زنده باد اعتراضات ورزشکار

این فقط بیش از یک هفته از میلواکی باک NBA انتخاب به ماندن در رختکن قبل از بازی خود را 5 matchup در برابر اورلاندو سحر و جادو، اعتراض در همبستگی با قربانی وحشیگری پلیس جیکوب بلیک، که هفت بار در پشت در کنوشا، ویسکانسین، چند روز قبل از تیر باران شد.

این حرکت تاریخی در سراسر ورزش های آمریکایی احترام، باعث WNBA، دلار آمریکا، MLS و NHL به دنبال کت و شلوار و به تعویق انداختن بازی ها. پر درآمدترین ورزشکار زن جهان، ستاره تنیس نائومی اوساکا نیز خطر پیش فرض از بازی خود در آزاد غربی و جنوبی را برای نشان دادن همبستگی به خطر انداختند.

پخش کنندگان، خبرنگاران و روزنامه نگاران استدلال کردند که آیا قابل توجه تصمیم درستی است یا نه و در میان آتش سوزی سطل زباله که طیف سیاسی آمریکاست، در مورد اثربخشی تصمیم باک ها بحث می کردند.

روندی در میان برخی استناد به اعتراضات سرود ملی کالین شین برینک به عنوان انگیزه ای برای قرابت اخیر ورزشکاران برای مبارزه با نابرابری نژادی و وحشیگری پلیس بود. اما این احساسات تنها از طریق لنز ریاست جمهوری دونالد ترامپ که از زمانی که شروع به نامزدی برای ریاست جمهوری کرد، به طور مداوم شعله های اعتراضات مسالمت آمیز در ورزش را برانگیخته است.

واقعیت این است که اعتراضات ورزشکاران حرفه ای و کولژیک قرن هاست که مترادف با ورزش بوده است. کاری که باک ها تصمیم گرفتند انجام دهند شاهکار انقلابی نبود که به رسمیت شناختن آن در مبارزه بیشتر با بی عدالتی مهم است.

ما می توانیم تمام راه را به یک مسابقه ارابه در کنستانتینوپل در ۱۳ ژانویه ۵۳۲ برگردیم، زمانی که آبی ها و سبزها خواستار امپراتور خود جاستینیان شدند، دو تن از هم تیمی های خود را که به قتل متهم شده بودند عفو کردند. او نپذیرفت که منجر به کشته شدن ده ها هزار نفر در یک شورش یک هفته ای معروف به شورش نیکا شد.

در ۱۰ اوت ۱۸۸۳، بازیکن-مالک تیم شیکاگو وایت ساکس، کاپ آنسون، خواستار آن شد که بلک تولدو بلو استوینگز گیر موسی فلیتوود واکر در یک بازی نمایشگاهی روی نیمکت مقابل تیم آنسون بنشیند. با سرپیچی، چارلی مورتون سرمربی تولدو واکر را که در آن زمان مصدوم شده بود، در میدان راست آغاز کرد. در ۱ مه ۱۸۸۴، درست زیر یک سال بعد، واکر اولین سیاه پوست آمریکایی شد که در یک بازی بیسبال لیگ بزرگ بازی کرد.

سه سال پس از آن، مالکان بازیکنان سیاه پوست را از بیسبال حرفه ای منع کردند.

ده ها اعتراض از آن زمان تاکنون تاريخ ورزشی آمريکا و المپيک را پراکنده کرده است. ما المپیک ۱۹۶۸ را به یاد داریم، زمانی که ورزشکاران پیست تون اسمیت و جان کارلوس مشت های خود را بر روی سکو برندگان در حمایت از قدرت سیاه و جنبش حقوق بشر بلند کردند.

جان تامپسون مربی افسانه ای بسکتبال جورج تاون که آخر هفته گذشته در سن ۷۸ سالگی درگذشت، در اعتراض به گزاره NCAA ۴۲ که تامپسون معتقد بود دانشجویان سیاه پوست را از واجد شرایط بودن برای بازی منع می کرد، در سال ۱۹۸۹ در اعتراض به گزاره NCAA ۴۲ که تامپسون معتقد بود دانشجویان سیاه پوست را از واجد شرایط بودن برای بازی منع کرده بود، خودداری کرد.

هفته گذشته در ان بی ای مبارزه با بی عدالتی با موفقیت پابرجاست و تکامل یافت. به بازیکنان ستاره لیگ در حالی که خواستار استفاده صاحبان شان از قدرت و نفوذ خود برای تغییر مستقیم بی درنگ بودند، صندلی روی میز داده شد. تا کنون نمایندگان باکز با دادستان کل و ستوان فرماندار ویسکانسین در مورد بلیک در گفتگو بوده اند و اتحادیه بازیکنان ان بی ای این لیگ را بر آن داشت تا هر عرصه را به محل رای گیری برای انتخابات آینده ریاست جمهوری تبدیل کند.

این تغییر بی پرده و ملموس پس از مقاومت پایدار و متحد است. این دقیقا همان چیزی است که لازم است سوزن را به سمت عدالت سوق دهد. مرگ احمد آربری، برونا تیلور، جورج فلوید و بسیاری دیگر ورزشکارانی را که به طور پیوسته در حال به دست آوردن مقدار فزاینده ای از سرمایه اجتماعی هستند، ترک کرده است، چاره ای جز پیوستن به مبارزه ندارند.

در حال حاضر، ورزشکاران در سطح collegiate در سرپیچی از کنفرانس های ظاهرا استثماری خود را سازماندهی کرده اند. جنبشی که به #WeAreUnited تشکیل شده است و به رهبری مردان خط فوتبال کال والنتینو دالتوسو و جیک کورهان برگزار شده است، خواستار عدالت نژادی و مزایای اقتصادی برای همه ورزشکاران کنفرانس Pac-12 است.

در سطوح کولژیک و حرفه ای باید حرکاتی مانند این ها تشویق و قهرمان شوند.

مدت ها پس از از بین رفتن دولت اژدر آمیز ترامپ، ضروری است که ورزشکاران، مالکان و طرفداران بفهمند که تا چه حد پیش آمده ایم اما تشخیص می دهیم که همان طور که در طول تاریخ کشورمان آینه کاری شده است، تغییر از طریق اعتراض مسالمت آمیز سازگار، بی امان و پایدار امکان پذیر است.