پیتزا شیرین بیان، بررسی: داستان هیجان انگیز بزرگسالان پل توماس اندرسون

بهترین نمونه از تپانچه چخوف که در این مدت دیدم در فیلم جدید پل توماس اندرسون، پیتزا شیرین بیان است. این فیلم که در زادگاه کارگردان در سن فرناندو در اوایل دهه نوزدهم و هفتاد اتفاق می‌افتد، تا حدی یک داستان زندگی‌نامه‌ای و عاشقانه خصمانه درباره سن یک بازیگر نوجوان و سفری سریع برای خودیابی برای یک رویاپرداز بیست و چند ساله است. اما، اندرسون با برداشت از جزئیات تجارت فیلم که اکشن را هدایت می کند، جسارت روایی نادر و شادی از خود نشان می دهد: او فیلم را به نسخه ای کامل از «روزی روزگاری» تبدیل می کند. . . در هالیوود، «اگرچه یکی از کوئنتین تارانتینو بسیار بهتر عمل می کند، زیرا برخلاف تارانتینو، اندرسون کول اید را نمی نوشد. او از اسطوره های هالیوود خودخواهانه و خود ستایشگر هالیوود اطاعت نمی کند، بلکه آن را در معرض یک بررسی دقیق، به شدت هیجان انگیز و طنزآمیز روشنگر قرار می دهد.

فیلم با داستان یک وانت از یک کلاهبردار جوان شروع می شود: گری ولنتاین 15 ساله (کوپر هافمن) که برای گرفتن عکس در سالنامه به دبیرستان می رود، در عوض با زن جوانی به نام آلانا تیراندازی می کند. کین (نوازنده آلانا هیم) برای یک عکاس کار می کند - و او ده سال بزرگتر است (شاید حتی کمی بیشتر؛ او داستان خود را تغییر می دهد). او با وقاحت او را به بیرون دعوت کرد، و وقتی از او پرسید که چگونه می تواند آن را بپردازد، او با وقاحت شایستگی های ناچیز خود را به عنوان یک بازیگر، از جمله نقش های مکمل در فیلم های مهم و چندین حضور در یک برنامه کمدی-اسکچ شو تاک شو به رخ کشید. گری، علیرغم جوانی، یک مرد کوچک دنیا، فعال، متصل، جاه طلب است. آلانا، با وجود سنش، تا حدودی گم شده است، و با والدین و دو خواهرش در خانه زندگی می کند (بله، با بازی دو عضو دیگر Chaim و والدین واقعی آنها - و خانواده دیدگاه یهودی باستانی را به تاریخ معرفی می کند).

تفاوت در تجربه و خلق و خوی شخصیت های اصلی اساس فیلم را تشکیل می دهد. توجه به این نکته ضروری است که هیچ رابطه جنسی بین گری و آلانا وجود ندارد (البته نه به دلیل عدم علاقه). تفاوت سنی مشخص است: او یک خردسال است و او حتی به آن فکر نمی کند. اما یک ارتباط عاطفی، شدید، و بسیار معقول بودن آن ریشه در تجربه کار دارد، که گری، در غیر این صورت یک نوجوان احمق با استعداد شوخی های دنیوی، برای آلانا جذاب می شود. از طرف دیگر، آلانا نیز به شدت پرانرژی است، اما چرخ های او در حال چرخش هستند. بدون هیچ گونه ارتباط هالیوودی، او در واقع یک شهرنشین است، یک فرد خارجی در کانون توجه و هیجان زادگاهش، و با تخیل طبیعی و فقدان هنر ملموس، فیلم ها - هنر طبیعت - از طریق تأثیر گری به صورت ناگهانی و ناگهانی ظاهر می شوند. فرصت جدید قابل قبول

