جرمی استرانگ در Heritage این شوخی را نمی فهمد

زمانی که جرمی استرانگ نوجوان بود، در حومه ماساچوست، سه پوستر به دیوار اتاق خوابش چسبانده بود: دنیل دی لوئیس در "پای چپ من"، آل پاچینو در "بعد از ظهر روز سگی" و داستین هافمن در " مرد." این فقط بازیگران مورد علاقه او نبودند: حرفه آنها نقشه راهی بود که او با وسواس دنبال می کرد، مانند ایو هرینگتون، که سه گانه مارگوچنینگ را راه اندازی کرد. او مصاحبه‌های شخصیت‌هایش را خواند و بعداً توانست در تیم فیلم‌هایشان شغلی پیدا کند. تا اوایل بیست سالگی، او برای هر سه مرد کار می کرد و عناصری از روش های بازیگری آنها را با غوطه وری کامل به کار می گرفت. تا اواسط سی سالگی، پس از پانزده سال کار در صنعت، او نقش های کوچکی در یک سری از فیلم های A-list داشت: لینکلن، صفر تاریک سی، سلما، و قطعه بزرگ. او هم در کاخ سفید قرن نوزدهم و هم در سیا قرن بیست و یکم نقش داشته است. اما وقتی به چهل سالگی نزدیک شد، احساس کرد که طرح اصلی او محقق نشده است - بنجامین برادوک و مایکل کورلئونه او کجا بودند؟

استرانگ از اوایل کارش به من گفت: «تو به نیویورک می آیی و در برادوی بازی می کنی و در صحرا هستی». "تمرکز شما روی کار است و هر بار که سعی می کنید به یک لبه داخلی برسید. و مردم را عادت می دهید که متوجه نشوند.»

سپس این اتفاق افتاد. در سال 2016، کاترین بیگلو، کارگردان برنده اسکار The Hurt Locker، او را برای نقش اصلی به عنوان یک گارد ملی در فیلم دیترویت انتخاب کرد. تقریباً در همان زمان، استرانگ با آدام مک کی، که او را به عنوان تحلیلگر مالی در بیگ شورت رهبری می کرد، ناهار خورد. مک‌کی گفت که او تهیه‌کننده اجرایی یک برنامه جدید HBO به نام Legacy است که برای استرانگ آن را «شاه لیر» برای صنعت رسانه توصیف می‌کند. مک کی فیلمنامه آزمایشی را به او داد و گفت: به من بگو در چه نقشی هستی. استرانگ رومن روی، خردمندترین پسر لوگان روی را انتخاب کرد، یک تایتان رسانه ای شبیه روپرت مرداک. استرانگ گفت: "فکر کردم، اوه وای، رومن خیلی نقش باحالی است." "او شبیه این حرامزاده کثیف است. می توانستم کاری را انجام دهم که قبلا انجام نداده بودم."

اوت امسال، استرانگ که با نامزدش در لس آنجلس زندگی می کرد، برای فیلمبرداری دیترویت رفت. او تحقیقات گسترده ای در مورد این نقش انجام داده بود، فیلم های مستند نظامی را تماشا می کرد و در یک میدان تیر تمرین تیراندازی می کرد. او ترتیبی داد که برخی از جشن های هفته عروسی را برای عکس ها از دست بدهد. اما یک روز بیگلو او را اخراج کرد. استرانگ گفت: «من آن شخصیتی که او در ذهن داشت نبودم. "این یک تجربه ویرانگر بود." (بیگلو می گوید که قهرمان داستان در تاریخ کار نمی کند؛ پس از اینکه استرانگ به او التماس می کند، او قسمت دیگری از او را به عنوان وکیل می سازد.) او سپس برای ازدواج به دانمارک پرواز کرد و در قلعه ای به نام Dragsholm Slot اقامت کرد. سپس تماسی دریافت کرد مبنی بر اینکه مردم Legacy کایران کالکین را برای رومن انتخاب کرده اند.

ظاهرا نقش مک کی نبود. استرانگ سعی کرد فانتزی را که برای چندین دهه دنبال می کرد، رها کند. اما خالق سریال، جسی آرمسترانگ، با تست بازیگری برای نقش کندال روی، پسر میانسال و وارث لوگان موافقت کرد. استرانگ به من گفت: «همیشه احساس می‌کردم غریبه‌ای هستم که در شکمم آتش دارد. «و بنابراین ناامیدی و احساس ناامیدی تنها نیاز و گرسنگی من را تشدید کرد. او برای انتقام پاره کرد: «او کتاب‌هایی را در مورد مهارت‌های شرکتی بازی پاره کرد، از جمله بیوگرافی مایکل ولف از روپرت مرداک، و جزئیاتی را که دوست داشت انتخاب کرد؛ ظاهراً پسر مرداک، جیمز کفش‌هایش را بسیار محکم بسته بود، که به استرانگ چیزی درباره قدرت کششی درونی‌اش می‌گفت. ".

