جولیا کامرون می گوید می توانید در داخل خانه خلاق باشید

من اولین بار در سال 1992 نام «مسیر هنرمند»، پرفروش‌ترین کتاب خودیاری جولیا کامرون را شنیدم تا خلاقیت درونی شما را لمس کنم، زمانی که در دهه بیستم بودم و تلاش می‌کردم تا نوشته‌ای را تمام کنم که ماه‌ها مرا عذاب می‌داد. یکی از دوستان کتاب را که بزرگ و منعطف است، مانند کتاب کار ریاضی در دبستان ذکر کرد، و من برای گرفتن یک نسخه به Union Square Barnes & Noble رفتم. بعد بلافاصله آن را داخل کیفم گذاشتم، انگار قاچاق بود. چیزی در مورد مسیر هنرمند وجود دارد که در ابتدا الهام بخش چرخاندن چشمان شماست - اوه، پس فکر می کنید که هستید نقاش? زبان کتاب، با ندای قدرتی برتر به نام خالق بزرگ که از شما می‌خواهد چیزهایی خلق کنید، و جملاتی مانند «عمل دارای جادو، لطف و قدرت است»، حتی برای کسانی که دارای قدرت هستند، ممکن است کمی ظاهری داشته باشد. تحمل وو وو. اما توصیه هایی که آنها ارائه می کنند به طرز شگفت آوری عملی و موثر است. کامرون دو روش اساسی را برای فعال کردن انرژی خلاق توصیه می کند. اولین مورد، Morning Pages است، مراسمی که هر روز سه صفحه را با جریانی از هوشیاری خط خطی می‌کند، ترجیحاً قبل از نوشیدن قهوه. مورد دوم Artist Dates است، یک «تعطیلات، سفر انفرادی» هفتگی مانند رفتن به موزه یا قدم زدن در یک محله عجیب و غریب برای تحریک ذهن با فلانل. آنچه مورد توجه بسیاری از خوانندگان قرار می گیرد، رویکرد عملی کامرون برای انجام کارها و غلبه بر شک و تردید است: برای انجام کار، باید تمرین مداوم و روزانه داشته باشید. تکنیک‌های او به طرز شگفت‌آوری در همه جا گسترش یافته است: مسیر هنرمند بیش از چهار میلیون نسخه فروخته است، و نویسندگان و افراد مشهور از الیزابت گیلبرت تا آلیشیا کیز به روش‌شناسی او سوگند یاد می‌کنند. در طول همه‌گیری، این کتاب به فهرست پرفروش‌ها بازگشت.

کامرون قبل از تبدیل شدن به یک سلبریتی خودیاری، چندین زندگی حرفه ای دیگر را نیز انجام داد. او که در حومه شیکاگو بزرگ شد، در سال 1970 به ستاره جنبش روزنامه نگاری جدید تبدیل شد، زمانی که برای او نوشت: سنگ نورد و در صدای روستا برای واترگیت و مواد مخدر حزب؛ یکی از نویسندگان او را به عنوان "اوا بابیچ در ساحل شرقی" توصیف می کند. او یک ازدواج دو ساله با کارگردان مارتین اسکورسیزی از سال 1975 تا 1977 داشت که پس از مصاحبه او برای مقاله ای در یک مجله آغاز شد و او از او خواست تا روی فیلمنامه راننده تاکسی کار کند. این زوج با هم صاحب یک دختر شدند و پس از پایان ازدواج، کامرون در تلاش برای برگزاری کنسرت فیلمنامه در لس آنجلس بود. او هوشیار شد و شروع به نوشتن مقالات انگیزشی در مورد دوستانش کرد که هنوز در شرایط روحی بدی گیر کرده بودند. در طول یک دهه، این متون به یک سمینار پرطرفدار مذهبی در سوهو و سپس به یک کتاب کار خود منتشر شده با زیراکسد تبدیل شدند. کامرون به اصرار همسر دومش، مارک برایان، با یک کارگزار ادبی تماس گرفت که با او قرارداد انتشاری منعقد کرد. مسیر هنرمند در ابتدا به آرامی شروع شد و دهان به دهان پخش شد، اما به زودی به ستون اصلی ادبیات «باز کردن انسداد» تبدیل شد. در سال‌های بعد، کامرون ده‌ها کتاب دیگر به همین روش نوشت.

