اهمیت اسکار تاریخی سیدنی پواتیه در سال 1964

درگذشت سیدنی پواتیه، که هفته گذشته در سن نود و چهار سالگی درگذشت، به ناچار جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد را در سال 1964 دریافت کرد. این اسکار، اولین اسکار در رده ای است که به یک بازیگر سیاهپوست اهدا می شود، پواتیه را در نقش جکی رابینسون نقش می بندد. هالیوود، نقطه عطفی برای آکادمی، برای فیلم ها و برای نسل های مخاطب سیاه پوست. سال‌ها بعد، زمانی که او جایزه یک عمر دستاورد گلدن گلوب را دریافت کرد، اپرا وینفری به یاد می‌آورد که یک دختر ده ساله بود که از مشمع کف اتاقش در میلواکی تماشا می‌کرد: «زیباترین مردی که تا به حال دیده‌ام روی صحنه رفت. یادم هست که کراواتش سفید بود و البته پوستش مشکی بود. و من هرگز ندیده بودم که یک مرد سیاه پوست چنین جشن بگیرد. و من بارها و بارها سعی کرده‌ام توضیح دهم که چنین لحظه‌ای برای یک دختر بچه چه معنایی دارد - کودکی که از روی صندلی‌های ارزان تماشا می‌کند، مادرم از در وارد می‌شود، خسته از تمیز کردن خانه‌های دیگران.» اما برنده شدن اسکار برای پواتیه، که قبلاً به عنوان تنها بت مات مشکی هالیوود (با احتمال اضافه شدن هری بلافونته) روی طناب محکم‌تر بود، تجربه دشوارتری بود و نمادگرایی او در طول دهه‌ها کوچک‌تر شد.

تا آن زمان، تنها یک بازیگر سیاهپوست اسکار رقابتی را برای بازیگری دریافت کرده بود: هتی مک دانیل برای بازی در نقش مادر در فیلم بر باد رفته (1939). مک دانیل در طول دوران حرفه‌ای‌اش به عنوان یک خدمتکار گستاخ توصیف شده است، و اسکار او را سخت‌تر به کلیشه‌ای که (خوشبختانه) از مد افتاده است، چسبانده است. پواتیه که در سال 1927 متولد شد و در باهاما بزرگ شد، فرصت های جدیدی را ارائه می دهد. نقش پیشگامانه او در فیلم «راهی نیست» (1950) اثر جوزف ال. این فیلم الگوی پواتیه را نشان می‌دهد: یک حرفه‌ای باهوش و تمیز که مهارت و خونسردی استثنایی او را در دنیای سفید پوستان «قابل قبول» می‌سازد و اغلب با همکاران نژادپرست مرتبط است. این یک پیشرفت قابل توجه در نقش مادر و استپین فچیت بود، که قبل از پواتیه - و او جذابیت مگاواتی برای انجام این کار را داشت - اما تبدیل به یک تله متفاوت شد. شخصیت های او به ندرت قادر به نشان دادن تمایلات جنسی یا خشم بودند. او برای حفظ وجهه ی تمیز خود، تلاش کرد تا مردم را از رابطه طولانی مدت خارج از ازدواج خود با دایان کارول که در جریان فیلمبرداری «پورگی و بس»، منتشر شده در سال 1959 با آن ملاقات کرد، آگاه نکند (این را با تبلیغات بی پایان مقایسه کنید. رابطه بین ریچارد برتون و الیزابت تیلور.) در این زمان او بار سنگین نمایندگی را احساس کرد. او گفت: "آنطور که خودم را می بینم، من یک جو بلو سیاهپوست متوسط ​​هستم." بار. اما، همانطور که گربه های منطقه من می گویند، من آنجا برای همه ما گریه می کنم. در همان سال، او برای فیلم The Defiant Ones نامزد دریافت جایزه اسکار شد که در آن نقش یک فراری از یک باند زنجیره ای را بازی کرد که به یک محکوم سفیدپوست با بازی تونی کورتیس دستبند زده شد. این اولین نامزدی برای بهترین بازیگر سیاهپوست بود، اما همانطور که کورتیس (که نامزد هم شد) در زندگی نامه خود نوشت، رای دهندگان «به سیاه پوست یا یهودی اسکار نخواهند داد». حق با او بود: هر دو به دیوید نیون برای جداول جدا شده باختند. پواتیه مانند شخصیت او در The Defiant Ones به صنعت سفید دستبند بسته بود و هیچکدام نمی توانستند بدون دیگری ادامه دهند.

