چگونه بروس فاکسورث قوانین بازی را تغییر داد

بازی تنیس او یکی از آن بازی‌های ابریشمی و استراتژیک بود: او حریفانش را به گوشه زمین هل داد و آنها را به خط چسباند و سپس با یک ضربه تاکتیکی ظریف که به‌طور دیوانه‌کننده‌ای غیرقابل دسترس بود، آنها را تمام کرد. بروس فاکس‌ورث (1956-2021) یک گربه‌باز بود، باحال و آسان، چیزی شبیه یک ناهنجاری در بازی شکستن فورهندها و پاس‌های قدرتی. او هرگز نتوانست در میان بهترین بازیکنان زنجیره حرفه ای شکست بخورد، اما در آنجا ماند و پیروزی های خود در مسابقات را برای یک دهه تحمل کرد و در قرعه کشی اصلی ویمبلدون، اوپن آمریکا و اوپن فرانسه شرکت کرد.

شاید موضوع زندگی فاکسورث یک ناهنجاری بود. او یک بچه آفریقایی-آمریکایی از سنت لوئیس بود که بازی را زمانی شروع کرد که تنیس بازان حرفه ای سیاه پوست هنوز نسبتاً غیرعادی بودند. پدرش یک بوکسور با دستکش های طلایی بود، بنابراین فاکسورث غوطه ور در ورزش بزرگ شد. (اتاق نشیمن خانواده با عکسی از فاکسورث، دوک، با جو لوئیس مسن‌تر تزئین شده بود.) او با سرعت نور تنیس می‌گرفت و می‌توانست در هفت سالگی پدرش را از تنیس بیرون کند. او همچنین از پدرش این باور را به ارث برده است که طناب زدن تنها چیزی است که شما به عنوان یک ورزشکار جدی نیاز دارید. برنامه تمرینی او ساده بود: او هر روز به سختی می دوید و طناب می پرید. او نسبت به سایر حرفه ای های پیست که با یک جریان سلطنتی از مربیان و متخصصان تغذیه، مشاوران تناسب اندام و فیزیوتراپیست ها سفر می کردند، برجسته تر بود.

خانواده فاکس ورث مسیحی بودند، اما او در دبیرستان به تنهایی شروع به خواندن تورات کرد (او در طول مراسم کلیسا نگاهی کوتاه به عهد عتیق انداخت) و این کار را با یک گروه دانش آموزی در حالی که در مؤسسه همپتون، یک مدرسه تاریخی سیاهپوستان در ویرجینیا تحصیل می کرد، ادامه داد. ، اکنون به عنوان دانشگاه همپتون شناخته می شود. او در طول زندگی خود هر روز تورات را می خواند. نافرمانی او از انتظارات در سال 1992 با آزمون نهایی روبرو شد. در آن زمان، فاکس ورث از زنجیره حرفه ای بازنشسته شده بود و تنیس را در لس آنجلس تدریس می کرد. یک شب او کامیون قدیمی داتسون خود را در جاده ای خیس و پر پیچ و خم دره واژگون کرد و گردنش شکست، جراحتی وحشتناک که تقریباً تضمین می کرد که دیگر راه نخواهد رفت. اما با گذشت زمان، او این کار را کرد. او دیگر نمی توانست در اطراف زمین سر بخورد، اما با کمک یک اسکوتر موتوری، عصا و شن، سرانجام توانست با توپ به دانش آموزانش غذا بدهد و به مرور زمان قدرت ایستادن ساعت ها در طول درس را به دست آورد. معلوم شد که او در تمرینات دهانی بسیار خوب است. او می‌توانست آنچه را که می‌خواست دانش‌آموزانش انجام دهند آنقدر خوب توصیف کند که نشان دادن آن بی‌اهمیت به نظر نمی‌رسید.

فاکس‌ورث پیروان وفاداری در The Tennis Place داشت که در لس‌آنجلس پرداخت می‌شد. او به طور ماوراءالطبیعه آرام شناخته می‌شد، نوعی انحراف از نوع مربیگری که وقتی دانش‌آموزی فریاد می‌زد اطاعت می‌کرد، رایج بود. یکی از شاگردانش، ملیسا نگوین، گفت: «او خیلی تشکر نکرد. "او هرگز فریاد نمی زد. هیچ عصبانیتی در او نبود. او عمیق بود." چند تن از شاگردان او در The Tennis Place اعضای باشگاه تنیس لس آنجلس بودند، یک موسسه خصوصی منحصر به فرد در محله زیبای Hancock Park. در سال 1920 تأسیس شد، مدت‌ها شایعه شده بود که LATC عضویت را به سفیدپوستان و غیر یهودیان محدود می‌کند و کدهای لباس خواستار را تحمیل می‌کند. (پری تی جونز، که با شروع از سال 1930، مسابقات و برنامه هایی را در باشگاهی که اداره می کرد، سازماندهی کرد، به گفته لس آنجلس. باربیلی جین کینگ، "روشی که ایوان وحشتناک بر روسیه حکومت کرد"، یک بار قبل از نوجوان از یک عکس دسته جمعی حذف کرد، زیرا او شلوار کوتاه می پوشید، نه دامن تنیس.)

به نظر نمی رسد فاکسورث اجاره ای برای باشگاه باشد. اما اعضای LATC که در سرتاسر شهر از او درس می گرفتند، از باشگاه خواستند که او را به عنوان مدیر برنامه جوانان خود استخدام کند. این برنامه در سطح ملی شناخته شده بود. جونز مربی بازیکنانی مانند استن اسمیت، جک کرامر، بابی ریگز، دنیس رالستون و کینگ بوده است. همسر فاکس‌ورث، گری، که او در میدان تنیس با او آشنا شد، به یاد می‌آورد که سال‌ها قبل برای اولین بار با او در LATC رفته بود. او گفت: «من قصد ندارم توضیح دهم که مردم چگونه به آن نگاه کردند. "من حتی نمی توانم آن را توصیف کنم. باید زبانش را حفظ می کرد. اما این اصلاً پرهای بروس را خراب نکرد. او دقیقاً می‌دانست کیست و با آن کاملاً احساس آرامش می‌کرد. «او در سال ۲۰۰۰ برنامه جوانان را بر عهده گرفت و تا زمان مرگ اخیرش بر اثر سرطان پروستات آن را رهبری کرد.

او ابتدا گفته بود که اگر مجبور شود موهایش را کوتاه کند، کار در LATC را نمی پذیرد، و سپس موهایش را در بند های ضخیم می پوشاند. با این حال زمانی که در باشگاه بود آن را زیر کلاه خود گذاشت. گری فاکسورث گفت: «او حتی حاضر شد کلاه LATC بر سر بگذارد. با گذشت زمان، او نیازی به سر گذاشتن کلاه احساس نکرد و تا پایان عمرش شکوفا شد.

پس‌گفتار ستونی از آگهی‌های فوت است که به مردم، مکان‌ها و چیزهایی که از دست داده‌ایم ادای احترام می‌کند. اگر می‌خواهید موضوعی را برای پس‌گفتار پیشنهاد دهید، به ما به آدرس afterword@newyorker.com ایمیل بزنید.