آنچه جوآن دیدیون دید نیویورکر

هنگامی که جوآن دیدیون روز پنجشنبه در سن هشتاد و هفت سالگی درگذشت، شانزده کتاب، هفت فیلم، یک نمایشنامه و انگیزه ای برای درک آنچه باقی مانده بود از خود به جای گذاشت. توجه به این نکته وسوسه انگیز بود که او نیز مانند همسرش، نویسنده جان گرگوری دان، که درگذشت او سال تفکر جادویی (2005) بود، در تعطیلات کریسمس درگذشت. به راحتی می‌توان دید، همانطور که او در آن فصل با بیماری مرگبار دخترش انجام داده بود، دنده‌های بزرگ‌تری در کار بود. دیدیون یک جوینده مدل بود، نویسنده ای با توانایی باورنکردنی در اسکن متن، پوشه ای از بریده ها یا کل جامعه، و به عنوان یک نابغه که در حال تماشای چهره ها بود، نشانگرهایی را پیدا کرد که نشان می داد همه چیز چگونه کار می کند. با تلاش او، حرفه روزنامه نگاری تغییر کرده است. به گسترش چشم انداز آنچه در صفحه اهمیت دارد کمک کرد.

اگرچه دیدیون نیمی از عمر خود را در نیویورک گذراند (اول به عنوان سردبیر جوان در ووگسپس، در دوره های بعدی، مانند قد کوتاه شیر زن حروف، بسیاری از معروف ترین کارهای او در کالیفرنیا انجام شد، جایی که او از اواسط قرن در ساکرامنتو بزرگ شد. سبک شوم و به سبک دره‌ای او با زیبایی، ریاضت و منحنی‌های بی‌قرار، منطقه اقیانوس آرام را هدایت می‌کرد. «این کشوری است که در آن اعتقاد به تفسیر تحت اللفظی پیدایش به طور نامحسوس به اعتقاد به تفسیر تحت اللفظی تبدیل شده است. غرامت مضاعف، سرزمین موهای آزرده و کاپری و دخترانی که تمام وعده زندگی برایشان به یک لباس عروسی سفید رنگ والس و تولد کیمبرلی یا شری یا دبی و طلاق تیجوانا و بازگشت به مدرسه آرایشگری خلاصه می شود. "برخی از رویاپردازان رویای طلایی"، مقاله ای که اولین مجموعه او را باز می کند" خمیده به بیت لحم" (1968). این کتاب مضمون او - سایه طولانی و دیوانه ذهنیت مرزی - و سبک او را که حاوی پنج رمان و چندین فیلمنامه است، از جمله "ستاره متولد شده" (1976) که او با همکاری دان نوشته است، اعلام کرد. امروزه خوانندگان می دانند که منظور از "دیود" چیست.

با این حال، دیدیون مانند بسیاری از سبک‌شناسان قوی، هنر خود را به عنوان خواننده حساس سایر اساتید توسعه داد. او در دهه 1950 دانشجوی انگلیسی در برکلی بود، اوج نقد جدید و مطالعه دقیق، و این رویکرد بخشی از روش شناسی مادام العمر او شد، به همان اندازه در زبانی که او به عنوان گزارشگر با آن مواجه شد و در آثار ادبی به کار رفت. که در اهل نیویورک مقاله‌ای درباره همینگوی، تأثیر اولیه‌اش، او خوانش بی‌نظیری از آغاز «وداع با اسلحه» کرد، و اشاره کرد که چگونه غیبت ناگهانی و مخرب «the» قبل از سومین ظهور «برگ» دقیقاً به معنای آن است. پرتاب، باحال، پیش گویی». این ویژگی دیدیون بود که به این ترتیب، در منطقه خطر بین حساسیت و عینیت کار کند: پذیرا بودن احساسات زودگذر، تغییر در بازیگران، و سپس عجله، با سختگیری بی امان برای درک دلیل.

