برخورد جسورانه نسل های هونگ سانسو

کارگردان کره جنوبی، هونگ سانسو، هم یکی از پرکارترین و هم یکی از اصیل ترین کارگردانان جهان است. او هفده کارکرد را در دوازده سال گذشته انجام داده است و نتیجه سریع خود را مدیون روش های اصلی خود و معنای طبیعی تاریخ است. فیلم جدید او، مقدمه، تمرین اقتصادی او را در سطوح یدکی‌اش تجسم می‌دهد - و حساسیت دراماتیک فراوان او را در داستان‌هایی که در زیر سطوح او باقی می‌مانند منعکس می‌کند. کار با خدمه کوچک و حداقل بودجه به او اجازه می دهد تا سریع و با سرعت فکر کار کند. (در «مقدمه» او کارگردانی و تهیه کنندگی، فیلمنامه نویسی، فیلمبرداری و تدوین و حتی آهنگسازی را برعهده داشت.) او بدون بار تجهیزات و کارکنان، داستان های خود را در حین فیلمبرداری می نوشت و اغلب به بازیگرانش اجازه می داد که وسعت زیادی با مواد داشته باشند. دوربین می چرخد در مقدمه، او کنایه های قابل انعطاف خود را به موضوعی جدید و قدرتمند تبدیل می کند، برخورد تلخ نسل ها - خشم عشق جوان و سوء تفاهم ها و اشتباهات اجتناب ناپذیر که ناشی از بی تفاوتی و دخالت والدین است.

هونگ یک مینیمالیست نیست، بلکه حامی نوک کوه یخ است و «معرفی» که روز جمعه در مرکز لینکلن افتتاح می‌شود، یکی از افراطی‌ترین روش‌های آن است. فقط شصت و پنج دقیقه طول می کشد. فقط نه شخصیت وجود دارد که در گروه‌های کوچک دو تا چهار نفره، در یک محیط صمیمی که بیشتر می‌نشینند و صحبت می‌کنند، دیده می‌شوند، به جز زمانی که ایستاده و صحبت می‌کنند، صحبت می‌کنند و صحبت می‌کنند، داستان‌هایی درباره گذشته خود تعریف می‌کنند و نقشه‌هایشان را فاش می‌کنند، بنابراین رویدادهای مهم را به خود جلب می‌کنند. در پیش زمینه و درام بزرگ را با جزئیات واضح تحریک می کند. این اقدام دو قاره و چندین سال را پوشش می دهد. این شامل تعداد باورنکردنی از رویدادهای تغییر زندگی برای شخصیت های جوان خود است. بیشتر این تغییرات خارج از صفحه نمایش اتفاق می‌افتد، زیرا درام صفحه، قدرت عظیم این تغییرات را از نظر لرزه‌نگاری در جریان زندگی روزمره آنها ثبت می‌کند.

مقدمه روی یک زوج جوان در یکی از شهرهای کره جنوبی متمرکز است: دو دانش آموز که مسیرهایشان در شرف جدا شدن است. در ابتدا، یین هو (شین سوک-هو) با دوست دخترش جو وون (پارک می سو) راه می‌رود و در راه ملاقاتی پراسترس با پدرش (کیم یونگ‌هو)، یک پزشک ثروتمند که به او زنگ می‌زند، می‌رود. مرد جوان به امید آشتی به دفترش رفت. اندکی بعد، جو وون برای تحصیل به برلین رفت - مادرش (سو یونگ هوا) دوست دیرینه ای داشت (کیم مین هی)، هنرمندی که در آنجا تنها زندگی می کرد و از او دعوت کرد که نقل مکان کند. یانگ هو که از جدایی ناراحت است، تصمیم می گیرد از پدرش برای تحصیل در برلین نیز پول بخواهد. او در حال برنامه ریزی برای حرفه ای به عنوان بازیگر است، اما زمانی که سعی می کند برنامه های خود را تغییر دهد، مادرش (چو یون هی) او را به رستورانی در کنار دریا دعوت می کند تا برنامه خودش را فعال کند تا او را در مسیر شغلی درست و باریک نگه دارد.

این فیلم در سه سکانس بزرگ تنظیم شده است که هر کدام روی صفحه شماره گذاری شده، کوتاه شده و مکان آن به شدت محدود شده است، که دلالت بر سه قسمت مجزا از عکس ها دارد که به نظر می رسد هر کدام تنها چند روز کار را صرف کرده اند. برای جلوگیری از اسپویلرها، من از دست برخی از شرکت کنندگان در توطئه های درهم تنیده و ضد پیرنگ ها، برخی از برخوردهای غافلگیرکننده ای که در پی می آیند، برخی از جهش های زمانی که دیالوگ های شخصیت ها - و حتی سکانس رویاها - پر می شود، تنگ شده بودم. چیزی که ثابت می ماند، تفاوت های ظریف غم و اندوه و درگیری است که در شرایط ظاهراً دوستانه و آرام به منصه ظهور می رسد - و احساسات شدیدی که به طور غیرمنطقی، حتی در عبارات معمولی و حرکات بی دقت، در جلسات معمولی خانواده، دوستان و عاشقان فوران می کند.

