چرا بایدن از پرداخت غرامت به خانواده های تقسیم شده در مرز خودداری کرد؟

اواخر هفته گذشته، پس از ده ماه مذاکره، دولت بایدن از مذاکرات حل و فصل با هدف ارائه غرامت مالی به خانواده هایی که توسط دولت دونالد ترامپ در مرز جدا شده بودند، کنار رفت. این حرکت حتی برای کارمندان فعلی و سابق دولت نیز شوک آور بود. پیش از آن، رئیس جمهور جای چندانی برای شک و تردید در مورد تصمیم دولت ترامپ برای گرفتن عمدی حدود 4000 کودک از والدینشان برای ترساندن پناهجویان آینده باقی نگذاشت. بایدن گفت که این "جنایت آمیز"، "نفرت انگیز" بود و "هر تصوری از اینکه ما به عنوان یک ملت چه کسی هستیم را مختل می کند." ماه گذشته، او به والدین گفت: "شما سزاوار غرامت هستید، مهم نیست که چه باشد."

چه چیزی تصمیم رئیس جمهور را تغییر داد؟ یکی از پاسخ‌ها، هوس‌بازی فزاینده او در ظاهر بیش از حد شل در مرز است. دیگری فاکس نیوز است. در ماه اکتبر، مجله ی وال استریت مدافعان گفتند که دولت از دولت می خواهد که به هر یک از اعضای خانواده که تحت سیاست عدم تحمل ترامپ تقسیم شده است، چهارصد و پنجاه هزار دلار بدهد. به گفته منابع آگاه، این موضوع نهایی نیست. وزارت دادگستری مخالفت کرد و پیشنهاد اولیه دولت در مذاکرات که فاش نشده است، به میزان قابل توجهی کمتر بود. اما جمهوری خواهان وقت خود را با استفاده از این رقم برای حمله به بایدن تلف نمی کنند. میچ مک‌کانل، رهبر اقلیت سنا، گفت: «در حالی که خانواده‌های آمریکایی با هم می‌جنگند، رئیس‌جمهور اکنون می‌خواهد از افرادی که به‌طور غیرقانونی از مرز عبور کرده‌اند، میلیونر بسازد». مک‌کانل به همراه سه سناتور جمهوری‌خواه دیگر به ارائه لایحه‌ای برای جلوگیری از پرداخت‌ها ادامه داد. آنها آن را قانون حمایت از مهاجرت آمریکا نامیدند.

در 3 نوامبر، خبرنگار فاکس نیوز از بایدن در این مورد پرسید دفتر خاطرات تاریخچه یک کنفرانس مطبوعاتی بایدن گفت که این یک آشغال بود و این گزارش ها را نادرست رد کرد. معلوم شد که این یک اشتباه بزرگ است. یکی از مقامات سابق دولت به من گفت: «رئیس جمهور به درستی در جریان نبود. به محض لو رفتن این خبر، باید به او اطلاع داده می شد که اظهار نظر نکند.» چند روز بعد، پس از اینکه بایدن مطلع شد که این رقم در واقع به توافق رسیده است، رئیس جمهور خود را اصلاح کرد. او دوباره بر این باور خود تاکید کرد که خانواده هایی که توسط ترامپ از هم جدا شده اند باید نوعی غرامت دریافت کنند. او فقط مطمئن نبود که مقدار مناسب چقدر است. با این حال، برخی از مقامات کاخ سفید استدلال کرده اند که ادامه توافق از نظر سیاسی بیشتر از هر گونه پیامد بالقوه یک وعده شکسته شده است.

آن گارسیا، وکیل پروژه ملی مهاجرت، گفت: «آنچه باید اتفاق می افتاد این بود که دولت با یک پیشنهاد متقابل برمی گشت. ما انتظار داشتیم که افشای اطلاعات بر تعداد آنها تأثیر بگذارد، اما واقعاً تعجب آور بود که آنها کاملاً آنجا را ترک کردند.» من اولین بار در سال 2019 با گارسیا، که سی و چهار ساله است و در اورگان زندگی می کند، ملاقات کردم، زمانی که او برای سازمانی به نام کار می کرد. درمانگاه. کار او ردیابی خانواده هایی بود که توسط ترامپ از هم جدا شده بودند و بسیاری از آنها هنوز به هم نرسیده بودند. این یک تلاش به یاد ماندنی بود. پرونده های نگهداری شده توسط دولت ترامپ پر از حفره بود، به طوری که وقتی یک قاضی فدرال به دولت دستور داد تا خانواده های جدا شده را در تابستان 2018 جمع کند، شمارش همه آنها تنها بر اساس فهرست خانواده ها که در بین آژانس های فدرال در گردش بود، عملا غیرممکن بود. پس از اینکه بایدن رئیس جمهور شد، اعلام کرد که کارگروهی را برای متحد کردن خانواده‌های جدا شده تشکیل خواهد داد و گارسیا به پیوندی تأثیرگذار تبدیل شد که تلاش‌های بین دولت و شبکه‌ای از مدافعان را به نمایندگی از خانواده‌های جداگانه هماهنگ می‌کند. پس از اینکه وکلای وزارت دادگستری برای اولین بار به اتحادیه آزادی های مدنی آمریکا و چندین گروه و شرکت حقوقی مدافع حقوقی دیگر مراجعه کردند، در مارس 2021، گارسیا در برخی از اولین گفتگوها در مورد غرامت مالی شرکت کرد. او به من گفت: "سرمایه گذاری در یک دلار برای آن یکی از عجیب ترین کارهایی بود که تا به حال انجام داده ام." «مردم دوست دارند بگویند ما ملتی با قوانین هستیم. خب قانون همینه دولت در مورد پول صحبت می کند. آنها هیچ کس را به خاطر این کار زندانی نمی کنند، حتی یک بوروکرات. این معقول ترین شکل گزارش است. اگر نمی‌خواهیم دولت ما دوباره پناهجویان را شکنجه کند، باید از این شهرک‌ها حمایت کنیم.»

