پس از هفتاد و پانصد مایل، یک قایقران مسافتی طولانی به سمت شهر حرکت کرد

دوازده سال پیش، در سواحل می سی سی پی، یک جفت قایق رانی پارویی، که آشنایان جدید بودند، قصد داشتند در نای پولونیز، غواصی در مینیاپولیس با هم ملاقات کنند. درخواست کنید به عنوان "بهترین بار آمریکا". یکی، به نام نیل مور، مورمونی غیر تمرین کننده در اواخر سی سالگی بود که در لس آنجلس بزرگ شده بود، حیاط خلوت او با تیغ از ریچارد پرایور جدا شده بود. او که مبلغ سابق بود، خود را یک «شهروند روزنامه‌نگار» می‌نامید و به روش تواین درباره عواقب رکود بزرگ کنجکاو بود. دیگری دیک کونانت، یک سرگردان فالستاف در اواخر دهه پنجاه زندگی‌اش بود که به قول خودش، بدون هیچ دلیلی به سمت ویرجینیا «رودها را به هم متصل می‌کرد». او به مور توصیه هایی کرد: یکی، کم کردن سرعت و دو، همیشه قبل از خواب قایق خود را بالا ببندید، زیرا هرگز نمی دانید چه زمانی ممکن است آب بالا بیاید. آنها در صد مایلی شمال نای بودند که موافقت کردند دوباره در رودخانه متحد شوند. هر دو مرد همانطور که قول داده بودند در بار حاضر شدند، اما نه در یک زمان. آنها دیگر هرگز یکدیگر را ندیدند، اگرچه مور بعداً معتقد بود که پس از سیل شبانه، توصیه کونانت جان او را نجات داده است.

شش سال بعد، در سال 2015، مور در تایپه سوار تاکسی می‌شد، جایی که انگلیسی تدریس می‌کرد، وقتی ایمیلی را خواند که او را به گریه انداخت. کنانت در ماجراجویی دیگری که رودخانه را به هم وصل می کرد، در سواحل کارولینای شمالی ناپدید شده بود. قایق رانی او وارونه پیدا شد. مور الهام گرفته شد تا یک سفر بیست و دو ماهه، هفتاد و پانصد مایلی را ترسیم کند که هر روز، در صورت مساعد بودن آب و هوا، با یک حلقه در اطراف مجسمه آزادی: بیست و دو رودخانه، از کلمبیا، نزدیک آستوریا، اورگان، به پایان می‌رسد. هادسون با مقداری انتقال - یا "بکسل"، همانطور که مور دوست دارد آن را بخواند - بر فراز حوزه آبخیز سرزمین اصلی و در امتداد کانال ایری. به آن به عنوان مهاجرت انگلیسی-آمریکایی فکر کنید، کم و بیش، در جهت مخالف - و در طول یک چرخه انتخاباتی همه گیر و بحث برانگیز.

بلافاصله پس از راه اندازی مور، او با دستورات محاصره در اورگان و واشنگتن گیج شد. کجا و در چه مکانی پناه بگیریم؟ یک پنوبسکوت قرمز شانزده فوتی شهر قدیمی، یک سطل غذای یخ زده و یک چادر وجود داشت. پس از چندین تماس تلفنی وحشت زده، او از قبیله Nez Perce در آیداهو اجازه گرفت تا در سرتاسر سرزمین خود در رودخانه Snake سفر کند. یک مرد محلی به او گفت که در "مسیر اشتباه" است و اشاره به مسیر نابودی مرد سفیدپوست داشت. در مونتانا، در امتداد میسوری، برخی از مردان سفیدپوست که با آنها دارت بازی می کرد، زمانی که او به عشق خود به جو بایدن اعتراف کرد، ناگهان دشمنی کردند. (آنها یک لکنت دارند.) او در روز انتخابات در ممفیس و برای مراسم تحلیف خود در نیواورلئان بود و کودکان سیاهپوست را که با دوچرخه های تعطیلات در خیابان بوربون می پرند تماشا می کرد. کوسه گاو نر به بدنش در خلیج برخورد کرد. یک غلاف از دلفین ها یک اسکورت را فراهم کردند. مور یک شارپی را با خود حمل می کرد تا افراد نیکوکار بتوانند پیام هایی را در داخل قایق بنویسند. مردی به نام کارلوس خطی را نقل می کند که به اشتباه به بری گلدواتر نسبت می دهد. یکی دیگر از بن فرانکلین در مورد ارزش دوستی نقل قول می کند. مور یک ماه را در دموپولیس، آلاباما، در تامبیگبی گذراند و واکسینه شد. او موفق شد تا اینکه در اکتبر امسال به دریاچه ایری رسید، غلت نخورد. (او تقریباً بعداً آب گرفت، از سمت بالا وست ساید، جایی که چرخید، شروع به کشیدن آب کرد و از NYPD کمک خواست)

مور هفته گذشته پس از بیرون آمدن در پیرمونت، نیویورک، در بیست و چهار مایلی شمال باتری، گفت: "در آفتاب درخشان، شما در قایق رانی قرمز با همه دوست هستید." "وقتی آب و هوا تغییر می کند، مردم مشکوک می شوند: "در این شرایط چه کسی آنجا خواهد بود؟"!

مور که اکنون پنجاه ساله است، یک بادگیر روی لباس مرطوب پوشیده بود. او دلایلی داشت که انتظار استقبال گرم در پیرمونت را داشته باشد: دیک کانانت همانجا به ساحل رفته بود و در سال 2014 در راه مرگ احتمالی خود با یک خانواده محلی دوست شد. مور در همان خانواده ای مستقر شد که در آن پسری که تنها به طور مبهم کانانت جذاب را در کودکی به یاد می آورد، از بازدیدکننده جدید سؤالاتی در مورد جغرافیا و حیات وحش پرسید. مور به غلاف دلفین اشاره کرد و ویدیویی را در آیفون خود صدا کرد - "بیایید ببینیم! "بگذار ببینم!" برادر کوچکتر پسر گفت: "برای اثبات آن." و سپس یک تمساح از Ponchartrain وجود داشت، اما این داستان دیگری است، "مور گفت.

پسرها به رختخواب رفتند و پدرشان کوکتل شیکر را بیرون آورد و شروع به ساختن جیب کرد. این بهترین بار در آمریکا نبود، اما باید می بود. مور چندین مونته کریستو را در یک کیسه زیپ دار تهیه کرد، هدایایی از طرف شوهر یک مهندس از سپاه ارتش ویرجینیای غربی که برای این مناسبت نگه داشته بود. در حالی که بارج به سمت جنوب به سمت کانال دور می لغزد، گفت: "دیک این را دوست دارد." "من بدون او اینجا نبودم." ♦