استفان ساندهیم به من آموخت که چگونه یک شخص باشم

خانواده‌ام بعد از روز شکرگزاری مشغول تماشای فیلم‌های خانگی قدیمی بودند که متوجه شدم استفان ساندهیم در نود و یک سالگی مرده است. با پریدن از یک نوار VHS به نوار دیگر، به تازگی خودم را دیده بودم که از هفت به چهارده سالگی رسیده بودم: سال‌هایی که سوندهیم به من یاد داد چگونه یک شخص باشم. اول، «به درون جنگل» بود، موزیکال سوندهایم برای اکثر افرادی که پس از سال 1980 به دنیا آمدند - دریچه ای برای بزرگسالی، در واقع، درست همانطور که شخصیت های او سیندرلا، شنل قرمزی و جک (از ساقه لوبیا) به عنوان شخصیت به جنگل می روند. از کتاب آرزوها و با درک ناامیدی، پشیمانی، سازش، از دست دادن بیرون بیایید. "آیا خوب نیست که چیزهای زیادی بدانیم؟" کلاه قرمزی آواز می خواند که توسط گرگ بلعیده شده است. "و کمی نه." این سیب درخت دانش بود. نمیتونستی گازش بگیری

سپس Merrily We Roll Along، که همان سفر را در جهت مخالف ترسیم می کند: سه دوست از بزرگسالان خسته و زخمی به بچه های دانشگاهی امیدوار تبدیل می شوند که به اسپوتنیک نگاه می کنند. درسی از وعده های محقق نشده، وفای به خود، در جعل های بی معنی. (یکی از شخصیت‌ها توصیه می‌کند: «به این می‌گویند که توهمات را کنار بگذاری.» سپس «سوئینی تاد: آرایشگر شیطان در خیابان فلیت»: یک تیغ درخشان، یک وردنه، انتقام، شهوت، قتل. ("چه لذت بخش!") "شرکت": زنی با نیش ودکا که از همه زنانی که از او متنفر است، از جمله خودش، قدردانی می کند. ("یک فرصت دیگر برای عدم تایید، یک کولی درخشان دیگر.") "موسیقی شبانه کوچک": عشق و رابطه جنسی، خارج از زمان. ("غنی نیست؟") با تغذیه مغزم، این آلبوم ها را آنقدر از کتابخانه مدرسه ام امانت گرفتم که بالاخره کتابداران به من اجازه دادند آنها را نگه دارم.

ساندهیم در زندگی طولانی و عالی خود برای موزیکال های برادوی همان کاری را کرد که برای من انجام داد: او شکل هنری را از نوجوانی به بزرگسالی منتقل کرد و احساسات پیچیده و گاه متناوب را در آن القا کرد که برادوی قبلاً جرأت نمی کرد درباره آنها بخواند. این تا حد زیادی راه او برای تکریم و سرنگونی مربی خود، اسکار هامرشتاین دوم بود، که ساندهیم در کودکی با طلاق والدینش ملاقات کرد. سوندهیم می گفت: "اگر او زمین شناس بود، من یک زمین شناس می شدم." هامرشتاین، در واقع، ترانه سرای موزیکال های تعیین کننده ژانر مانند اوکلاهاما!، چرخ فلک، و اقیانوس آرام جنوبی بود که در آنها «دوپ» و «امید» را قافیه می کرد. چند دهه بعد، در کمپانی، سونهایم با «شخصیت» و «من به زور یک گاو نر» قافیه می‌شود. این جهش در زمان، تصادفاً شامل از دست دادن بی‌گناهی آمریکا، از دوران پس از جنگ تا ویتنام است: مه طلایی درخشان هامرشتاین در چمنزار تبدیل به یک میاسم شد.

در آن زمان، سوندهایم اشعار دو اثر کلاسیک، داستان غربی و کولی را، هر دو قبل از سی سالگی، و همچنین موسیقی و اشعار برای مخاطب پسند "چیزی خنده دار در راه تالار اتفاق افتاد" را نوشته بود. کشف شده در سال 1970، فاصله او از طرح خطی، قطعنامه های منظم و کلمات پیش پا افتاده عاشقانه بود: درباره مردی است که می خواهد در عین حال مجرد و عاشق باشد. یکی از موهبت‌های تعیین‌کننده ساندهیم این بود که می‌توانست دوگانگی را به آهنگ بیافزاید. سیندرلای هامرشتاین در سال 1957 وقتی با شاهزاده خود ملاقات کرد می خواست "زنگ ها را به صدا درآورد". سوندهایم در سال 1987 از خود پرسید: «چگونه می‌توانی بدانی / کیستی تا زمانی که بدانی / چه می‌خواهی؟ او یک زمین شناس بود که عمیق تر در خاک روانی حفاری می کرد.