روز یکشنبه، با یک مادر هندوراسی در اوایل سی سالگی که در هیوستون زندگی می کند صحبت کردم. نام او میریان است، اما او از من خواست که به دلیل یک پرونده پناهندگی در حال بررسی از نام خانوادگی اش استفاده نکنم. ساعت حدود یازده صبح بود و آخر هفته خانه اش پر از سر و صدا بود: فریادهای پسر پنج و نیم ساله اش، تق تق بشقاب ها، صدای عمیق دوست پسرش در حین تلاش. برای نگه داشتن پسر در پس زمینه در فوریه 2018، میریان پسر هجده ماهه خود را به بندر رسمی ورودی بر روی پل بین المللی به براونزویل، تگزاس برد. او نظافتچی خانه در پروگرسو، شهری بندری در شبه جزیره یوکاتان بود، جایی که اعتراضات خیابانی در زمستان پس از انتخابات سراسری که با تقلب خدشه دار شد، شروع شد. اعضای ارتش به محله او حمله کرده بودند و در یک نقطه گاز اشک آور به خانه او شلیک کردند.

مهاجران حق دارند از هر جایی که از مرز ایالات متحده و مکزیک عبور می کنند، چه در بنادر ورودی و چه در بین بنادر ورودی، درخواست پناهندگی کنند، اما میریان تصمیم گرفته بود از درب ورودی وارد شود. پس از دادن انبوهی شناسنامه به مرزبانان، او و پسرش در سلولی کوچک به خواب رفتند و صبح روز بعد آنها را از خواب بیدار کردند. او در بیانیه بعدی دادگاه گفت: "آنها گفتند که او به یک مکان می رود و من به یک مکان دیگر." وقتی به من گفت که بعدا چه اتفاقی افتاده است، صدای او شنیده شد. وقتی از او پرسید که چرا او و پسرش نمی توانند با هم بمانند، هیچکس توضیح نداد. در عوض ماموران او را سوار ماشین کردند و رفتند. او به من گفت که هنوز هم می تواند چهره او را ببیند که وقتی ماشین دولتی دور می شد، گردنش را برای جستجوی او می چرخاند. این اولین باری بود که این دو از هم جدا می شدند.

دو ماه و یازده روز بود که با هم ملاقات کردند. وقتی مددکار اجتماعی بالاخره آن را به او پس داد، به نظر نمی رسید او را بشناسد. در طول جدایی آنها، او را با یک مادر رضاعی قرار دادند که به سرعت به او وابسته شد. روز قبل تلفنی از میریان پرسیدم که چقدر طول کشیده است که پسرش دوباره در حضور او احساس راحتی کند. او مکث کرد. او توضیح داد که پاسخ پیچیده است. تقریباً چهار سال بعد، هر بار که میریان بلند می شود تا به دستشویی برود یا چیزی از اتاق دیگری بردارد، نفس نفس می زند و هق هق می کند. اما مشکلات دیگری نیز وجود داشت که او در ماه‌های پس از ملاقات دوباره آنها متوجه شد. در آن زمان میریان با یک برادر و سه خواهر که دارای فرزند بودند زندگی می کرد. (شوهر یکی از آنها که با پسر پنج ساله‌شان در سفر بود، در پل براونزویل به میریان پیوست؛ آنها برای مدت کوتاهی با هم بازداشت شدند و سپس آزاد شدند.) «فرزندان آنها در یک جهت عمل کردند و پسرم عمل کرد. دیگری، "او گفت. او بود بسیار ضروری بسیار فوری بسیار مبرم اضطراری، او به من گفت. این با حوادث آسیب رساندن به خود شروع شد: او یک اسباب بازی را گرفت و آن را مانند یک اسلحه تاب داد، آن را تکان داد و پیچاند و اغلب به سرش می زد. جرقه هایی از پرخاشگری وجود داشت که میریان تا به حال ندیده بود. یکی از خواهرانش به او گفت: باید به او کمک کنی.

