غزال برای پادشاهی که در آن هیچ نمی میرد: یک شعر

یک زن، سایه، در لبه حافظه، قول می دهد.

اون قبل از اينکه زمين رو ببينه خيلي ها رو درست ميکنه و هيچوقت قولي نداده

من سرم رو روي شونه اش استراحت ميکنم، بدن کوچيکم عليه اون فر ميکنه،

وقتي اون زمزمه ميکنه، من برات يه قلعه ميسازم. و من ميپرسم، قول ميدي؟

چشمان پهن، انگشتان کوچکی که در پیراهنش حفر می کنند، دنیای من الان سیاه و سفید است،

بله یا نه. هیچ خاکستری اخلاقی در دنیای کوچک من وجود ندارد و وعده وعده است.

اون به من نگاه ميکنه، چشمام خيلي جوون هستن، خيلي ساده لوح هستن که وزنش رو بشناسن.

او داستان خود را به پایان می رسد، شاهزاده خانم ساخت خانه خود را در بالاترین برج. بله ، قول ميدم.

اون موقع بود که نگاه بازيگوش رو درک ميکنم من تخت پروانه بزرگ را می شناسم، می توانم تصور کنم که به بیرون نگاه می کند

بر سر پادشاهی. اون چشمک ميزنه و من نميتونم صبر کنم تا اون منو به قلعه ام بياد قول داده شده .

قبل از اينکه حرفش رو بشکنه، من حرفم رو ميشکنم. دوباره داري بزرگ ميشي؟ سرم را تکان می دهد.

قلعه تنها با پاهای کوچک می تواند برسد، با دست های کوچک لمس شده است. نه، قول ميدم.

من هر روز صبح بيدار ميشم، کنارش ميشينم، و مدام وانمود ميکنيم که ديوارهامون سنگ محکمي هستن، که ميتونيم براي هميشه اينجا خوشحال باشيم، که بتونيم صورتي هامون رو با هم درک کنيم و به قولمون عمل کنيم.

اما مادر، من پرنسس نيستم، تو ملکه نيستي. ما فقط يه شواليه و صفحه اش هستيم و قبل از خيلي وقته که به جنگ صليبي فراخوانده ميشيم و الان بايد بهتر از قول دادني که نميتونيم بهشون عمل کنيم بدونيم

پیج سردبیر آخر هفته است. تماس با پیج Prudhon در [ایمیل محافظت شده].