در استرانگ، در حالی که کفش‌هایش را محکم بسته بود، صحنه‌ای را بین کندال و مدیرعامل استارت‌آپی خواند که می‌خواست آن را خریداری کند. آرمسترانگ شک داشت. او از استرانگ خواست که «زبانش را شل کند» و صحنه تغییر کرد. استرانگ به یاد می آورد: «مثل بیستی بویز بود که آن را می ساختند. «دلم برای رقت گفتار برادرانه تنگ شده بود.» در پایان روز، او این نقش را دریافت کرد.

کندال شاهزاده تاریک نمایش است، سرمایه دار آینده با جسارت متکبر. او اغلب در جدیت خود مضحک است، به خصوص زمانی که سعی می کند بر پدر تسلیم ناپذیر خود مسلط شود. استرانگ کاملاً انتخاب شده بود: پیشینه ای که زندگی خود را صرف تلاش و مانور دادن به جای خدایان بازیگر خود کرده بود. استرانگ گفت: «کندال شدیداً می‌خواهد نوبت خودش باشد. او سال گذشته برای این نقش برنده جایزه امی شد.

استرانگ که اکنون چهل و دو سال است، چهره کوچک کسی را دارد که قرار نبود ستاره شود. اما ظاهر نرم او شدت بی امان و گاهی جذاب را رد می کند. او با سرعت آهسته و عمدی صحبت می کند، به خصوص وقتی در مورد بازیگری صحبت می کند، که با وقار رهبانی انجام می دهد. او درباره بازی کندال به من گفت: "برای من شرط مرگ و زندگی است." "من آن را به همان اندازه که زندگی خودم را جدی می‌گیرم جدی می‌گیرم." او شخصیت را خنده دار نمی بیند، احتمالاً به همین دلیل است که او در نقش بسیار بامزه است.

وقتی از استرانگ در مورد رپ کندال در فصل 2، در مراسم گالای پدرش، که یکی از رقبای اصلی بدترین لحظه کندال بود، پرسیدم، او پاسخی بی خندان به راسکولنیکف داد و با اشاره به "درد هیولا" کندال، به او اشاره کرد. کایران کالکین به من گفت: "بعد از فصل اول، او چیزی شبیه این گفت: "نگرانم مردم فکر کنند سریال یک کمدی است." و من گفتم: "فکر می‌کنم این سریال باشد." است کمدی. فکر کرد شوخی می کنم.» بخشی از جذابیت Heritage ملغمه ای از درام و طنز خشک آن است. وقتی به استرانگ گفتم که نمایش را هم یک کمدی سیاه می دانم، نگاه نامفهومی به من کرد و پرسید: «به این معنا که چخوف کمدی است؟» نه، به این معنا که خنده دار است، گفتم. مک کی به من گفت: به همین دلیل جرمی را برای این نقش انتخاب کردیم. «چون او آن را به عنوان کمدی بازی نمی کند. او آن را مانند هملت بازی می کند.

بازیگران در حال تلاش برای یافتن چیز واقعی در داستان هستند، اما هر کسی که با استرانگ کار کرده باشد به شما خواهد گفت که این غیرعادی است. سال گذشته، او در فیلم The Chicago 7 Trial اثر آرون سورکین، جری روبین، فعال Yippie را بازی کرد. استرانگ در حین فیلمبرداری صحنه های اعتراض سال 1968 از یک هماهنگ کننده شیرین کاری خواست که با او بی ادبی کند. او همچنین می خواست گاز اشک آور واقعی به او پاشیده شود. سورکین به من گفت: «من دوست ندارم به جرمی نه بگویم. اما دویست نفر در آن صحنه و هفتاد نفر دیگر از خدمه حضور داشتند، بنابراین من از پاشیدن گاز سمی به آنها خودداری کردم.» خاطرات لانژلا با صداهای احمقانه و یک دستگاه گوز کنترل از راه دور زیر صندلی قاضی قرار داد. "من هر از گاهی می گفتم، "عالی. بیایید دوباره این کار را انجام دهیم، و این بار، جرمی، شاید در وسط مونولوگ فرانک لانگلا، قضیه را بازی نکن، "سورکین گفت.

استرانگ همیشه اینطور عمل کرده است. در بیست سالگی، دستیار نمایشنامه‌نویس وندی واسرشتاین بود و دست‌نوشته‌های او را می‌نوشت. در طول شب، او یک نمایشنامه انفرادی از کانر مک فرسون را در یک بار کوچک در مرکز شهر، در نقش یک الکلی ایرلندی بازی کرد. واسرشتاین متوجه می شود که استرانگ زمان زیادی را با سرایدار ایرلندی خود صرف مطالعه لهجه او می کند. قبل از مرگ واسرشتاین در سال 2006 - استرانگ یکی از معدود افرادی بود که می‌دانست لنفوم دارد - او به فکر نوشتن نمایشنامه‌ای بر اساس آن به نام Enter Doorman بود.

