تحصیل در زندان نیویورکر

در آوریل 2000، ادی یکی از اولین زندانیان این برنامه بود که مدرک کاردانی را دریافت کرد. او به حضور در کلاس ها ادامه داد. در همان سال، تعدادی از دانشجویان برکلی با بازوبندهای زرد وارد سن کوئنتین شدند. یکی توضیح داد که اعتصابی در محوطه دانشگاه برای محافظت از دپارتمان مطالعات قومیتی برکلی در برابر کاهش پیشنهادی صورت گرفت. ادی گفت: «فکر می‌کنم این اولین باری بود که واقعاً سعی کردم اطلاعات بیشتری در مورد تاریخ آسیایی آمریکا پیدا کنم. این دانش آموزان آزاد بودند و هنوز بیشتر می خواستند. او قلاب های زنگ را می خواند و زندانیان جوان تر را تشویق می کرد که همین کار را انجام دهند. او نوشته هایی را با شاعرانی مانند ایشل و پارک رد و بدل کرد و مجله های خود را منتشر کرد. او به مقام OG - گانگستر اصلی - حواس پرتی با ماشین های دیگر رسیده بود. آنمول چادا، دانشجوی برکلی، در زندانی در دوران آپارتاید در آفریقای جنوبی تدریس می‌کند. یکی از دانشجویان پرسید که چرا سیاه پوستان که اکثریت آفریقای جنوبی را تشکیل می دهند، به دولت اقلیت می پیوندند؟ ادی رو به دانش آموز کرد. چادا به یاد آورد: «به ما نگاه کن. "به وضعیت ما نگاه کنید. ما بسیار برتر از امنیت هستیم. اما ما اینجا نشسته ایم و به طور کلی از وضعیت راضی هستیم."

دوران طلایی زندان هرگز وجود نداشته است. با این حال، لحظاتی در گذشته نه چندان دور وجود داشته است که مؤسسات ژست های بیشتری در جهت توانبخشی انجام داده اند. در اوایل دهه 1990، نزدیک به 20 درصد از زندانیان فدرال در حین زندان دوره های دانشگاهی را گذراندند. اما ماده ای از قانون کنترل جرایم خشونت آمیز و اجرای قانون مصوب 1994، دسترسی بازداشت شدگان به کمک های مالی را ممنوع می کند. تا سال 2004، این رقم به حدود 10 درصد کاهش یافت، زیرا برنامه هایی که به زندانیان ارائه مدرک فارغ التحصیلی یا لیسانس می دادند بسته شد.

ادی چیزی بیش از کلاس های سن کوئنتین می خواست، بنابراین در سال 2002 او و سه زندانی دیگر، استفن لیب، ویت مایک انگو و ریکو ریمدیو، طوماری را برای گنجاندن مطالعات قومیتی در برنامه درسی زندان منتشر کردند. ادی برای شانزده سال توانسته بود از مشکلات جدی جلوگیری کند، اما اکنون او، مایک و ریکو در انزوا بودند. ادی مقصر بود که نوشته های خود را بدون تأیید زندان با افراد خارجی به اشتراک گذاشته است.

ادی نامه ای به سفت آب پز، روزنامه برکلی، در مورد سیاست ارائه خود می پرسد. چادا، ویراستار، موافقت کرد که همه چیزهایی را که ادی می فرستاد چاپ کند. او پرسید که آیا می تواند کار دیگری انجام دهد؟ ادی برای یافتن وکیل کمک خواست.

چاد متوجه شد که ادی نه تنها به یک وکیل بلکه به یک کمپین سیاسی نیاز دارد. چادا کمیته حمایت از زندانیان آسیایی را با یوری کوچیاما، یک فعال قدیمی که از محرمان مالکوم ایکس در دهه 1960 بود، راه اندازی کرد. هدف فوری کمیته حمایت از ادی، مایک و ریکو بود که به سن کوئنتین سه معروف شدند. مایک و ریکو در نهایت غرق در تنهایی شدند. اما ادی که از نظر فنی هنوز واجد شرایط آزادی مشروط بود، یازده ماه در سلول انفرادی باقی ماند.

چادا با ویکتور هوانگ، وکیل حقوق مدنی که در یک کلاس مطالعات آسیایی-آمریکایی درباره او آموخته بود، مشورت کرد. هوانگ او را با شبکه ای از وکلا، رهبران جامعه و سیاستمداران محلی آشنا کرد که همه آنها به نوعی فارغ التحصیلان جنبش های اجتماعی دهه 1960 هستند که هویت آسیایی-آمریکایی را به وجود آورد. چاد باید قانونگذاران ایالتی را متقاعد می کرد که دفعه بعد که ادی به آزادی مشروط می رفت از او حمایت کنند.

در می 2003، ادی به زندان ایالتی کالیفرنیا در سولانو فرستاده شد. او در نوجوانی در یک مرکز پذیرش زندان تحت درمان قرار گرفت. از حیاط می‌توانست ساختمان سولانو را، درست روبروی خیابان ببیند. از زمانی که او در سال 1986 به این سیستم پیوست، کالیفرنیا سه دانشگاه جدید و 19 زندان جدید ساخته است. تعداد زندان های این ایالت بیش از دو برابر شده است.

