجب به نظر می‌رسند. بسیاری از آنها دوستان، برادران و خواهران، حتی فرزندان خود را از دست داده اند. من نمی توانم احساس کنم که ما آنها را ناامید کرده ایم.

آیا این پیشرفت های وحشتناک به این معنی است که واکسن ها کار نمی کنند؟ بدبینان واکسن به تعداد فزاینده موارد پیشرفت به عنوان شواهدی مبنی بر ناکارآمدی واکسن ها اشاره می کنند. اما حقیقت، طبق معمول، پیچیده تر است. همانطور که افراد بیشتری واکسینه می شوند، تعداد شیوع بیماری به دلیل محاسبات ساده افزایش می یابد، به همان ترتیب که یک کشور بزرگ سالانه بیشتر از یک کشور کوچک سرطان خواهد داشت: تنها نسبت کمی از افراد واکسینه شده مانع از شیوع گسترده بیماری می شوند. کووید، اما این منجر به تعداد نسبتاً زیادی از بیماران واقعی با افزایش نرخ واکسیناسیون می شود. و اینکه ویروس چقدر گسترده است نیز مهم است. واکسن ها مانند دیوار شهر هستند: می توانند مهاجمان را دفع کنند، اما غیر قابل نفوذ نیستند. اندازه نیروهای مهاجم مهم است و هر چه مدت محاصره طولانی تر باشد، احتمال سقوط شهر بیشتر می شود. انتقال جامعه در سراسر کشور و در نیومکزیکو همچنان بالاست، زیرا بسیاری از مردم - تقریباً از هر 10 نفر - هنوز واکسینه نشده اند، هر بار که یک فرد واکسینه شده و واکسینه نشده ملاقات می کند، احتمال تخلف وجود دارد. این ایده که ما می توانیم مردم را به دو دنیای مجزا تقسیم کنیم، واکسینه شده و واکسینه نشده، یک توهم است. ما همه با هم در این هستیم، چه واکسینه شده یا نه.

به طرف مرد بیست و چند ساله برگشتم. او اکنون اکسیژن گرفته بود و دیگر چهل بار در دقیقه نفس نمی کشید. بهش گفتم مالش کووید آزمایش مثبت بود و رادیوگرافی قفسه سینه التهاب شدید در ریه های او را نشان داد.

او در حالی که به پتوی آبی بیمارستانش نگاه می کرد گفت: اوه. "می تونم برم خونه؟"

گفتم: نه. "میترسم نه."

رفتم بیرون تا شروع کنم به تماس تلفنی. قبل از کرونا، بیمارستان ما گاهی بیماران را برای خدمات تخصصی مانند قلب و عروق یا گوارش به بیمارستان های بزرگتر دیگری منتقل می کرد. این معمولاً به معنای یک یا دو تماس تلفنی بود. ما اکنون در حال انتقال بیماران هستیم زیرا به سادگی فضا نداریم و سازماندهی انتقال ده، پانزده، بیست یا بیشتر تماس می گیرد زیرا هیچ کس دیگری فضا ندارد. یک پیروزی نادر زمانی است که بتوانیم یک تخت در ایالت برای یک بیمار پیدا کنیم، و من به طور معمول بیماران را پانصد مایل به نوادا پرواز می کنم. چند روز پیش یکی از همکارانم با سی و هشت بیمارستان در هفت ایالت تماس گرفت. وقتی او بیمار را در شیفت به من تحویل داد، او در دوازده لیست انتظار بیمارستان بود. او گفت: «ما در مورد تیمبوکتو فکر می کردیم. این فرآیند برای خانواده‌هایی که اغلب با ناباوری به ما نگاه می‌کنند، جهنم است، وقتی به آنها می‌گوییم تختی در نوادا، کلرادو شمالی یا تگزاس پیدا کرده‌ایم. گاهی اوقات بیماران به تنهایی در این بیمارستان‌های دورافتاده می‌میرند و خانواده‌ها برای بازگرداندن جسد خود با مشکل مواجه می‌شوند.