مطب دکتر جایی است که در تلاش برای آشتی، بیگانگی دوباره نقش خود را ایفا می کند، زیرا یانگ هو هم منتظر نیازهای حرفه ای پدرش و هم برای ورود دوست پدرش، بازیگر معروف (گای جو بونگ) است. ). یانگ هو با بی تفاوتی به پدرش - که احساساتی اما در نهایت بی تفاوت است - نزدیک می شود. یان-هو به امید دوشیدن پدرش برای پول، به ژووون تمسخر کرد و به طعنه به او گفت: "طمع پول بی پایان است." قدرت و اقتدار او در چشمان اشتیاق و تقاضای خود او کاهش می یابد. اگر معلوم شود که این بازیگر خوش خلق به نوعی الگوی تصادفی برای یانگ هو است، هنرمند ساکن برلین با جو وون دوست و دوست خواهد داشت، حتی اگر مشخص نباشد که این میزبان خیرخواه به او لطفی می کند. همانطور که قانون پیامدهای ناخواسته با نیروی ضربه مورد نیاز است.

این قدرت نشان می‌دهد که رابطه عاشقانه این زوج جوان مشروط ضعیفی است و به رشته‌های فولادی شرایط عملی و حلقه‌های جدید شانس‌ها و فرصت‌هایی که به ارمغان می‌آورند مربوط می‌شود. اولین چیزی که مطرح می شود خشم خفه شده است - دهه ها سوء تفاهم و روابط از دست رفته، کودکانی که به شدت نیازمند هستند، والدینی که بهترین تلاش برای فرزندانشان - یا عدم تلاش - به همان اندازه منجر به ناامیدی، سردرگمی، تحقیر و در نهایت بی تفاوتی اساسی می شود. کودکانشان در تلاشند تا جایگاه خود را در دنیا پیدا کنند. در دنیای هنگ، هنرمندان کسانی هستند که می توانند صدا و شکل خود را به آشفتگی و خشم خود بدهند - و در این روند، نقش خود را، چه خوب و چه بد، برای تأثیرگذاری بر نسل جوان انجام دهند.

این دنیایی از روابط است که به قدری تنگ است که جای زخم باقی می گذارد. و با این حال، هونگ با دقت محدود، به گونه ای محتاطانه و صرفه جویانه شوت می کند که به نظر می رسد تقریباً هیچ چیز وجود ندارد. این فیلم فقط شامل سی پلان است که برخی از آنها دو دقیقه یا بیشتر طول می کشند، که هانگ، با فیلمبرداری خودش، آن ها را با پانوراما و زوم آشکاراً اصراری تجزیه و تحلیل و تأکید می کند. فیلم سیاه و سفید فیلمبرداری شده است (مانند دیگر فیلم‌های جدید زبان‌محور مانند «بیا»، بیشتر فیلم‌های «فرانسه اعزام» و «تراژدی مکبث»)، اما چیز کمی وجود دارد که در گفتمان آن معمولی یا آرام به نظر برسد. لحن استراتژی‌های هونگ به سرعت از مشاهده‌ای به تحلیلی تغییر می‌کنند. او نه چندان شخصیت‌ها را توسعه می‌دهد یا می‌سازد، بلکه دنیایی از احساسات و ایده‌ها است. (خط پایانی در کارهای هونگ این است که کره جنوبی ها برای تحصیل، کار یا فرار به غرب سفر می کنند و با توجه به این تجربه، آداب و آداب کره ای را به ویژه در رابطه با نقش های جنسیتی و روابط عاشقانه در نظر می گیرند.) فیلم های او کامل است. . با اقدامات جسورانه و قاطع - که عمدتاً خارج از صفحه نمایش و فقط به طور پیش فرض انجام می شود - که شخصیت های او را به کهن الگوها تقطیر می کند و به روابط گاه به گاه و مشکلات صمیمی آنها عظمتی فراگیر و تأثیرگذار می بخشد.

"مقدمه" جایگاه ویژه و متمایز در آثار غنی هونگ دارد. به اندازه The Running Woman فوری، عمیقاً هیجان انگیز یا عمیقاً بازتابنده نیست. هیچ پیچیدگی جذابی در تپه آزادی یا هاهاها وجود ندارد، و همچنین تمرکز سینمایی پرپیچ و خم و انعکاسی اتاق کلر (با بازی ایزابل هوپر و جشنواره فیلم کن) یا فیلم اوکی وجود ندارد. اما وضوح و سادگی او - و جسارت جنجال‌آمیز و تقریباً طنزآمیز او که با آن رازهای واضح او داستان‌های گسترده، پیچیده و آشفته‌ای را برمی‌انگیزد - او را به یکی از اجباری‌ترین فیلم‌های هونگ برای تماشای دوباره تبدیل می‌کند.