آنچه او درک می کند بزرگترین تغییری است که جامعه آمریکا در پنجاه سال اخیر دیده است. مانند بسیاری از نویسندگان، دیدیون در اواخر دهه 1960، زمانی که بافت اجتماعی، آرمان نهادهای مشترک و یک جامعه مشترک، از هم پاشید، سر کار بود. برخلاف بسیاری، او خطرات درازمدت این شکاف را در زمانی دید که اکثر ناظران نگران گذاشتن مهره های عشق یا دنبال کردن کارت های پیش نویس بودند. دیدیون درباره هیپی ها گزارش می دهد - آنها موضوع مقاله عنوان خم شدن به سوی بیت لحم هستند، که تکنیکی را ایجاد کرد که بعداً برای داستان او مناسب بود تا داستانی را از طریق مقایسه های ناهموار روایت کند، که او آن را "برش های فلش" نامید - اما متوجه شد که آنچه در هایت دیده است. -اشبری کمتر درباره آنها صحبت می کرد تا "اتمیزه کردن" ارتباطات و ارتباط در سراسر آمریکا. این بینش ماندگار عجیبی از آن دوره بود. او امروز زنده و سالم است.

دیدیون اغلب به همراه نورمن میلر، گی تالیز، تام ولف، و سایر لباس‌های جذاب به عنوان بخشی از روزنامه‌نگاری جدید شناخته می‌شود، که معمولاً منظور مردم از داستان‌های بلند چاپ شده به سبک و دیدگاه نویسنده است. اما هدف او، در بهترین حالت، هرگز حساسیت یا تأثیرگذاری نبوده است. دیدیون در ابتدا و بارها در پایان زندگی‌اش به خاطر نوشتن اول شخص معروف بود و درک ذهنی همیشه در قلب انگیزه‌های او به عنوان یک خبرنگار و مقاله‌نویس بوده است. (او یک بار در مصاحبه ای با هیلتون آلس گفت: "چیزی در مورد وضعیت من را آزار خواهد داد، بنابراین مقاله ای خواهم نوشت تا بفهمم چه چیزی مرا نگران می کند."

ذهنیت بسیار مهم بود، اما تفکر او، همانطور که در صفحات کتاب توسعه یافت نقد کتاب نیویورکاساساً سیستماتیک بود: در میامی (1987)، در مورد گفتگوی جنگ سرد بین ایالات متحده و نیروهای اتمیزه شده آمریکای لاتین. در "سفرهای عاطفی" (1991)، در مورد مورد دویدن در پارک مرکزی و اسطوره هایی که ساختار مدنی و اقتصادی نیویورک را فرسایش دادند. در کجا من بودم (2003)، در مورد سیاست های دولتی که از تصویر قبلی کالیفرنیا از خود حمایت می کند. هدف او چیزی بود که او آن را احساساتی بودن می نامید: داستان های پیش ساخته یا داستان هایی که در یک فرهنگ پخش می شوند و جامعه را از هم می پاشند. دیدیون به عنوان یک جمهوری خواه در گلدواتر شروع کرد و در نهایت به یکی از سرسخت ترین مدافعان پیمان اجتماعی همگروه خود تبدیل شد. او متوجه شد که شیوه‌ای که داستان‌ها روایت می‌شوند - یک پروژه فردی - تعهد عمیقی به جامعه دارد.

سبک های معروف اغلب تمرین کنندگان خود را فسیل می کنند. کار دیدیون ادامه خواهد داشت زیرا او محصول یک ذهن ناآرام بود. او یک بار گفت: «به گذشته، ما می دانیم وقتی شروع می کنیم چگونه بنویسیم. «آنچه از این می‌آموزیم این است که نوشتن چگونه بوده است برایچگونه یک پاراگراف را جمع آوری کنیم، چه باید «the» را اضافه کرد یا نه: وقتی سی ساله می شوید، صدای بهترین نوشته شما از قبل در گوش شما است و سخت ترین قسمت گوش دادن است. با این جملات چه باید کرد، چگونه هنر قصه گویی را از توهم مشترک برگردانیم، تلاش زندگی است. بسیاری - بیشتر - نویسندگان هرگز موفق نمی شوند کل فاصله را طی کنند. دیدیون این کار را کرد. کار او پاسخ خودش به این سوال بود که نوشتن و زندگی درباره چیست. باید مال ما هم باشه