"Hive Rise" از Ash Fure یک تجربه صدای احشایی است

در دهه نوزدهم و نود، زمانی که با مشخصات یک مرد جوان جا می گرفتم، گاهی اوقات به کلوپ های رقص پر سر و صدای نیویورک مانند Twilo and the Tunnel می رفتم، به طور مبهم به این امید که یک رابطه عاشقانه گذرا برقرار کنم، اما بیشتر برای تجربه صدای فریبنده شهوانی که در آن وجود دارد. احساسات این باشگاه ها تخصصی. من که قادر به رقصیدن نبودم، از اطرافیانم تقلید می کردم و تا حد امکان نامحسوس بالا و پایین می پریدم. اگر به اندازه کافی به بلندگوها نزدیک می‌شدم، می‌توانستم صدای باس را که از بدنم عبور می‌کند احساس کنم - تقاطع ابتدایی گوشت و صدا. سر و صدای بی امان هم زرق و برق دار و هم جهنمی بود. سپس در خیابان های خالی به خانه رفتم و از غرش دور شهر به عنوان نوع جدیدی از سکوت لذت بردم.

Ash Fure و Lillet Glimcher's Hive Rise نصب که صنعت و موچا که اخیراً در لس آنجلس ارائه شد، مرا به آن شب‌های دیرینه در شهر برد. این سایت یک گالری شبیه به گالری در Geffen Contemporary بود. فیور، آهنگساز و هنرمند صدا که کارهایش اغلب شامل اصلاح زنده آهنگ‌های الکتروآکوستیک از پیش ضبط‌شده است، طوفانی یک ساعته از صدا شامل فرکانس‌های باس بسیار پایین را به راه انداخت که زیر شنوایی انسان شروع شد و تا 30 هرتز به سختی قابل توجه بود. چند دقیقه ای جلوی یک برج بلندگو ایستادم و برای گذاشتن گوش گیر تدابیر احتیاطی می گرفتم و یک برخورد کاملاً احشایی با صدا داشتم - برخوردی که به من این احساس مضطرب و رهایی بخش می داد که دیگر در بدنم مادی نیستم.

در واقع، اولین تکرار "Hive Rise" از ابتدای سال 2020 در یک باشگاه رقص - Berghain، قصر افسانه ای تکنو در برلین انجام شد. اما این یک مهمانی رقص نیست. هیچ ضربان ثابتی وجود ندارد، اگرچه انواع مختلفی از تناوب وارد بازی می شوند، از جمله صدای ترقه ای که Fure با نگه داشتن یک ورق کاغذ روی یک ساب ووفر معکوس ایجاد می کند. موسیقی بی شکل، جذب کننده، ژله مانند، تند است. برخی از گذرگاه ها باعث می شوند که یک ماشین زیرزمینی به سمت بالا حرکت کند و با بالا آمدن آن به سطح زمین ساییده شود. دیگران پیشنهاد می کنند که موجودات کوچک در حال حفر فضای غار هستند. اوج ها با زیبایی، زیبایی فاجعه و فروپاشی هم مرز هستند.

تحمیل شده بر پایه صدا، آیینی تئاتری است که توسط گلیمچر، هنرمند و کارگردان میان رشته ای که در نیویورک، برلین و جاهای دیگر کار کرده است، طراحی شده است. در Geffen Contemporary، Fure در یک انتهای گالری، در میان بسیاری از ساب ووفرها قرار داشت. گروهی متشکل از چهارده بازیگر سیاه‌پوش در میان جمعیت پرسه می‌زدند و با مگافون‌های سفارشی تولید شده روی یک چاپگر سه‌بعدی صدا می‌زدند. وقتی اعضای گروه در اطراف بودند، حتی کوچکترین زمزمه ای بی واسطه بود، گویی از درون سر شما می آمد. فریادهای پر از گلو با قدرت رعد و برق در فضا به گوش می رسید.

اجراکنندگان یک رقص غیرقابل پیش بینی و ناهموار را دنبال کردند. گاهی اوقات آنها در خوشه های مجسمه بی حرکت می ایستادند. برای مدتی در اطراف فیور، بر روی رایزرها قرار داشتند. در مواقع دیگر بدن خود را به جلو و عقب می چرخاندند یا به سرعت از جایی به جای دیگر می رفتند. تماشاگران در تعقیب تیم حرکت می‌کردند و در اطراف اشکال مجسمه‌های نئوپرن ایجاد شده توسط ژاوی آگویر و استوک-آ-استودیو مانور می‌دادند. ما رقص خودمان را داشتیم - آن رقص اجتناب از دوران همه‌گیری، که در مغازه‌های شلوغ آن را کامل کردیم. حال و هوا با شادی و اضطراب آمیخته بود.

"خیزش کندو" یعنی چه نوع فاجعه ای؟ در یک یادداشت برنامه از مجموع «وضعیت های اضطراری فعلی» نام برده شده است که در حال حاضر هیچ کمبودی وجود ندارد. من متوجه شدم که در مورد بحران زیست محیطی فکر می کنم، به خصوص به این دلیل که در ماه اکتبر در Geffen Contemporary کار روی این موضوع را دیدم: اپرای نصبی لینا لاپلیت، خورشید و دریا، که از زمان نمایش خود در لیتوانی در سال 2017، تورهای جهان را آغاز کرده است. این اثر تلاش می کند نقد کمی کنایه‌آمیز و جذاب از لحاظ موسیقی از رضایت و فراموشی در مواجهه با تغییرات اقلیمی، با خوانندگانی که در یک ساحل مصنوعی دراز می‌کشند در حالی که تماشاگران از گالری‌ها به پایین نگاه می‌کنند. چنین دوری در «Hive Rise» غیرممکن بود: موج جزر و مدی آکوستیک فیور، لذت بخش و خطرناک، نوعی وحشت سازنده را پشت سر گذاشت.

