پسر جوزفین بیکر را به پانتئون می فرستد

سه ساعت قبل از اینکه ژوزفین بیکر هفته گذشته به پانتئون معرفی شود، برایان بویلون بیکر، یکی از ده پسرش، در تراس کافه ای در مونپارناس بود. «در ماه می، ما متوجه شدیم که آنها احتمالاً نامزد خواهند شد مادرگفت بویلون بیکر. او به همراه مبتکران طوماری که از رئیس جمهور امانوئل ماکرون خواسته شده بود تا با ساختن آن در پانتئون، سهم بیکر در هنرهای نمایشی، مقاومت فرانسه و مبارزه با نژادپرستی و یهودستیزی را گرامی بدارد، به کاخ الیزه احضار شد. بویون بیکر ادامه داد: ما توسط مشاوران مکرون پذیرایی شدیم و در پایان جلسه ما، خانم مکرون وارد اتاق شد. رئیس جمهور در بروکسل بود. Bouillon-Baker به یاد می آورد: "او گفت: "Elysee وقتی او دور است آرام تر است. بگذار اطرافم را به تو نشان دهم و من می توانم به شما بگویم - من شوهرم را می شناسم و نظر او مطلوب است. ”

که در پانتئونیزاسیون این یک تجربه بود که بیکر را به ششمین زن و اولین زن رنگین پوست تبدیل کرد که این چنین شناخته شد. او که در سال 1906 در سنت لوئیس متولد شد، همچنین اولین کسی بود که در آمریکا متولد شد (او در سال 1937 شهروند فرانسه شد) که همراه با افرادی مانند ولتر و هوگو مورد تجلیل قرار گرفت.

بیکر و همسرش، رهبر گروه جو بویلون، دوازده فرزند از بسیاری از کشورها را به فرزندی قبول می کنند. پس از تجربه فقر و جداسازی در آمریکا، بیکر می خواست یک "قبیله رنگین کمان" را گرد هم آورد تا به عنوان نمایش زنده وحدت عمل کند. تربیت بچه‌ها در قلعه میلاند، قلعه‌ای ویران شده در پریگورد، هم از لحاظ عجیب‌مرکزی و هم از لحاظ ریاضت غیرعادی بود. در ژوزفین بیکر، l'Universelle، خاطرات جدید، Bouillon-Baker میلاندز را با "اردوگاه تابستانی ابدی" مقایسه می کند: طاووس ها، بابون ها و گردشگرانی که دور ملک می چرخند. رژیم روغن کبد ماهی، فلانل یکشنبه، نماز عصر ("مومیایی گیبلز”)؛ ممنوعیت آموزش موسیقی "مادر او در سیاست آمریکا یک دموکرات بود، اما به عنوان یک مادر محافظه کار بود. (او در الجزایر براهیم متولد شد، اما بیکر او را برایان نامید.) بازیگر، او تنها عضو قبیله است که وارد تجارت نمایشی شده است. او گفت: «هرگز نقش های بزرگ نیست. من به طور منظم کار می کنم، من رای های تکراری را انجام می دهم.

نامزد Bouillon-Baker، Sabine Deforge، در راه بازگشت پس از باد کردن موهایش در کافه توقف کرد.

دفورژ گفت: "این کمی کندوی عسل است." "اما او پایین می آید."

بویون بیکر گفت: ترکیبی از لورن باکال و کاترین دونو.

ساعت سه و نیم سوار ماشینی شدند که به سمت پانتئون می رفت. هر دوی آنها ماسک هایی با عکس بیکر در سال 1945 به عنوان یک افسر در کمک زنان به نیروی هوایی آزاد فرانسه داشتند. ("درباره یک رقصنده سیاه پوست، که گفته می شود مرده است، در مراکش زندگی می کندمقاله ای از سال 1942 که در بار او اعلام کرد و گزارش داد: «او در شکوه و عظمت یک خانه عربی زندگی می‌کند و او را به بازار پشت گروهی از خلیج‌های ترق‌قطع می‌برند، اما زندگی او آرام و ساده است، دوستان می‌گویند. در واقع، با مقاومت فرانسه ارتباط برقرار می کرد.)

وقتی ماشین به پانتئون نزدیک شد، بویلون-بیکر به خیابان سوفلوت خیره شد، جایی که تابوت پر از خاک سنت لوئیس، پاریس، میلاندز و موناکو، جایی که بیکر در آن دفن شده بود - روی فرش قرمز حمل می شد. Bouillon-Baker گفت که او "هیجان زده، خوشحال، مفتخر" است. او فقط آرزو می کرد که ای کاش حضار که در مه یخی جمع شده بودند، می توانستند نزدیکتر شوند. آکیو بویلون، یکی دیگر از پسران بیکر، می گوید: «زیباترین ادای احترامی که او می توانست داشته باشد در خیابان بود.

در داخل پانتئون، هیجان خش خش. تقریباً تمام دولت و هشت نفر از فرزندان بیکر حضور داشتند: نسلی از فرانسوی‌های سالم که روسری‌های گرم و ژاکت‌های پایین پوشیده بودند، میوه یک آمریکایی با دامن موزی. مکرون در مداحی از کشتی این بنای یادبود گفت: "کلیشه ها، جوزفین بیکر آنها را می گیرد." "اما او آنها را تکان می دهد، آنها را حفر می کند، آنها را به برلسک عالی تبدیل می کند. روحی از روشنگری که تعصبات استعماری سیدنی بچت را به سخره می گرفت.

البته دلیلش سیاسی بود، در یک فصل انتخابات و در زمانی که فرانسوی های رنگین پوست عدم تطابق بین باور ملی جهان گرایی و تجربه تبعیض نژادی خود را زیر سوال می برند. روهایا دیالو در مقاله‌ای در بیکر نوشت: «دیروز، مانند امروز، فرانسه برای سیاه‌پوستان آمریکایی ارزش قائل است و شهروندانش را بیست برابر بیشتر در معرض بازرسی‌های پلیس قرار می‌دهد، زیرا آنها را عرب یا سیاه‌پوست می‌دانند». L'Obs، با اشاره به اینکه در حالی که فرانسه از بیکر غش می کرد، او اجداد مستعمره خود را در باغ وحش های انسانی به نمایش می گذاشت. در تریبون، مکرون بیکر را به عنوان مبارزی برای «برابری برای همه» برجسته کرد. می توان تأکید او بر پذیرش جهان گرایی را به عنوان سرزنش «بیسیم " که برخی از اعضای دولت معتقدند انسجام ملی را تضعیف می کند. "فرانسه من ژوزفین است"او با نواختن اشعار ضربه بیکر"J'Ai Deux Amours" به پایان رسید.

با غروب خورشید در نیویورک، ساختمان امپایر استیت درخشید آبی سفید قرمز به افتخار بیکر Bouillon-Baker با خوشحالی می خوابد: "سرزمین او بالاخره او را به یاد می آورد. ♦