رمان روسی که تمامیت خواهی را پیش بینی می کرد - اما دست کم می گرفت

من در هر خانه ای که زندگی کرده ام، سال هاست که به آن افتخار کرده ام. این مانند یک آویز دیواری است، یک صفحه نمایش شیشه ای دو در سه فوت که شامل یک برنامه روزانه چاپ شده با دست است. شامل هشت ساعت و نیم خواب است. هر ساعت برای صبحانه، ناهار و شام؛ نیم ساعت ورزش؛ سه ساعت هوای تازه؛ و سه ساعت بازی رومیزی بعد از شام و تماشای فیلم. شخصی این شی زیبا را از یک بخش روانپزشکی در روستاهای روسیه دزدید تا به من هدیه دهد. من از تماشای آن خسته نمی شوم، همانطور که دخترم از اشاره به رکورد "زمان استراحت: 14:00-16:00" خسته نمی شود.

هر سال وقتی با دانش‌آموزانم «ما» اوگنی زامیاتین را می‌خوانم، می‌خواهم برنامه روانپزشکی در کلاس آویزان شود، زیرا رمان زامیاتین یک شیوه زندگی منظم بود و به نظر می‌رسد که جریان زمان را نیز تضعیف می‌کند. زامیاتین متولد 1884، یک انقلابی، یک بلشویک واقعی بود. او زندانی شد و به تبعید داخلی در روسیه تزاری فرستاده شد و سپس برای مدتی به انگلستان رفت و تنها یک ماه قبل از به قدرت رسیدن بلشویک ها بازگشت. سه سال بعد، او ضد اتوپیای خود را نوشت و احتمالاً در سال 1921 یا 1922 آن را اصلاح کرد. در زمان تکمیل پروژه نهایی، بلشویک ها قبلاً سانسور را تحمیل کرده بودند و پلیس مخفی را راه اندازی کرده بودند. چندین سال طول کشید تا آنها قدرت شوروی را بر بیشتر امپراتوری روسیه مستقر کنند، بیشتر اموال را مصادره کنند و اولین اردوگاه کار اجباری خود را بسازند، و زمان بیشتری طول کشید تا پادشاهی وحشت ایجاد شود. اما زامیاتین قبلاً رمانی نوشته است که بسیاری از ویژگی‌های این وحشت و وحشت‌های دیگری را که در قرن بیستم اتفاق می‌افتد را توصیف می‌کند.

اگر نام ما را شنیده‌اید، شنیده‌اید که بینش‌گر و پیشگام بود و بر آلدوس هاکسلی و جورج اورول تأثیر گذاشت که رمان‌های دیستوپیایی آنها به نوبه خود به شکل‌گیری درک ما از قرن بیستم و پس از آن کمک کرد. "ما" کشوری را تصور می کند که مردم آن نام خود را ندارند. آنها با ترکیبی از حروف و اعداد مشخص شده اند، مانند زندانیان اردوگاه های نازی. آنها لباس های یکسان می پوشند، موهایشان به طور یکنواخت کوتاه شده، غذایشان مصنوعی و صرفاً سودمند است و خانه هایشان یکسان و شفاف است. (زندگی شوروی، با همگنی تحمیلی خود از یک سو و کمبود شدید از سوی دیگر، در نهایت نسخه ای کمتر زیباشناختی از این موجودیت متعادل بود.) آنها بر اساس یک برنامه متمرکز زندگی می کنند، یک نمایشگر با فناوری پیشرفته که روان من را به چالش می کشد. برنامه بند را مشخص کنید و همه چیز را تا زمان عشق ورزی با شریکی که توسط مقام مرکزی منصوب می شود مشخص کنید. آنها به زبانی وارونه صحبت می کنند. ظالم را نیکوکار می نامند. مرکز زندگی شهرداری اعدام در ملاء عام است که مورد ستایش و کمال قرار می گیرد: جان انسان که به مقدار کمی آب پاک و خاکستر تقلیل یافته است. زامیاتین این را بیست سال قبل از اینکه آلمان نازی شروع به کشتار دسته جمعی صنعتی و درمان شده مردمی کند که به تعداد آنها کاهش یافته بود، تصور می کرد. دیستوپیا زامیاتین شهری با دیوارها و گنبد است و ساکنان آن از وجود دنیای بزرگتر اطلاعی ندارند. او این را سالها قبل از اینکه پرده آهنین اتحاد جماهیر شوروی را ببندد تصور می کرد.

