آیا واقعیت مجازی می تواند محل کار را اصلاح کند؟

اخیرا تصمیم گرفتم در دنیای مجازی مقاله ای بنویسم. این اولین باری نبود که این ایده را داشتم. در بهار سال 2016، دانشجویی از دپارتمان علوم کامپیوتر دانشگاه جورج تاون یک دستگاه واقعیت مجازی HTC Vive را در یک اتاق کنفرانس قرار داد و به او پیشنهاد کرد که تظاهرات کند. من داوطلب شدم و تحت تأثیر این تجربه قرار گرفتم. او من را در آزمایشگاه یک دانشمند دیوانه شروع کرد، درهم و برهم از تجهیزات و وسایل سوت. خم شدم، زیر یک میز را نگاه کردم و لوله‌های اتصال سینک را به دیوار بررسی کردم. نمایش بعدی شامل یک دنیای زیر آب بود. در یک نقطه، یک نهنگ بالای سرش شنا می کند. یادم می‌آید وقتی سرم را بلند کردم و او را خیلی نزدیک و آشکارا خیلی بزرگ دیدم - اولین لحظه حضور مجازی متقاعدکننده من - مبهوت شدم.

لحظه این تظاهرات اتفاقی بود. در اوایل همان سال، کتابی به نام «کار عمیق» منتشر کردم که ترکیبی از یک مانیفست و راهنمایی با دستورالعمل هایی در مورد اهمیت تمرکز بدون مزاحمت بود. در این مدت به راه های افزایش تمرکز فکر کردم. این توضیح می‌دهد که چرا، مدت کوتاهی پس از تجربه‌ام با Vive، مقاله‌ای گمانه‌زنی در مورد اینکه چگونه واقعیت مجازی می‌تواند از خلاقیت پشتیبانی کند نوشتم: «مثلاً تصور کنید که وقتی زمانش فرا می‌رسد. . . اگر فصل جدیدی را در رمان علمی تخیلی خود انتخاب کنید، می توانید خود را در اتاقی ساکت در یک ایستگاه فضایی قرار دهید که نمای چرخشی از کهکشان بیرون پنجره شما می درخشد. من استدلال کردم که یک محیط مجازی جذاب به ما کمک می کند تا با "جاذبه اعتیادآور ورودی ها و انتشارات" مقابله کنیم و به طور بالقوه به "مقدار عظیمی از بهره وری عمیق و مبتنی بر کار" دسترسی پیدا کنیم. من حتی به این مفهوم یک برچسب فنی و خوش بینانه مناسب دادم: کار همهجانبه با یک کار.

سطح هیجان من بالا بود، اما توانایی من برای بازیگری محدود بود. سیستمی که دانشجو نشان داد گران بود و نیاز به هدفون واقعیت مجازی برای اتصال به یک کامپیوتر قدرتمند داشت. تنظیم نیز پیچیده بود: دانش آموز مجبور بود حسگرهای مادون قرمز را در اطراف اتاق قرار داده و کالیبره کند. من به عنوان یک استاد جوان با بچه های کوچک، هم وقت آزاد و هم درآمد در خانه نداشتم و شرکت در آزمایش های بهره وری مجازی عملی به نظر نمی رسید.

