معترضان زیست محیطی که در تونل ها زندگی می کنند

اخراج اردوگاه مقاومت فعال وندور که بیشتر به نام جنگ این اردو در یک روز ابری در اواسط مهرماه آغاز شد. این کمپ در نواری از زمین های جنگلی در نزدیکی Chiltern Hills، منطقه ای با زیبایی طبیعی برجسته در بریتانیا، جایی که نخست وزیر یک اقامتگاه روستایی دارد، برپا شد. ده ها فعالی که در آنجا زندگی می کردند سیگنالی ناشناس دریافت کرده بودند که اخراج قریب الوقوع است. در روز 4 صبح، در داخل برجی چهل فوتی که از پالت های چوبی و برزنت ساخته بودند منتظر ماندند. آنها فضا را با "عناصر قفل" دست ساز، وسایل بتنی و فلزی پر کرده بودند که می توانستند بدن خود را به آن وصل کنند تا برداشتن را به تاخیر بیندازند. سرانجام، اندکی پس از شش صبح، فعالان یک سری فریادها و هیاهوها را شنیدند که نشان می داد اخراج آغاز شده است. ویلیام هاروود، که ساچل نام دارد، به من گفت: «احساس می‌کردم که ارتش به ما حمله کرده است». ساشه سی و یک است، با هیکل ترد یک کوهنورد و لبخند خواب آلود. او وحشتناک بود. او گفت: «این وحشت دیوانه کننده بود.

ساکنان جنگ این اردوگاه بخشی از شبکه ای از فعالان بود که به ساخت HS2، یک خط وسیع قطار سریع السیر که به صورت طولی در سراسر انگلستان حرکت می کرد، اعتراض کردند و لندن را به شمال متصل می کرد. (بخش شرقی اتصال منچستر و لیدز اخیرا لغو شده است). این طرح ها، بخش کلیدی از "برنامه برابری" نخست وزیر بوریس جانسون، بسیار بلندپروازانه هستند. قطارها با سرعت دویست و بیست و پنج مایل در ساعت حرکت خواهند کرد و سالانه صد میلیون مسافر را جابه‌جا خواهند کرد. بر اساس برخی برآوردهای دولتی، ارزش آن بیش از 100 میلیارد دلار است. حزب محافظه کار اخیراً کنترل سیاسی شمال کشور کمتر مرفه را از حزب کارگر ربود. در زمان جانسون، راه آهن به استعاره ای دست و پا گیر برای اتحاد تبدیل شد.

مخالفت از بسیاری از کشورها بود. قطار از روستاهای کوچک به نفع شهرها عبور می کند، به این معنی که کسانی که در این مسیر زندگی می کنند بدون بازگشت زیاد با وقفه دست و پنجه نرم خواهند کرد. HS2 Ltd.، شرکت تحت حمایت دولت در پشت خط، می‌گوید که خط قطار راهی سبزتر از خودروها یا هواپیماها برای سفر فراهم می‌کند. اما سازمان خیریه وودلند تراست، گفت که این پروژه در تکرار اولیه، صد و هشت جنگل قدیمی را در معرض خطر قرار داده و تاکنون به بیست جنگل آسیب رسانده است. این سازمان آن را "تهدیدی جدی برای جنگل های باستانی بریتانیا" خواند. (HS2 ادعا می کند که تنها چهل و سه جنگل باستانی تحت تأثیر قرار خواهند گرفت. این شرکت از اظهار نظر در مورد این قطعه خودداری کرد.) در سال 2020، Extinction Rebellion، یک گروه محیط زیست، راهپیمایی اعتراضی را در طول مسیر پیشنهادی ترتیب داد. در چند سال گذشته، اردوگاه‌های اعتراضی، ارگانیک و غیرمتمرکز، برای جلوگیری از ساخت‌وساز، ساخت غرفه‌های نیمه‌دائم و ساخت آشپزخانه‌های مشترک شکل گرفته‌اند. در اردوگاهی در مقابل ایستگاه یوستون در مرکز لندن، معترضان سازه‌ای بلند از پالت‌های چوبی ساختند و نام آن را پالت‌های باکینگهام گذاشتند. ساچل به من گفت: "ما حق داریم از زمین دفاع کنیم."

