یک عکاس کتابی را که مرگ را به او آموخته است بررسی می کند

مانند تصاویر قرن نوزدهمی که الهام‌بخش آن‌ها بود، پرتره‌های Sanginetti گاهی اوقات زیبایی‌شناسی گوتیک را با حساسیت همدلانه ترکیب می‌کنند. در یکی، دو خواهر در یک پرتره دوتایی عکس می گیرند: خواهر بزرگتر با پرده ای از مو تقریباً صورتش را پوشانده است، با پیشانی چروکیده از خودآگاهی نوپا. جوانترها چشمانی شفاف دارند، با خودکنترلی که هنوز با شروع بلوغ به خطر نیفتاده است. در یک زن مسن دیگر عینکی با یک لنز شفاف و یک لنز تیره استفاده می کند. او پس از باز کردن دکمه‌های موهای سفید موج‌دارش، یک گیره مو را در دامان خود می‌گیرد و با چیزی غر می‌زند که به گفته Sangineti شبیه رشته‌های گرانبهای نقره‌ای است. سانجینتی سعی کرد از سوژه‌هایش عکس بگیرد که به نظرش درها را می‌کوبند و به کلیساها و دیگر گروه‌های اجتماعی نزدیک می‌شوند، گویی این تنها رویارویی آن‌ها با دوربین است، همانطور که شاید بیش از صد سال پیش بینندگان ون شایک چنین بوده است. بینندگان خواستار، پس‌زمینه تزئین شده پشت خواهران جوان را به‌عنوان بازتولید همان تصویری که ون شیک در مقابل آن چندین سوژه‌هایش را طرح کرده است، می‌شناسند.

وقار ناآشنا برای همه سوژه‌های Sangineti وجود دارد، از دختر بچه‌ای که بهترین لباس سفید با چتری‌هایش را پوشیده است، تا گاومیش کوهان دار که در نیمرخ نشان داده شده است، با سر سیاه و سنگین و چشم ... به ظاهر غمگینش. سفر مرگ در ویسکانسین در سال 1973 به عنوان تفسیری درباره سختی فرقه آمریکایی فردگرایی خشن منتشر شد: به گفته منتقدان، "واقعیت کابوس‌آمیزی که آمریکای روستایی پس از پایان رویا با آن روبرو شد." کلمن سی بار. این کادربندی کار مایکل لسی ویراستار کتاب است که تصاویر را با بریده‌های روزنامه درباره مرگ‌ومیرها و بلایای محلی در محله ترکیب می‌کند.