استرانگ در پاییز امسال فیلم «زمان آرماگدون» جیمز گری را با بازی یک لوله کش بر اساس پدر کارگردان فیلمبرداری می کند. استرانگ اجازه داد موهایش به خاکستری طبیعی خود برگردند - برای "جانشینی" تیره شده بود - و ویدیوهایی را از او برای من فرستاد که در حال تماشای یک استاد واقعی تحقیق است و کلماتی مانند "فلش آجیل" را با لهجه عجیب و غریب تکرار می کند. لباس ها و وسایل برای او مانند طلسم است. در سال 2012، او در فیلم The Great God Pan اثر امی هرتزوگ در Playwrights Horizons نقش قربانی احتمالی آزار جنسی دوران کودکی را بازی کرد. هرتزوگ به من گفت: "پیراهنی بود که او پوشیده بود که واقعا برایش مهم بود و به دلایل ترکیبی می خواستیم آن را با رنگ دیگری امتحان کنیم." به یاد دارم که می گفت پیراهنی که پوشیده بود به عنوان زره او عمل می کرد و این پیراهن جدید به عنوان زره نیست.» آنها به او اجازه دادند پیراهن را نگه دارد.

فداکاری استرانگ برخی از همکاران را به‌عنوان تأثیرگذار و برخی دیگر را مغرور تحت تأثیر قرار می‌دهد. رابرت داونی جونیور به من گفت: تنها چیزی که می دانم این است که او از روبیکون عبور می کند. در سال 2014، استرانگ در فیلم «قاضی» نقش برادر داونی را بازی کرد که یک نوجوان دارای معلولیت ذهنی بود. (برای آماده شدن، او زمانی را با مردی مبتلا به اوتیسم گذراند، مانند هافمن در مردی در باران.) هنگامی که داونی جونیور یک صحنه تشییع جنازه را فیلمبرداری کرد، استرانگ در اطراف مجموعه راه می‌رفت و با صدای بلند گریه می‌کرد، حتی اگر آن روز به او زنگ نزده بود. . او جزئیات شخصی‌شده‌ای را که در فیلمنامه نبود، از جمله یک آلبوم عکس خانوادگی درخواست کرد. یکی از اعضای تیم طراحی به یاد می آورد: "تقریباً مانند یک پشه آزاردهنده به او برخورد کرد - من چیزهای بزرگ تری داشتم که باید با آنها مقابله کنم."

استرانگ به من گفت: "فکر می کنم تو باید از هر مصیبتی که قهرمان باید بگذرد، بگذری." این رویکرد افراطی - رابرت دنیرو که دندان هایش را برای «ترس کیپ» می تراشد، لئوناردو دی کاپریو در حال خوردن جگر گاومیش خام برای «بازگشته» - اغلب به عنوان بازیگری روش توصیف می شود، یک اصطلاح بسیار توهین آمیز که در معنای کلاسیک آن شامل تحریک احساسات از جانب شخصی است. تجربه و فرافکنی آنها بر روی یک شخصیت. استرانگ یک بازیگر در روش محسوب نمی شود. او به دور از کندوکاو در زندگی خود، آنچه را که «اشاعه هویت» می نامد، تمرین می کند. او توضیح داد: "اگر من اصلاً روشی داشته باشم، فقط این است: پاک کردن چیزی - هر چیزی - که شخصیت و شرایط صحنه نیست." "و این معمولاً به این معنی است که تقریباً همه چیز را در اطراف و درون خود پاک کنید تا بتوانید کشتی کامل تری برای کار فعلی خود باشید."

او در مورد محاکمه خود به نقل از کیت جارت، پیانیست جاز گفت: "من هر تجربه موسیقی که دارم، از جمله هر روز اینجا در استودیو، را با نیروی زیادی مرتبط می کنم، و اگر تسلیم نشوم، هیچ اتفاقی نمی افتد. استرانگ در خلال مکالماتمان حکمت هایی را از کارل یونگ، اف. اسکات فیتزجرالد، کارل اووه کناسگور (او از طرفداران فوق العاده "مبارزه من" است)، رابرت دووال، مریل استریپ، هارولد پینتر نقل کرد، "هرچه تجربه تیزتر باشد، کمتر است. بیان خود را بیان کنید»)، کارگردان دانمارکی توبیاس لیندهولم، تی اس الیوت، گوستاو فلوبر و گفته های قدیمی («وقتی ماهیگیران نمی توانند به دریا بروند، تورهای خود را تعمیر می کنند»). وقتی متوجه شدم که او یک اسفنج نقل قول است، آرام گرفت و گفت: "من آدم مذهبی نیستم، اما فکر می کنم کتاب سرود خودم را ساخته ام."