این انرژی‌ها باعث می‌شوند که کل فیلم با سرعتی هولناک پیش برود. در اوایل دهه 1970، زمانی که اکشن فیلمبرداری شد، تنها دو راه برای انجام همه چیز وجود داشت - با کسی تماس بگیرید یا به جایی بروید - و فیلم پر از صحبت کردن سریع و راه رفتن سریع، دویدن، رانندگی و پرواز، با دویدن و حمله و با احتمالات دست دادن ناگهانی و غافلگیرکننده که باعث تغییرات چشمگیر در سرنوشت می شود. با تمام درام خطی اش (این یک فیلم گذشته نگر یا یک تایم لپس نیست)، پیتزا شیرین بیان فیلمی با پیچیدگی عظیم و چرخشی و پیچیدگی آن است، مانند فیلم های اخیر، از جمله اعزام فرانسوی، خاکستر و بیا، بیا. - به عنوان چیزی شبیه به یک چالش، مقاومت در برابر رژیم‌های تماشای آسان و پرمصرف کنونی ظاهر می‌شود. همچنین نوعی دسترسی به گذشته است. فیلم می شتابد و به جلو می چرخد، گویی از زمان حال خود می گریزد و چیزی جز خاطراتی مانند دلتنگی از خود باقی نمی گذارد، زیرا سرشار از ظلم و بی تفاوتی دوران است، اما با چشمانی روشن به شانس بقای آن زمان و مکان ارائه با این حال. هنگامی که بلافاصله پس از ملاقات، آلانا و گری به یک بار می روند - مادر گری، یک روزنامه نگار در یک رستوران، روابطی دارد که باعث می شود او در دنیای غذاخوری های خوب مورد استقبال قرار گیرد - او او را به عنوان یک ستاره آینده و یک شخصیت بزرگ می بیند. مردی که .. من به سرعت او را فراموش خواهم کرد. "من تو را فراموش نخواهم کرد. همان طور که مرا فراموش نمی کنی.» مرد جوان مغرور اما عاشقانه می گوید. خود فیلم نیز نشانه ای از این خاطره است و همچنین خاطرات مربوط به زمانه.

آنها زمان عدم تعادل قدرت و سوء استفاده های وحشتناک زیر رادارهایی بودند که اندرسون بی پایان به تصویر می کشد. آلانا با یونیفرم شلوار گرم و چسبان برای عکاس کار می کند و در سکوت آزار جنسی غیراجباری او را تحمل می کند. مادر گری، آنیتا (مری الیزابت الیس)، برای یک رستوران (جان مایکل هیگینز) کار می کند که با "همسران" ژاپنی خود (بله، بیش از یک نفر) در یک تقلید نژادپرستانه انگلیسی با لهجه ژاپنی صحبت می کند و پیشخدمت های او قفقازی هستند. زنان باید خود را گیشا معرفی کنند. گری هنگام تماشای کار خود در یک نمایشگاه جوانان، توسط پلیس دستگیر می شود که او را می رباید، او را به یک صندلی در خانه دستبند می زنند و سپس، زمانی که شک آنها مبنی بر قاتل بودن او برطرف می شود (بدون وکیل یا والدین). ، بدون تشریفات او را آزاد کرد. با این حال، اندرسون، نه یک طرفه انتقادی و نه یک طرفه نوستالژیک، همچنین زمان را به عنوان زمانی توصیف می کند که به لطف روش کمتر قضایی، قانونی و بوروکراتیک، می توان به سرعت توسط افراد مناسب در مکان مناسب به دست آورد. پس از آن چیزها، ساختمان های اداری بدون امنیت یا مجوز، ضمانت های کمی و سوالات کمتر پرسیده شده است. گری با قدرت شخصیتی خود به تجارت آب راه پیدا کرد و سپس به یک ایستگاه رادیویی محلی حمله کرد تا تبلیغات رایگان دی جی مدرن آلانا، شریک او در این تلاش آزادانه و وحشیانه را دریافت کند، و سرمایه گذاری مشترک آنها چیزی است که رابطه آنها را تقویت می کند. - رابطه آنها با یکدیگر نیز رابطه آلانا با جهان است، اولین کاری که او انجام می دهد که نشان دهنده تأثیر عملی است. (در یک صحنه کمدی قابل توجه، او به فروش تلفنی دست می زند که به عنوان تقلیدی عاشقانه و درک صحنه های مشابه از گرگ وال استریت دیده می شود.)