اگرچه زامیاتین «ما» را چند سال قبل از ظهور کلمه «توتالیتاریسم» در گفتار سیاسی و سه دهه قبل از تعریف و توصیف آن توسط نظریه‌پردازان سیاسی نوشت، اما او بیش از پیش‌بینی برخی از ویژگی‌های آن عمل کرد. او شرایط تعیین کننده خود را که نابودی فرد است، پیش بینی کرد. هانا آرنت، در کتاب خاستگاه توتالیتاریسم و ​​جاهای دیگر، استدلال می‌کند که توتالیتاریسم شکل جدیدی از حکومت است که با ظلم‌های پیش از آن متفاوت است. ظالمان گذشته خواستار اطاعت - اجرای ظاهری برخی رفتارها - بودند، اما رژیم های توتالیتر به دنبال تسلیم کردن، محو کردن هسته اصلی انسان هستند. اطاعت کافی نیست، همان گونه که تحقق عشق کافی است. رژیم به این و هر چیز دیگری نیاز دارد. خطوط خود ناپدید می شوند و مردم به چیزی ادغام می شوند که او آن را "مردی با ابعاد غول پیکر" می نامد. زامیاتین کلمه آن را پیدا کرد: ما.

«ما» در روسیه شوروی چاپ نشد. در سال 1924 به انگلیسی و سپس به چکی و فرانسوی ترجمه شد. چند سال پس از انتشار چک، زامیاتین، نویسنده مشهور آن زمان و رئیس شعبه لنینگراد اتحادیه نویسندگان، توسط هر مجله و مؤسسه انتشاراتی در اتحاد جماهیر شوروی محکوم شد. او باید استعفا می داد، بدحجاب می شد. در سال 1931 با مجوز ویژه به پاریس مهاجرت کرد. در این زمان، مرزهای شوروی عملاً بسته شده بود.

همه چیز در بالا درست است و همه چیز به اندازه کافی واضح است. با این حال، دیمیتری بیکوف، منتقد ادبی معاصر روسیه مدعی است که پیش‌بینی‌های زامیاتین شکست خورده است. بیکوف در یک سخنرانی در سال 2016 گفت: «او از چیز اشتباهی می ترسید.» او مدلی از دولت توتالیتر را تصور می کرد که بر اساس عقل مطلق و بر منطق ساخته شده بود. . . "دیستوپیا زامیاتین واضح، عقیم، کامل بود - و بنابراین بی روح و روح کش. در واقع، بیکف ادامه داد، این استبداد کمال نبود که تمامیت خواهی قرن بیستم را تا این حد وحشتناک کرد، بلکه ظلم و ستم بود. بدترین.

البته، همانطور که فیلسوف زیگموند باومن استدلال می کند، وحشت قرن بیستم، کارکردهای مدرنیته است. هولوکاست بر اساس ریل‌ها، برنامه‌ریزی‌ها و فناوری انجام شد که قتل‌های بی‌نام و دسته‌جمعی را ممکن کرد. زامیاتین نه تنها اهل کلام، بلکه اهل علم نیز بود. او تحصیلات خود را به عنوان مهندس دریافت کرد و در کشتی سازی به عنوان یکی از خالقان یک کشتی یخ شکن غول پیکر روسی کار کرد. او درک عمیقی داشت که چگونه فناوری می تواند وجود انسان را متحول کند، و این، شاید به او اجازه می داد تا انسان هایی را که به تعدادشان تبدیل شده اند و مشتی خاکستر تصور کند. همان‌طور که بیکوف خاطرنشان کرد، آنچه او پیش‌بینی نمی‌کرد، فراخوانی مقاومت‌ناپذیر برای بدترین در طبیعت بشر است، همان فراخوانی که سیاه‌ترین لحظات قرن بیستم را با خودکامه‌ها و خودکامگان جاه‌طلب قرن بیست و یکم پیوند می‌دهد. آنها پیروان خود را ترغیب می کنند که قراردادهای عزت و توقعات اخلاقی را کنار بگذارند و بدترین حالت خود را در کنار هم قرار دهند.