نقشی که او را از مرز عبور داد به طرز شگفت انگیزی در نیلوفرهای میدان بود، فیلمی شیرین و آرام بر اساس رمانی از ویلیام ادموند بارت. این کتاب با الهام از خواهران والبورگ که از آلمان هیتلری گریختند تا پاسگاهی در حیات وحش کلرادو تشکیل دهند، داستان یک صنعت‌گر سیاهپوست سیار را روایت می‌کند که در نزدیکی صومعه روستایی متروکه‌ای توقف می‌کند، جایی که راهبه‌ها معتقدند خدا او را فرستاده است.خدا خوب استگریه کرد)، از او خواست تا یک کلیسای کوچک بسازد. این داستان ساده از انسانیت معمولی که در سال 1962 منتشر شد، ایده آلیسم سال های کندی را منعکس می کند، و چه کسی بهتر است نسخه سینمایی پواتیه را رهبری کند؟ او در سال 1980 در زندگی نامه خود به نام This Life می نویسد: «من تشویق شدم تا دنیای من و خودم را تغییر دهم. "من مجبور شدم غیرممکن را انجام دهم." (اگر شما در بازار زندگینامه پواتیه هستید، اتفاقاً "این زندگی" است. زیاد منزجر کننده تر از خاطرات دولتمرد مسن ترش، "میزان مرد.") Bosley Crowther منتقد نوشت که شخصیت پواتیه "همچنین می تواند یک مرد سفید پوست باشد." اما در سال 1963، به دنبال راهپیمایی علیه واشنگتن، یونایتد آرتیستز فرصتی برای فروش فیلم به عنوان تمثیلی از مدارا دید. پواتیه در مارس در میان تعدادی از ستارگان سینما از جمله چارلتون هستون و مارلون براندو شرکت کرده بود. هالیوود هنوز از دوران لیست سیاه خسته شده بود و آغوش صنعت مارشا بود، بار خاطرنشان کرد، "نشانه ای است که برخی از رهبران خلاق در صنعت فیلم تصمیم گرفته اند که زمان پیوستن مجدد به کشور فرا رسیده است."

نیلوفرهای لهستانی در اکتبر 1963 افتتاح شد و موفقیت کمی داشت. پس از ترور کندی، در حالی که فیلم برای دومین ماه در تئاتر مصری در لس آنجلس در حال نمایش بود، اخلاق مجموعه او بیشتر شد. در ماه دسامبر با یک کمپین "دعوت به همه کلیساها" که کلوپ های مذهبی و مدنی را هدف قرار می دهد، گسترش یافت. با این حال، پواتیه از شرکت در کمپین نامزدی اسکار خودداری کرد و به شیلا گراهام ستون نویس گفت: "من یک بازیگر هستم، نه یک سیاستمدار." با این حال، در پایان فوریه 1964 او نامزد بهترین بازیگر مرد شد. در واشنگتن، رئیس جمهور جانسون قانون حقوق مدنی کندی را تصویب کرد. در ماه فوریه، او به مجلس سنا رفت، جایی که گروهی از قانونگذاران از جنوب مقاله‌ای را منتشر کردند که هفتاد و پنج روز غیرمعمول دوام می‌آورد. اگر زمانی برای هالیوود وجود داشت که کشوری را انتخاب کند، آن زمان بود. ناگهان، به قول لس آنجلس، نیلوفرهای صحرایی چرخیدند بار پیش بینی اسکار، "ادای احترام به سیاهپوست در جهان سیاهپوست." احساس عدالت شهر به شدت در اطراف پواتیه متحد شد که یکی از رقبای آن، پل نیومن («هود»)، اعلام کرد که مراسم را از دست خواهد داد و از آن حمایت خواهد کرد.

