پاپ فرانسیس همچنان در تلاش است تا توجهات را به بحران مهاجران جلب کند

در مارس 2020، واتیکان بایگانی خود را در رابطه با پاپ پیوس دوازدهم باز کرد. دانشمندان به دنبال دستیابی به صدها هزار سند قدیمی بوده اند به این امید که درک روشن تری از اقدامات و مکان اختفای پیوس در طول جنگ جهانی دوم به دست آورند. در بیانیه‌های عمومی متعدد در طول جنگ، پاپ مستقیماً به کارزار ترور نازی‌ها علیه یهودیان اروپایی اشاره نکرد. آیا پیوس به این دلیل که نمی‌خواست با نازی‌ها مخالفت کند در حالی که در پشت صحنه برای نجات جان یهودیان کار می‌کرد (همانطور که مدافعانش تاکید می‌کنند) به دلیل ناتوانی در درک کامل اهداف نسل‌کشی آنها مخالفت کرد یا به دلیل تاریخ طولانی یهودی ستیزی کاتولیک، او و مشاورانش را به سردی نسبت به رنج یهودیان بی تفاوت گذاشت و آنها را به کم اهمیت جلوه دادن گزارش های قتل عام و تبعیدهای دسته جمعی سوق داد؟ سال ها طول می کشد تا دانشمندان تمام اسناد را بررسی کنند و به نتیجه برسند. بدون توجه به انگیزه های پیوس، سکوت او همچنان ناآرام و مضطرب است.

هشتاد سال بعد، اروپا با یک بحران انسانی مواجه است و این بار در نظر پاپ شکی نیست. این بحران شامل مهاجرت به اروپا از شرق و جنوب، از افرادی است که به دنبال پناه بردن از جنگ های شدید در سوریه و افغانستان هستند، یا به دنبال دولت های فاسد و منابع کمیاب در جنوب صحرای آفریقا هستند. وضعیت هولوکاست نیست، اما منعکس کننده بحران های اروپایی آن دوره است. طبق گزارش سازمان ملل، درست قبل از همه گیری، نزدیک به هفتاد میلیون نفر در سراسر جهان به دلیل جنگ و خشونت آواره شدند. این بالاترین رقم در حدود هفتاد سال از زمان آواره شدن ده ها میلیون نفر در اثر جنگ جهانی دوم و تقسیم متعاقب آن اروپا و شبه قاره آسیای جنوبی بود. به عنوان مثال، در روزهای اخیر، دو قایق حامل پناهجویان در حال سفر به اروپا در سواحل لیبی غرق شده و بیش از یکصد و شصت نفر از آنها غرق شده اند و در مجموع حدود 1500 پناهجو در سال 2021 جان خود را از دست داده اند. پناهندگان امروزه توسط سیستم سهمیه اتحادیه اروپا با مشکل مواجه می شوند یا به دلیل عدم شناسایی مناسب بازداشت می شوند، به عنوان افراد آواره در اردوگاه های فلاکت بار رها می شوند و بی تابعیت می شوند - یا در زندان های مخفی در کشورهای ثالث، به ویژه لیبی، با آگاهی کامل از اتحادیه اروپا نگهداری می شوند. و اکنون، مانند آن زمان، سیاستمداران - در مجارستان، لهستان، اتریش، فرانسه و ایتالیا - اصرار دارند که مهاجران تهدیدی برای شخصیت تاریخی اروپا هستند. سؤالاتی در مورد آنچه که یک اروپایی انجام می دهد پرسیده می شود و تاریخ اروپا چگونه بر موقعیت او در مورد مردمی که منشأ آنها در جای دیگری است تأثیر می گذارد.