که در جنگ در کمپ، فعالان از پالت های چوبی و سایر لوازم برای ساختن برجی که معبد نامیدند، پول جمع آوری کردند و آن را با قطعات فلز و سیم خاردار پر کردند. (معترضین گاهی اوقات مقامات را "ضابطان" یا "خادمان بهشتی" می نامند.) HS2 تیم ملی اخراج را استخدام کرده است.نه) یک شرکت خصوصی با دست تخصصی برای از بین بردن معترضان که از گیلاس چین برای برچیدن برج استفاده می کند. برای دو روز، نه آنها یک یا دو طبقه از برج را در روز برچیدند و معترضان آن را در شب بازسازی کردند. یک معترض 21 ساله که می خواست از نام فعال Log خود برای محافظت از هویت خود استفاده کند، به من گفت که این باعث خشم تیم اخراج شد. او گفت: "عالی بود."

در روز چهارم، فعالان مجبور به ورود به برج شدند. حامیان باتری های یدکی، غذا و اسانس ها را پرتاب کردند. شخصی یک بسته سیب سفت پرت کرد. تیم اخراج به زودی "اتاق جهنمی" برج را که دارای تیرک های داربستی بود که از همه جهات بیرون زده بود، شکستند تا سرعت آنها را کاهش دهد. اما فعالان ترفند دیگری در آستین خود داشتند. در چند ماه گذشته، آنها یک تونل زیرزمینی حفر کرده اند که توسط پالت ها پنهان شده بود. زمانی که برج فروریخت، پنج فعال باقیمانده مواد خود را از ورودی تونل عبور دادند، به زیر زمین رفتند و دریچه را بستند.

در تاریکی، همه ماسک های صورت و چراغ های جلو می گذارند. از پنج فعالی که برای اشغال تونل داوطلب شدند، تنها دن هوپر، کهنه سرباز ولزی معروف به سوامپی، تجربه زیرزمینی داشت. کوله پشتی از درختان بیرون رانده شد، اما هرگز از تونل بیرون نیامد. درختی تا آخرین لحظه زمین را پاک کرد. او به من گفت: "ناگهان باید بایستی." "پس شما مثل این هستید که ما اکنون واقعاً درگیر آن هستیم." هوپر به سرعت خود را به سوراخی در در تونل چسباند، تاکتیکی رایج برای جلوگیری از باز کردن آن توسط مأموران قضایی. لاگ سعی کرد چشمانش را به تاریکی عادت دهد، اما فایده ای نداشت. هوا سنگ آهک و سرد بود. لاگ به من گفت: "اگر ماسک نداشته باشی می توانی نوک پستان را روی زبانت حس کنی." ساچل مدتها آماده شد و در دفتر خاطراتی که داشت نوشت: "امروز در حالی که در تونل می خوابم، میل شدیدی داشتم که ریشه بزنم و شاخه بفرستم."

زمینی که معترضان اشغال کردند، دور از روستای گریت میسندن، جایی که رولد دال نویسنده بیش از سه دهه در آن زندگی کرده بود، نبود. او در اواخر عمرش نوشت: «اینجا ما در نوامبر هستیم و واقعاً می‌توانی زمستان وحشتناکی را احساس کنی. "این پاییز واقعی است و حومه شهر پر از گل های زیبای برگ های در حال مرگ است." دال این منطقه را به‌عنوان صحنه‌ای برای رمان کودک معروف خود در سال 1970 به نام «آقای روباه خارق‌العاده»، درباره روباهی حیله‌گر که در یک چاله زندگی می‌کند و با سه کشاورز بدجنس می‌جنگد، انتخاب کرد. در یک نقطه، آقای فاکس سعی می کند همسایگان خود - گورکن، خرگوش، راسو - را متقاعد کند تا در ساختن یک دهکده زیرزمینی عظیم به او بپیوندند. "عزیزم، فقط فکر کن!" یک خرگوش فریاد می زند: "دیگر در زندگی مان تیرباران نخواهیم شد!"

