چگونه سیاست تا این حد قطبی شد

وقتی مردم احساس می کنند که "هویت کلان" آنها به چالش کشیده شده است، ناراحت می شوند. به طور فزاینده ای، سیاست های واشنگتن - و همچنین سیاست های آلبانی، مدیسون و تالاهاسی - به «ما» در برابر «آنها»، این اساسی ترین (و خطرناک ترین) پویایی انسانی تقلیل یافته است. همانطور که میسون می گوید، "ما املاک و مستغلات بیشتری برای محافظت از عزت نفس خود داریم، زیرا هویت های ما به هم مرتبط هستند."

میسون بر اساس کار هنری تایفل، روانشناس لهستانی الاصل است که در دهه 1960 در آکسفورد تدریس می کرد. (تیفل، یهودی، هنگامی که جنگ جهانی دوم آغاز شد، از سوربن دیدن کرد؛ او در ارتش فرانسه جنگید، پنج سال را به عنوان اسیر جنگی آلمانی گذراند و به خانه بازگشت تا متوجه شد که بیشتر خانواده اش کشته شده اند.) آزمایش های معروف. تاجفل شرکت کنندگان را به گروه های بی معنی تقسیم کرد. در یک مورد، به شرکت‌کنندگان گفته شد که بر اساس اینکه تعداد نقاط روی صفحه را دست‌کم یا بیش از حد تخمین زده‌اند، مرتب شده‌اند. در دیگری به آنها گفته شد که وظایف گروهی آنها کاملاً تصادفی است. آنها بلافاصله شروع به ترجیح اعضای گروه خود کردند. وقتی تاجفل از آنها می خواست که بین سایر شرکت کنندگان پول توزیع کنند، آنها دائماً کمتر به افراد گروه دیگر می دادند. این اتفاق حتی زمانی رخ داد که به آنها گفته شد اگر پول را به طور مساوی تقسیم کنید، به همه بیشتر می شود. با توجه به انتخاب بین حداکثر کردن منافع برای هر دو گروه و محروم کردن هر دو گروه، اما محروم کردن "آنها" از بیشتر، شرکت کنندگان دومی را انتخاب کردند. تایفل گفت: "پیروزی مهم تر به نظر می رسد."

به نظر می رسد با اطمینان بتوان گفت که ترامپ هرگز آثار تاجفل را نخوانده است. اما به نظر می رسید که او آن را به طور شهودی درک کرده است. میسون خاطرنشان می کند که در طول مبارزات انتخاباتی 2016، او اغلب موضع خود را در مورد سیاست تغییر می داد. تنها چیزی که او هرگز در مورد آن تردید نکرد، اهمیت پیروزی بود. او به حضار در آلبانی گفت: "ما در هر سطحی پیروز خواهیم شد." ما آنقدر پیروز خواهیم شد که حتی ممکن است از بردن خسته شوید.»

در ژانویه 2018، فیس بوک اعلام کرد که در حال تغییر الگوریتمی است که برای تعیین پست هایی که کاربران در فید خبری خود می بینند، استفاده می کند. ظاهراً هدف از این تغییر ترویج «تعاملات معنادار بین مردم» است. از زمان کمپین 2016، این شرکت به دلیل کمک به انتشار اطلاعات نادرست، که بیشتر آن از حساب های جعلی با حمایت روسیه ناشی می شود، به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است. الگوریتم جدید قرار بود با تقویت محتوایی که واکنش‌های احساسی را برمی‌انگیزد، «بحث رفت و برگشت» را تشویق کند.

طبق اکثر حساب‌ها، سیستم جدید حتی بدتر از سیستم قبلی است. همانطور که می توان انتظار داشت، نشریاتی که بیشترین واکنش را برانگیخت، از نظر سیاسی تحریک آمیزترین نشریات بودند. به این ترتیب، الگوریتم جدید نوعی چرخه باطل یا خشمگین ایجاد کرد: هر چه یک نشریه خشم بیشتری ایجاد کند، بیشتر تبلیغ می شود و غیره.

ظهور رسانه های اجتماعی تا چه اندازه در گسترش فراحزبی نقش داشته است؟ کریس بیل، استاد جامعه شناسی و سیاست عمومی در دانشگاه دوک و نویسنده کتاب شکستن منشور رسانه های اجتماعی: چگونه پلتفرم هایمان را کمتر قطبی کنیم (پرینستون) می گوید: کمی. بیل می نویسد که استفاده از رسانه های اجتماعی "مردم را حتی فراتر می برد."