و با این حال، در میان طرح‌های الهام‌گرفته شده دو دوست (یا بهتر بگوییم عاشقان افلاطونی)، بزرگترین پاداش همان پاداشی است که به طرز وسوسه‌انگیزی در دسترس است: تجارت فیلم. ریکاردوس بودن تنها فیلم سال نیست که لوسیل بال را به نمایش می گذارد. در اینجا او (توسط کریستین ابرسول) با نام مستعار لوسی دولیتل، ستاره فیلمی که گری در آن ظاهر می شود (که شبیه "مال تو، من و مال ما" است) به تصویر کشیده شده است. گری که نیاز به همراهی دارد تا با او همراه با بسیاری از بازیگران کودک دیگر در یک برنامه گفتگوی نیویورکی ظاهر شود، آلانا را برای این سفر استخدام می کند، سفری که با تهاجم های خرد از یکنواختی هالیوود می جوشد و از جسارت عاشقانه خودنمایی گری گری می لرزد. (لوسی بداخلاق است، از گری می پرسد که آیا علامت صلح با دو انگشت او به معنای "V" به معنای "واژن" است و به معنای واقعی کلمه خشونت آمیز است، او را در پشت صحنه به خاطر شیطنت های بدون علامتش روی صحنه کتک می زند.) و با این حال، در خانه، پیش پاافتادگی های کارگر است. بازیگر را برعهده خواهد گرفت زمانی که گری برای یک آگهی تبلیغاتی کرم جوش تست داد و آلانا حسادت خود را با یک بازیگر جوان موفق تر از نمایش برانگیخت.

با اجتناب از اسپویلر، این صحنه‌ها با تنها دیدگاه‌های تجاری - و نه تقریباً مهم‌ترین - که پیتزا شیرین بیان ارائه می‌کند، فاصله زیادی دارند. وقتی فیلم را دیدم، تحت تأثیر عظمت رها شده فالستاف صحنه های هالیوود قرار گرفتم که در میانه فوران کردند و تاریخ را تسخیر کردند، و حتی بیشتر از جسارت روایی رسوایی اما منطقی که اندرسون هر دو را از نظر داستانی می سازد و حل می کند کور شدم. و از نظر احساسی گری موفق می شود آلن را به عنوان یک هنرپیشه در طبقه همکف ببرد - و معلوم شد که او طعمه یک مرد میانسال پر زرق و برق به نام جک هولدن (شان پن) است که دادگاه را در باری به نام Tail o' the Cock نگه می دارد. یک مکان واقعی) در اصطلاحات گارگویل، که فیلمنامه‌های فیلم‌هایی را که در آن بازی کرده است (مشابه فیلم‌هایی که ویلیام هولدن واقعی در آن نقش آفرینی کرده است) و حالات زمخت خود را با ساختگی‌های روابط عمومی که به آن باور کرده است ترکیب می‌کند. روال اغواگری او، همراه با عشق ناامیدانه اش به تشویق، که توسط بال با صدایی که توسط تام ویتس پخش می شود تحریک می شود، خطر آسیب واقعی را به همراه دارد. پس از آن، کسب‌وکار بستر آبی، گری، آلانا و هم‌پیمانان جوانشان را در اتاق خواب جان پیترز (بردلی کوپر)، که در آن زمان شریک زندگی واقعی باربارا استرایسند بود و هم به طرز نفرت‌انگیزی نسبت به گری بی‌ادب و هم از آلانا می‌ترسید، کاشت. . . (انتقام هم عالی و هم به طرز هیجان انگیزی خطرناک است.)