حفر تونل به عنوان شکلی از اعتراض در بریتانیا در دهه 1990 زمانی که فعالان در حال حفاری در زمین های جنگلی بودند که باید پاکسازی می شدند تا راه را برای پیاده روی در اطراف نیوبوری در برکشایر انگلستان باز کنند، گسترش یافت. (در پایان، معترضان اخراج شدند و جنگل ها قطع شدند.) برای نوع خاصی از فعالان مصمم - غیر کلاستروفوبیک - تونل یک ابزار ایده آل برای اقدام مستقیم است. بیرون آوردن انسانی که دفن شده، سرسختانه، زیرزمینی است و تا زمانی که بیرون نیامد نمی تواند ادامه پیدا کند تا تونل فرو نریزد، بسیار دشوار است. کیر، یک فعال قدیمی، به من گفت: "تونل ها به عنوان یک راه بسیار بسیار موثر برای کاهش سرعت کارها ظاهر شده اند." این یک کار بسیار دیدنی است.

در سال 1996، هوپر یک هفته را در یک تونل در اعتراض به تعریض A30 در نزدیکی Fairmail، دوون گذراند. نام باتلاقی با استقبال پرشور مطبوعات بریتانیایی مواجه شد و آن را "خال انسان" نامیدند. در اوایل سال 2021، هوپر سی روز را در زیر زمین در اعتراض به HS2 در مقابل ایستگاه Euston، در یک پارک عمومی در نزدیکی کتابخانه بریتانیا گذراند. هوپر اخیراً به من گفت: «خاک در یوستون واقعاً آسان بود، اما بسیار ناپایدار بود. قسمت هایی از تونل دائماً با چوب تقویت می شد تا از فروریختن آن جلوگیری شود. آنها نمی توانستند بیشتر از ده فوت زیر زمین بروند. در نهایت تیم اخراج آنها را به گوشه ای هل دادند و مجبور کردند سوار شوند. چندین معترض، از جمله هوپر، به تخلفات تشدید کننده متهم شدند، اما این اتهامات در نهایت رد شد. ساکل پس از اخراج از کار خود در بریستول، در طول همه گیری همه گیر، در کمپ هایی علیه HS2 زندگی کرد. در پاییز 2020، او از خانه درختی که در جونز هیل وود ساخته بود، در مسیر HS2 بیرون رانده شد. او اخیراً به من گفت: "زیبا بود." "من به این افتخار می کردم."

اعتراضات از این نوع در بریتانیا تهدید می شود. دولت جانسون برای لایحه جدیدی به نام لایحه پلیس، جنایت، احکام و دادگاه ها فشار می آورد، که می تواند امسال تصویب شود و تظاهرات هایی را که با "استفاده یا عملکرد زیرساخت های ملی کلیدی" از جمله، شاید جاده ها تداخل دارند، جرم انگاری کند. راه آهن و فرودگاه ها این امر «قفل کردن» را - تاکتیکی که قدمت آن از سوی حق رای‌ها برمی‌آید - غیرقانونی می‌سازد و با احتمال حبس محکوم می‌شود و به پلیس این امکان را می‌دهد که مردم را از اعتراض بر اساس سر و صدا یا مزاحمت‌های دیگر منع کند. جودی بکر از سازمان آزادی‌های مدنی لیبرتی به من گفت که این لایحه «می‌تواند حتی قبل از شروع اعتراض‌ها را سرکوب کند».

در نوامبر، رئیس جمهور پلیسبیست و ششمین اجلاس تغییرات آب و هوایی گلاسکو در یک رویداد مالی آب و هوا سخنرانی کرد و به Swampy اشاره کرد. امروز Swampys در همه جای دنیا، در اتاق های هیئت مدیره، در ادارات دولتی، در بانک های توسعه چندجانبه و در مکان های تجاری در سراسر جهان وجود دارد. شما، دوستان من، باتلاق های جدید هستید، پس افتخار کنید. در آن لحظه، هوپر در سومین هفته زندگی خود در زیر زمین در تونل زیر زمین بود جنگ کمپ. یکی دیگر از فعالان، Larch Maxi، به نمایندگی از او صحبت کرد و این کنفرانس را سبز خواند. او گفت: «اگر همه ما باتلاق‌ها بودیم، با بزرگ‌ترین تهدیدی که بشریت تاکنون با آن روبرو بوده، مواجه نمی‌شدیم».