اولین مشاوره دویست دلار هزینه داشت، مبلغی نجومی برای میریان که به نیروی کار آمریکایی در آشپزخانه رستوران های فست فود پیوست. به دنبال بالاترین حقوق، او از زنجیره ای به زنجیر دیگر نقل مکان کرد. وندی بهتر از مک دونالد پرداخت می کند که بهتر از برگر کینگ پرداخت می کند. در نهایت، او شغل ثابتی به عنوان باربری مدرسه پیدا کرد. اما تا آن زمان، رفتار پسرش آنقدر نامنظم بود که او نمی توانست او را نگه دارد. او نمی توانست او را با یک دایه یا حتی خواهرانش رها کند. طغیان های زیادی وجود داشت. او اکنون در مهدکودک است و میریان تمام وقت از او مراقبت می کند. دو ماه پیش، یک پزشک تشخیص داد پسرش بیش فعالی و مشکلات یادگیری دارد، اما اوتیسم را رد کرد. میریان به من گفت: «هفته ای یک بار نزد یک درمانگر می رود و مشاورانی در مدرسه هستند که کمک می کنند. انجام کارها برای او دو برابر سخت تر می شود. او می تواند صحبت کند، اما برای او دشوار است که یک مکالمه کامل داشته باشد. او نمی تواند او را دنبال کند و صحبت کردن برایش سخت می شود.»

لی گلرنت از ACLU پس از صحبت با میریان به من گفت: "به تعداد پرونده های او وجود دارد." گلرت قاضی اصلی در دعوی بود که به سیاست جدایی خانواده ترامپ در تابستان 2018 پایان داد و یکی از مذاکره کنندگان اصلی توافقنامه غرامت پولی بود. او یک مدافع باتجربه است: صریح، خستگی ناپذیر و بی وقفه در تلاش هایش برای تمرکز روایت عمومی حول احساس خشم اخلاقی، نه ورطه سیاسی. او به من گفت: "وظیفه او این است که مطمئن شود وقتی مردم چشمان خود را می‌بندند، می‌توانند این بچه‌های کوچک را تجسم کنند که دعا می‌کنند تا نبرند."

اوایل پاییز امسال، اندکی پس از آن دفتر خاطرات بیرون آمد، گلرت با من تماس گرفت تا ترس خود را از منحرف شدن توجه عمومی بیان کند. بحث سیاسی در حال فرو رفتن در مقادیر دلاری توافق ادعایی بود و دیگر ربطی به آسیب واقعی خانواده ها نداشت. گلرت استدلال می کند که مسئولیت بایدن این است که به همه یادآوری کند که واقعاً چه چیزی در خطر است. در عوض، به نظر می رسید که دولت مخالفان را رها می کند تا شرایط را دوباره تعریف کنند. او گفت: «در سال 2018 و سال‌های پس از آن، اکثر جمهوری‌خواهان سعی کردند از سیاست جدایی خانواده فرار کنند. اکنون اعتراض عمومی خاموش شده است و همان جمهوری خواهانی که از اولین روز به قدرت رسیدن بایدن در آن سوی مرز به او حمله کرده اند، برای برتری تلاش می کنند. گلرت گفت: "قبل از اینکه تصمیم بگیریم که این خانواده ها چه چیزی لیاقت دارند، امیدوارم مردم ابتدا به این فکر کنند که ما با این کودکان چه کردیم و اینکه آیا اگر فرزند شما بود اجازه می دادید که بحث به این سمت برود." "شما احتمالاً می گویید که هیچ غرامتی وجود ندارد که بتواند حذف فرزند شما را جبران کند.

این سؤال غیرمسئولانه ای است که در قلب بحث حل اختلاف وجود دارد: اگر هیچ گونه غرامتی نمی تواند این خانواده ها را به طور کامل هدف قرار دهد، آیا این درست است که مقدار معینی ممکن است خیلی زیاد باشد؟ بایدن تصمیم گرفت که در هر صورت محدودیت هایی برای هزینه های سیاسی وجود دارد که او مایل به تحمل آن است. اما بدون توافق جمعی، وکلای وزارت دادگستری باید به صورت فردی بفهمند که چه کسی مستحق غرامت است و چه کسی نه. تا امروز فقط حدود نهصد پرونده تشکیل شده است. همانطور که آن گارسیا به من گفت، "تروما بر کل محدوده حاکم است. برخی از کودکان افسرده، برخی مبتلا به PTSD، برخی در بیمارستان بستری هستند. بسیاری از والدین هنوز نمی توانند اعتماد فرزندان خود را به دست آورند. به من گفتند بچه هایشان دیگر مثل قبل نیستند. اینکه آنها از هم جدا شده اند تعیین کننده خسارت است. دوره زمانی. بعد از آن اتفاقات وحشتناک زیادی رخ می دهد. اما تسویه حساب به خود تقسیم بستگی دارد. این دقیقاً عدد است."