اکنون کامرون هفتاد و سه ساله در یک خانه آجری دنج در حومه سانتافه، نیومکزیکو زندگی می کند. یک روز در ماه دسامبر در آنجا به ملاقات او رفتم. ما در اتاق نشیمن بنفش خانه او نشستیم در حالی که لیلی وست تریر او دور مچ پاهای ما راه می رفت. کامرون موهای سفید کرکی لیلی را به اشتراک گذاشت و او چشمانش را قاب کرد. همانطور که صحبت می کردیم، او چندین بار از جایش بلند شد تا ریزه کاری های هنری مختلفی از زندگی خود برای من بیاورد: یک بسته کارت پزشکی تاوس، یک کیبورد کوچک کاسیو با موسیقی روی آن، یک پوشه پر از شعر. او یک پرینت از نمایه اخیر دخترش دومینیکا کامرون اسکورسیزی، که اکنون بازیگر و کارگردان است، به من نشان داد، که هر دو والدینش را به عنوان افراد خلاق یکسان معرفی کرد. در طول همه‌گیری، کامرون کتاب جدیدی نوشت که به تازگی منتشر شده بود، به دنبال حکمت، که از هنرمندان می‌خواست برای کمک به تصمیم‌گیری معنویت خود را هماهنگ کنند. مانند بسیاری از روش های کامرون، این جدیدترین روش فعالیت ملموس را با تفکر آزاد ترکیب می کند. او معتقد است که ذهن اغلب دست ها را دنبال می کند. گفتگوی ما مختصر و ویرایش شده است.

آیا امروز صفحات صبح خود را درست کردید؟

به خاطر همه گیری همه گیر از ملاقات با شما عصبی بودم. بنابراین من این را در صفحات صبح خود نوشتم. هر روز درستشون میکنم

تشریفات شما چیست؟ آیا آنها را در رختخواب درست می کنید؟ آیا آنها را روی میز انجام می دهید؟

من آنها را در رختخواب انجام نمی دهم. من آنها را همان جا درست می کنم، روی آن صندلی، همان جا [pointing to a large leather chair]یا آنها را در کتابخانه‌ام درست می‌کنم، جایی که صندلی نوشتنم را دارم. این یک صندلی مست بزرگ است. و از یک طرف با کتاب صفحات صبح و از طرف دیگر با لیلی از خودم حمایت می کنم [gesturing to the dog].

و آیا تا به حال برمی گردی و آنها را می خوانی؟

نمیدونم. من دستورالعمل‌هایی را می‌دهم، یعنی زمانی که می‌گویم: «چه کار کنم؟ ایکس؟" و من گوش خواهم کرد. برمی گردم و دوباره می خوانمش که به نوعی آرامش بخش و ساده است و امیدوارم کمتر روان رنجور باشد.

آخرین چیزی که در مورد آن راهنمایی خواستید چه بود؟

چگونه احساس راحتی کنیم.

صفحات چه چیزی را نشان می دادند؟

گفتند ما همدیگر را دوست داریم، که رابطه فوری برقرار می کنیم. که ما به شما آب تقدیم می کنیم.

آه، پس آب را پیش بینی کردی. وقتی در این صفحات "راهنما" می خواهید، آیا از ناخودآگاه خود می خواهید؟ آیا این مناسب است؟ یا آیا احساس می‌کنید که نوع دیگری از افراد را دارید که می‌آیند پاسخ دهند - کسی عاقل‌تر، کسی با اعتماد به نفس‌تر؟

نمی خواهم بگویم این ناخودآگاه من است. این احساس نوعی نیروی خیرخواهانه است.

به عنوان یک دختر بچه زیاد نوشتی؟ دوران کودکی شما از نظر خلاقیت چگونه بوده است؟

پدرم اهل تبلیغات بود. او مدیرعامل صابون دیال بود. مادرم خیلی خلاق بود. او یک شاعر بود. او از طبیعت بسیار آگاه بود. او برای کاردینال ها، برای بردگان، برای فنچ ها آماده بود. و هفت فرزند داشت. او به ما پروژه هایی می داد تا اجرا کنیم. و سپس نتیجه را روی تابلوی اعلانات در آشپزخانه می گذاشت. چیزهایی مانند ساخت دانه های برف، چیزهایی مانند قافیه، نقاشی. من نقاشی داشتم که هنوز از اسب پالومینو که با کوهی در دوردست بالا می‌رفت به یاد دارم. من کتاب هایی در مورد اسب می خوانم. من زیبایی سیاه را خواندم. من The Island Stallion Races را خواندم.

من این احساس را دارم که بسیاری از دخترانی که در اسب کار می کنند به عنوان نویسنده بزرگ می شوند. من نمی دانم چرا این یک همبستگی است.

فکر می‌کنم خواندن همه کتاب‌های اسب باعث شد که بنویسم. این کار نوشتن را شبیه سوارکاری کرد.