کمپین حمایت از ادی کم کم آغاز شد. پل دوش، دانشجوی کارشناسی ارشد برکلی که به ادی در سن کوئنتین تدریس می کرد، در خیابان ها شعر می خواند تا برای وکلای ادی پول جمع کند. ادی روزانه تا ده نامه برای دوستان، داوطلبان سابق، سیاستمداران، فعالان و دانشجویان می نوشت. بن وانگ، دانشجوی دانشگاه کالیفرنیا، دیویس، که مکاتبه با ادی را آغاز کرد، گفت: از یک زندان ایالتی، او توانست شبکه ای بسازد و جامعه ای بسازد. جین لو، یکی دیگر از استادان برکلی که ادی در اواخر دهه 1990 با او صمیمی شد، به او کمک کرد تا یک وبلاگ ایجاد کند. او در نشریات خود در مورد غذا در زندان منعکس می‌کرد، بر سر دوستان فریاد می‌زد، شعر به اشتراک می‌گذاشت، و حتی برای نامزدهای سیاسی که از طریق پست با آنها دوست می‌شد، تبلیغات می‌کرد. در مقطعی از مردم خواست که از ارسال کتاب خودداری کنند. او بیش از آنچه می توانست بخواند دریافت کرده بود.

پدر خانواده اوکلند به یاد می آورد: «در ابتدا به هیچ کس نگفتیم زیرا چهره خود را از دست داده بودیم. "ما شرمنده ایم. ما نمی توانستیم با جامعه چینی روبرو شویم. "اما وقتی او صحبت های کوچیاما را در یک تجمع شنید، متوجه شد که باید همین کار را انجام دهد. چادا والدین ادی را به ساکرامنتو برد، جایی که آنها خانه به خانه رفتند و با قانونگذاران صحبت کردند." چادا به من گفت: "چادا به من گفت: "او جلسه ای با رهبران جامعه آسیایی آمریکایی را به یاد می آورد که در آن مادر ادی که زمانی ناامیدتر از آن بود که بپذیرد پسرش در زندان است، یک سخنرانی فی البداهه در مقابل یک سالن رقص ایراد کرد. پر از غریبه ها. سفر خانواده او از گوانگژو به سن کوئنتین.

ادی شروع به مطالعه مدیتیشن کرد. در یک تمرین باید تا ده بشمرد. اگر فکری داشت، باید از نو شروع می کرد. این تمرین مانند مبارزه او برای آزادی مشروط بود. او بیش از ده بار درخواست داد. در نوامبر 2004، هیئت به آزادی او رای مثبت داد. گری دیویس توسط رای دهندگان در کالیفرنیا فراخوانده شد و فرماندار اکنون آرنولد شوارتزنگر بود که با توصیه هیئت مدیره مخالفت نکرد. یک روز در مارس 2005، یک افسر زندان با ادی تماس گرفت و گفت: "هی، جن، این دوکت را بنویس، پاسی که زندانیان باید بتوانند آزادانه در اطراف خود حرکت کنند." درباره آزادی ادی بود.

اما قانون اصلاح مهاجرت غیرقانونی و مسئولیت مهاجران در سال 1996، مقوله هایی را که مجرمان غیر شهروندی را مشمول اخراج می کردند، گسترش داد. پس از آزادی ادی از سولانو، او به او تحویل داده شد یخ مامورانی که او را به دفتر میدانی در سانفرانسیسکو بردند. ادی در حالی که ون در ظهر از شهر عبور می کرد، از پنجره به بیرون نگاه کرد. نزدیک به بیست سال بود که این همه آزاده ندیده بود.

او نزدیک به دو سال را در بازداشت گذراند یخ در ماریسویل، شمال ساکرامنتو. زمانی که در بازداشت بود، با شلی اسمیت، داوطلبی که در اواخر دهه 1990 با او دوست شد، ازدواج کرد. او در یک پست وبلاگی گفت: "در ازدواج ما هیچ چیز سنتی وجود ندارد." "ما فقط دو تکه از یک پازل غول پیکر هستیم که مکان های خود را برای تکمیل و تکمیل ماموریت خود پیدا می کنیم."

با اطلاع بیشتر مردم از وضعیت ادی، جنبش برای آزادی او تشدید شد. خانواده ای که او قربانی آن بود، در طول فرآیند آزادی مشروط تا حد زیادی ساکت بودند. اما زمانی که ادی در مریسویل بود، دختر جنی تام نامه ای به دادگاه مهاجرت داد. او نوشت: "خانواده من هیچ تفاوتی با او ندارند." از اینکه می بینم افراد زیادی برای ادی گرد هم می آیند ناراحتم.» در آنجا او انزوا و پارانویایی را که برای تعیین زندگی خانگی آنها به وجود آمده بود توصیف کرد: یک اشتباه. . . . از نظر من، تمام دستاوردهایی که او ادعا می کند برای تشویق دادگاه به تصمیم گیری به نفع او به دست آمده است. آرزوی قطعی من این است که ادی اخراج شود.