توضیح استاندارد برای این به اصطلاح اثر اتاق اکو است. در فیس بوک، مردم با افرادی با دیدگاه های مشابه "دوست می شوند" - خواه دوستان واقعی آنها، افراد مشهور و سایر شخصیت های عمومی که آنها را تحسین می کنند. حامیان ترامپ تمایل دارند از دیگر حامیان ترامپ بشنوند و افراد متنفر از ترامپ تمایل دارند از دیگر متنفران ترامپ بشنوند. نظرسنجی از محققان در فیس بوک نشان داد که تنها حدود یک چهارم محتوای خبری که دموکرات ها در این پلتفرم منتشر می کنند توسط جمهوری خواهان تماشا می شود و بالعکس. مطالعه استفاده از توییتر الگوهای مشابهی را نشان داد. در همین حال، مطالعات بی‌شماری، که بسیاری از آنها به این واقعیت بازمی‌گردد که اینترنت تا به حال رویایی داشته است، نشان می‌دهد که وقتی مردم با دیگرانی که با آنها موافق هستند صحبت می‌کنند، دیدگاه‌های آنها افراطی‌تر می‌شود. دانشمندان علوم اجتماعی این اثر را "قطب بندی گروهی" نامیده اند و بسیاری نگرانند که شبکه به یک عرشه بزرگ با قطبش گروهی تبدیل شده است.

پروفسور کاس سانستاین از دانشکده حقوق هاروارد می‌گوید: «به نظر خیلی‌ها واضح است که اینترنت به‌عنوان بستری برای افراط‌گرایی عمل می‌کند، دقیقاً به این دلیل که افراد متفق القول راحت‌تر و اغلب با یکدیگر و اغلب بدون شنیدن نظرات مخالف ارتباط برقرار می‌کنند.» #جمهوری: دموکراسی تقسیم شده در عصر رسانه های اجتماعی.

بیل، که آزمایشگاه قطبی سازی دوک را اداره می کند، حداقل تا حدی با حساب استاندارد مخالف است. او اذعان می‌کند که رسانه‌های اجتماعی واقعاً افراط‌گرایان سیاسی را تشویق می‌کنند تا افراطی‌تر شوند. هرچه محتوایی که پست می‌کنند ظالمانه‌تر باشد، لایک‌ها و فالوورهای جدید بیشتری جذب می‌کنند و جایگاه بیشتری کسب می‌کنند. بیل می نویسد، برای این گروه، «رسانه های اجتماعی نوعی سلبریتی خرد را مجاز می دانند».

اما اکثر کاربران فیس بوک و توییتر بیشتر مرکزگرا هستند. آنها علاقه خاصی به آخرین اختلافات چریکی ندارند. بیل گفت: برای این کاربران، "انتشار خط مشی آنلاین به سادگی بیش از ارزش آن ریسک دارد." میانه‌روها بدون حضور در بحث‌های سیاسی آنلاین، به افراط‌گرایان اجازه تسلط می‌دهند، و بیل می‌گوید که این "شکل عمیق تحریف" را تشویق می‌کند. کاربران شبکه‌های اجتماعی از هر دو طرف، با استناد به استدلال‌هایی که با آن روبرو هستند، به این نتیجه می‌رسند که طرف مقابل، افراطی‌تر از آنچه واقعاً هستند، هستند. این پدیده به قطبش کاذب معروف شده است. بیل گفت: «رسانه های اجتماعی یک قطبش نادرست را به هایپردرایو فرستادند.

پدربزرگ من، پناهنده ای از آلمان نازی، کاملاً از خطرات فکر کردن علیه آنها آگاه بود. با این حال، پس از ورود به نیویورک در اواسط دوره دوم FDR، او به یک حامی پرشور تبدیل شد. او اغلب به فیلیپ شیدمن اشاره می کرد که در پایان جنگ جهانی اول به عنوان صدراعظم آلمان خدمت کرد و سپس در سال 1919 در اعتراض به مفاد معاهده ورسای استعفا داد. شیدمن گفت، دستی که قرارداد را امضا کرد، باید خشک شود. حوالی روز انتخابات، پدربزرگم می گفت هر دستی که اهرم جمهوری خواه را بکشد، باید سرنوشتی مشابه داشته باشد.