سپس فناوری بهبود یافت. ماه مه گذشته مقاله ای در مورد آن نوشتم نیویورکر برای قدرت محیط های جدید برای بهبود تمرکز. گزارش دادم که پیتر بنچلی از حواس پرتی کالسکه جذاب خود در پنینگتون، نیوجرسی فرار کرد تا در دفتر پشتی یک کوره فروشی در همان نزدیکی روی Jaws کار کند و مایا آنجلو به اتاق های هتل بازنشسته شد، جایی که قرار بود آثار هنری را از آن خارج کند. دیوارها. توصیف این نمونه‌هایی از غوطه‌وری آنالوگ باعث شد تا در مورد پتانسیل ابزارهای دیجیتال برای ایجاد همان نوع پیله مولد تجدید نظر کنم. یک جستجوی کوچک در گوگل نشان داد که در نیم دهه پس از نوشتن در مورد این موضوع، سیستم های واقعیت مجازی به طور قابل توجهی ارزان تر و قدرتمندتر شده اند. با کمتر از 300 دلار، اکنون می توانید Oculus Quest 2 را خریداری کنید، یک هدست کاملاً مستقل که می توان از جعبه آن استفاده کرد. علاوه بر این، واضح است که من تنها کسی نبودم که به استفاده از واقعیت مجازی در کار فکر می کردم. فروشگاه اپلیکیشن Oculus اکنون دارای بخش عملکرد کامل است. در نهایت در دسترس من بود که ببینم آیا این کار همهجانبه پتانسیل دارد یا خیر. بنابراین، چند هفته پیش، Oculus را خریدم، یک برنامه عملکرد محبوب به نام Immersed را دانلود کردم، هدفون خود را گذاشتم و تصمیم گرفتم سر کار بروم.

هنگامی که برنامه Immersed را راه اندازی می کنید، به یکی از چندین اتاق مجازی موجود هدایت می شوید. برای آزمایشم، کلبه‌ای با سقف شیروانی با تیرهای چوبی نمایان و منظره‌ای از تپه‌های جنگلی از هر طرف انتخاب کردم. این فضا با ترکیبی از مبل ها و میزهای چوبی مبله شده است که رو به شومینه های مستطیلی است که با نزدیک شدن می ترکند. حس غوطه‌وری که هدفون ارائه می‌کند شگفت‌انگیز است. اتاق در یک میدان دید وسیع به صورت سه بعدی استریوسکوپی ارائه می شود که احساس قانع کننده ای را به وجود می آورد که برخی از اشیا از دیگران دورتر هستند. همانطور که سر خود را حرکت می دهید، منظره به آرامی به دنبال تغییر می کند. از نقطه نظر فناوری، دستیابی به این اثرات دشوار است. وقتی به تپه‌های فراتر از کلبه مجازی خود نگاه می‌کنم، در واقع به یک پنل LCD خیره شده‌ام، تقریباً به اندازه یک تلفن هوشمند استاندارد که فقط چند اینچ از چشمان من فاصله دارد. یک جفت لنز هیبریدی فرنل، پرتوهای نوری را که از صفحه نمایش می‌آید به زوایای موازی خم می‌کند، خستگی را از بین می‌برد و مغز من را فریب می‌دهد تا نور را از راه دور درک کند. مجموعه‌ای از چهار حسگر رو به بیرون در قسمت بیرونی هدفون، به طور مداوم اتاق را نقشه‌برداری می‌کند تا به محاسبه دقیق محل سر من در فضا کمک کند. این اطلاعات به تراشه قدرتمند کوالکام معروف به اسنپدراگون XR2 وارد می‌شود که صحنه را هفتاد و دو بار در ثانیه تغییر می‌دهد و نمای ارائه‌شده به هر چشم را تغییر می‌دهد تا یک دید استریو شبیه‌سازی شده ایجاد کند. این همه پیچیدگی باید طوری ترکیب شود که فراموش کنم، حتی برای چند دقیقه، روی یک صندلی فرسوده در دفترم نشسته ام، کنار یک گیاه گلدانی که باید به آن آب بدهم و یک میز. پر از مدارک