پس شعر را از دبیرستان شروع کردید؟

آره. من در دبیرستان یک راهبه داشتم، خواهر جولیا کلر گرین. او مرا تشویق کرد. بعد که به جورج تاون رفتم سرگرد ایتالیایی رفته بودم. اما معلوم شد که کل دانشکده ایتالیا در تابستان استخدام شد. بنابراین هیچ کس نبود که واقعاً ایتالیایی تدریس کند. و من فکر کردم، خوب، پس من فقط به انگلیسی تغییر می کنم. اما وقتی به دپارتمان انگلیسی رفتم و گفتم: «می‌خواهم نویسنده شوم»، گفتند: «مردها نویسنده هستند». زنان همسر هستند. "آن سال 1966 بود. بنابراین من به روزنامه رفتم و گفتم" می خواهم کمک کنم، "چون در روزنامه دبیرستان بودم. و آنها گفتند: "می توانی کلوچه بپزی؟"

خدای من.

بنابراین جورج تاون از طرح نویسنده شدن حمایت نکرد. آنها قوانین زیادی داشتند. زنان مجاز به پوشیدن شلوار نبودند. زنان حق نشستن روی چمن را نداشتند. قبل از پایان منع رفت و آمد باید به خوابگاه برمی گشت. عدم نمایش عمومی محبت وقتی از دانشگاه فارغ التحصیل شدم، از پسری که با او دبیرستان بودم تماس گرفتم. او گفت: «دوست داری چگونه برای واشنگتن کار کنی؟ پست؟" او یک کپی رایتر بود. و گفتم: «داستان کوتاه می نویسم. من نمی خواهم برای واشنگتن کار کنم پستو او گفت: "خب، این چهار ساعت در روز و شصت و هفت دلار در هفته است." بنابراین من رفتم.

بعد شروع به چاپ در روزنامه کردید؟

آره. مردی به نام ویلیام مک فرسون به من پیشنهاد کار نقد و بررسی کتاب را داد. اما من پسری را داشتم که با او به دبیرستان رفتم، او از بالای شانه من نگاه کرد و به من گفت که نامه ها را اشتباه مرتب می کنم. و به او گفتم برو به جهنم! و برای آن به سردبیر بخش هنر رفت. سردبیر پیش من آمد و گفت: «در واشنگتن پستما به مردم نمی گوییم به جهنم بروید. "بنابراین من دست از کار کشیدم. فکر می کنم این مرد به من حسادت می کرد که آهنگ هایی در بخش سبک گذاشتم. بنابراین دوباره به نوشتن داستان کوتاه برگشتم. و با من تماس تلفنی گرفت که گفت: "من سردبیر هستم سنگ نورد. من شما را در بخش سبک خواندم. می خواهی در مورد ما بنویسی؟"

آیا اولین خود را به یاد می آورید سنگ نورد وقت ملاقات؟

بله، برای نوشتن در مورد فرزندان ای. هوارد هانت بود. میدونی واترگیت گفتم: فکر نمی کنم بخواهم این کار را بکنم. و آنها گفتند: "خب، فقط تلاش کن." اینطوری خانه آنها را پیدا کردم. من انجامش دادم. این به یک داستان جلد تبدیل شده است. در نوشته شده است زمان مجله ویلیام اف باکلی [Jr.] او با من تماس گرفت و گفت: "تو یک فاجعه."

سپس می دانید که کار درست را انجام می دهید.

من هم همینطور من احساس کردم که دارم یه کاری رو درست انجام میدم و سپس به عنوان یک نویسنده داغ شناخته شدم. و در موردش نوشتم صدای روستا. پاسپورتم را در جاهای مناسب مهر زدم.

آیا تا به حال در مورد آن نوشته اید درخواست کنید?

خیر درخواست کنید او با من تماس گرفت و از من خواست یک شب در مورد روابط بنویسم، و این داستان من نبود.

و آیا در آن زمان معاصران زیادی داشتید، زنانی که از نویسندگان هم سن و سال خود می دانستید؟

من با نویسنده ای به نام جودی بهراه دوست بودم که شاید بشناسید. و جودی کار درست را انجام می داد و من بیرون بودم. من هرگز امنیت کار تمام وقت را نداشتم. این هنوز هم صادق است. من کتاب هایم را بر اساس مشخصات می نویسم.

برو هنوز؟ در پیشنهاد نیست؟

آره. من کل کتاب را می نویسم و ​​سپس سعی می کنم آن را بفروشم.

شما بخشی از جمعیت روزنامه نگاری جدید بودید. بنابراین، شما نورا افرون را دارید، جوآن دیدیون را دارید، تام ولف را دارید، همه این افراد را دارید که می نویسند. مهمانی رفتی؟