در حالی که سیاستمداران اتحادیه اروپا مبهم و خجالت زده هستند و رهبران خودخوانده پوپولیست به دنبال تبدیل بحران مهاجران به نفع خود هستند، پاپ فرانسیس صریح گفت. او در ماه اکتبر از دولت‌ها خواست که مهاجران را به لیبی (در میان سایر کشورها) برنگردانند و گفت: «این موضوع واقعی است. اردوگاه ها اصطلاح آلمانی است که اغلب در ایتالیا برای اردوگاه های کار اجباری در زمان جنگ استفاده می شود. اوایل این ماه، او برای پنج روز رویداد و سخنرانی به قبرس و یونان سفر کرد، عمدتاً برای مقابله با بحران - به قول خودش، برای استفاده از "قدرت ژست" به جای "ژست های زور". پاپ قبل از عزیمت با افرادی که از یک مرکز مهاجران در لسبوس به ایتالیا آمده بودند ملاقات کرد و با دیگران در کلیسایی در حومه شهر دعا کرد. زمانی که در قبرس، که توسط یک منطقه حائل سازمان ملل بین جمهوری قبرس و جمهوری ترک قبرس شمالی تقسیم شده است، موازی بین تقسیمات سیاسی و مشکل مهاجران را پیشنهاد کرد. وی با اشاره به اینکه قبرس درصد بیشتری از پناهندگان نسبت به هر کشور دیگری در اروپا دارد، "دیوارهای ترس و حق وتو دیکته شده توسط منافع ملی" را محکوم کرد. بعد از ظهر روز بعد، در طول یک مراسم دعا با مهاجران، او رفتار با افرادی مانند آنها را به کمپین کشتار دسته جمعی هیتلر و استالین تشبیه کرد. او گفت: «ما داستان‌هایی درباره اردوگاه‌های کار اجباری قرن گذشته می‌خوانیم، و با خود می‌گوییم: «چطور ممکن است؟» برادران و خواهران، امروز در سواحل نزدیک این اتفاق می‌افتد!

دو روز بعد، فرانسیس به جزیره لسبوس یونان بازگشت، که در سال 2016 از آن دیدن کرد. و بارتولومئوس، رهبر معنوی مسیحیان ارتدوکس، به زبان جمعی عالی صحبت کرد و گفت: "امیدواریم جهان به این صحنه های غم انگیز و واقعاً ناامید کننده توجه کند و به گونه ای پاسخ دهد که شایسته بشریت مشترک ما باشد. این بار، او با کلماتی فوری و خودخواهانه صحبت کرد و خاطرنشان کرد که حتی زمانی که رهبران جهان گرد هم می آیند تا با تغییرات آب و هوایی مبارزه کنند و کووید-19 بیماری همه گیر، کمی برای کاهش رنج مهاجران انجام شده است. او گفت: «از هر زن و مردی، از همه ما، می‌خواهم که بر فلج ترس، بی‌تفاوتی که می‌کشد، غفلت بدبینانه‌ای که بی‌دقت در لبه‌ها را محکوم به مرگ می‌کند، غلبه کنیم!»

فرانسیس همچنین پیشنهاد کرد که وضعیت اسفبار مهاجران آزمونی برای ماهیت جامعه مدنی است و رفتار خشن آنها انحراف از ارزش های اروپای پس از جنگ است. او در سخنانی در آتن، زادگاه دموکراسی غربی، خاطرنشان کرد که "امروز و نه فقط در اروپا، ما شاهد عقب نشینی از دموکراسی هستیم" از طریق "اشکال ناسیونالیستی منفعت شخصی" و ابراز امیدواری کرد که مهاجران "از استقبال و محافظت شوند". ، به عنوان پادزهر ترویج و ادغام شد. در لسبوس، او مسدود شدن و واژگونی قایق های پناهجویان در دریای مدیترانه را به "کشتی غرق شده تمدن" تشبیه کرد. پیام واضح بود: آینده دموکراسی ها به توانایی آنها در پذیرش مهاجران بستگی دارد - که عملاً از آینده به سواحل آنها می آیند.