همان آخر هفته Hive Rise آشکار می شود موچافیلارمونیک لس آنجلس جشنواره "تغییر حلقه" را ارائه کرد، جشنواره ای که به انرژی تازه در موسیقی فیلم اختصاص دارد. کیوریتورهای این مجموعه که در مقابل تماشاگران زیادی در دیزنی هال برگزار شد، آهنگسازانی چون هیلدور گودنادوتیر، کریس باورز و نیکلاس بریتل بودند که هر کدام میزبان یک کنسرت بودند. قطعات پیشنهادی کنتراست کمتری با مناظر صوتی فیور نسبت به آنچه که انتظار می رفت ایجاد کردند. هیلدور، یک ایسلندی 39 ساله، از آزمایش منحرف شد و برنامه او در لس آنجلس فیل، به رهبری هیو برانت، شامل کارهای خودش با آثار کلاسیک مدرنیستی و مینیمالیستی دیورجی لیگتی، آروو پرت و هنریک گورکی بود.

نابودی آوانگارد به هیچ وجه در تاریخ موسیقی فیلم تازگی ندارد: افرادی مانند اینگمار برگمان، آندری تارکوفسکی و استنلی کوبریک پایان سرکش گفتمان موسیقی قرن بیستم را بسیج کردند. با این حال، در ده یا پانزده سال اخیر، بافت‌های محیطی خشن وارد جریان اصلی شده‌اند. موسیقی غیرمعمول جانی گرین‌وود برای «خون خواهد بود» در سال 2007 نقطه عطفی است: پل توماس اندرسون، کارگردان فیلم، قطعات طولانی و تقریباً بی‌صدا از فیلم گرین‌وود را که برای اولین بار به‌عنوان یک گیتاریست اصلی مورد توجه قرار گرفت، واگذار کرد. Radiohead. این آهنگساز در حال حاضر سه فیلم در سینما دارد: "پیتزا با شیرین بیان"، "اسپنسر" و به ویژه "قدرت سگ" - شاهکاری طولانی مدت از اثر موسیقی، که تنش ایجاد می کند و شخصیت را به همان اندازه شکل می دهد.

هیلدور نیز مانند گرینوود شهروند دوگانه پاپ و کلاسیک است. او آهنگسازی را در ریکیاویک و برلین تحصیل کرد، اما در موسیقی آلترناتیو راک و پاپ نیز حضور دارد و وی با گروه بلک متال Sunn O))) و گروه نویز قابل احترام Throbbing Gristle نواخته است. یکی از عناصر برنامه LA Phil "رقص حمام" بود، آهنگی از موسیقی او برای جوکر که سال گذشته جایزه اسکار را برای او به ارمغان آورد. این قطعه حول یک تناوب متفکرانه، روی ویولن سل، بر روی نت‌های دو شارپ و من ساخته شده است: سازهای زهی دیگر با آهنگ‌های تک و آکوردهایی که از مقیاس مینور تیز-شارپ G استخراج می‌شوند، می‌لغزند و یک کالیدوسکوپ سرگرم‌کننده از هارمونی مالیخولیایی ایجاد می‌کنند. این یک فرآیند شبیه به Pärt است، و LA Phil با ارائه گزارشی بی عیب و نقص از Fratres به این آهنگساز، ارتباط را روشن کرد.

بسیار وحشی‌تر نتیجه بازی Hildur برای Battlefield 2042 است، یک بازی کامپیوتری اول شخص که در آینده‌ای آخرالزمانی که تحت تأثیر تغییرات آب و هوایی ویران شده است، رخ می‌دهد. هیلدور و سام اسلیتر، آهنگساز و شریک مشترک او، مجموعه ای دیدنی از بافت های ارکسترال و الکترونیکی پر جنب و جوش، از جمله صداهای مشتق شده از موادی که با مناظر به تصویر کشیده شده در نمایشنامه مطابقت دارند، پرده برداری کردند: فلز، شیشه، ماسه، شن. در کنار او در برنامه، جوهای لیگتی، نقطه عطفی از مدرنیسم پس از جنگ بود که در این زمینه تقریباً آرام به نظر می رسید، صدای متراکم آن در آکوستیک دیزنی شفاف و درخشان می شد.

بریتل در کنسرت خود فضای پر جنب و جوش تری ایجاد کرد، اگرچه گزیده هایی از "خون خواهد بود" اثر گرین وود و آهنگ لرزان میکا لوی برای "جکی" باعث شد تا از زرق و برق هالیوود جلوگیری شود. بریتل یک همه چیزخوار سبک است که در شکستن صخره های غیر استاندارد به اشکال آشنا تخصص دارد. او شهرت پاپ را با موسیقی اش برای «جانشینی» شبکه HBO به دست آورد، که خط پیچیده ای را بین جشن گرفتن و هجو سرمایه داری انحصاری طی می کند. با نواختن آکوردهای فریبنده مضمون نمایش، یک غرش شاد از میان جمعیت بلند شد: یک پیشروی باروک با ضربات هیپ هاپ در بالا. و من پوزخندی زدم، اگرچه بعضی از من می خواستند موسیقی Ash Fure بلند شود و همه چیز را پاک کند. ♦