پواتیه خود را "به اصطلاح اسبی تاریک" می دید و فکر می کرد که در آنجا حضور نخواهد داشت. او در این زندگی نوشت: در پایان، او تصمیم گرفت که "برای سیاه پوستان خوب است که خود را برای کسب بالاترین افتخار رقابت کنند." در حالی که در میان تماشاچیان نشسته بود، عرق کرده و تنها، می ترسید برنده شود و چیزی «احمقانه» بگوید. او مونولوگ درونی خود را به یاد آورد: «فکر کن، سیدنی، فکر کن، زمان مهم است! هرچه می‌گویم ابتدا باید حقیقت باشد و باید چیزی هوشمندانه و تأثیرگذار باشد که مردم را در این اتاق و میلیون‌ها نفر را در خانه به تماشا بگذارد - آنها را به درستی و غیرقابل برگشت تحت تأثیر هوش و نجابت بازیگر سیاه‌پوست سیدنی پواتیه قرار دهد.» آهنگی که او با آن آمد و لحظاتی بعد در صحنه سالن اجتماعات سانتا مونیکا بیان کرد، پر معنا بود: «از آنجایی که این سفر طولانی است، طبیعتاً مدیون افراد بی‌شماری هستم. . . ”

مانند بار او این سروصدا را خلاصه کرد: "شیوع بیماری برای آقای پواتیه نه تنها به منزله تشخیص استعداد او بود، بلکه این واقعیت بود که هالیوود نسبت به موانع رنگی گذشته، که برخی از آنها هنوز در اینجا وجود دارند، احساس گناه می کند." روز بعد از مراسم، او روی کاناپه هتل نشست و به خبرنگار گفت: «دوست دارم فکر کنم به کسی کمک می‌کند. اما من باور ندارم که اسکار من چیزی شبیه یک عصای جادویی باشد که محدودیت های فرصت های شغلی را برای بازیگران سیاه پوست از بین ببرد. در باهاما، شهر ناسائو یک موتورسیکلت و یک ضیافت افتخاری داشت. در نیویورک، شهر درخواست‌ها برای رژه نوار را رد کرد، اما پواتیه برای دریافت مدال از شهردار به تالار شهر دعوت شد. وقتی دو خبرنگار مدام از او در مورد مسائل حقوق شهروندی سوال می‌کردند، او پاسخ داد: «چرا از من سؤالات انسانی نمی‌پرسی؟ چرا هر چیزی که می‌پرسید به سیاه‌پوستان زندگی من مربوط می‌شود نه به بازی من؟ این یک موقعیت نادر بود که عصبانیت او ظاهر شد، و او بلافاصله اضافه کرد که قصد توهین ندارد.

دوره پس از اسکار پواتیه پربار اما ناامیدکننده بود. او می‌نویسد: «اکنون به‌عنوان یک چهره ثابت در دنیای فیلم دیده می‌شدم، اما بازیگران سیاه‌پوست من، تقریباً یک مرد، در سرزمینی از بی‌عملی و بیکاری گرفتار شده بودند که هر گونه رضایتی را که می‌توانستند تضعیف و تلخ می‌کرد. موفقیت یکی از ما.» مانند مک دانیل، جایزه او را متحجر کرده بود، به خصوص با تغییر زمان. در سال 1967، او در سه فیلم بازی کرد که او را به ستاره شماره یک آمریکا تبدیل کرد: «آقا، با عشق»، «در گرمای شب» و «حدس بزنید چه کسی به شام ​​می‌آید.» برای هیچ‌کدام نامزد اسکار نشد. در هر کدام از آنها او نقش یک مرد سیاهپوست "متمدن" را بازی کرد که غیرعادی بودنش به روشنگری شخصیت های سفیدپوست واپسگرا که مجبور به شرکت او هستند کمک می کند. شاید هیچ فرد مشهوری نتواند جریان های متقابل فرهنگی را بپذیرد، اما پوآتیه، علاوه بر آن، برای دانلود آماده بود. آن سپتامبر، بار ستون شگفت انگیزی از نویسنده سیاهپوست کلیفورد میسون را رهبری می کند با عنوان "چرا آمریکای سفید اینقدر سیدنی پواتیه را دوست دارد؟" با بازگشت به نقش برنده اسکار پواتیه، میسون پیش بینی می کند که "تا روز صداقت فرا رسد، منتقدان سفیدپوست خوشحال خواهند شد که نقشی را تنظیم کنند. آنها در فیلم هایی مانند "نیلوفرهای میدان" همه را "به جلو" به عنوان ... به سبک آمریکایی و حسن نیت دموکراتیک تشویق خواهند کرد. که راه جهنم را هموار کرد.»