کلمات راهی بودند که او به آنجا رسید و تسلط او بر آنها «نغمه های نمایشی» را در سطح هر گونه ادبی قرار داد. شخصیت‌های او با هوش پانوراما آغشته بودند، خودآگاهی که در قافیه‌های درونی خیره‌کننده‌ای اجرا می‌شد که مانند تبرهای سه‌گانه فرود می‌آمد - جای تعجب نیست که در حاشیه اختراع پازل‌های متقاطع مرموز وجود داشت. در حین بازنویسی منظره برادوی در نمایش‌های متنوعی مانند حماقت‌ها و اورتورهای اقیانوس آرام، ساندهیم گاهی اوقات به عنوان یک ترانه‌سرای سرد و باهوش و بهتر از موسیقی‌دان مورد انتقاد قرار می‌گرفت. اما به سختی می توان آهنگی را متصور شد که پرشورتر یا ملودیک تر از "یوهنا"، "از دست دادن ذهنم" یا "بی ارزش عشق تو" باشد، که همگی توسط شخصیت هایی خوانده می شوند که نوعی عشق و حرکت اشتباه انجام می دهند. (همین را می توان در مورد Somerloquy از چرخ فلک هامرشتاین گفت؛ یکی از زنده ترین خاطرات جوانی ساندهیم، دیدن او در اولین نمایش نیوهیون و گریه کردن در پوست دوروتی همرستین بود.) ناامنی، خود توهم، ناامیدی. : Sondheim می دانست که آنها می توانند به اندازه احساسات رنگ پایه عمیق باشند. شخصیت‌های او می‌خواندند تا فکر کنند و احساس کنند.

متن های زیادی وجود دارد که بتوان او را با آنها تحسین کرد: در مورد هنر، در مورد تجارت نمایشی، در مورد مادران، در مورد غم و اندوه. گاهی فکر می کنم زیباترین آهنگی که او تا به حال نوشته، «پسر میلر» از «موسیقی شبانه کوچک» است. پترا، خدمتکار پر جنب و جوشی که از آخر هفته بیرون می آید، مخاطب را خطاب قرار می دهد و آینده احتمالی خود را تصور می کند، ابتدا با پسر آسیابان، سپس با یک تاجر و سپس با شاهزاده ولز ازدواج کرد. هر آیه او را به نوعی از رنجش میانسالی سوق می‌دهد - «لگنش را به زیر میز فشار می‌دهد» - و تصمیم می‌گیرد هر چیزی را که می‌تواند در راهش بگیرد:

او دهان بوسیدن دارد
قبل از غذا دادن به دهان،
و جلسات زیادی وجود دارد
و تخت های زیادی وجود دارد
برای امتحان کردن و دیدن
در حالی که.
و یک دختر باید آنچه را که می گذرد جشن بگیرد.

رویای او در نهایت او را در یک دایره هدایت می کند. او در معادل موسیقایی یک آه آگاهانه، اشتیاق، تسلیم و در عین حال پذیرنده تکرار می کند: «و من با پسر آسیابان ازدواج خواهم کرد». این چه احساسی است؟ در سه بیت ما به درون و خارج از ذهن و از طریق سه زندگی فرضی سفر کردیم و با احساسی که نمی‌توانید دقیقاً نامش را بنویسید به پایان رسیدیم. باید اشاره کنم که پترا یک شخصیت فرعی است.

جای تعجب نیست که نوازندگان او را دوست داشتند. برنادت پیترز، الین استرچ، زیرو موستل، مندی پتینکین، پتی لوپون، فرانک سیناترا، آنجلا لنزبری، اتل مرمن، جیک جیلنهال، آدام درایور و مدونا تنها چند نفری هستند که Sondheim را خوانده‌اند و به نظر می‌رسد آهنگ‌های او باعث می‌شود کارهای ارزشمندتری برای آنها انجام شود. از آنچه در جاهای دیگر داشتند. در مورد نسل های نویسندگان تئاتر که بعد از او آمدند، چه کسی می داند که چه زمانی بر او غلبه خواهند کرد؟ تنها کاری که باید انجام دهید این است که «تیک، تیک» را تماشا کنید. . . بوم! "، فیلم جدید به کارگردانی لین-مانوئل میراندا، بر اساس موزیکالی از جاناتان لارسون، برای کشف تأثیر ساندهیم، که برای دهه ها هیجان انگیز بوده است، و راه را برای "رانت" و "همیلتون" و هر آنچه پیش می آید نشان می دهد. بعد از این (Sondheim قهرمان فیلم است، خدای خیرخواه.) اگرچه شاهکارهای تحریک آمیز او در اولین بار ظاهر شدند همیشه مورد استقبال قرار نگرفتند - برخی مانند "Merily We Roll Along" کاملاً شکست خوردند، Sondheim در همه جا حاضر شد. حضور فرهنگ پاپ. ، از «خانه دارهای ناامید» تا «جوکر». کنسرت او به مناسبت نودمین سالگرد تولدش در سال گذشته جشن زوم برای گوش ها بود. در حال حاضر در نیویورک، می توانید جنسیت تغییر یافته "Company" را در برادوی ببینید و "Assassins" را در خارج از برادوی دوباره فکر کنید. نسخه بازسازی شده داستان West Side Story ماه آینده منتشر خواهد شد. کار او در حال حاضر بدون او کار خود را انجام می دهد.

در «یکشنبه پارک با جورج»، موزیکال سوندهایم، که شاید مستقیماً ساندهیم را توضیح می‌دهد، او می‌نویسد که چگونه هنر آسان نیست، در مورد زیبایی زیبا نیست، در مورد اینکه چگونه هنرمندان همیشه «کنار هستند و آسمان را ترسیم می‌کنند». اغلب با هزینه خودشان. آسمانی که او آفرید بر فراز جهان تئاتری می چرخد، و او در آنجا نیز غول پیکر است. برادوی از زمان استفان ساندهیم هرگز مثل قبل نبوده است. من هم نبودم