یک استاد عکاس پرتره بی سواد

این درجه از احساس در عکس های راس نادر است. راس حتی زمانی که سوژه های خود را در یادبود کهنه سربازان ویتنام در مایا لین می یابد، الگوی خویشتنداری است. او هر احساسی را که تجربه می‌کند، روی کار تمرکز می‌کند و به مردم اجازه می‌دهد تا خودشان را به سادگی بیان کنند، درست همانطور که هستند. چوانگ رویکرد خود را به عنوان یک "ظرافت فولادی" توصیف می کند. او محتاط و نگران است، اما در فاصله ای دور می ماند - نه بی احساس، فقط متمرکز، در محل کار و تحت کنترل. این امر به‌ویژه در مجموعه‌ای که او در سال‌های 1986-1987 در کنگره ایالات متحده با کارمندان و دستیاران آنها ساخت، مشهود است، که اکثر آنها از نظر طراحی غیرقابل دسترسی هستند. مانند سریال خانواده ریچارد آودون، مجموعه دویستمین سالگرد قدرت آمریکایی که او ساخت سنگ نوردپرتره های سیاسی راس وقتی با عکس های شهروندان عادی که بقیه کتاب او را پر می کنند، بیشتر نرم و آموزنده هستند و حتی ناامید کننده تر هستند.

چیزی که نمایندگان کنگره نشان نمی دهند آسیب پذیری است که راس تقریباً همیشه روی آن تمرکز می کند، اما هرگز از آن سوء استفاده نمی کند. کودکانی که سوژه اولین عکس های عالی او در سال 1982 بودند همچنان به روی او باز می شوند. او بیشتر آنها را در پارک ها، زمین های بازی و مدارس پیدا می کند و در چشمان دوربین او، حتی ترسناک ترین آنها تبدیل به جن و جادوگر می شود. شاید از آنجایی که راس هرگز بیکار نمی ماند، بهترین عکس های او دلسوزانه و درک کننده به نظر می رسند، پر از احساسات، اما نه توهین آمیز. از میان بسیاری از تصاویر جدید این مجموعه، عکس‌های او از مکان‌ها و مناظر خالی از سکنه به احساساتی بودن نزدیک‌تر است. در یک سکانس، راس به خانه روستایی خانواده‌اش باز می‌گردد، به اتاق‌های خالی نگاه می‌کند، تحقیق می‌کند اما هرگز مزاحم نمی‌شود. با این حال، چشم انداز به راس تعهدی را که مردم انجام می دهند ارائه نمی دهد. پرتره ها چیزی هستند که او را طوری جلوه می دهند که انگار با تمام وجودش است: نافذ، جذب، دانستن.