ویژگی متمایز Immersed امکان پخش صفحه نمایش از رایانه شخصی شما در یک محیط مجازی است. با کمک کنترل‌کننده‌های دستی می‌توانید دستتان را دراز کنید و صفحه‌ای را بردارید، آن را به مکان دیگری منتقل کنید و به اندازه دلخواه بکشید. برای آزمایشم، صفحه‌ای را روی لپ‌تاپم قرار می‌دهم که پردازشگر کلمه باز را منعکس می‌کند، بالای یک میز مجازی، و آن را به اندازه یک تلویزیون صفحه تخت بزرگ می‌کنم. حالا وقت نوشتن است. من لپ تاپ واقعی ام را روی صندلیم حمل می کنم. در هدفونم می بینم که صفحه اش جلوی من می چرخد. باران ملایم شروع به باریدن روی کوه های دیجیتال می کند. لحظه ای وقت می گذارم تا چیزی مناسب برای نشان دادن اولین گام به سمت بهره وری مجازی بیابم و در نهایت جمله ای بنویسم: "هنگام نوشتن اولین پیش نویس این مقاله، در اتاقی با سقف بلند نشسته ام." کلمه کلیدی اینجاست. "در پایان." حساب است، زیرا اولین حروف تحت اللفظی که وارد می کنم عبارتند از: "Vzzs. K]].

با هدفون روی صفحه کلیدم نمی توانم ببینم و انگشتانم به درستی مرتب نشده اند. اپلیکیشن Immersed این مشکل را پیش‌بینی می‌کند و یک راه‌حل هوشمند ارائه می‌دهد: حالتی که در آن می‌توانید حسگرهای معکوس هدفون خود را آموزش دهید تا دست‌ها و صفحه‌کلید واقعی‌تان را تشخیص دهند و رندری از هر دو را در دنیای مجازی ارائه دهید. با این حال، به‌عنوان فردی که در این فناوری تازه کار بودم، با مراحل مورد نیاز در روال کالیبراسیون مبارزه کردم و در نهایت منصرف شدم. صفحه‌کلید مجازی تنها ویژگی پیشرفته‌ای نبود که نتوانستم بر آن مسلط شوم. Immersed انعطاف پذیری استثنایی را برای تنظیم نمایشگرها ارائه می دهد. شما می توانید چندین مانیتور مجازی مختلف ایجاد کنید و با استفاده صحیح از کنترلرهای خود، می توانید هر سطحی را به یک موقعیت دقیق فشار دهید، بکشید، منبسط کنید، کج کنید و بچرخانید. حرکات ظریف کنترل کننده مورد نیاز برای این دستکاری از من فرار کرد. در نهایت، من فشار سختی را روی صفحه اصلی خود تحمل کردم تا اینکه در موقعیت معقولی قرار گرفت.

همانطور که وقتی با Renji Bijoy، بنیانگذار و مدیر عامل Immersed صحبت کردم، فهمیدم، حداقل یک سوم از هزاران کاربر فعال ماهانه این برنامه توسعه دهندگان نرم افزار هستند و بسیاری دیگر در زمینه های مشابه فناوری اطلاعات کار می کنند - جمعیتی که به نوع پیشرفته اهمیت می دهد. ویژگی هایی که برای پیاده سازی آن تلاش کردم. همانطور که او توضیح داد، این کاربران با تجربه به ویژه از فرصت اضافه کردن پنج صفحه نمایش مجازی مختلف به محیط غوطه ور خود لذت می برند، که بیش از آن چیزی است که در همه دفاتر در دنیای واقعی یافت می شود، به جز عالی ترین. در یک ویدیوی نمایشی که در یوتیوب دیدم، یک کاربر غوطه‌ور سه مانیتور بزرگ را به صورت نیم‌دایره‌ای دور صندلی‌اش قرار می‌دهد، سپس مانیتور چهارمی را در بالا اضافه می‌کند که از سقف شیب‌دار پایین می‌آید، جایی که وقتی سرش را به عقب می‌کشد می‌تواند آن را ببیند. Immersed نه تنها چنین محیط هایی را ممکن می کند، بلکه آنها را قابل حمل نیز می کند. بیجوی گفت: مهندسان نرم افزار دوست دارند روی کاناپه، ایوان یا در هتل خود بنشینند و تمام صفحه نمایش های خود را با خود حمل کنند.