در طول هفته ها، گروه زیرزمینی به روال جدید خود ادامه دادند. آنها کم می خوابیدند، اما غذا و آب فراوان داشتند: ساچول نوشت: «مارموت، کره بادام زمینی، لوبیا قرمز، لوبیا قرمز داغ، و بسته بندی سس مایونز سریراچا برای ناهار». رویاها و حس عجیب زندگی بدون نور را ثبت می کند.

به زودی، در نه متخصصان تونل وارد شدند. که در نه اعضا خود را "متخصص در حذف معترضان، اسکوترها و مسافران" اعلام می کنند. کار آنها مستلزم آن است که خود را در تونل فعالان دفن کرده و در سریع ترین زمان ممکن به سطح زمین بازگردانند، اما بدون آسیب رساندن به آنها. (تیم از اظهار نظر در مورد این قطعه خودداری کرد.) هنگامی که تیم خسته شد، ساچول در دفتر خاطرات خود نوشت: "در اتاق روشن افسانه ای دراز کشیده، به نظر می رسد که مأموران درست بالای سر من هستند، صدا بهتر از من در سراسر زمین پخش می شود. می دانستند. "هدف فعالان این بود که تونل را تا زمانی که ممکن است اشغال کنند، در نتیجه ساخت و ساز را به تاخیر انداختند. آنها برای گسترش شبکه زیرزمینی خود و ساختن مخفیگاه های بیشتری به رقابت پرداختند. معترضان از یک چکش آجری برای ایجاد سوراخ هایی برای کرم ها استفاده کردند که گاهی اوقات این کار را نمی کنند. پهن تر از بدن بودند، اما نه آنها باید از پروتکل های ایمنی پیروی می کردند - مانند تقویت دیوارهای تونل با چوب - که باعث کاهش سرعت آنها شد. ساکل نوشت: "بسیاری از خدمه تونل NET امیدی نداشتند که از برخی از فضاهای خزیدن ما عبور کنند." نه سرانجام با رسیدن به تونل معترضان، فعالان مردی را بین دو تونل بازداشت کردند تا از سرزمینی که به سرزمین هیچکس تبدیل شده بود محافظت کنند. در ساعات طولانی، فعالان و اعضای تیم اخراج گاهی اوقات با یکدیگر صحبت می کردند. لاگ افزود: "کار دیگری برای انجام دادن وجود ندارد." "شما باید آنها را شیرین نگه دارید."

وقتی فعالان حفاری نمی کردند، Uno بازی می کردند، می خوابیدند یا می خواندند. ساچل "کوکتل بولوتوف با گاندی" اثر مارک بویل، یک محافظه‌کار ایرلندی را که گاهی اوقات مرد بی پول نامیده می‌شود، بلعید زیرا سه سال بدون استفاده از پول زندگی کرد. این گروه در جایی استراحت می کردند که می توانستند آنها را ببرند. یک روز، نه او مجبور شد کار را متوقف کند تا درختی در تونل سقوط نکند. فعالان از این استراحت استفاده کردند و به مغازه پنیر فروشی که در حال پس انداز بودند نفوذ کردند. ساچول نوشت: «یک دعوای دیوانه‌کننده برای بیسکویت و چاتنی. خنده و شوخی زیاد، شوخی، از دست دادن بخار از با هم بودن.

همیشه خیلی خوب نبود فعالان فقط یک تلفن کار می کرد (دیگری خراب بود) و یک سرویس نقطه ای. والدین لاگ از فعالیت او در هنگام اشغال برج حمایت کردند، اما از او خواستند که به زیرزمین نرود و او نگران آنها بود. هوپر تولد پسرش را از دست داد. او گفت: «این یک روز غم انگیز برای من است. تحقیر فیزیکی وجود داشت: هوای غبارآلود، صدای دائمی حفاری، مدفوع در گونی ها. ساکل تقریباً بیست و چهار ساعت در یک فضای خزیدن که به سختی از بدن خودش بزرگتر بود باقی ماند. او نوشت: "من نمی توانم صبر کنم تا در آب گرم خیس بخورم." شانه‌ام به دلیل خوابیدن طولانی مدت به یک طرف درد می‌کند.