مادرم سیاست پدربزرگم را به ارث برده و به من منتقل کرده است. برای چندین سال در دوران دولت جورج دبلیو بوش، با یک نشان جمهوری خواه که روی آن نوشته شده بود «جمهوری خواهان برای ولدمورت» رانندگی می کردم. فکر کردم برچسب سپر جالب بود. با این حال، در نهایت مجبور شدم آن را حذف کنم زیرا افراد زیادی در شهر آن را به عنوان نشانه حمایت از جمهوری خواه پذیرفتند.

چندین کتاب اخیر در مورد قطبی سازی استدلال کرده اند که اگر ما به عنوان یک ملت می خواهیم بر مشکل غلبه کنیم، باید از خودمان شروع کنیم. تیلور داتسون، استاد علوم اجتماعی در مؤسسه معدن و فناوری در نیومکزیکو در بخش «بخش: چگونه اعتماد متعصبانه دموکراسی را تخریب می‌کند» (MIT) می‌نویسد: «اولین قدم این است که شهروندان ناتوانی‌های خود را بشناسند». در کتاب خروج: غلبه بر قطبش سمی (کلمبیا)، پیتر تی کولمن، استاد روانشناسی و آموزش در کلمبیا، توصیه می کند: "در مورد تفکر خود فکر کنید و انتقادی بیندیشید."

رابرت بی تالیس، استاد فلسفه در واندربیلت در کتاب «حفظ دموکراسی: آنچه به طرف مقابل بدهکاریم» (آکسفورد) گفت: «ما باید روی خودمان کار کنیم. «ما باید راه‌هایی برای مدیریت قطبی شدن باورها در خود و اتحادمان پیدا کنیم.

مشکل رویکرد «خودت را چریک کن»، حداقل آنطور که این چریک می بیند، دو جنبه دارد. اولاً، به نظر می رسد کسانی که بیشترین تلاش را برای قطبی کردن آمریکا انجام داده اند، کمترین احتمال را دارند که «آسیب» خود را بپذیرند. سعی کنید دونالد ترامپ را تصور کنید که در Mar-a-Lago نشسته است و در حال خوردن بیگ مک است و به طرز انتقادی درباره "تفکر خودش" فکر می کند.

دوم، این واقعیت که هر کشور دیگری را به عنوان یک "تهدید جدی" می بیند، به این معنی نیست که آنها به همان اندازه تهدید می کنند. حمله 6 ژانویه به ساختمان کنگره، تلاش‌های مداوم برای بی‌اعتبار کردن انتخابات 2020، قوانین جدید ایالتی که رأی دادن را برای میلیون‌ها نفر، به‌ویژه در جوامع رنگین پوست، دشوار می‌سازد - فقط یک حزب مسئول آنهاست. در ماه نوامبر، موسسه بین المللی دموکراسی و کمک به انتخابات، یک گروه ناظر، ایالات متحده را به فهرست "دموکراسی های واگذارنده" اضافه کرد. اگرچه گزارش این گروه به صراحت جمهوری‌خواهان را مقصر نمی‌داند، اما بسیار نزدیک بود: «یک نقطه عطف تاریخی در سال‌های 2020-2021 رخ داد، زمانی که دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق مشروعیت نتایج انتخابات 2020 در ایالات متحده را زیر سؤال برد. ادعاهای نادرست تقلب در انتخابات و اطلاعات نادرست مرتبط، اعتماد اساسی به روند انتخابات را تضعیف کرده است.

مانند بار ازرا کلاین ستون نویس اشاره می کند که همسویی بزرگ در سیاست آمریکا به عدم تقارن بزرگ منجر شده است. او در کتاب «چرا قطبی هستیم» (خواننده مشتاق) نوشت: «نظام سیاسی ما حول واحدهای جغرافیایی ساخته شده است، که همگی به مناطق روستایی کمیاب نسبت به مناطق شهری متراکم اولویت می دهند. این تأثیر در سنای ایالات متحده بیشتر مشهود است، جایی که هر رأی‌دهنده وایومینگ، برای همه مقاصد، هفتاد برابر همتای کالیفرنیایی خود از نفوذ برخوردار است، و این در کالج الکترال نیز واضح است. (این بهتر است، اما دانشمندان علوم سیاسی می گویند هنوز در مجلس نمایندگان مهم است.)