هلی کوپترهایی که نیویورک را خوردند

خلق و خوی مدنی کنونی نارضایتی است - مهمانداران هواپیما مورد آزار و اذیت قرار می گیرند، کبریت ها را در صف آزمایش قرار می دهند، اعتراض به موم. («اگر به ما اجازه ندهید در باغ زیتون در میدان تایمز بنشینیم، این نقض قانون حقوق مدنی 1964 است.» به راحتی می توان نارضایتی را سرزنش کرد. از بیماری همه گیر اما شاید همه فقط از این همه هلیکوپتر اذیت شوند؟ در سال قبل کووید, 311 دریافت سه هزار شکایت صدای هلیکوپتر; سال گذشته او بیست و شش هزار دریافت کرد. بلیدز به JFK و East Hampton پرواز می کند. کاروان های توریستی در پارک مرکزی گشت می زنند. یک هلیکوپتر مسافران را در یک زمین خالی در کراون هایتس می گیرد، سپس در Verrazzano وزوز می کند. یک هلیکوپتر پلیس نیویورک او را تا نیوجرسی تعقیب می کند. خلبان پرسید: آیا انجام کاری که انجام شده قانونی است؟ روزنامه. ما بالاخره متوجه می شویم.»

کارولین وود در چلسی زندگی می کند، در محدوده شستن روتورهای مسافران از رودخانه هادسون و گردشگران از ساختمان امپایر استیت. در تابستان 2020، او گفت: «فکر می‌کردم مورد حمله قرار گرفته‌ایم. در ابتدا، وود، فیلمنامه نویس، شکایات خود را در توییتر اعلام کرد. برخی از پاسخ ها خصمانه بود. شانه بالا انداخت. وود گفت: اتفاق بعدی این بود که ما شروع به قطعی تلفن کردیم. شناسه تماس گیرنده ما آنها را به عنوان یک هلیکوپتر نیویورک شناسایی می کند. من معمولا پارانوئید نیستم. اما قطعاً عجیب بود."

بروس نوریس، نمایشنامه‌نویس، شریک زندگی‌اش، گفت: «من مدام به او می‌گفتم که قرار است کلاهک زانو بگیرد.

وود گفت: "نه اینکه دراماتیک باشیم، اما وقتی آنها هر روز درست بالای ساختمان ما حلقه می زنند، این یک تجربه حسی خاص است. من فکر می کنم تقریباً همه این را با جنگ مرتبط می دانند.

زمان ضد حمله فرا رسیده بود. در ساعت 4 بعدازظهر یکشنبه اخیر، وود و نوریس به گروهی از ناظران هوایی ملحق شدند تا آسمان هادسون را اسکن کنند. یک پست فرماندهی متشکل از دوچرخه و یک تخته ساندویچ در برابر یک هلیکوپتر در قلمرو متخاصم درست بیرون هلیکوپتر در خیابان سی ام مستقر شد. این نیروها، در مجموع حدود 15 نفر، به Stop the Chop NY / NJ مرتبط بودند، گروهی که به دنبال یک منطقه هلیکوپتری فدرال (به استثنای پلیس، رسانه ها و مراقبت های پزشکی) بود. مأموریت: شناسایی دشمن، گرفتن، شفقت.

ملیسا الشتاین، صندلی Stop Chop گفت: "ما همه داوطلب هستیم." «شما افرادی مثل من دارید که می‌توانم بگویم تمام وقت آزاد خود را صرف این کار می‌کنند. مردم رنج می برند. خانه هایشان خالی از سکنه شد. بنابراین آنها با رادار داخل می نشینند تا بدبختی را ردیابی کنند.

آدریان بنپه، یکی از اعضای هیئت مدیره، افزود: «ما معمولاً دیوانه نیستیم. "این ما را دیوانه کرد." رادیکالیزه شدن Benepe در طول کار روزانه او اتفاق افتاد: او رئیس باغ گیاه شناسی بروکلین است، درست زیر مسیرهای پرواز JFK و Hamptons. او سیل را به گردن مهاجمان خارجی انداخت - در سال 2016، نیویورک تعداد پروازهای هلیکوپترهای شهری را محدود کرد. بنپه گفت: "بنابراین صنعت گفت: "خیلی از شما متشکرم، ما به نیوجرسی می رویم." جزیره گاورنرز اکنون مانند پاسگاه تشخیص اولیه ما است.

آماده سازی در ساحل در حال انجام بود. کلاه رسمی و دوربین دوچشمی توزیع شد. با رادار مشورت شد. یک نفر یک دسیبل خوان در دست داشت. خدایان در آن سوی رودخانه ظاهر شدند، جایی که FlyNyon، یک تیم بزرگ توریستی، فعالیت می کند. اولین هلیکوپتر به سکوی فرود برخورد کرد. همه با باد روبرو شدند. نود و نه دسی بل! کسی غرش کرد

هنگامی که هلیکوپتر بعدی سقوط کرد، گروه یک رگبار از سوت و شست شلیک کرد. مردی فریاد زد: "آیا شنیده ای که سونار به نهنگ ها صدمه می زند؟" خب ما هم پستاندارانیم!»

هنگام اسکن آسمان، اطلاعات رد و بدل شد. وود گفت: "من می توانم از فلای نایون به پلیس نیویورک بگویم." نوریس گفت: پلیس نیویورک به نوعی درخشان است. مردی به نام کن کوفلین افزود: "من می توانم سیکورسکی را از روی زنگ تشخیص دهم." شخص دیگری هشدار داد، "اگر R44 را شنیدید، دست نگه دارید."

سناریوهای فاجعه بررسی شد. Benepe گفت: "من به یک سیکورسکی کاملاً بار فکر می کنم که از خیابان Flatbush به سمت مدرسه پرواز می کند." یک زن نگران بود: «کسی ممکن است در تانک سم بگذارد. دیده‌ام که دورشان پایین است.»

شرکت کنندگان از روحیه خاصی از سپاه قدردانی کردند. وود گفت: "احساس می کنم که هیچکس ما را باور نمی کند." اما تنها ایده این است که هزاران نیویورکی را می توان قطع کرد تا پنج گردشگر بتوانند با کفش بر فراز ساختمان امپایر استیت سلفی بگیرند.

پرواز دیگری نزدیک شد. مردی با ژاکت قرمز به نام دیوید کخ ("مثل یک میلیاردر مرده") دستانش را بالا برد: "شما فکر می کنید خدایی وجود ندارد!" اخلاق در حال سقوط بود. یک ماه بزرگ در حال طلوع بود. رنگین کمان بر فراز سنترال پارک ظاهر شد: رویایی از کفش های سلفی.

درست در همان لحظه یک سیکورسکی به پایین، درست بالای سرش برخورد کرد. "صد و پنج دسی بل!" تماس آمد باد دوچرخه ها را روی زمین پرت کرد. آب رودخانه گروه را سیراب کرد. زنی با وحشت فریاد زد. Benepe، کلاه پرنده اش به طوفان تبدیل شد و انگشت وسطش را نگه داشت. سپس بدنه تصمیم به عقب نشینی گرفت. Benepe گفت: "من فکر می کنم این لعنتی بزرگ آنها بود." ♦