نگرانی فرانسیس برای دموکراسی البته پر از پارادوکس است. از یک سو، این موضوع تحت الشعاع سابقه شخصی او در آرژانتین قرار گرفته است، جایی که - مانند خورخه ماریو برگولیو، رئیس استانی فرقه یسوعی در آنجا - او از صحبت کردن علیه حکومت نظامی حاکم بر کشور در طول به اصطلاح جنگ کثیف خودداری کرد. اواخر دهه 1970، حتی زمانی که (همانطور که مدافعان او اشاره می کنند) او مردم را در برابر رژیم پناه می داد و از آنها محافظت می کرد یا به فرار آنها کمک می کرد. از سوی دیگر، کلیسای کاتولیک روم به وضوح یک نهاد غیر دموکراتیک است که رهبران غیرمنتخب آن در کالج کاردینال‌ها همواره پاپ‌ها را از میان خود انتخاب می‌کنند. تا شصت سال پیش، زمانی که شورای دوم واتیکان به مدرنیته روی آورد، کلیسا دوست رژیم های باستانی، مانند هابسبورگ ها در اتریش، و اغلب دشمن دموکراسی بود: در ایتالیا پس از Risorgimento، کاتولیک ها را از رای دادن منع کردند. بنابراین شنیدن سخنرانی پاپ برای رهبران منتخب دموکراتیک در مورد شکنندگی دموکراسی کمی عجیب است.

با این حال، نگرانی فرانسیس برای مهاجران به گونه ای تنظیم شده است که به افرادی که به انگیزه های واتیکان مشکوک هستند مربوط می شود. این ریشه در این واقعیت دارد که او اولین پاپ غیر اروپایی در بیش از هزار سال گذشته بود. پدرش از ایتالیا به آرژانتین مهاجرت کرد و از دولت فاشیستی بنیتو موسولینی گریخت و فرانسیس در سال 1936 در بوئنوس آیرس به دنیا آمد. فرزند مهاجر، شهروند جهان به اصطلاح در حال توسعه - جنوب جهانی - او این چشم اندازها را به ارمغان آورد. پاپ و کلیسا به طور کلی، بر اساس میراث نگرانی برای مهاجران در زمان پاپ ژان پل دوم.

اولین سفر فرانسیس به عنوان پاپ در سال 2013 به جزیره لامپدوزا، در سواحل جنوبی ایتالیا، مقصدی برای مهاجران از شمال آفریقا بود. او در یک اردوگاه مهاجران در آنجا، آنچه را «جهانی شدن بی تفاوتی» خواند، محکوم کرد که به واسطه آن ما به رنج دیگران عادت کرده ایم: این به من مربوط نیست. این بر من تأثیر نمی گذارد. به من مربوط نیست. " در لسبوس در سال 2016، او ترتیبی داد که سه خانواده از پناهندگان جنگ داخلی سوریه با هواپیمای پاپ به رم سفر کرده و در ایتالیا مستقر شوند. در سال 2019، او دونالد ترامپ را به خاطر اینکه می خواهد دیوار مرزی خود را بسازد، سرزنش کرد. فرانسیس گفت: "کسانی که دیوار می سازند، اسیر دیوارهایی می شوند که می سازند." در میدان سنت پیتر در مارس 2020 - زمانی که ویروس کرونا ایتالیا را ویران کرد - او به استعاره ای از پناهندگان متوسل شد و گفت که این بیماری همه گیر به بشریت نشان می دهد که همه ما در یک قایق هستیم. . . . هر یک از ما به راحتی دیگری نیاز داریم.» اکتبر گذشته، او انسانیت مشترک و تعهدات متقابل را موضوع نامه ای جسورانه از بخشنامه "Fratelli Tutti" قرار داد. روز جمعه، او هشتاد و پنجمین سالگرد تولد خود را با ملاقات با گروهی از پناهندگان که در اردوگاهی در قبرس بودند و با کمک جامعه سنت اگیدیو، یک سازمان غیردولتی کاتولیک و مقداری کمک مالی پاپ، به قبرس رسیده بودند، جشن گرفت. ایتالیا مدت کوتاهی پس از بازدید آنها و اکنون در آنجا مستقر شده اند.