بلندترین درخت شناخته شده در نیویورک در جنگل می افتد

در سال 1675، مری والکات، یکی از دادستان های محاکمه جادوگران سالم، متولد شد. دومنیکو دوم کنتارینی، دوج ونیز، درگذشت. و تا آنجایی که کارشناسان جنگل‌داری می‌توانند بگویند، دسته‌ای از دانه‌های کاج با بال‌های نازک در یک چمنزار جنگلی در کوه‌های آدیرونداک فرود آمدند، جایی که در نهایت به عنوان ایالت نیویورک تعریف می‌شد. خورشید، باران، خاک، شانس و (احتمالا) بهم ریختگی در ملک با هم ترکیب شده اند تا این فرود فرخنده را رقم بزنند. درختان کاج از سایه متنفرند، اما علفزاری در جنگل انبوه آدیرونداک بود که به احتمال زیاد توسط باد شدیدی که تاریخ قبلی را از بین برده بود ایجاد شده بود، بنابراین برای درختان کاج مناسب بود. مردم موهاک و اونیدا که در این منطقه زندگی می کردند آنها را تنها گذاشتند. کشاورزان اروپایی که مرتع تراشیده شده را ترجیح می دادند تا یک قرن دیگر به این منطقه نخواهند رسید.

در پایان هجده یا هشتصد سال، زمانی که منطقه در حال کشت و قطع بود، این توده درختان شاد آنقدر بزرگ و ضخیم شده بود که برای اکثر کارخانجات چوب بری خیلی بزرگ بودند، بنابراین آنها دست نخورده باقی می‌ماندند در حالی که درختان کوچکتر و قابل کنترل‌تر. همان نزدیکی به میزهای غذاخوری و صندوقچه های امید تبدیل شد. همانطور که اتفاق افتاد، زمینی که درختان ایستاده بودند نزدیک به یک خط مالکیت جدید بود، بنابراین به احتمال زیاد زمانی که چوب‌برها شروع به پاکسازی جنگل کردند، کاملا مطمئن نبودند که مالک این غرفه است و تصمیم گرفتند آن را به حال خود رها کنند. ترشی بالای آن

دهه ها گذشت. جنگ جهانی اول آمد و رفت. متقاعد کننده ترین از پنج مدعی مشهور آناستازیا ظاهر شد. نوار اسکاچ اختراع شد. اولین آقای کله سیبزمینی. برق توسط یک راکتور هسته ای تولید می شود. مردم در حال رقصیدن Loco-Motion بودند. در نزدیکی دریاچه پلسید، بازی‌های المپیک زمستانی در سال 1932 و دوباره در سال 1980 برگزار شد. در تمام مدت، درختان در این امتداد هشت جریب به رشد خود ادامه دادند و از پنجاه و سپس صد فوت و بیشتر رشد کردند. هیچ درخت دیگری در مجاورت آنها از نظر ارتفاع وجود ندارد. هیچ کس نمی داند بلندترین آنها چقدر بلند است، اکنون که بسیاری از افراد در بیشه سقوط کرده اند، اما درخت 103 (1675-2021) به صد و شصت فوت و تقریباً پنج اینچ افزایش یافته است و احتمالاً بلندترین درخت در نیو است. یورک در زمان مرگش، در ماه دسامبر.

کاج در سال 2006 نام خود را به عنوان درخت 103 دریافت کرد، زمانی که یک متخصص جنگلداری درختان را در بیشه اندازه گیری کرد و آنها را به ترتیب اندازه گیری آنها علامت گذاری کرد. درخت 103 یک لوبیا قدرتمند بود، اما طبق قوانین طبقه بندی درختان بزرگ، بزرگترین در ایالت نبود. درختان قهرمان با ترکیب ارتفاع بر حسب پا، دور بر حسب اینچ و یک چهارم گسترش تاج آنها ارزیابی می شوند. کاج های سفید نوک تیز هستند. تاج آنها هرگز باعث پراکندگی چتر مانند دانه یا افرا نمی شود. اکثر بزرگترین درختان ثبت شده در نیویورک گونه هایی با تاج های سرسبز هستند. بعلاوه، بیشتر آنها زندگی خرابی دارند و خود را پر از تجملات چمن های حومه شهر یا مرتع باز و بدون رقابت برای آفتاب یا آب می کنند. بله، ما شما را می بینیم، بلوط قرمز از شهرستان مونرو! و تو، پنبه شرقی کلینتون و افرا هلندی! بله، خوب، درخت 103 زندگی سخت تر از شما داشت، زندگی سخت تر در استان شمالی، لعنتی ترین کارها را در بیابان چهل کویری خود انجام داد، بدون بازدید منظم از TreeDocs و بدون هیچ پلاک یادبودی به ارتفاعات خیره کننده رسید. یک جامعه تاریخی به دیدار او و صرف ناهار به افتخار او. درخت 103 زخم و گال داشت. در باد جیرجیر زد؛ زیر باران آویزان شد درخشش شبنمی را که در سال 1675 داشت از دست داده بود، اما آیا همه ما درخشش جوانی خود را از دست نداده ایم؟

جولای گذشته، یکی از همسایگان درخت 103 خراب شد. درخت 103 سقوط خود را شکست. وزن را باید تحمل کرد و سپس بادهای پاییزی او را با خود برد. گردشگرانی که در 11 دسامبر برای بازدید از درخت رفتند، یک تنه تیز شکسته و یک جنگجوی سقوط کرده را پیدا کردند. هیچ کس در اطراف نبود تا سقوط او را بشنود، اما با توجه به جثه و قدش، انرژی زیادی آزاد می‌کرد، معادل چند چوب دینامیت، و با سقوط چند درخت کوچک‌تر را به زمین می‌زد. جاستین واسکویچ، استاد جنگل‌داری در کالج پل اسمیت که همسایه سرزمینی است که درخت 103 در آن قرار داشت، می‌گوید درختان کاج به ندرت پس از سیصد و پنجاه سال زندگی می‌کنند، بنابراین مرگ آنها تعجب‌آور نیست. با توجه به ریاضیات، کل بیشه این کاج های غول پیکر احتمالا در پنجاه سال آینده ناپدید خواهد شد. ناامید نشوید: درخت 103 دیگر در آسمان بلند نمی شود، بلکه مانند زباله های جنگل زندگی می کند و قارچ ها و حشرات را خوشحال می کند. واسکویچ گفت: "او مرده است، بله، اما من ترجیح می دهم فکر کنم که او دیگر راست نیست."

پس‌گفتار ستونی از آگهی‌های فوت است که به مردم، مکان‌ها و چیزهایی که از دست داده‌ایم ادای احترام می‌کند. اگر می‌خواهید موضوعی را برای پس‌گفتار پیشنهاد کنید، به ما به آدرس afterword@newyorker.com ایمیل بزنید.