رژیم‌های آلمان نازی و اتحاد جماهیر شوروی به اندازه کافی اشتراک داشتند که به محققان اجازه می‌دادند مقوله جدیدی را ایجاد کنند که شامل آنها می‌شد: توتالیتاریسم. هر دو رژیم بر تبلیغات و ترور متکی بودند. هر دو جمعیت خود را غیرقابل جایگزین می دانستند. اما یک تفاوت مهم وجود داشت که تا به امروز ما را آزار می دهد: در حالی که هیتلر آشکارا به بدترین افراد بشریت متوسل می شد، بلشویک ها دولت خود را به نام ایده های زیبا و اومانیستی بنا کردند. بلشویک‌ها حالتی را تصور می‌کردند که در آن همه کاملاً برابر بودند، همه بر اساس نیازهای خود دریافت می‌کردند و با توجه به توانایی‌هایشان کمک می‌کردند و همه در هماهنگی کامل با دیگران وجود داشتند. دیستوپی زامیاتین در راستای این عقاید است و فساد آنها را به تصویر می کشد. زامیاتین به عنوان فرزند یک مقام ارتدکس و خود یک انقلابی روسی، درک عمیق و حتی عشق به آرمان های کمونیتاریسم دارد. هنگامی که او نتیجه زشت تحمیل بی امان این ایده ها را تجسم می کند، از چیزی استفاده می کند که باید زمانی کلمه زیبایی به حساب می آورد -ما- برای توصیف آن

در جهانی بدون مرزهای شخصی، جهانی بدون انحرافات، تضادها، تصادفات، تفاوت ها، جهانی بدون "من"، هیچ "ما" وجود نخواهد داشت. که در ما "ما" یک توده است تا یک جامعه از مردم. زامیاتین تصور می کرد که اگر یک سوژه تمامیت خواه شروع به دنبال کردن خواسته های خود کند، به جای پیروی از برنامه اصلی و دستورات نیکوکار، از زندگی در درون خود ناتوان می شود. ما. او باید اصلاح شود، اعدام یا اخراج شود. در رمان، قهرمان داستان، D-503، تشخیص داده می‌شود که دارای روح است - وضعیتی که باید حذف شود تا دوباره در جامعه ادغام شود.

همانطور که معمولاً داستان زامیاتین نقل می شود، برای او نیز اتفاق افتاد. پس از انتشار "ما" در خارج از کشور، او از تمام نهادهای شوروی اخراج شد و مجبور شد از استالین بخواهد که به او اجازه مهاجرت دهد. این داستانی است که در بالا خلاصه کردم. تمیز است، اما کاملاً درست نیست. از دست دادن اولیه موقعیت شغلی و اجتماعی زامیاتین قبل از انتشار «ما» در خارج از کشور و احتمالاً قبل از تکمیل رمان بود. در سال 1921، در مقاله ای با عنوان "من می ترسم"، در مورد آنچه که به نظر او سیستم شوروی برای انتخاب نویسندگان معتبر ایدئولوژیک و اجازه انتشار فقط آنها را می داد، نوشت. او نویسندگان را به‌عنوان «چابک» یا «غیرچابک» طبقه‌بندی کرد و استدلال کرد که گروه دوم - کسانی که نمی‌توانستند حرف‌های خود را دقیقاً به انتظارات رژیم جدید هدایت کنند - ساکت شده‌اند.

ادبیات واقعی تنها در جایی می تواند شکوفا شود که ادبیات نه توسط دیوانسالاران مطیع و قابل اعتماد، بلکه توسط دیوانگان، گوشه نشینان، بدعت گذاران، رویاپردازان، شورشیان و شکاکان خلق شود. جایی که یک نویسنده باید معقول، وفادار به عنوان یک کاتولیک، در لحظه مفید باشد، جایی که نمی تواند مانند جاناتان سوئیفت خود را به سوی همه پرتاب کند، یا مانند آناتول فرانس به همه چیز لبخند بزند، ادبیاتی وجود ندارد. برنز - نه تنها می توان انواع چاپ شده روی کاغذ، انواع کاغذ روزنامه، که امروز خوانده می شود و فردا برای بسته بندی صابون استفاده می شود.